PRACHTIGE VERTELLING OVER LIEFDE EN DOOD

Dimitri Verhulst vertelt het wonderbaarlijke maar vooral het prachtige verhaal over mevrouw Verona, die op 82-jarige leeftijd besloten heeft voor de laatste keer in haar ‘wat uitzonderlijke’ leven de heuvel af te dalen, wetend dat de terugtocht fysiek niet meer haalbaar is. Na een leven gewijd aan trouw en liefde voor haar echtgenoot, meneer Pottenbakker, gaat ze zich niet langer verzetten tegen de dictatuur van haar lichaam, en komt ze haar dood tegemoet.

Verhulst laat de verteller in dit boek op een krankzinnig mooie manier het enigszins poëtische verhaal verwoorden. ‘Het hiernamaals immers dient te worden voorgesteld als een aangename plaats, de fabels eisen dat, en het zou van weinig mensenkennis getuigen te denken dat men eeuwig aangenaam verblijven kan in een ruimte die men dient te delen met alle doden die er zijn, en alle doden die nog vallen moeten.’ Dit is een voorbeeld van zijn fraaie schrijfwijze wat de pracht van dit verhaal typeert. Wanneer je gaat letten op zijn woordkeuze kom je de mooiste combinaties tegen. Van ‘oude vrouwen met welgevormde kuiten’ tot ‘kalligrafische krullen met sierlijke majuskels’.

Humor wordt in dit verhaal gecombineerd met een aangrijpend liefdesverhaal. Zo zijn er momenten in het boek waarin ik mezelf betrapte op een glimlach. Bijvoorbeeld wanneer haar moeder  ondragelijke octaven bij elkaar schreeuwde, of het huis dat ze moesten opkalefateren van wat de wind en de houtwurm hadden stukgemaakt, en niet te vergeten Rosetta Courthénoux die in haar kruidenierswinkeltje niks onverkoopbaar achtte. Maar de onvoorwaardelijke liefde die mevrouw Verona voor haar man heeft, blijft centraal staan gedurende het boek, wat het verhaal een sentimenteel karakter geeft. Zo verzamelde haar man, voordat hij besloot uit het leven te stappen omdat hij de aftakeling van zijn lichaam niet meer wilde meemaken, zo veel mogelijk hout zodat zijn vrouw na zijn dood nog warm kon blijven.

Wel kan het niet ontkent worden dat dit verhaal niet voor elke lezer is weggelegd. Zo bevat dit verhaal vele fictieve aspecten, wat veel ongeloof veroorzaakt. Een man die voor haar vrouw een onmogelijke hoeveelheid brandhout verzamelt terwijl hij lijdt aan longkanker? Dit kan voor sommige lezers als vervelend beschouwd worden, maar enkelen kunnen hier ook de schoonheid van inzien. Wanneer het verhaal je inlevingsvermogen voorbij gaat, kun je  beter stoppen met lezen.

‘Luister niet hoe het in mijn bast beestachtig bonkt en reutelt, hoe de kanker daar snel nog even aan mijn botten sleutelt. En kijk niet in mijn ogen die gebroken in hun kassen zich aanpassen aan het aardedonker van wat geen nacht zal zijn’. Op een bankje aan de rivier besluit mevrouw Verona haar man naar dit ‘eindeloze donker’ te achtervolgen, en haar rust te vinden. In het verhaal wordt op een gebagatelliseerde manier en met een vleugje ironie met de dood omgegaan, wat de soepelheid van het boek weerspiegeld. De kleinste gewone dingen worden bijzonder gemaakt, waardoor je met weinig moeite dit boek kan uitlezen. Zo wordt de enigszins eenvoudige thematiek van dit boek tot iets prachtigs bewerkt met zijn excentrieke schrijfwijze.

Dat Verhulst ook een dichter is komt in dit boek duidelijk naar voren. Er wordt zelfs een heel hoofdstuk gewijd aan zijn dichterscapaciteiten, wat mooi tot zijn recht komt in dit boek. Als schrijver en als dichter kan ik Verhulst niks anders geven dan lof. Echter vergt dit boek een redelijk filosofisch inzicht, wil je er echt van kunnen genieten.

Uiteindelijk komt mevrouw Verona haar dood tegemoetkomt met de herinnering aan haar geluk die, in een weemoediger toonaard, ook geluk mocht zijn. Je kan haast niet anders dan genieten van deze prachtige vertelling.