Het eindexamenjaar zorgt voor de nodige momentjes stress, nagelbijtend je cijferlijst refreshen en slapeloze nachten. Eigenlijk zijn de schoolexamenweken de generale repetities van wat nog komen gaat. In mei gaat het toneeldoek open en barst de paniek pas echt los.
Helaas gaat er, net als bij een toneelstuk, in de schoolexamenzaal ook weleens wat mis…
Roosterruzie
Urenlang flitsten ze voor mijn ogen en heb ik mijn oren ermee gepijnigd: de Duitse documentaires over Lapland en radioprogramma’s van drie uur. En ik denk dat ik nu met volle overtuiging kan zeggen: kijk- en luistertoets Duits, ik lust je rauw. Of toch niet?
Aandachtig luistert onze klas naar het verhaal van ene Doris Lessing. De rust wordt plots verstoord door een verstrooide geschiedenisdocent die meent dat dit komend uur zijn lokaal hoort te zijn. De concentratie van mijn medeleerlingen sijpelt weg, maar de leraar vangt geen van de boze blikken op. Verward als hij is, blijft hij minutenlang naar zijn rooster staren tot hij zich plots met een ruk omdraait. De deur die de sleutel naar het ganglawaai is, laat hij wijd open staan.
Kijk- en luistertoets zonder geluid
Langzaam dringt Doris’ gekwebbel over haar verleden in Afrika weer tot me door. Maar plotseling verandert haar stem als die van een kraakheldere vrouw naar een levensvermoeide grootmoeder die nauwelijks op haar benen kan staan. Haar lippen ratelen door, maar het stemgeluid is nergens meer te bekennen.
Paniek, paniek en nog meer paniek: dit is toch een kijk- en luistertoets, maar waar is het geluid dan gebleven?! Als een bezetene worden de knopjes van de dvd-speler ingedrukt alsof het een teletijdmachine is, maar daar is onze Doris weer. Maar het fragment opnieuw beluisteren? Nee, hoor. Het antwoord is kennelijk allang gegeven.
Kapotte rekenmachine
Peinzend buig ik me over mijn schoolexamen wiskunde en bereken ik met grote moeite het logaritme. Ik druk op ENTER maar in plaats van een antwoord dat verschijnt, wordt het schermpje van mijn rekenmachine zwart. Oef, ik kan het wel uitschreeuwen van ellende. Batterij. Leeg. Help!
Gelukkig heeft de jongen voor me een extra setje meegenomen. Probleem opgelost.
Toetsdeel kwijt
Klik-klak klik-klak. Het enige geluid dat mij van mijn schoolexamen scheidt. De surveillerende docent kijkt me ernstig aan als ik mijn hand opsteek. Ik hoor een oorverdovend gezucht als ze zich met haar stiletto's door de zee van examentafels slalomt. "De opgave klopt niet, want er mist een deel van de benodigde informatie", zeg ik.
"Ik weet niets van wiskunde, dus ik kan je ook niet helpen. Je zult het toch echt alleen moeten doen." Klik-klak. Klik-klak. Fijn. Mijn poging om een acht te halen, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Tot ik hoor dat we de punten voor deze opgave cadeau krijgen, omdat de docent een fout heeft gemaakt en niet alle uitleg heeft vermeld. Ka-ching!
Net mensen
Als er iets fout gaat tijdens een proefwerk of tentamen, reageer je er meestal automatisch op alsof de wereld vergaat. Maar hoe erg is het nou écht? Je zult er in 9 van de 10 situaties echt geen lager punt door behalen en de verloren tijd is ook prima te overzien. Een roosterruzie, gebrek aan geluid bij een luistertoets, lege rekenmachine en missend toetsdeel hebben bij mij - achteraf gezien - echt helemaal geen invloed gehad op mijn resultaten. Hoogstens op mijn hartslag tijdens de toets.
Foutjes maken tijdens het afnemen van een tentamen kan ieder mens overkomen. En vaak denk ik achteraf bij mezelf: leraren zijn ook maar mensen. Toch?
