Anouk
Slaperig kom ik overeind. Ik heb de wekker niet gehoord, dus ik kijk op de tijd. Oh, 8 uur, dan moet ik al wel een beetje opschieten. Dan vervaagt er één lijn aan de linkeronderkant en zie ik dat het—tot mijn grote schrik—geen acht uur is, maar negen uur. Ik had op dit moment in de examenzaal moeten zitten, aan mijn examen geschiedenis.
In paniek grijp ik mijn gsm en het blaadje waarop alles staat over de examens. Er staan twee nummers op, bij de eerste wordt er niet opgenomen, bij de tweede wel. Ik leg uit dat ik me verslapen heb en nú examen hoor te maken en ze verbindt me direct door. Ik krijg Doerde aan de lijn, onze roostermaker. Ze zijn al naar me op zoek, omdat ze me niet konden bereiken. Ze komen nu naar mijn huis om me op te halen, want ik zit nog in het half uur dat je te laat mag komen.
Als ik heb opgehangen, bel ik mijn moeder zodat zij niet ongerust wordt, maar ze neemt niet op. Ze heeft er dus niets van meegekregen, mooi zo. Snel doe ik mijn kleren aan, pak wat drinken, eten en twee woordenboeken en loop naar buiten. Op dat moment komt er een auto de straat in rijden en ik stap in.
Onderweg en op school bespreken wat mijn mogelijkheden zijn: of ik maak het examen nu in het lokaal bij de mensen die extra tijd nodig hebben en ik krijg ook dat half uur extra of ze melden me ziek voor dit examen en ik maak hem pas met de herkansingdagen. Ik kies uiteindelijk voor het laatste, want concentreren kan ik me door omstandigheden nu echt even niet.
Ik word naar huis gebracht, omdat ik me dan nog voor kan bereiden op het examen Frans van vanmiddag. Maar ondanks dat het nu zo geregeld is, baal ik toch. Nooit kom ik te laat, nooit overkomt me dat en natuurlijk met de examens weer wel… ik zal me er overheen moeten zetten en proberen de andere examens zo goed mogelijk te maken. Dan maar wat later te horen krijgen dat ik geslaagd ben, want ik moet en zal slagen, ondanks deze tegenvaller.
Anouk kwam met haar verhaal ook in het eindexamenjournaal op 3fm. Luister hier.
