Ik was er klaar voor. Ik had ervoor geblokt, en goed ook. Ik stond klaar voor de start van mijn examen TeHaTex, maar school besloot anders.
"Je naam staat niet op de lijst, dus je mag dit examen niet maken," hoor ik tien minuten van tevoren.
Dit méén je niet.
Mijn hart bonst ergens bij mijn stembanden, maar ik houd nog braaf even mijn glimlach vast. Mijn ogen verraden echter mijn pijn: dikke tranen rollen over mijn gezicht en vallen op mijn zwarte suède schoenen. Sommige tranen vallen niet, maar blijven haken in mijn mondhoeken.
Bij voorbaat gezakt
Ik mag het niet maken? Ik moet weer naar huis? Moet ik herkansen? Ben ik bij voorbaat al gezakt? Ik raak in paniek van alle scenario's die door mijn hoofd schieten. "Waarom zou dat niet mogen? Ik heb toch gewoon alle schoolexamens gemaakt en nu voor het examen geleerd?" De leraar negeert mijn smeekbedes en verwijst me naar de administratie. Lachend.
Maar daar blijkt de administratiemeneer me ook niet te kunnen helpen. Als je niet op De Lijst staat, ben je blijkbaar reddeloos verloren. Mijn hele persoonlijkheid en leven is gekrompen tot mijn elfletterige naam - eentje die niet op de lijst staat, bij hen niet bekend is en dus niet mee mag doen. Hij staart een beetje hulpeloos voor zich uit, ik kan het hem toch ook niet kwalijk nemen.
Erop los vloeken
Ik kan het niet laten en vloek erop los. Wel binnensmonds natuurlijk, want een dame houdt altijd keurig haar mond gesloten en toont een glimlach. Binnensmonds is waar het echt gebeurt. Ondertussen tikt de tijd door en is het al 8:58 uur. Ik doe nog een derde poging bij iemand anders om te bewijzen dat ik écht een leerling ben en écht het vak heb gevolgd, maar ook die mag niet baten.
Terwijl ik angstvallig mijn opkomende agressie probeer te temmen (want een dame...), word ik op mijn schouders getikt door een boomlange kerel die me herkent. Mijn held, realiseer ik me een seconde later. "Zij volgt dit vak wel. Zij mag gewoon dit examen doen." Deze meneer komt als een geschenk uit de hemel. "Dit is een meisje dat het vak versneld mocht doen. Waarschijnlijk staat ze daardoor niet op de lijst, maar schrijf haar naam er maar gewoon onder."
Ik zwééf terug naar de examenzaal, neem plaats en begin aan het examen. Puur genieten.
Potjandorie
Achteraf dacht ik: ik had wél gewoon publiekelijk door het lint moeten gaan. Want wat als ik die reddende engel niet had gehad? Dit zijn niet zomaar toetsen, DIT ZIJN POTJANDORIE MIJN EINDEXAMENS! De toetsen die het einde van je middelbare schoolcarrière inluiden en je een stap dichterbij het volwassen leven brengen.
Mocht jou dit ooit overkomen: vloek niet binnensmonds zoals ik dat deed, maar gil en stampvoet zo hard mogelijk. Trek de administratiemeneer aan zijn snor, maak jezelf kenbaar en klaag de school desnoods aan. In tijden van liefde, oorlog en eindexamens is alles geoorloofd.
