De vader van Jan Wolkers heeft grijze ogen, wit haar en een gerimpeld gezicht.  Zijn vader was erg gelovig, en al het niet Christelijke gedrag van zijn zoon strafte hij dan ook zwaar met lijfstraffen. Soms strafte zijn vader hem ook als hij eigenlijk onschuldig was. Dit toont aan dat hij niet veel vertrouwen in zijn eigen zoon had. Als Jan geslagen was op school, en Jan zij dat dit onterecht was geloofde zijn vader hem niet. Bladzijde 66: ‘ Als ik het thuis liet zien zeiden ze, ‘ Dat zal je dan wel verdiend hebben.” Vader had een eigen delicatessenspeciaalzaak in Oegstgeest, die later uit noodzaak ook gewone producten ging  verkopen. Hij vindt de familie van zijn vrouw een beetje vreemd, omdat ze op een andere manier geloven dan hem.  Zijn vader komt, net als zijn moeder uit Amsterdam. Hij woonde daar in een Jodenbuurt. Bladzijde 15: ‘ Mijn ouders komen allebei uit Amsterdam. Mijn vader uit de Jodenbuurt.’

Dan heb je nog de moeder van Jan Wolkers.  Volgens Jan was zij  een ‘meesteres in de mimiek die bijna niet meer waarneembaar is.’, bladzijde 17. Ze was de baas in huis, omdat haar man het grootste gedeelte van de dag in de winkel werkte.  Zelf houd ze haar gevoelens altijd verborgen. Net als dat haar man die een hekel heeft aan haar familie, heeft zij een hekel aan de familie van haar man. Heeft een goede relatie met haar zoon (de ik-figuur). Ze houdt hem dikwijls een hand boven het hoofd. Ze is in een streng gezin opgevoed in de Overtoom. Bladzijde 15: ‘ Mijn moeder komt van de Overtoom.’

d. Het boek is geschreven vanuit de ikvertelsituatie. Op die manier weet je alles wat er in het hoofd van Jan Wolkers afspeelde. Je leeft je in de situaties en leer op die manier bepaald gedrag van Jan Wolkers te begrijpen.  Zo heb je bijvoorbeeld de situaties waarbij hij dieren mishandelde. Op zich een situatie waar ik normaal gesproken totaal geen begrip voor zou hebben, maar op de manier waarop Jan Wolkers het vertelt leer je beter te begrijpen waarom hij bepaalde dingen doet.

e. Zoals eerder vermeld kent dit boek een aparte schrijfstijl. De even hoofdstukken spelen zich allemaal af in het heden, terwijl de oneven hoofdstukken zich afspelen in het verleden. Als je echter de oneven of de even hoofdstukken achter elkaar zet krijg je wel weer een chronologisch verhaal. In het gedeelte dat zich afspeelt in het heden maakt de schrijver ook nog gebruik van flashbacks. Dit alles zorgt voor een andere manier van vertellen, dan dat je meestal gewend bent in boeken.

4. Mening

Wolkers is niet voor niets zo´n belangrijke schrijver. Hij kan heel boeiend vertellen op een manier die normaal te langdradig zou zien. Jan Wolkers maakt namelijk nogal veel gebruik van lange zinnen. Hij doet dat echter op zo´n manier dat het boek nog steeds uitstekend te lezen valt. Het boek is niet ontzettend spannend, maar het boek is wel erg mooi om te lezen. De gebeurtenissen in het boek waren erg realistisch en zo verteld dat je met hem meeleefde. De hoeveelheid emotie die erin voorkwam was precies goed. Ik heb vaak met boeken dat ik ze zo emotioneel vind en dat het ten koste gaat van het leesplezier. Dat was in dit boek helemaal niet zo. De gebeurtenissen in het boek waren erg realistisch, en daar houd ik van. Ik houd van boeken met realistische gebeurtenissen die zo verteld zijn dat ze onroerend of juist leuk zijn. Dit boek deed me op de een of andere manier denken aan de gelukkige klas van Theo Thijssen.  Dat was net als dit boek een verhaal met redelijke gewone gebeurtenissen die toch leuk waren om te lezen.  Toch vond ik de gelukkige klas van Theo Thijssen net iets je leuker omdat dat een boek was met minder erge gebeurtenissen. In dit boek kwam er meer ruzie in voor en het dierenleed vond ik ook niet bepaald smakelijk.  Ook zijn er enkele seksuele akkefietjes in het boek die de kwaliteit van het boek onderuit halen. Desalniettemin vind ik het een goed boek dat, ondanks dat hij best dik is, geen enkel moment saai is en erg leuk om te lezen.

