Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)

Titel: La fabuleux destin d’Amélie Poulain
Regisseur: Jean-Pierre Jeunet
Jaartal: 2001
Land van herkomst: Frankrijk (Parijs) Hoofdrolspelers: Audrey Tautou, Matthieu Kassovitz, Rufus, Yolande Moreau, Dominique Pinon, Isabelle Nanty
Amélie groeit op in een geïsoleerde omgeving. Ze gaat niet naar school, want ze krijgt les van haar moeder en ze heeft ook geen broertjes of zusjes. Dan komt haar moeder om bij een ongeluk. Amélie wordt verder opgevoed door haar vader, zonder contact met de buitenwereld (met als uitzondering de groenteman en het café/restaurant waar ze werkt). Als lady Di overlijdt, ontdekt ze per toeval, omdat haar tandpastadop ergens tegenaan valt, een doosje. Dit doosje bevat allemaal dingen uit de kindertijd van een oud-bewoner van haar huis. Opeens weet ze wat ze wil met haar leven. Ze wil mensen gelukkig maken. Ze gaat het doosje terug brengen aan de eigenaar, en als die er gelukkig mee is dan blijft ze dit soort dingen doen. Zo ontmoet ze ook Nino. Op wie ze verliefd word en uiteindelijk een relatie mee krijgt. Dus doormiddel van het gelukkig maken van andere mensen ontdekt ze zelf ook wat liefde is. Het speelt zich allemaal af in Parijs. In deze stad woont Amélie. Haar huis speelt een grote rol, maar heeft geen speciale betekenis. Ook spelen veel scènes zich af op het centraalstation. Hier bevindt zich namelijk de fotoautomaat waarvan Nino elke keer de overgebleven foto’s vandaan haalt. Die foto’s die hebben de mensen gemaakt en achtergelaten omdat ze niet tevreden waren. Nino verzamelt deze en plakt ze allemaal samen in een album. Dit album raakt hij kwijt en Amélie vindt het. Zo ontmoeten zij elkaar. Wat de belichting betreft zijn me niet echt speciale dingen opgevallen. Zullen er vast wel geweest zijn, maar ik heb geen flauw idee. De hoofdpersonen waren gekleed naar die tijd. Ongeveer de jaren 60 denk ik. Dit had geen speciale functie. Er was een bepaald muziekje dat elke keer weer terugkwam. De film begon ermee en de film stopte ermee. Telkens als er iets belangrijks gebeurde dan kwam dat muziekje weer. Soms wat harder, soms wat zachter. Ik denk dat het voor de film gecomponeerd was. Amélie is de hoofdpersoon. Zij is opgegroeid in een geïsoleerde omgeving. In het begin lijdt ze hier niet onder, maar naarmate ze ouder wordt en wanneer haar moeder overlijdt wel. Ze wordt nieuwsgierig en wil iets doen in de wereld. Dat gaat ze dan ook doen wanneer ze dat doosje ontdekt. Ze maakt nog meerdere mensen gelukkig, maar werkt ondertussen ook aan haar eigen geluk, zodra Nino in beeld komt. Je komt deze informatie te weten door gewone beelden van haar. Zij is de hoofdpersoon en je ziet wat zij denkt en doet. Dan heb je nog een aantal bijpersonen zoals Nino, haar ouders, de schilder/buurman, maar die zijn niet belangrijk genoeg om te beschrijven. Het belangrijkste thema van de film is dat iemand anderen gelukkig wil maken omdat ze zelf redelijk ongelukkig is. De bedoeling van de regisseur zal zijn geweest dat hij duidelijk wil maken dat mensen die zelf ongelukkig zijn, er gelukkig van worden om anderen gelukkig te maken. Het mooiste vond ik toch wel dat alle mensen die op de één of andere manier ongelukkig waren gelukkig werden gemaakt door Amélie inclusief zijzelf.Dat zij en Nino bij elkaar kwamen door dat fotoalbum van hem. En dat ze erachter kwamen wie die man nu was die telkens weer foto’s liet maken en ze telkens weer onder de automaat gooide. Dit bleek gewoon de monteur te zijn. Erg mooi bedacht vond ik. En natuurlijk de tuinkabouter die zij gebruikte om haar vader op vakantie te laten gaan. Ze zorgde ervoor dat zijn dierbare tuinkabouter verdween en elke keer stuurde ze foto’s van de tuinkabouter in een ander land naar haar vader. Zo kreeg ze voor elkaar dat haar vader op reis ging. Ook zorgde ze ervoor dat het hulpje van de groenteboer voor zichzelf op ging komen. Simpelweg door zijn baas gek te maken met kleine dingetjes zoals zijn lamp minder fel maken, tandpasta en zweetvoetenspul