De wereld stond stil. De klok tikte niet, ik huilde en wreef over mijn buik. "Hi kleintje", zei ik zachtjes.
Het is inmiddels al twee jaar geleden dat deze toenmalige eindexamenkandidate zwanger werd - vlak voor haar examens. Vorig jaar deed ze haar verhaal op Scholieren.com. Wij waren zo onder de indruk van haar verhaal, dat we het dit jaar opnieuw met jullie willen delen.
Er ging geen dag voorbij of we hebben eraan gedacht. Elke dag dat ik niet menstrueerde was één dag te veel. Ik veranderde. Niet zo gek als je beseft dat je lichaam alles in gang aan het zetten is voor een zwangerschap. Zaterdag 30 april 2016 wilde ik testen op een zwangerschap, maar niet veel eerder, op Koningsdag, kreeg ik een woedeaanval, uit het niets. Huilend tegen mijn kast aan, het zou toch niet? Ik keek naar mijn buik, wilde even helemaal alleen zijn. Hoe dan ook, ik wilde het zelf oplossen. Ik was immers de persoon om wie het ging.
Toen mijn moeder thuiskwam, zat ik nog huilend voor me uit te staren met mijn hand op mijn buik. Ze wist al hoe laat het was, maar voor alle zekerheid wilden we toch nog een test doen. De buikkrampen en de pijn als ik naar het toilet moest, konden immers ook betekenen dat ik een blaasontsteking had, en een ernstige blaasontsteking kan een zwangerschapstest beïnvloeden, dus belden we de huisarts, waar ik de volgende dag mijn urine kon inleveren.
Ons kleine meisje
Vanaf die dag veranderde ons hele leven, dat van mij, van mijn vriend en tevens van mijn ouders. We kwamen in een achtbaan terecht. Dezelfde middag dat ik mijn urine moest inleveren, kreeg ik de uitslag. Daar zaten we, met de telefoon te wachten op het verlossende woord. De assistente vertelde ons door de telefoon dat de zwangerschapstest positief was. Ik zag mijn vriend zijn hoofd op zijn armen leggen.
Een dag later moesten we langs de huisarts komen, om te bespreken hoe het nu verder moest. Het kind houden was voor ons geen enkele optie. Ondanks dat ik er nog altijd spijt van heb, weet ik in mijn achterhoofd dat het goed is, en dat ik heel veel heb voorkomen door ons 'kleine meisje', niet geboren te laten worden. Of het daadwerkelijk een meisje was, heb ik nooit geweten, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een prachtig meisje bij me droeg, dat van mij de naam 'Beau' heeft gekregen.
Bedenktijd
De huisarts verwees ons door, en een dag later zaten we in het ziekenhuis, voor een behandeling en een afspraak met de gynaecoloog. Daar troffen we een hele vriendelijke, gemoedelijke man. Ik kreeg een inwendige echografie om te bekijken wat voor zwangerschap het was, en hoe ver het gevorderd was. Het was piepklein. Ik kreeg te horen dat het nog in een heel vroeg stadium was, of dat het, als de zwangerschap zou vorderen, alsnog zou kunnen leiden tot een miskraam.
Het was afwachten, maar van de gynaecoloog kreeg ik te horen dat ik de Abortus Pil zou krijgen; dat zou een miskraam door middel van medicatie moeten opwekken. Maar dat kreeg ik niet meteen, door de wettelijke wachttijd moest ik nog langer wachten. Er zit namelijk verplicht vijf dagen bedenktijd bij een abortus, ongeacht wat je doet.
Miskraam
Het was maandag, 9 mei. Dé dag. Om half 2 moesten we in het ziekenhuis zijn, waar ik eerst een echografie zou krijgen en daarna de medicatie. Eenmaal bij de verpleegkundige, die de inwendige echo maakte, mochten we voor het allereerst meekijken. Mijn vriend ging naast me zitten, terwijl de echo werd gemaakt. "Kijk, hier zie je het hartje", zei ze tegen ons. Het was 2 millimeter groot, of eigenlijk klein. Maar het was ons kindje. Opeens zaten we op een roze wolk, even vergeten dat dat piepkleine celletje straks niets meer zou zijn dan enkel een gedachte. De echo kreeg ik mee, daarna de medicatie.
's Avonds laat moest het gebeuren. Rond 01.30 uur begon ik te vloeien, en om 05.00 uur was het zover. Omdat het pas vijf weken en drie dagen was, en nog zo klein, zag je niks, maar ik voelde dat het de miskraam was. Lichamelijk heb ik er bijna een week over gedaan me weer oké te voelen. Na ruim 24 uur buikkramp en twee dagen moeite met lopen, begon ik daarna weer zin te krijgen om te sporten.
Mentaal ging het elke dag een beetje beter, dankzij de steun van iedereen in mijn omgeving, dankzij mijn vriend die elke keer meeging en die hele week bij mij is geweest. Het allerbelangrijkste is om te praten. Alleen kun je het niet oplossen, het verdriet rondom het verliezen van je eigen kindje.
Examens
Hoe gek het misschien ook klinkt, de examens sleepten mij er doorheen. Ik moest hoe dan ook slagen, dan slaagde ik maar voor mijn kleine meisje, maar slagen zou ik. Een miskraam maakt je sterker, volwassen, en nadat je je eigen kindje verloren hebt, kun je de hele wereld aan. Want écht niets is zo erg als dit. Ik heb in mijn verleden heel veel meegemaakt, maar in vergelijking met mei vorig jaar, was niets zo erg.
Dit artikel is origineel verschenen op 9 mei 2018.