5. Informatie over de schrijver: Jan Wolkers

Kort Amerikaans

Aanvankelijk schreef Wolkers verhalen, waaronder zijn eerste uit 1957: De verschrikkelijke sneeuwman, later opgenomen in Serpentina’s petticoat (1961). Dit werk vormt zijn debuut. Een jaar later volgde Kort Amerikaans. Hierdoor werd hij een bekend schrijver. Deze roman vertelt het verhaal van de achttienjarige Eric van Poelgeest, die jeugdfrustraties en ingrijpende gebeurtenissen zoals de dood van zijn naasten niet te boven weet te komen. Niet in staat tot liefhebben, viert hij zijn lusten bot op een gipsen beeld. Hij wordt gekweld door angst en eenzaamheid en ziet uiteindelijk alleen de dood als oplossing. In 1979 zou Wolkers deze roman nog flink omwerken. Het is interessant om de twee versies met elkaar te vergelijken.

Verval en dood

Zeer belangrijke thema’s in het werk van Wolkers vormen verval en dood. In 1963 verscheen naast Gesponnen suiker ook het aangrijpende Een roos van vlees, waarin de dood van Wolkers’ dochter Eva (gestorven in 1951 door een ongeluk in bad) naar voren komt. Ook de dood van Wolkers’ broer, in de oorlog, verwerkte hij in een roman: Horrible Tango (1967). In Turks fruit (1969) en De walgvogel (1974) wordt een alles-meeslepende liefdesrelatie beschreven, die noodlottig eindigt. In De walgvogel komt ook het voor die tijd gevoelige thema aan bod van de houding van Nederland ten tijde van de Duitse bezetting en de politionele acties in Indonesië.

Zeer belangrijke thema’s in het werk van Wolkers vormen verval en dood. In 1963 verscheen naast Gesponnen suiker ook het aangrijpende Een roos van vlees, waarin de dood van Wolkers’ dochter Eva (gestorven in 1951 door een ongeluk in bad) naar voren komt. Ook de dood van Wolkers’ broer, in de oorlog, verwerkte hij in een roman: Horrible Tango (1967). In Turks fruit (1969) en De walgvogel (1974) wordt een alles-meeslepende liefdesrelatie beschreven, die noodlottig eindigt. In De walgvogel komt ook het voor die tijd gevoelige thema aan bod van de houding van Nederland ten tijde van de Duitse bezetting en de politionele acties in Indonesië.

Oegstgeest

Het vroege werk van Wolkers laat zich lezen als een afrekening met het calvinistische milieu van Oegstgeest, waar hij opgroeide, en met de dominante vaderfiguur. Ook treden geregeld bijbelse elementen naar voren. Opvallend voor die tijd zijn de openlijke seksuele beschrijvingen die geregeld voorkomen in de romans van Wolkers. Velen ervoeren die dan ook als onzedelijk en schokkend. Wolkers vond seks echter bij de alledaagse dingen des levens horen en meende dat de seksualiteit vrijelijk beschreven mocht worden. Een van zijn bekendste werken stamt uit zijn vroege periode: de sleutelroman Terug naar Oegstgeest (1965), een werk dat sterk verbonden is met zijn andere romans.

Latere werken

Vanaf De perzik van onsterfelijkheid (1980) gebruikte Wolkers vrijwel geen bijbelse thema’s meer in zijn werk. Hij leek het hoofdstuk van zijn jeugd te hebben afgesloten. In zijn werk kwamen meer politieke en maatschappelijke thema’s aan de orde. In 1980 verhuisde Wolkers met zijn derde en laatste vrouw Karina naar Texel, waar hij in alle rust werkte. Hij genoot van de stilte en de natuur en vond er een echt thuis. Latere werken die hij er schreef zijn onder meer De junival (1982), Gifsla (1983), De onverbiddelijke tijd (1984), Icarus en de vliegende tering (1996) en het boekenweekgeschenk Zomerhitte (2005). Voor de essaybundel Tarzan in Arles (1991) kreeg hij de Busken Huetprijs, de enige literaire onderscheiding die hij accepteerde.

Andere, grote prijzen had hij dikwijls geweigerd.