Geschiedenis van de Amsterdamse Joden

Geschiedenis van de Amsterdamse Joden Aan het einde van de zestiende eeuw kwamen de eerste Sefardische (Portugese) joden naar Amsterdam. Dit door de intolerantie van het Spaans-katholieke bestuur en door de enorme groei die Amsterdam dankzij de handel met met name het Oostzeegebied doormaakte. In die tijd was het de joden verboden om in het openbaar hun godsdienst te belijden. Toch werd er in 1614 een stuk grond, net buiten Amsterdam, gekocht om te dienen als joodse begraafplaats en in 1639 kon de eerste openbare synagoge worden ingewijd. Rond deze tijd ontstond er ook een Asjkenazische (Hoogduitse joden) gemeenschap. Zij kwamen uit angst voor vervolgingen in Oost-Europa naar Amsterdam toe. Voor joden was het verboden om in gildenverband te werken, zodat zij op zoek moesten naar nieuwe beroepen, zoals diamantbewerker en zijdewever. Bij de verkoop van hun produkten stuitten zij echter op problemen. Het was voor joden namelijk niet toegestaan om een winkel te houden. Door al deze verboden leefden veel joden in grote armoede.Het overgrote deel van de joodse bevolking woonde in het oosten van Amsterdam, hoewel zij daartoe niet gedwongen waren. Vanwege de scheepsbouw en aanverwante industrieën was dat de minst aanzienlijke buurt. De allereerste joden vestigden zich op de Vlooyenburg en de Jodenbreestraat, de latere Nieuwmarktbuurt. In de tweede helft van de zeventiende eeuw werd de grachtengordel aan de oostkant van de stad uitgebreid. Op de afgebroken stadswallen midden in de jodenbuurt werden grote, monumentale synagogen gebouwd. De rijke joden vestigden zich aan de nieuwe grachten ten oosten van de Amstel, terwijl de arme joden in de toekomstige Nieuwmarktbuurt blijven. Aan het begin van de negentiende eeuw bleven de Amsterdamse joden werkzaam in dezelfde beroepen. De joodse gemeenschap was erg gesloten. Zij vormde een eigen wereld in Amsterdam, met een eigen taal en een eigen religie. Het opgaan in de Nederlandse maatschappij zou nog ruim een halve eeuw op zich laten wachten.