Eerste druk op 8 Januari 2000

Aan het einde van het boek komt hij met een soort motto: Disciplina Vitae scipio. Dit staat als zinspreuk boven zijn school het Barlaeus. Het betekent ‘ Kennis is de staf des levens’. Hier maakt hij zelf van: ‘Kennis is de straf des levens’.

Opgevallen en onthouden, doordat hij goed was uitgelegd.

Kees van Beijnum, is geboren in Amsterdam op 21 maart 1954. Hij groeide op in de Amsterdamse Warmoesstraat, waar zijn moeder een café had in de omgeving van de Zeedijk.

Voordat hij in 1991 begon met het schrijven van boeken, was hij onder andere journalist.

Hij debuteerde met de misdaadroman Over het Ij. De reconstructie van een moord in 1991 over een moord in Amsterdam. Er zijn drie boeken van hem verfilmd; Dichter op de Zeedijk, De Ordening en het boek wat ik lees: De Oesters van Nam Kee.

Naast schrijver is Van Beijnum ook scenario. Hij schreef De Langste Reis, Deze film werd genomineerd voor het Gouden Kalf voor beste tv-drama van het jaar.

Inhoud:

Samenvatting: Als het verhaal begint is Berry naar het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk gevlucht. Hij wordt hier opgepakt door de franse politie.

Hierna vertelt Berry vanuit de gevangenis zijn verhaal. Hij vertelt over het feit dat hij veel tegen zijn moeder heeft gelogen over zijn schoolleven, terwijl hij allang van school is. Hij hangt elke dag maar wat rond met zijn vrienden Otman, Jamal en De Laatste Mode bij de snackbar van Fast Eddie. Zijn broer, Rein, liegt ook tegen hen. Hij vertelt tegen Berry dat zijn vader is opgepakt bij een grote drugs deal in Lyon, terwijl hij eigenlijk gewoon overleden is. Vervolgens vertelt hij over zijn eerste ontmoeting met Thera, die hij ontmoet doordat hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt op een straathoek in Amsterdam. Thera geeft hem de bijnaam Diablo.

De tweede keer dat hij haar ontmoet is in een café waar hij zich voordoet als een filmproducent genaamd Raymond. Hij doet dit omdat Thera een Raymond verwacht. Zij komt erachter dat hij Raymond niet is en raakt hierdoor geïrriteerd, maar toch gaan ze samen winkelen en haar stemming wordt langzamerhand weer beter. Uiteindelijk eten ze oesters bij Nam Kee, dit is de eerste keer dat Berry oesters eet, hij vindt ze niet lekker en zal ze ook nooit lekker gaan vinden.

Verder vertelt Berry veel over zichzelf en hoe door het leven gaat. Zijn vader heet Peter en was cameraman bij de NOB, zijn moeder werkt bij de reclassering en zijn broer woont ook nog thuis

Hij vertelt over het eerste wat hij had gestolen; een pakje batterijen, en de eerste keer dat hij opgepakt werd; toen hij loden platen van een kerk aan het afhalen was samen met Otman. De eerste keer dat hij out ging; tijdens een rave in Hoofddorp.

Hierna vertelt Berry meer over Thera en haar werk als stripper in een achteraf gelegen barretje in Amsterdam. Hij is een keer naar binnen geweest toen hij haar kwam ophalen, maar hij vond het zo’n aanstellerij dat hij voortaan buiten wachtte.

Thera woont op een oud zolderkamertje in Amsterdam, haar moeder in Haarlem en haar vader met zijn nieuwe vrouw in Malta. Ze heeft ook een zus die met haar man en een zoontje in Heemstede wonen. Berry vindt de hele familie nogal voorspelbaar. Thera wil graag naar het buitenland alleen daar is geld voor nodig. Samen bedenken ze hiervoor een plan om aan geld te komen. Ze adverteren in de krant voor de verhuur van een gemeubileerd appartement met tuin in Amsterdam. Dit is de woning van de dame van wie Thera haar zolderkamer huurt. Dit is mogelijk omdat de oude vrouw in een verzorgingstehuis zit. Ze laten 15 sleutels van het appartement maken en verhuren zo, meerdere keren, hetzelfde appartement. Nadat ze van al deze mensen het geld hebben gekregen vertrekken ze die dag met 21.000 gulden op zak naar het Hilton Hotel waar ze een van de duurste bruidssuites huren. Ze geven veel geld uit aan kleren en eten en maken plannen voor een vakantiereis.

