Samenvatting:

Dit boek gaat over 2 jonge zieke mensen die langzamerhand verliefd worden en als geen ander weten hoe hard de wereld in elkaar steekt.

Verhaalbegin:

Hazel is volgens haar moeder en dokter depressief, een bijwerking van kanker, maar eigenlijk is het een bijwerking van doodgaan (in Hazel haar ogen). Ze moet naar een praatgroep voor jongeren van haar leeftijd die ook kanker hebben. Daar ontmoet ze voor het eerst Augustus Waters, een jongen die 1,5 jaar geleden schoon verklaard is aan botkanker. Na de praatgroep vraagt Augustus buiten of Hazel met hem bij hem thuis een film wilt kijken, ze gaat mee.

Verhaaleinde:

Na de dood en begravenis van Augustus Waters moet Hazel door. Ze komt er dankzij Isaac achter dat hij een vervolg op Een vorstelijke beproeving voor haar aan het schrijven was. Uit zijn notitieboekje missen ook een aantal bladzijdes. Die bladzijdes zijn nergens te vinden, tot ze bedenkt dat hij ze naar Peter van Houten heeft geschreven. Ze mailt Lidewij, en krijgt antwoord dat de brieven bij Peter zijn. Het boek eindigt met de brieven en Hazel die zegt: “ Reken maar Augustus, reken maar.”

Beoordeling:

Ik vind John Green echt een geweldige schrijver. Het verhaal is erg dicht tot de werkelijkheid geschreven en al die prachtige quotes (bijvoorbeeld: ‘’I’m on a rollercoaster that only goes up my friend’’) maken het verhaal nog mooier. Het verhaal zelf gaat over een meisje met kanker en een jongen die het gehad heeft en hun relatie. Boeken die over kanker geschreven worden zijn vaak depressief, bij dit boek is het anders, het laat je zien dat je moet blijven vechten voor je ziekte maar ook plezier moet maken. Daarom is het naar mijn mening ook erg geloofwaardig. Nogmaals ik vond dit boek echt heel mooi, het enige minpuntje is dat er voor mijn mening een wat moeilijk taalgebruik wordt toegepast.