Verder komt David ook de Micawbers tegen: Een arme familie die altijd in diepe schulden zit omdat ze overal geld lenen. Deze vriendschap ontstaat als zij hem als huurder hebben als David in de fabriek moet werken van Mr. Murdstone. De familie spreekt altijd groot lof over David zijn beleefde verschijning en ziet groot voorspoed in zijn toekomst. In zijn kinderjaren zijn deze gevoelens wederzijds: David gelooft heilig in de verhalen van Mrs. Micawber over hoe getalenteerd haar man is en hoe hij bij de volgende poging zeker succesvol zal zijn. Het is pas als David zelf volwassen wordt dat hij ziet hoe slecht de Micawbers eigenlijk omgaan met geld. Hoewel de Micawbers als tweede verhaallijn voorgesteld worden, ligt het eigenlijke doel van hun personages bij de derde verhaallijn.

Naast de introducties gebeurt er niet veel met deze personages totdat we naar David zijn jongvolwassen tijd gaan. Wat er nog wel gebeurt: Mrs. Peggotty trouwt met de niet al te sociale gieraard Mr. Barkins, een koetsier die David voorheen tussen Blunderstone en Plymouth bracht.

De echte tweede verhaallijn begint als David door toevallige gebeurtenissen zijn oude vriend Steerford weer tegenkomt. Nog steeds opkijkend naar dit idool van zijn jeugd, is David meteen weer in zijn ban. De nog steeds charismatische Steerford heeft ook nog steeds een zwak voor de naïeve onschuld van David en de twee zijn al snel weer vrienden. Op David zijn verzoek komt Steerford mee op reis naar Plymouth om David zijn goede vrienden te ontmoeten.

Zonder dat beide dit weten zal dit echter tot een familiedrama uitdraaien: Als Steerford de onschuldige en nu nog mooiere Emily ziet, raakt hij verlieft op haar. Of dit komt omdat ze zo mooi is of omdat Steerford een uitdaging ziet in het veroveren van deze al verloofde schat wordt niet expliciet gezegd. Wel zijn er duidelijke aanwijzingen naar het laatste: Steerford ziet weinig uitdaging in zijn leven waar zijn moeder hem alles geeft wat zijn hart begeerd en waarin iedereen hem in enkele minuten naar de pijpen danst. Het taboe om een bruid te stelen zou een van de weinige dingen zijn die hij niet kan doen.

Op een dag wordt dit immorele plan uitgevoerd: Steerford en zijn zeer formele butler(die zéér formeel is) nemen de verwarde Emily mee naar het vasteland nadat ze haar maanden hebben bewerkt met stiekeme overtuigingen en beloftes, en laten haar verloofde Ham en haar (adoptie)vader Mr. Peggotty verdrietig achter. Mr. Peggotty zweert kort daarop dat hij zijn dochter Emilie weer terug zal krijgen en vertrekt zelf ook om haar te zoeken.

Na dit ongeval gebeurt er lang niet veel in deze verhaallijn: David komt Mr. Peggotty nog een keer tegen en deze verteld David over zijn avonturen in Europa. Ook komen de twee in contact met een armoedige vrouw genaamd Martha Endells die vroeger Emily’s vriendin is geweest en Mr. Peggotty beloofd dat ze Emily terug zou vinden. Dit is echter verspreid over 1 á 2 jaar en zijn korte gebeurtenissen.

Dit verhaal eindigt als Martha inderdaad(en zeer snel) Emilie terugvind in Londen en meteen David en Mr. Peggotty erbij haalt. Na een hereniging verteld Emilie over hoe ze na maanden van rondstruinen met Steerford plotseling besefte wat ze deed en van hem wegvluchtte. Wat er verder met Steerford gebeurde is haar onbekend.

Enkele maanden na deze ontwikkeling en aan het einde van het boek bereikt dit verhaal zijn conclusie: Tijdens een zware storm(zelfde als in de conclusie 3de verhaallijn)komt er een schip in de problemen. Ham, de beoogde verloofde van Emilie ziet dat er drie schipbreukelingen in gevaar zijn op dit schip en besluit een reddingsactie te ondernemen. Deze hopeloze actie mislukt echter en zowel hij als de drie schipbreukelingen sterven. En als de lijken geborgen worden, komen we erachter dat ook Steerford bij de slachtoffers behoord. Er wordt in andere recensies gezegd dat ook Traddles hierbij sterft, maar dat heb ik niet gelezen.