Ze zullen nog een nachtje in het Hilton blijven, 3 dagen Parijs naar Parijs gaan, daarna 4 weken naar Bali en uiteindelijk zullen ze in Arizona eindigen. Maar alles loopt anders als gepland wanneer Thera weer last krijgt van epilepsie aanvallen, waar ze vroeger veel last van heeft gehad. Het verblijf in het Hilton eindigt dan ook in het ziekenhuis, waar Thera na een ernstige aanval zes dagen moet blijven. Berry komt haar tweemaal per dag opzoeken.

Thera trekt na deze tijd in het ziekenhuis weer in bij haar moeder. Berry probeert op alle mogelijke manieren in contact met Thera te komen, wat steeds verhindert wordt door Thera’s moeder. Uiteindelijk vertelt Thera dat ze niets meer met hem wil. Ze begint weer wat met haar ex Ben. Ook hier probeert Berry weer contact met haar te zoeken, maar dit wordt verhinderd door Ben.

Berry valt terug in zijn oude leven om elke dag bij Fast Eddie te zitten en in de avond uit te gaan. Hij krijgt op een gegeven moment een geweer van zijn vriend Otman te leen, maar hij is niet van plan die te gebruiken. Tijdens een opstootje met Ben valt het geweer uit zijn broek. Ben en Thera schrikken hiervan en Thera vertelt hem nog eens dat het over is.

Berry’s vrienden vragen hem dan of hij meegaat naar de opening van een nieuw buurthuis. Ze hangen hier wat rond totdat de burgemeester op het punt staat in zijn auto te stappen om te vertrekken. Berry pakt opeens een steen en gooit die tegen de burgemeester. De burgemeester wordt op zijn hoofd getroffen en raakt in coma. Berry vlucht en neemt de trein naar Frankrijk, waar hij bij het vakantiehuisje van zijn ouders opgepakt wordt, en aan Nederland uitgeleverd wordt, waar hij in de gevangenis op zijn proces wacht.

Thema: Het thema van dit verhaal is het ontdekken van het leven, met daarin vooral liefde en criminaliteit. De liefde met Thera. De criminaliteit met zijn foute vrienden. Als hij met Thera een relatie heeft gaat hij veel minder met zijn foute vrienden om en zit hij dus minder in zijn lichtcriminele leven. Het ontdekken van het leven door alle dingen die hij doet en te weten wil komen. Door alles wat er met hem gebeurd komt hij daar steeds meer achter en als hij in de gevangenis zit gaat Berry steeds meer beseffen wat hij eigenlijk wil met zijn leven. Kees van Beijnum heeft niet 1 centrale thematiek die voor al zijn boeken opgaan maar voor zover ik weet gaan wel bijna alle boeken van hem over het leven en de problemen van bepaalde mensen

Motieven:

-Oesters: Oesters zijn een belangrijk motief. Het zit tevens verwerkt in de titel. Berry en Thera gaan regelmatig oesters eten in het restaurant Nam Kee. Vooral omdat Thera dol is op oesters. Berry vindt ze eigenlijk helemaal niet lekker en zal dit ook nooit vinden, maar omdat Thera ze lekker vindt eet hij ze toch. Ook nadat het uit is met Thera eet hij regelmatig oesters in dat restaurant. Hij probeert op die manier het gevoel en bepaalde herinneringen terug te krijgen van hoe het was tijdens de relatie. De oesters staan ook symbool hoe Berry zelf is: namelijk lief, zachtaardig, romantisch en gevoelig van binnen. Aan de buitenkant komt hij er alleen hard over en is ook wel asociaal, lichtcrimineel, ongevoelig, te afgesloten en kil van buiten. Door Thera treedt Berry’s zachte binnenkant naar buiten. Maar na het uitgaan van de relatie klapt Berry weer behoorlijk dicht. Tevens zoeken ze allebei naar geluk, ze vinden het uiteindelijk niet.

Dat is net als bij oesters in bijna geen eentje zit een parel.

-Leugens & Bedrog: Er wordt heel wat gelogen door Berry en ook zijn omgeving. Hij liegt tegen zijn vrienden; over zijn vaders overlijden en  woonplaats, tegen zijn moeder; over school en vriendin etc.