omwisselen etc. Als laatste zorgde ze ervoor dat haar onderbuurman eindelijk het gezicht van het onvoorspelbare meisje kon schilderen op het schilderij dat ie elk jaar weer schilderde. De regisseur lette erg op details en liet die allemaal erg duidelijk zien. Dingen die je normaal niet op zouden vallen werden nu uitvergroot en maakten zo duidelijk waar het allemaal om ging. Er waren geen dingen die ik niet boeiend vond. De scène die mij het meest bijgebleven is, is die van Amélie en Nino. Zij heeft dan net zijn album gevonden en is nieuwsgierig naar wie hij nou is. Ze zet een speurtocht voor hem op en die leidt hem dan zogenaamd naar haar. Die scène is zo grappig opgezet. Nino doet erg zijn best om haar maar te ontdekken, terwijl zij juist haar best doet om ervoor te zorgen dat hij haar niet ziet. Je ziet het telkens vanuit de ogen van Amélie afgewisseld met die van Nino. Doordat de camerastructuur zo is opgebouwd, geeft dit een erg grappig effect en geeft het de scène een apart randje. Recensies die bij mijn beeld passen Het woord 'knuffelgehalte' is - ook op deze site - aan inflatie onderhevig. Toch drukt het perfect uit wat de nieuwste film van Jean-Pierre Jeunet (o.a. 'Delicatessen') in hoge mate bezit. In een tijd waarin je het vliegtuig liever links laat liggen, om een tunnel heen rijdt en vreemde mensen misschien wel terroristen zijn, zal de boodschap van zijn knuffelfilm 'Le fabuleux destin d'Amelie Poulin' ook zeker aanslaan: geluk zit in kleine dingen. Hoofdpersoon Amélie loopt rond als de natte droom van Oibibio-oprichter Robert-Jan Heijn; ze strijkt langs planten, laat steentjes over het water scheren en het is een kwestie van tijd voor ze haar eerste dolfijn zal omhelzen. Hoe zoet ook, maakt deze film op een indringende manier duidelijk dat er een leven is naast de drukpersen, de tv en de pc. Een belangrijker leven. Feelgood-poëzie waar heel Frankrijk plat voor ging.
Le fabuleux destin d'Amélie Poulin Jeunet, Jean-Pierre
Met: Audrey Tautou, Matthieu Kassovitz, Rufus, Yolande Moreau, Dominique Pinon, Isabelle Nanty
120 min. De Franse regisseur Jean-Pierre Jeunet is het debacle van Alien: Ressurection geheel te boven gekomen met de meest romantische, fantasierijke en sprookjesachtige film van het jaar. Wat een camerawerk, special effects en fris acteerwerk! Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain zou officieel aan het woordenboek toegevoegd moeten worden als definitie van de term ‘feelgood-movie’. Dit is niet zomaar een film, dit is een belevenis. Amélie heeft iets wat zo veel soortgelijke films missen: een warm kloppend hart waarvan zelfs de meest chagrijnige misantroop nog een brok in z’n keel zal krijgen. Een heerlijk sprookje voor volwassenen! Franse films hebben sowieso al snel mijn voorkeur, maar zelfs als je geen liefhebber bent van de Franse film is Amélie een aanrader. Na een snelle doch bondige introductie van Amélie waarin we een glimp opvangen van hoe haar jeugd eruit moet hebben gezien, schakelt de film over op 'tegenwoordige tijd'. Amélie is een jonge vrouw die een afgezonderd bestaan leidt in de stad Parijs. Ze houdt van de simpele dingen in het leven... zo verzamelt ze kleine steentjes die ze vervolgens vanaf een brug in het water ketst en steekt ze graag even snel haar handen in een zak graan bij de winkel om de hoek. Op een dag komt ze erachter dat ze voldoening krijgt om anderen gelukkig te maken. Et voila, ze heeft haar lotsbestemming gevonden. Stiekem kruipt ze in andermans levens om dat naar haar zin te veranderen. Zo koppelt ze op handige wijze een collega uit de koffiebar waar ze werkt aan een klant en voorziet ze een blinde man van een gesproken rondleiding door de wijk. Uiteindelijk vind ze zelf de liefde en dan begint een spel dat haar eigen geluk moet verzekeren.... Wonderlijk en sprookjesachtig gefilmd. Er is zover gegaan in beeldtechniek, dat alle 'storende' hedendaagse elementen uit de prachtige Parijse stadsbeelden zijn weggepoetst. Parijs is in de wereld van Amélie weer echt een sprookjesstad.