7 mei 2020: de dag staat nog rood omcirkeld in mijn agenda, die nu ergens in een hoekje stof ligt te verzamelen. Vandaag had ik mijn examen m&o gehad en drie uur zwetend in een gymzaal moeten doorbrengen. Maar het mocht niet zo zijn.
Ruim een maand gelden maakte minister Slob van Onderwijs bekend dat de eindexamens dit jaar voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog niet doorgaan. Alles waar ik jaren naartoe had gewerkt stortte in elkaar, en het voelde alsof mijn jarenlange voorbereidingen voor niets waren. Al die tijd heb ik naar de eindexamens toegewerkt - de lessen draaiden in het laatste jaar nergens anders meer om - en in een keer was het weg.
Velen van ons waren ineens geslaagd, anderen moesten twee keer zo hard aan de bak om hun diploma alsnog in de wacht te slepen.
Onduidelijkheid
Hoe dan ook brak er voor bijna iedereen een periode van veel stress aan. Geen examenstress, weliswaar, maar toch… Want wat nu? Er was veel onduidelijkheid over hoe het verder zou gaan. Zou onze huidige cijferlijst definitief zijn, zou iedereen slagen of moesten we alsnog, op een later moment misschien, toetsen gaan maken? En die dagen alleen thuis maakten het er niet beter op.
Toen kwam er eindelijk duidelijkheid. De schoolexamens moesten worden afgerond en op basis van die eindcijfers zou bepaald worden of we geslaagd zijn of niet. Degenen die dat willen, kunnen hun cijfer nog ophalen met maximaal twee RV-toetsen, die dan beide 50 procent meetellen.
Rust
Ondertussen heb ik al mijn cijfers terug. Het 'officiële' telefoontje van school moet nog komen, maar ik weet eigenlijk al dat ik geslaagd ben. In plaats van een meivakantie waarin ik had moeten zwoegen om alle stof onder de knie te krijgen, kon ik nu de hele vakantie rustig aan doen. En de komende weken ook, want ik ben immers vrij van school.
Vandaag zou de grote dag van het eerste examen geweest zijn. In plaats daarvan word ik laat in de ochtend rustig wakker. Zonder zweethanden, zonder bonkend hart en mét een goede nachtrust. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het tien uur is. Ik kan dus nog even rustig blijven liggen en genieten van mijn examenloze ochtend.
Weemoed
Dat was toch heel anders geweest als heel de wereld niet stil had gelegen vanwege het coronavirus. Dan had ik nu keihard zitten zwoegen in een gymzaal met een grote groep andere zwetende scholieren om me heen. Of dit fijner is? Aan de ene kant wel, want al die examenellende blijft me nu natuurlijk bespaard. Maar ik mis het stiekem ook wel.
Ik weet dat we misschien niet mogen klagen. Er wordt van alles gedaan om ons alsnog te laten slagen en een volwaardig diploma te geven en over het begrip 'examenstress' zullen we nooit écht mee kunnen praten. Toch kijk ik vandaag met weemoed naar die ene omcirkelde datum in mijn agenda, denkend aan hoe vandaag eruit had kunnen zien.