Hij ziet zijn leven eigenlijk ook als een grote leugen. Hij moet zich altijd anders voor doen dan die echt is en wat hij heel vervelend vind is dat je de leugens die je vertelt hebt heel goed moet onthouden voor de volgende keer dat je met diegene praat anders val je door de mand. Zijn moeder werkt met leugenaars en is een expert in het ontfutselen van leugens behalve van haar eigen zoon geloofd ze alles en heeft ze nooit door wanneer Berry liegt. Zegt zij.

-Liefde: De liefde tussen Berry en Thera in het verhaal staat ook centraal. Het gaat vooral om de obsessionele liefde die Berry voor Thera heeft. Vanaf de eerste ontmoeting wist hij al dat hij haar wou. Hij kon op een gegeven moment niet meer zonder haar. Deze liefde die niet meer beantwoord werd zorgde ervoor dat Berry helemaal op het verkeerde pad raakte.

De Idee: Als je geen grip hebt op je leven moet je leren de waarheid en realiteit te accepteren en niet allerlei domme dingen gaan doen.

Verteltechniek:

Historische Tijd: Het verhaal zal zich iets voor dat het gepubliceerd is afspelen, rond 2000. Er komen veel dingen in voor die van die tijd, en ook nog deze tijd zijn. Zoals drugs, feesten, de straatnamen die erin voorkomen, nieuwe gebouwen en buurtcentra en er zijn veel hanggroep jongeren. Dit merk je ook aan de hele sfeer in het boek met het omgaan van de mensen en ook het taalgebruik. Het heeft zich in de zomer afgespeeld. Hij zegt na het uitgaan met Thera ook, dat het alleen een zomerliefde zou zijn geweest.

De vertelde tijd is dus ook een paar maanden. De reden van het verhaal is ook om de ‘oorzaak’ van het doodgooien van de burgemeester eigenlijk verklaart. Dit zal dus niet ver terug gaan in het verleden.

Alleen als hij over zijn familie vertelt komen er kleine flashbacks uit het verleden toen hij nog jong was en zijn vader nog leefde in voor.

Tijdsvolgorde: Het verhaal is totaal niet-chronologisch verteld. Het is een voortdurende brij van flashbacks en in iets mindere mate flash-forwards. Per hoofdstuk worden de band met zijn vader, zijn relatie met Thera, het leven met zijn vrienden, de vakanties in Frankrijk en zijn leven in de gevangenis door elkaar verteld. Daardoor moet je je af en toe oriënteren in welk gedeelte van het verhaal je zit. Door deze manier van vertellen kom je steeds iets meer te weten en wordt de spanning opgebouwd. Op een gegeven moment geeft hij wel een soort antwoord op een vraag die je jezelf afvraagt en zegt: ‘Oké, dan nu echt de reden van mijn gevangenisstraf’. Vanaf daar wordt het wel chronologisch verteld.

Perspectief: Het verhaal is compleet verteld vanuit het ik-perspectief. Je leest de gedachten van Berry en maakt mee hoe hij alles ervaart. Je krijgt door zijn ervaren mee hoe hij denkt wat de anderen vinden en denken.

Personages:

-Berry Kooijman: Berry is de hoofdpersoon van het verhaal. Hij is een slimme jongen, haalde goede cijfers op het gymnasium, maar heeft het nooit afgemaakt, omdat hij er geen zin meer in had. Zijn manier van vertellen is erg gedetailleerd. Personen waar hij over verteld beschrijft hij tot in de puntjes, maar ook dingen als vlekjes op de schoorsteen.

Hij was erg goed in liegen. Hij loog tegen iedereen over zijn leven en wie hij werkelijk was. Het enige wat echt was, was zijn liefde voor Thera.

Berry wist dus nog niet goed wat hij met zijn leven wou, en is dat een van de redenen dat hij op het verkeerde spoor belandde.

-Thera Bouman: Thera had een baantje als danseres in een stripclub. Ook kreeg ze af en toe opdrachten voor fotoshots.

Echt gelukkig met haar leven is ze nooit geweest. Als kind had ze vaak epilepsie aanvallen die in de periode dat ze Berry leerde kennen steeds vaker terugkeerden. Thera kwam altijd een beetje emotieloos over. Alsof het haar allemaal niet uitmaakte. Een beetje een sombere kijk op het leven. Ze was wel verliefd op Berry, maar zei vaak dat hij niet teveel hoop moest hebben op een toekomst, omdat goede dingen nooit eeuwig duren. Alsof wist dat ze niet eeuwig bij Berry ging blijven. Haar ex, Ben, waar ze later weer bij introk, was dan wel zogenaamd goed voor haar, maar ook met hem kwam ze niet gelukkig over.