En als laatste gebeurtenis vertrekken Mr. Peggotty en Emilie met een kolonieschip samen met Ms. Gummidge en de Micawbers. Naar het schijnt hebben ze daar hun leven weer opgebouwd.

De derde, en overwegend grootste, verhaallijn begint als David het huisje van zijn oudtante Betsey bereikt. Vanaf dit punt wordt zijn leven weer geweldig en is de tijd van lijden en uitbuiting voorbij. Kenmerkend van deze verhaallijn is dat David als een (opkomende) gelijke of een individu met geweldige vooruitzichten wordt behandeld.

Als David het huis van zijn oudtante Betsey bereikt, adopteert ze hem en geeft hem de nieuwe naam Trotwood Copperfield. David verblijft een paar maanden bij haar en de geestelijk mindere Mr. Dick(kleine hint van Mr. Dickens?) waar hij een wederzijds geliefd familielid wordt, voordat Betsey besluit dat David naar een kostschool moet om te leren. Ze spreekt een van haar kennissen, Mr. Wickfield, aan voor accommodatie voor David in een nabije stad. Mr. Wickfield is een rechter met een drinkprobleem wiens aanbidding voor zijn dode vrouw zich in zijn gelijkende dochter voortzet, maar is toch nog slim genoeg om geen problemen te hebben en om als de boekhouder en investeerder van Betsey’s kapitaal te fungeren.

Nadat Mr. Wickfield ziet hoe beleeft en stil David is als de twee op bezoek komen, bied hij aan om David zelf van een kamer te voorzien. Hij en zijn dochter Agnes zijn al snel net familie voor David, en ook op zijn nieuwe school zonder mishandeling loopt alles op rolletjes. 

Hierna is er een tijdssprong naar David zijn 17de, als zijn algemene educatie voltooid is en hij een beroep moet gaan zoeken. Vlak na deze sprong is ook het vervolg van de tweede verhaallijn waar David Steerford weer tegenkomt.

Op aanbeveling van zijn tante Betsey en Steerford gaat David in proeftijd bij ‘the Commons’: rechters, in Londen. Na een grove aanbetaling en een aanbeveling beide van zijn tante Betsey kan hij een vacature vullen, en David kan zich relatief makkelijk in dit werk vinden. Hoewel hij wel met het ongelofelijk ingewikkelde schoonschrijven worstelt en zijn huishoudster een alcoholiste is met een ziekte die ze chanterend gebruikt, heeft hij geen problemen in zijn leven totdat hij Dora ziet.

Op aanbeveling van zijn tante Betsey en Steerford gaat David in proeftijd bij ‘the Commons’: rechters, in Londen. Na een grove aanbetaling en een aanbeveling beide van zijn tante Betsey kan hij een vacature vullen, en David kan zich relatief makkelijk in dit werk vinden. Hoewel hij wel met het ongelofelijk ingewikkelde schoonschrijven worstelt en zijn huishoudster een alcoholiste is met een ziekte die ze chanterend gebruikt, heeft hij geen problemen in zijn leven totdat hij Dora ziet.

De beeldschone Dora, dochter van zijn werkgever Mr. Spenlow, heeft hem meteen in haar ban. David gaat daarna een paar maanden door een staat van liefdesverdriet omdat hij haar niet kan zien en zelfafstraffing om hemzelf te verbeteren. Maar als hij haar dan eindelijk weer tegenkomt op een tweede uitnodiging in Mr. Spenlow’s villa bloeit de liefde tussen de twee heimelijk op.

Met behulp van Dora’s vriendin worden de twee een stelletje totdat Mr. Spenlow hun liefde ontdekt. Hij verbied David meteen om Dora weer te zien, maar hij sterft een dag of twee daarna. David en Dora trouwen kort daarop en zijn een tijd lang gelukkig, maar uiteindelijk sterft de kinderlijke Dora aan wat lijkt op ?een te zwaar leven? of een langzame ziekte. Ze kregen in de tussentijd geen kinderen.

Terug naar het begin van dit verhaal. Of liever gezegd, halverwege de eerste verhaallijn. Hier is Uriah Heep voorgesteld: Een afschuwelijk lelijk en afstotelijk wezen dat continu beweert dat hij zo’n ‘umble’ wezen is. Deze enkele jaren oudere roodharige werkt bij Mr. Wickfield als een student in recht als David hem ontmoet.

