De Passievrucht (2003)

Filmverslag De Passievrucht

Aan het begin van het schooljaar ben ik samen met mijn klas en de andere reguliere VWO klassen naar de film ‘De Passievrucht’ geweest in het filmhuis in Hoorn. Voor CKV moeten wij dit schooljaar meerdere verslagen maken en deze culturele activiteit mochten we dus gebruiken voor een van onze CA’s. Aan de ene kant waren mijn verwachtingen laag, omdat de activiteiten die school organiseert meestal minder leuk zijn dan dingen die je zelf gaat ondernemen en omdat ik gewoonlijk niet zo erg hou van Nederlandse films. Ook had ik eigenlijk nog niemand over deze film gehoord. Toch had ik stiekem nog wel wat goeds verwacht van deze film, omdat ik mensen heb gehoord die het boek hebben gelezen en het scheen een mooi verrassend verhaal te zijn. Ook het feit dat Carice van Houten een van de castleden was gaf me toch nog een beetje hoop. Mijn eerste indruk van de film week helemaal af van mijn verwachtingen, omdat de film eigenlijk best leuk was!

‘De Passievrucht’ is een Nederlandse fictiefilm uit 2003 en is gebaseerd op het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon. Het is een speelfilm die mogelijkerwijs waar gebeurt is. Het is niet duidelijk of het verhaal echt gebeurd is of verzonnen is. Wel is het een realistisch verhaal en zou het dus zomaar waar gebeurd kunnen zijn. Ik zou de film plaatsen onder het genre drama. Een aantal kenmerken voor het genre drama, zoals het emotionele aspect van het verhaal en het goed kunnen inleven in de personages komt terug in de film.

Het verhaal gaat over Armin die samenwoont met zijn vriendin Ellen. Hij heeft samen met Monika, de beste vriendin van Ellen, een zoontje genaamd Bo. Monika overleed aan een hersenvliesontsteking toen Bo slechts 3 jaar oud was. Ellen wilt zwanger worden maar het lukt maar niet. Armin laat een vruchtbaarheidstest doen en daaruit komt de schokkende uitslag dat hij onvruchtbaar blijkt te zijn. Wie is dan de vader van Bo? Armin besluit op zoek te gaan naar de biologische vader van Bo. Hij bezoekt een aantal vroegere vrienden van zijn overleden ex-vriendin Monika, maar deze zoektocht lijd op niks uit.

Ellen geeft veel steun aan Armin in deze moeilijke situatie, ze krijgen een relatie en samen voeden ze Bo op. Samen met Bo gaat Armin een weekendje weg om te vissen, waarna hij in een dronken bui aan Bo vertelt dat hij niet zijn biologische vader is. Wanneer ze thuiskomen krijgt Armin een telefoontje met het bericht dat zijn vader in het ziekenhuis ligt door een auto ongeluk. Ellen heeft heel lang met een geheim rondgelopen, maar ze besluit uiteindelijk toch om het schokkende bericht te vertellen. Ellen vertelt hen dat Monika geen kind heeft gehad van Armin, maar dat Bo’s opa, de vader van Armin, de biologische vader van Bo is. Opa sterft en Armin en Bo zullen moeten accepteren dat ze halfbroers zijn.

Het gene wat erg opvalt in de film ‘De Passievrucht’ is dat het verhaal zich totaal niet chronologisch afspeelt. Het verhaal heeft als het ware twee verhaallijnen, namelijk die uit het verleden en die uit het heden. De verhaallijn uit het verleden gaat over de relatie tussen Armin en Monika en de verhaallijn uit het heden vertelt de zoektocht naar de biologische vader van Bo. Tussen het heden door komen heel vaak korte shots waarin de emoties, ervaringen en herinneringen van de personages in beeld worden gebracht. Niet alleen kwamen er shots tussendoor, maar ook werden deze in beeld gebracht door middel van een voorwerp, zoals het graf van Monika en de televisie.

Wat ik leuk vind aan deze veelgebruikte filmtechniek waarin er gebruik wordt gemaakt van twee verhaallijnen, is dat je gedurende de film steeds dichterbij de waarheid komt en ook dat je steeds meer te weten komt over de personages. Nog een effect van het grote aantal flashbacks is dat het goed de aandacht grijpt van de kijkers en dat de film niet te amateuristisch of te cliché wordt.

De film ‘De Passievrucht’ hebben we gezamenlijk met meerdere klassen bekeken in het filmhuis in Hoorn. De film werd vertoond als een klassieke bioscoop situatie waardoor je je goed kon richten op enkel en alleen de film. Omdat we de film met een groep bekeken vond ik het een hele andere kijkhouding met zich meebrengen. Tijdens de film werd ik vaak afgeleid door allerlei mensen die aan het praten waren of met andere dingen bezig waren. Het effect hiervan was dat ik mezelf niet volledig kon focussen op de film en ik mezelf niet goed genoeg kon inleven in het verhaal.

In ‘De Passievrucht’ hoor je vrijwel constant geluid en muziek, er zijn nauwelijks stiltes. De muziek in de film speelt een grote rol omdat het de dramatische, emotionele en de spannende momenten versterkt. De achtergrond geluiden waren goed aangepast aan de gebeurtenis en waren niet te overweldigend of te luid, waardoor je je nog steeds goed kon focussen op de film zelf en niet werd afgeleid door de geluiden. Het was mooi om te horen dat de muziek, voornamelijk orkest muziek, rustig werd bij de emotionele momenten, wat harder werd op de spannende momenten en tijdens het praten van de personages juist een mooie middenweg vond.

Ik heb ondanks mijn lage verwachtingen toch nog erg kunnen genieten van het bekijken van ‘De Passievrucht’, de film is me uiteindelijk toch nog meegevallen. De kwaliteit van de film verbaasde me zelfs een beetje, in positieve zin, omdat ik niet had verwacht dat een Nederlandse film zo goed kon zijn gemaakt. De goede inhoud van de film, de twee verhaallijnen en de diepe betekenis waren dingen die ik heel mooi vond om te ervaren. Ook vond ik het leuk om te zien dat de plot van de film totaal niet te voorspellen was, de ontknoping kwam namelijk heel onverwachts. Hoewel ik normaal geen liefhebber ben van Nederlandse films, heb ik er erg van genoten en heeft deze film toch wel mijn onterechte vooroordelen weggenomen. Door het grote aantal flashbacks en de twee verhaallijnen is de film origineel en onderscheidt zich van andere films. Ik zou deze film aanraden aan anderen, de film is zeker de moeite waard om te kijken.