Jeux d'enfants (2003)

Filmverslag: “Jeux D’enfants” Naam bioscoop: Springhaver
Speelduur: 95 minuten
Titel film: Jeux D’enfants
Naam regisseur: Yann Samuell
Naam schrijver: Yann Samuell
Genre: Romantische Komedie Kijkwijzer: Filmkijkwijzer CKV 1 Ik ben met mijn klas van Frans naar Jeux D’enfants geweest. 'Jeux d'Enfants' is een Franse film in de trent van 'Amélie'. Het is het regiedebuut van Yann Samuell, die al werkte in de tekenfilmwereld. De film zit dan ook vol met animatie, speelse effecten en vreemde camerabewegingen. Guillaume Canet en Marion Cotilard spelen de hoofdrollen. 1. Verhaal: Samenvatting: Julien en Sophie zijn de hoofdpersonen van de film. Zij beginnen het spel van hun leven met een eenvoudige weddenschap. De regels zijn simpel: ze hoeven de uitdagingen die ze elkaar stellen alleen maar aan te nemen. De uitdagingen worden naarmate ze ouder worden steeds meedogenlozer. De 8-jarige Sophie wordt door haar klasgenoten uitgescholden voor smerige Pool, de moeder van Julien ligt op sterven

Het spel zit zo in elkaar dat er een doos is die bestaat uit een eenvoudige koektrommel. Wie in bezit is van deze doos mag voor de ander een opdracht bedenken. Diegene spreekt dat de woorden: Kunnen of niet kunnen? In het begin zijn de opdrachten nog makkelijk met de juffrouw uitschelden in groep drie en moeder expres wakker maken, als vader net vraagt om stil te zijn. Naarmate ze ouder worden veranderen deze opdrachten. Wel verdwijnen ze een paar keer uit elkaars leven. Ze zien elkaar tijden niet, maar dan komen ze elkaar toch weer toevallig tegen. Op het einde van de film komen de twee erachter dat ze niet zonder elkaar kunnen leven. Dus het spel komt weer boven. Ze laten zichzelf ingraven in cement, zo blijven ze altijd samen en is het spel afgelopen. Extra: Soms zag je in het begin ineens flashbacks. Hierdoor was het erg onduidelijk wat er nou aan de hand was. Verder was de film duidelijk als je goed opletten. Je bijvoorbeeld in het begin een groot blok cement ment een koekjestrommel erop. Aan het eind van de film kon je hieruit dus opmaken dat dat Julien en Sophie waren, omdat ze zichzelf hebben laten ingraven. Volgens mij, als je de film nog eens bekijkt, zie je veel dingen die je de eerste keer niet zag. Daarom moet je erg goed opletten. Er waren ook plotselinge overgangen naar personages. Je ziet de twee spelers niet geleidelijk opgroeien. Er is een sprong van ongeveer 6 of 7 naar 18 of 19. Dit was soms even verwarrend omdat je de spelers niet gelijk herkende. Terugkerende elementen in het veelkleurige sprookje zijn een oud koektrommeltje beschilderd als draaimolen, en het liedje La vie en rose, telkens in een andere versie. Het wordt vertolkt door Zazie, Trio Esperanza, Louis Armstrong, Donna Summer en tot slot door Guillaume Canet, de acteur die Julien speelt. Tegen die tijd komt het ruimschoots je neus uit. 2. Personages: Meest overtuigend: Ik vond Julien het overtuigendste spleen. Ik vond zijn gezichtuitdrukking op de een of andere manier erg geloofwaardig. Ik kan niet precies uitleggen waarom, hij leefde zich echt in volgens mij. Ik vodn Sophie de minst overtuigende speler. Zij speelde voor mijn gevoel net iets te overdreven op sommige punten. In deze film waren er weinig mensen die veel in de film voorkwamen, daarom heb ik daar niet echt een mening over. 3. Sfeer: De sfeer wordt mede bepaalt door de locatie, decors licht, kleding ect. De locatie was voornamelijk in Frankrijk. Ik weet niet precies waar. De sfeer in de film verschilde per tijd van het jaar en de plaats. Je had bijvoorbeeld in het begin van de film het idee dat je in een klein dorpje zat wart weinig gebeurde, en dat de Julien en Sophie hier een beetje tegen af zette. Ze waren erg ondeugend. Door de huisjes in de buurt, de kleding van de bewoners, de oude franse school en dus eigenlijk de locatie kreeg je een idee van een klein onbekend dorpje. Als je later bijvoorbeeld de scène ziet waar Julien de opdracht krijgt om te vluchten voor de politie is de sfeer donker, gespannen en eng. Er is weinig ligt, de kleding is veel zwart en er is niks kleurrijks. Dan krijg je bijvoorbeeld de scène waar ze elkaar tegenkomen. Dit is op een zomerse dag. Volgens mij is deze dag niet onbewust uitgekomen. Ze zomer of lente heeft toch at met liefde te maken en nieuwe liefdes dan vooral. 4. Perspectief: Er is niet een perspectief dat de regisseur gekozen heeft. Er zijn er meerdere te zien in de film. Alleen volgens mij is Bird’s Eye vaker te zien, vooral aan het begin van een nieuwe scène. 5. Beeld/Camerawerk: Ik denk dat de cameraplaatsing voyeuristisch is. Je ziet dat de personages niet weten dat ze gefilmd worden. Er zitten in de film wel bijzondere camera stukjes. Bijvoorbeeld: van bovenaf, van onderaf, of van opzij. 6. Point of vieuw: Het point of view is vanuit beide hoofdrol spellers. Je ziet bijvoorbeeld van beide hun thuissituatie. Die ze in het begin niet van elkaar weten. Ook weet je vaak wat ze denken en vinden, dit weten ze dan niet van elkaar.