Joe Speedboot door Tommy Wieringa

4.2

Boekverslag door een scholier
4e klas vwo | 501 woorden
22 september 2014
6 keer beoordeeld

4.2

6 keer beoordeeld

Fransje Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide geraakt en heeft voorgoed zijn spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp Lo…

Fransje Hermans, de verteller van het verhaal, is na een ongeluk invalide geraakt en heeft voorgoed zijn spraakvermogen verloren. Hij is de zelfbenoemde chroniqueur van het dorp Lomark. Zijn fascinatie voor de nieuweling Joe Speedboot is grenzeloos: Joe Speedboot, de jongen die zijn eigen naam gekozen heeft en op zijn vijftiende al bommenlegger, vliegtuigbouwer en bewegingsfilosoof is. Nauwgezet observeert Fransje hoe nog een nieuwkomer de natuurlijke orde van het dorp komt verstoren: Joe’s stiefvader Papa Afrika, een zachtaardige Nubiër met gazellenogen die een kleine scheepswerf begint op de oever van de Rijn. Dan verschijnt de geheimzinnige Picolien Jane, een beeldschone Zuid-Afrikaanse, aan wie Fransje zijn kronieken opdraagt en voor wie levenslange vriendschappen op het spel worden gezet. In haar komen alle verhalen samen, met noodlottige gevolgen.

Oefenen voor je mondelingen?

Komen je mondelingen er aan en wil je oefenen? Probeer onze Boekenquiz. We stellen je open vragen over de gelezen boeken.

ADVERTENTIE

Waar zou jij over willen praten?

Wist je dat praten over waar je mee zit helpt? Met De Kindertelefoon kun je over ALLES praten.

Een brok in je keel

De veertienjarige Fransje Hermans is net, permanent, in een rolstoel beland. Hij was in slaap gevallen in een maisveld en werd overreden door een cyclomaaier. Hij kan alleen zijn rechterarm nog bewegen en niet meer verstaanbaar praten. Het verhaal speelt zich af in Lomark. In het dorp komt een nieuwe leeftijdsgenoot genaamd 'Joe Speedboot' wonen, wiens vader stierf toen hij tijdens de verhuizing naar Lomark door de voorruit van de verhuiswagen vloog. Sinds Joe in Lomark woont, zijn er om de zoveel tijd enorme ontploffingen te horen. Een jaar later is er een kermis in het stadje en Fransje wordt door zijn broers Dirk en Sam in een oude verlaten boerderij gezet, omdat ze hem niet mee willen nemen naar de kermis. Wat ze niet weten is dat Joe hier zijn bommen maakt. Zo begint een vriendschap tussen Fransje, Joe, Christof en Engel. Het boek vertelt het verhaal van vriendschap, liefde, de eindeloze fantasie van vier jongens en hun bewondering voor het Zuid-Afrikaanse meisje PJ Eilander.

Ik heb veel enthousiaste dingen gehoord over Joe Speedboot. Hierdoor had ik zeer hoge verwachtingen van dit boek. Ik kende Tommy Wieringa zijn boeken al wel, maar was nooit aan dit boek toe gekomen. Hoe hoog mijn verwachtingen ook waren, Wieringa heeft ze overtroffen. Ik heb gelachen en ik heb gehuild. Hoewel ik zelf natuurlijk niet invalide ben, had ik het gevoel dat ik precies wist hoe Fransje zich voelde. De meeste mensen denken dat dit van zelfsprekend is als je een boek leest, toch heb ik dit maar zelden bij een boek. Dit is ook de reden dat ik veranderde in een waterval van emoties tijdens het lezen. De stijl van Wieringa is ook zeer prettig, het is niet al te moeilijk maar raakt precies de goede snaren. Ook mede dankzij de metaforen die voorkomen in het boek wordt de sfeer snel gestemd. Ik zie mezelf deze metaforen zeker gebruiken in de toekomst. Ik heb erg gelachen om de metaforen bijvoorbeeld: “Ze houdt van rampen als koekjes bij de koffie.” (Over moeder Hermans) en “Nieuwsfeiten lijken net zo veel op elkaar als Chinezen”. Joe Speedboot is één van die boeken die wie dan ook in één keer uit zou kunnen lezen. Al zou je lezen verschrikkelijk vinden, zou dit boek zeer vlot leesbaar zijn. Het lukt Wieringa om de aandacht van de lezer zonder moeite vast te houden.

De slotzin (“Maar daarachter zijn wij niet gestorven, noch zijn wij van gedaante veranderd. Wij zijn hier nog.”) deed me heel erg denken aan de slotzin van één van mijn favoriete films, The Breakfast Club uit 1985. Misschien komt dit omdat in beide gevallen ik moest huilen om de zinnen, maar ik denk dat het met name komt omdat beide zinnen een afdruk achterlaten in je geheugen. Voor mij was deze zin hetgene wat ervoor zou zorgen dat ik dit boek nooit van mijn leven zal vergeten.