-Rein Kooijman: De twee jaar oudere broer van Berry. Had veel toekomstplannen en wilde de wereld rondreizen. Maar op reis hij werd afgeschrikt en keerde terug naar huis, waar hij zich schuil hield voor anderen die dachten dat hij nog op reis was.

-Ellen Kooijman: Moeder van Berry. Ze was altijd erg bezorgd om anderen. Ze werkte bij de reclassering. Berry begreep dit niet, hoe je in mensen die alles fout hadden gedaan toch hoop kon hebben. Hetzelfde wat ze bij hem deed. En dat zij nog altijd van Berry hield.

-Moeder Thera: Haar naam kwam niet voor in het boek. Ze is een vrouw die vooral om status geeft. Een erg kattige dame. Ze draagt een overvloed aan make-up en sieraden en vindt Berry maar niks.

-Otman, Jamal & De Laatste Mode (Rachid): Vrienden van Berry, waarvan hij zelf zegt er eigenlijk weinig toekomst in zit.

Structuur: Het boek is verdeeld in 35 hoofdstukken, gewoon verdeeld over heel het boek. Het boek begint medias res. Je begint midden in stuk waarin Berry zich in zijn vakantiehuis in Bretteville-sur-Laize bevindt en wordt opgepakt door de politie.

Het verhaal heeft een dicht/ open einde. Je komt er aan het eind wel achter wie en hoe hij iemand vermoordt heeft. Wat een lopende spanning is over heel het boek.

Maar aan de andere kant weet je niet hoe hij uit de gevangenis zal komen en zijn oude leven weer oppakt of opnieuw begint. En of misschien ooit weer bij Thera terug zal komen.

Het boek heeft geen epiloog of proloog.

Literaire Achtergronden:

Invloed van biografische gegevens van de auteur op het werk: Het verhaal is een heel erg persoonlijk verhaal van de hoofdpersoon, Berry, zelf. Ik weet niet of Kees van Beijnum precies hetzelfde heeft meegemaakt of over nadenkt. Ik denk niet dat hij zelf een hangjongeren is geweest en veel drugs gebruikte etc.

Kees Van Beijnum leeft wel al heel zijn leven in Amsterdam. In het verhaal merk je ook hoe alle kenmerken van deze stad worden besproken. Waarschijnlijk weet hij hierdoor ook veel over hangjongeren en verder zal hij zich wel heel goed ingeleefd hebben in zo’n persoon.

In het boek komt helemaal geen religie in voor. Van Beijnum heeft ook niet een bepaalde stroming/ religie waarover hij verder veel schrijft of een voorkeur heeft.

Relatie tussen inhoud en tijd van ontstaan: In het verhaal van rond 2000 komen een aantal dingen voor die de situatie uit die tijd omschrijven. Zo gaat over het maatschappelijk probleem van hangjongeren. Berry wordt bijvoorbeeld met zijn vrienden heel vaak aangesproken door iemand van de buurtwacht. Je zit hier heel erg in Berry zijn gedachten over hoe dat echt is, namelijk geen interesse voor deze man en al zijn ‘leuke ideeën’ om deze jongeren van de straat te houden.

Berry heeft het ook over de media waar hij nu in voorkomt door zijn moord. Hier ziet hij hoe hij door de media als ‘monster’ wordt besproken, terwijl de lezer ook door heeft dat het niet helemaal zo zit.

Waarderingen:

De Groene Amsterdammer (opinieweekblad): ‘Het is lang geleden dat ik een Nederlandse roman las waarin zo overtuigende de staat van liefde die optilt en doet neersmakken, wordt neergezet.

Kees van Beijnum is een verteller, met een scherp oog voor de wetten van het goede verhaal. Hij speelt geen intellectueel spel met zijn personages, maar voorziet ze van een warm kloppend hart en zintuigen die op scherp staan. Ondanks de ontnuchterende waarheden die zijn hoofdpersonage in De oesters van Nam Kee onder ogen moet leren zien, leest zijn geschiedenis alsof je een feel good movie bekijkt. Een lekkere film, waarin het onmiddellijke nabije even de glans van diepzinnigheid krijgt.’

