Crossroads (1986)

Samenvatting van de film De film begint en eindigt op een kruispunt vandaar de naam crossroads. Op dat kruispunt wordt een deal afgesloten tussen Willie Brown en Legba, maar eigenlijk wil Willie die hele deal niet. Ergens in Island woont een jongen Eugene die op een klassieke muziek school zit, maar eigenlijk speelt hij liever bleus. Hij is gek van Robert Johnsen en heeft al zijn 29 nummers al gespeeld nou heeft hij toevallig gehoord dat er ook nog ergens een 30ste nummer moet zijn. Hij gaat naar het rusthuis waar Willie Brown zit, want die heeft vroeger veel met Robert Johnsen opgetreden dus die moet er wel meer van weten en dan kan Eugene het 30ste nummer van hem leren. Maar als hij in het rusthuis komt wil Willie geen contact met hem. Eugene probeert nog een paar keer ongezien binnen te komen maar dat lukt niet en hij wil persé dat 30ste nummer weten. Eugene krijgt een geweldig idee hij wordt schoonmaker in het rusthuis en komt zo toch in contact met Willie, zo komt hij er ook achter dat Willie wel gewoon kan lopen. En Eugene helpt Willie te ontsnappen uit het rusthuis. Willie vindt dat het geld dat Eugene verdient heeft gebruikt moet worden om de reis naar de crossroads te kunnen betalen. Ze gaan met de bus naar Memphis en komen daar Francis tegen die hen in eerste instantie neer wil steken maar sluit dan toch vrienden met hen. Dan zijn ze echte hobo’s geworden of gewoon zwervers. Eugene krijgt van Willie een elektrische gitaar met versterkers en alles die betaald wordt met een horloge van Willie. Francis lift naar het zuiden en Eugene en Willie liften met haar mee. Als ze ergens aankomen spelen ze wat om wat geld te verdienen maar worden daar weggestuurd. Een vent wil wat met Francis en eerst heeft Francis niet door wat die vent wil maar dan wel en ze wil weg. Willie en Eugene redden haar en nemen de auto van de vent mee. Ze komen aan in een verlaten schuur en zijn van plan daar te overnachten, maar de politie valt binnen en Francis geldt wordt in beslag genomen. Dan overnachten ze in een pensionnetje en krijgen daar ruzie omdat Willie alles regelt. ’s Avonds gaan ze ieder apart uit Willie gaat naar de zwarte tent en Eugene en Francis gaan naar de witte country tent. Francis kan er niet tegen om zonder geld te moeten leven en rolt daar een vent. Als die vent wat te drinken wil halen komt hij er achter dat z’n geld weg is en verdenkt gelijk Francis ervan want die komt daar anders nooit. De gerolde vent wordt kwaad en begint met Eugene te vechten uiteindelijk krijgt die vent z’n portemonnee terug en vluchten Eugene en Francis naar de zwarte tent waar Willie zit. Daar mogen ze eigenlijk niet komen dus worden niet echt van harte ontvangen. Maar Willie weet de situatie te redden door Eugene, die als artiesten naam Lighting boy heet op het podium te zetten en te laten spelen. Eerst is het publiek nog wat afwachtend maar als Willie ook invalt met zijn mondharmonica wordt het een groot feest en mogen Eugene en Francis blijven en wordt er ook nog wat met het spelen verdiend. De volgende morgen komt Eugene erachter dat Francis ’s nachts is vertrokken zonder afscheid te nemen, gelukkig heeft Willie nog wel $100 aan haar meegegeven voor onderweg. Willie en Eugene missen Francis erg en zijn daar om heel verdrietig. Eugene vraagt om het 30ste nummer en Willie vertelt hem dat er helemaal geen 30ste nummer bestaat. Nu wordt Eugene nog verdrietiger en kwader, hij pakt z’n gitaar en begint te spelen. Willie luistert ernaar en vind het echtgoed maar dat zal hij nooit tegen Eugene zeggen want hij wil niet dat Eugene over zichzelf denkt dat hij goed is, maar dat de mensen wel zeggen so die jongen kon spelen. En terwijl Eugene zo speelt denkt Willie aan allemaal dingen uit het verleden. En zo komt ook