Rens is transgender en voelt zich voor de volle honderd procent man. Hij is vijftien jaar en doet eindexamen. Over zijn cijferlijst hoeft hij zich niet zo druk te maken, want die ziet er supergoed uit. Toch is er iets waardoor hij zijn diploma straks liever niet aan de muur hangt. Volgens de wet is Rens namelijk nog vrouw, en dat is dan ook precies wat er straks op zijn diploma komt te staan. Aan Scholieren.com vertelt hij zijn verhaal.
"Ik heb hard gewerkt voor deze goede cijferlijst en dan zie ik straks een v’tje op mijn diploma staan", zegt Rens. "Ik voel me compleet jongen en dan is dat gewoon heel vervelend." Omdat hij nog vijftien is, kan hier niets aan veranderd worden. In Nederland is het pas mogelijk om vanaf je zestiende, mits je een diagnose hebt gekregen van het VU medisch centrum, het geslacht op je paspoort te wijzigen. "De enige mogelijkheid nu is om naar de rechter te stappen. Aan die rechter moet ik dan mijn verhaal vertellen. Eigenlijk moet ik hem min of meer overtuigen van het feit dat ik écht transgender ben. Dat is best raar, omdat ik de diagnose van het VU allang heb gehad. Ik bén transgender, daar is geen twijfel over mogelijk."
Middenin het telefoongesprek neemt zijn moeder de telefoon over. Ze klinkt gefrustreerd omdat ze de wetgeving ronduit belachelijk vindt, maar weet haar frustratie goed te verwoorden. "Mijn zoon heeft ruim een jaar bij het VU gelopen. Die mensen daar zijn gespecialiseerd en weten echt wel waar ze mee bezig zijn. Hij is onderzocht, heeft tig gesprekken moeten voeren en is beoordeeld door twee psychologen. Nu moeten wij geld betalen voor een gesprek met een rechter, wiens vakgebied dit helemaal niet is?"
Gewoon een letter?
Die letter lijkt voor sommigen misschien maar gewoon ‘een letter’, maar voor Rens is het erg confronterend. Hij weet naar eigen zeggen al zijn hele leven dat hij eigenlijk een jongen is. "Mijn puberteit begon al op m'n achtste toen ik borsten kreeg. Ik weet nog dat ik een keer gym had op de basisschool en dat klasgenoten tegen me zeiden dat ik een bh moest gaan dragen. Toen ik die dag thuiskwam moest ik huilen. Ik wílde geen bh aan. Ik wilde überhaupt geen borsten!"
Rens hoefde zich tegenover zijn ouders nooit te verantwoorden. "Mijn moeder wist het al vanaf dat ik in de buik zat. Ik voelde anders dan mijn zus." Wederom krijg ik zijn moeder aan de lijn. Ze vertelt dat Rens, toen nog Renske, in zijn doen en laten altijd een typische jongen was. "Als zijn zus met een grote boog om een regenplas heen liep, sprong Rens er met veel plezier in. Hij klom in bomen, speelde met auto’s, en wilde op een gegeven moment zijn haar afknippen."
Anders dan de rest
Niet bij iedereen kon hij altijd zichzelf zijn. Op zijn eerste basisschool mocht hij niet vertellen dat hij transgender was, omdat de school dat 'niet kon uitleggen' aan de kinderen. Rens vond dit enorm irritant. "Ik kon nooit echt helemaal mezelf zijn." Hij werd gepest, omdat hij 'anders' was. De moeder van Rens besloot hem naar een andere basisschool te sturen. "Daar werd hij gelukkig met open armen ontvangen."
#Doeslief
Op de vraag wat hij wil zeggen tegen mensen die zich negatief uitlaten over transgenders klinkt eerst wat gelach aan de andere kant van de lijn. "Mijn moeder zegt 'doeslief', haha. Daar ben ik het op zich wel mee eens. Toch hoeven mensen echt niet poeslief tegen mij te doen. Laat me gewoon zijn wie ik ben. Accepteer me. Dan ben ik tevreden."
Er is een wet op komst die het proces van het wijzigen van je geslacht makkelijker moet maken, maar die wordt pas in 2020 doorgevoerd. Voor Rens is dit dus te laat. Hij baalt ontzettend van het v'tje, maar is blij voor transgenders die straks wel de goede letter op hun diploma zien staan.
Credit foto van Rens in boom: Jessica Zomerdijk