Nederlands Dagblad: ‘Bij Van Beijnums vijfde roman, De oesters van Nam Kee, blijf je achter met vragen, en een holle maag. Is dit nu een snelle hap uit de muur, of is het haute cuisine? Of maakt dat niks uit zolang het maar lekker wegleest? De oesters van Nam Kee is geschreven vanuit het perspectief van Berry Kooijman. In de Bijlmerbajes kijkt hij terug op zijn leven, en de ontelbare leugens die hem in de armen dreven van verkeerde vrienden. Deze vrienden, halfcriminele, deels allochtone scooterduivels bewonen huurkazernes in Amsterdam-West en grossieren in geestverruimende middelen. Ze gaan uit winkelen zonder te betalen. Berry verbergt dat hij zelf uit 'het villastraatje' komt, en zelfs op het Barlaeus-gymnasium heeft gezeten. En voor zijn zorgelijke moeder verbergt hij zijn spijbelen, en zijn foute vrienden. Heen en weer geslingerd tussen twee werelden, tuimelt Berry, alias Diablo, in de armen van striptease-danseres Thera. Dan begint een gedoemde 'obsessieve liefdesrelatie'. Dit boek is geschreven met raketsnelheid, met scootertempo. Razendsnel weet Van Beijnum de schemerwereld van kansloze jongeren, 'randgroupies', neer te zetten. Dat kom je in Nederlandse boeken niet veel tegen: een verdienste dus. In hun grauwe Hades van 's avonds uitgestorven winkelcentrum-woestijnen blinkt alleen het lokkende licht van Fast Eddie's snackbar. Hier beramen de crimineeltjes hun snode plannen, duikelen van de ene in de andere roes en vluchten in snelle seks. Hun gesprekken zijn een messcherp haasje-over van Hedenlandse straathumor, brille zonder scrupules, stijf van het gevloek. Over vijftig jaar weten we in ieder geval dankzij Van Beijnum nog hoe de verworpenen der aarde in het jaar 2000 ook alweer praatten. Omdat er onder die praatsnelheid en typisch Amsterdamse humor zo'n bodemloze leegte zit, is het effect tragisch genoeg. Door de geestelijke spagaat waarin de auteur z'n hoofdpersoon zet, met een been in de villawijk van brave burgers, met het andere in de spelonken van hangplekken en winkelcentra bij nacht, wordt je als lezer een beetje medeplichtig. Berry wordt ziek van zijn dubbelspel, lijkt nog net te worden gered door Thera, maar dan haalt zijn verleden hem in. Temeer omdat hij in een vlaag van misselijkheid over het woeden en de rottigheid der gehele wereld de burgemeester van Amsterdam een baksteen tegen het hoofd gooit. De burgervader kwam een 'tof' buurthuis openen, en de hypocrisie rondom deze opening, ook bij de opeens heel brave straatschuimers, doen de stoppen doorslaan. Maar de steen is wel erg hard aangekomen, zo had Berry het ook weer niet bedoeld. De burgemeester raakt weken in coma, wat Berry de bijnaam 'het monster van Schotelcity' oplevert. Deze roman verwoordt de walging en ongerichte woede van drop-outs, zinloos-geweldplegers. Nederlandse, maar ook Marokkaanse jongens die links en rechts worden ingehaald door hun zusjes - die Fatima heten en als slimme meiden hun maagdenvlies laten herstellen op kosten van het ziekenfonds. Een tijdsbeeld dat klopt als een zwerende vinger, vol rauwe emotie, opgekropte agressie tegen het burgerdom van 'Libelle-trutjes' en zakenmannetjes en rijtjeshuisjes. Maar soms is het echt iets TE. Of is dat juist heel Amsterdams? Net als bij een smartlap van Johnny Jordaan? Dat je toch moet slikken, of je wilt of niet? Van Beijnum zelf pleit voor meer realisme, zeg maar gerust meer scooters, in de letteren. Hij hekelt rondborstig het literaire klimaat in de grachtengordel, waar men Chopin draait en in het algemeen vijftien jaar achterop zou zijn. Meer realisme mag; er is veel voor te zeggen. Maar de vraag rijst wat dit boek MEER biedt dan een met vaart en beeldgevoel geschreven verhaal (de auteur schrijft ook filmscenario's), met volvette emoties en een paar fraaie punchlines. Geheimzinniger als een ronde Hollandse kaas wordt het dan niet gauw. Het schrijnendst is nog de verwoording van Berry's verlangen naar z'n gestorven vader. Na het gooien van de steen vlucht hij naar Frankrijk, naar het oude vakantiehuisje van de familie. Maar daar wonen nu wildvreemden. Dat hakt erin. De scène waar Berry de as van z'n vader verstrooit, en de draaiende wind per ongeluk de as vol in het gezicht van z'n broer gooit, die kende ik al ergens van. Van Beijnum speelt zijn emoties knap en gedoseerd uit. Zijn zinnen zijn effectief en maken mooie loopjes. Je wordt meegetrokken het verhaal in, of je wilt of niet. En je kiest partij voor de ultieme verliezer Berry, die alles fout deed. Maar ik mis iets. Ik weet alleen niet precies wat. De verwoording zit zo geramd, is zo afgemaakt, zo doelbewust effectief, dat het van de weeromstuit weer gladjes wordt. Het hapert niet. 'Schrijnende dingen verwoorden op lichte toon', dat is het doel van de auteur. Daarin slaagt hij soms. Misschien komt dan die holle maag, omdat dat moderne levensgevoel van de Nederlandse loser, met zijn scooter, waar Van Beijnum zo perfect op 'ingetuned' is, zo ont-zet-tend drie keer Niks is. Leegte, leegte, en nog eens leegte.’