nog een soort uitdrukking bij hem naar boven; bleus is een zielige man om de vrouw die hij kwijt is. ’s Middags gaan ze door de stromende regen naar een hoeren huis dat Willie nog van vroeger kent op zoek naar Lilly Fontein, maar het meisje dat opendoet zegt dat zij al lang dood is en dat ze een kleindochter van Lilly is. Willie laat het meisje een plaatje zien van het kruispunt en vraagt of ze weet waar het is en dat weet ze wel. Eugene en Willie gaan samen naar het kruispunt en als ze daar zijn moet Eugene gaan spelen en wachten ze net zolang totdat Legba er aan komt. Als die er is zegt Willie dat hij het contract wil verbreken. Legba wil natuurlijk weten waarom. De eerste reden is omdat ze nooit meer nummers maken en de tweede reden is dat er is beloofd dat je waanzinnig leerde spelen in ruil voor je vrijheid, maar Willie is er achter gekomen dat, dat niet werkt en dat je de beste bleus als hobo leert spelen en daarom het contract wil verbreken. Maar dat kan niet zomaar daarvoor moet er eerst een wedstrijd gespeeld worden tegen de beste gitaar speler, Jack Butler, om te bewijzen dat je op hun manier veel beter bleus leert spelen dan op Legba’s manier. Willie vindt dat een onmogelijke opdracht, maar Eugene kent heel Jack Butler niet en zegt dat doe ik wel. Wilie vindt dat die dat niet moet doen want als ze verliezen zijn en Willie en Eugene onder Legba’s leiderschap en Willie vindt dat, dat zonde is van Eugene, hemzelf kan het niet zoveel schelen want hij is toch al oud. Eugene heeft dat er wel voor over en doet ‘t. De wedstrijd wordt gehouden in een kerkachtig gebouw, als ze daar binnen komen duwt Willie Eugene nog snel een magisch zakje toe dat geluk moet brengen. Het publiek is helemaal enthousiast van Jack Butler en ziet in Eugene niet zoveel, maar Eugene laat zich niet kisten en de wedstrijd begint. Al gauw lijkt het erop dat Jack gaat winnen. Willie wil Eugene extra steunen en speelt met hem mee op zijn mondharmonica. Daar door klinkt het al een stuk leuker en krijgt Eugene het publiek ook mee. Jack doet van alles met zijn gitaar en Eugene doet hem na als Jack wat gedaan heeft en Eugene antwoordt niet terug lijkt het erop dat Jack heeft gewonnen. Maar Eugene gaat door en speelt iets heel moeilijks dat hij op zijn klassieke school heeft geleerd op een blues -achtige manier, Jack speelt het na en het lijkt erop dat het ‘m lukt maar op het laatst gaat het mis, hij probeert het nog een keer en nog een keer maar het lukt niet en Eugene heeft gewonnen. Het publiek is dol enthousiast en Willie en Eugene spelen de rest van de avond. Legba verscheurt het contract en loopt weg. Dan reizen Willie en Eugene samen naar Chicago maar voor ze dat doen sluiten ze een deal, als ze daar zijn aangekomen laat Willie Eugene in de steek en moet Eugene de muziek verspreide zoals zij samen hebben gedaan. In dit stukje is het echt duidelijk dat het een bleus film is
Als ze ieder apart uitgaan Willie in de zwarte tent en Eugene en Francise in de blanke tent. Dat herinnert ook nog aan de slavernij en de blues is toch uit de slavernij liedjes ontstaan. Verder merk je in heel de film toch wel dat het een blues film is want de blues is eigenlijk de rode draad door het hele verhaal, die zorgt er voor dat het allemaal een beetje logisch in elkaar overloopt. De moraal van het verhaal of de essentie