Als David jongvolwassen is, hoort hij van Agnes dat Uriah zich langzaam een weg heeft gekronkeld in Mr. Wickfield zijn geest en bedrijf via bedrog en chantage. Mr. Wickfield is een zombie verworden die alles doet wat zijn (nu)zakenpartner Uriah hem influistert, en dit heeft onder andere het gevolg dat Betsey al haar geïnvesteerde geld verliest. In enkele gesprekken zien we dat Uriah ook David probeert te misleiden met zijn geveinsde onderdanigheid, maar dat David hem niet gelooft en zich zo als Uriah’s grootste concurrent ontplooit.

Later blijkt dat Mr. Micawber als secretaris bij Uriah werkt, maar al snel beseft wat een kwaadaardig wezen Uriah in het echt is. Tot zijn eigen trots verzameld hij bewijzen die uitwijzen dat Uriah met bedrijfsfraude en het kopiëren van Mr. Wickfield zijn handtekening verscheidene misdrijven heeft gepleegd en confronteert Uriah hiermee in het bijzijn van David, zijn tante Betsey en Traddles.

Uriah probeert te vluchten, maar wordt later gevangen na een verijdelde bankoverval. Uriah Heep was de grootste vijand en het belangrijkste aspect van dit verhaal waar het komt op andere mensen, maar aan het einde versloeg David hem.

 Kort daarna besluiten de Micawbers op een kolonieschip naar Australië te vertrekken samen met Mr. Peggotty en Emily, ook al genoemd aan het einde van de tweede verhaallijn. Volgens verstuurde brieven lukt het hun daar wel om succesvol te worden.

Kort na deze ontwikkeling en de gelijktijdige dood van Dora gaat David door een kort beschreven tijd van rouw voordat hij met Agnes, zijn zuster van zijn scholier dagen en zijn ‘witte engel’ die hem altijd goed advies zou geven(Steerford was de zwarte engel), trouwt en met haar vijf kinderen krijgt.

Noot: Ergens rond de tijd van of Mr. Spenlow of zijn dochters dood stopt David volgens mij met zijn werk als advocaat bij de Commons, maar dit weet ik niet zeker. Wel gaat hij plotseling boeken schrijven(autobiografisch element) zonder een begin of uitleg van dit fenomeen, hij wordt hier wel succesvol bij.

Aanbeveling: Lees het boek zelf grondig, deze samenvatting en alle andere samenvattingen op Scholieren.nl zijn bij lange na niet voldoende om dat te vervangen. De enorme hoeveelheid extra gebeurtenisjes en personages kunnen onmogelijk allemaal beschreven worden in een bondige samenvatting.

Mening

Ik vond het boek wel aardig en niet voorspelbaar, maar dat is ook niet echt mogelijk zonder een plot. Omdat deze mist, heeft het boek geen meesleurende elementen behalve onze inleving in David. Dit werkte voor mij echter ook niet omdat Dickens zijn interacties met andere mensen vervormde naar zijn eigen wereldbeeld en veel omstandigheden te matig onderschreef. Zo was het ´levenstekende´ lijden dat David in de fabriek moest ondergaan in twee middelgrote alinea´s beschreven en had zo weinig geladen betekenis.

Ook was de manier waarop de personages in de tweede en derde verhaallijn met David omgingen ook niet realistisch. Ik heb al beschreven wat deze zijn: Ieder vind David geweldig. Dit zorgde er echter voor dat David soms betrokken werd in omstandigheden waar hij eigenlijk niet nodig was, en nog vaker dat hij de meeste lof kreeg toegeschreven in situaties waarin hij eigenlijk niets heeft gedaan.

Desondanks is het geen slecht boek. Hoewel het verhaal geen echt directe verhaallijn heeft, was dit destijds nog geen probleem en is het juist speciaal om zijn pre-Nieuwe Zakelijkheidse stijl. Ik kon wel omgaan met de veels te grote hoeveelheid onnodige gegevens die om het eigenlijke verhaal werden gegeven, en sommige personages kwamen inderdaad geweldig uit de verf.

In tegenstelling met de boekcover zitten Mr. Micawber en Uriah Heep hier niet bij: Mijn favoriet was Mr. Barkins, de chauffeur die Dickens zo leuk heeft weergegeven met typerende one-liners zoals ‘Tell her I’m willin’’ en ‘Just old clothes’.