Het Parool: ‘Ik kan niet ontkennen dat Kees van Beijnum weet hoe hij een boek vaart en pit moet geven. De verhaallijnen zijn vakkundig aan elkaar gesneden en de stijl is gespierd. Maar bij nadere beschouwing wordt er toch wel erg met de hamer geschreven. Mijn probleem met dit boek is dat de nadrukkelijkheid van de stijl en de grofheid van het taalgebruik op zichzelf staan. Ze brengen alleen de buitenkant van een verhaal tot ontwikkeling, daaronder zit niks. De liefdesgeschiedenis waar het boek voor driekwart uit bestaat, is soms heus wel 'mooi' en 'goed gedaan', maar is er toch voornamelijk een van dertien in een dozijn, en dat tuig uit West is gewoon dat tuig uit West, een quasi-reportage 'van binnenuit' die bij wijze van spreken in deze krant had kunnen staan. Ik bedoel: literatuur bestaat uit verhalen die een grotere reikwijdte hebben dan zichzelf, maar in dit boek tellen alleen de gebeurtenissen. Iedere reflectie ontbreekt, er is geen enkele sociologische of psychologische invalshoek die onze stoere jongens in enige perspectief kan plaatsen. Van mij hoeft dat ook niet, maar dan wil ik wel dat hun onvrede iets voor mij betekent, dat Berry's lot (opgetild door de liefde, terugvallen in de shit) ook voor mij een of andere existentiële geldigheid heeft. Nu dient al die stoere taal, die nogal geleend klinkt, geen enkel doel en heeft daardoor, althans op mij, een bezoedelend effect, zoals rottige misdaadfilms met rottig geweld dat hebben. Ik vond De oesters van Nam Kee (een Wolkersachtige titel: passend maar niets betekenend) af en toe een rottig boek. En hoewel ik weet dat ik roman en schrijver daarmee ook groot onrecht doe, schrijf ik het toch op.’

Mening: Doordat dit mijn eerste roman was die ik heb gelezen, weet ik nog niet zo goed waar ik hem moet plaatsen. Ik vond het boek qua taalgebruik en stijl wel leuk om te lezen. Er zat ook wel humor wat het ook makkelijker en leuker maakt om hem te lezen. De flashbacks aan het begin waren wat ingewikkeld, maar naarmate je verder leest leek dit minder te worden.

Dat het verhaal eigenlijk gewoon om een personage draait vind ik ook wel leuk. Het is leuk om te lezen hoe zo iemand zich ontwikkelt in een boek en zijn gedachtes te lezen. Het personage was namelijk ook humoristisch en omschreef gebeurtenissen grappig en mooi.

Hij was ‘gelukkig’ niet te moeilijk. Zo kon ik sommige gebeurtenissen goed koppelen aan het verhaal (verwijzingen van zangers/ liedteksten die zijn innerlijk beschreven). Dit maakt het verhaal ook weer interessanter om te lezen.

Bronnen:            www.scholieren.com

                               www.literom.com