Het draait er allemaal om dat Eugene de blues op straat leert en dat je pas goede blues kan spelen als je wat meegemaakt hebt. Zoals dingen als racisme en liefde. Al vrij snel komt hij erachter dat er geen 30ste nummer is. Maar Willie blijft zijn leraar en laat hem tegen de duivel spelen waar Eugene echt leert door bijten en doorgaan ook al lijkt het onbezonnen werk. De film begint met een flashback naar het kruispunt waar een contract wordt getekend. De film is afgelopen als het Eugene de wedstrijd tegen de duivel heeft gewonnen en het contract is verscheurd. Het ging er dus om dat Eugene goed leerde spelen en dat het contract verbroken werd. Bekende bleus artiesten B.B. King; B.B. King heet officieel Riley King, hij bespeelt de electrische gitaar. Hij is geboren in 1925 en is nu dus 76 jaar. Hij staat bekend als de koning van de blues. Hij is bij veel mensen populair omdat hij de blues meer naar de hoofdstroom heeft gebracht of beter bekend heeft gemaakt onder het gewone volk. Veel blues spelers vinden hem maar niks, misschien omdat ze jaloers zijn? B.B. King is een echte showman en zal waarschijnlijk door veel mensen gemist worden als hij dood is. In 1951 was er een jonge blues speler die Riley King heette en zijn eerste hit was 3 o’clock blues. Dat was zo succes vol dat veel mensen hem wilde hebben en dat hij naar New York City ging. Daar aangekomen veranderde hij zijn naam van Beale Street Blues Boy in B.B. hij was een echte trendsetter. De afgelopen 40 jaar heeft hij van zichzelf de blues koning gemaakt. Zijn stijl een mengeling van jazz, gospel en delta blues, heeft twee generaties blues en rock artiesten overleefd. In 1966 heeft hij meer dan 300 concerten gegeven. En ook een voor het eerst zijn studio albums opgenomen. Voor veel jonge artiesten was King ook het voorbeeld. Na 40 jaar heeft hij nog steeds niet de perfecte stijl gevonden en waarschijnlijk zal hij die ook nooit meer vinden hij vindt het best zolang het publiek het mooi vindt en hij er iets humoristisch mee kan doen. King vindt wel dat de blues die hij in 1992 gemaakt heeft heel anders klinkt dan de blues waarmee hij begon als klein jochie dat nog bij z’n ouders in Mississippi woonde. Hij is van de wat meer Afrikaanse volksliederen naar de wat meer Amerikaanse blues gegaan, zoals hij zelf zegt. Eric Clapton; Z’n volledige naam is Eric Patrick Clapton, hij is geboren op 30 maart 1945 in Rupley, Surrey, Engeland. Hij zal z’n grootouders eeuwig dankbaar zijn want zij hebben hem zijn eerste gitaar gegeven. Eric is opgegroeid bij zijn grootouders Rose en Jack Clapton omdat z’n moeder niet voor hem kon zorgen. Hij besloot om op zijn 14de een akoestische gitaar te kopen. De eerste band waar hij in speelde was de Roosters een locale R&B groep waar ook Tom McGuinness in speelde een voormalige lid van Manfred Mann en later van de Blues Band. Eric speelde daar voor 8 maanden en toen verliet hij de band samen met Tom om te gaan spelen bij Casey Jones and the Engineers. Toen Eric in 1963 een brief kreeg van de Yardbirds, een R&B band, waarin ze hem vroegen om als vervanger voor Tony Topham te komen spelen in hun band. Eric speelde daar voor anderhalf jaar totdat ze hun muziek stijl begonnen te veranderen meer richting de pop en Eric wou alleen maar blues spelen. Hij verliet de Yardbirds nadat ze het nummer “For Your Love” hadden opgenomen. De beste groep waar Eric eigenlijk in thuis hoorden en waar zijn smaak voor muziek maken tot recht kwam waren de John Mayall’s Bluesbreakers. Een van Groot Brittanies beste blues bands. Eric maakte met de Mayall’s maar een CD, maar de Cd is nu wel een echte klassieker, een van de bekendste nummers is een kopie van de Beano. Eric Clapton was er nu echt voor gedoemd om superster te worden. Dat werd tenminste gedacht maar hij is nog een heleboel keer van band gewisseld. Uiteindelijk kwam hij in een band Derek and the Dominos. Zo bereikte hij uiteindelijk een hoog niveau. Hij deed ook heel veel ervaring op o.a. door zijn duet met Tina Turner wereld tournees interviews televisie programma’s en ga zo maar door. Het belangrijkste zijn wel zijn optredens in Londens Royall Albert Hall. Hij speelde daar een jaar lang elke avond voor een uitverkochte zaal.