La chute door Albert Camus

1. Gebeurtenissen

A. Grote lijn

L'histoire parle d'un homme, Jean-Baptiste Clamence. Il raconte son histoire de vie à un homme dans un café. Jean-Baptiste Clamence est un brillant avocat à Paris. Il se considérait comme une sorte de super-humains. Jean-Bapiste vu la vie comme un jeu dans lequel il était le centre et il a le rôle principal. Il veut montrer à tous et montrer qu'il est très bon. Il donne de l'argent aux mendiants, par exemple, aider les personnes âgées, mais pas parce qu'il les aime, mais de laisser les autres voir qu'il vit bien.

À une occasion, quand la maison la nuit Clamence court, il court à travers un pont sur la Seine va. Il voit une femme debout à regarder le fleuve et se promène juste après elle. Mais il a alors entendu un plouf et puis hurle immédiatement. Jean-Baptiste Clamence reste cloué au sol, ne permet pas, et court à la maison. Il raconte cet incident à personne. Cependant, cet événement a changé sa vie. L'image qu'il avait de lui-même, l'image d'un super-homme tombe en morceaux. Il ne semble pas aussi bon que cela s'est produit et savoir comment il est vraiment. Il dit à l'homme que quand il vient vraiment, il ne fait rien. Alors, il fait la même chose avec les femmes. Il a pris l'un après l'autre femme, ce qui était tout à fait normal. Par Jean-Baptiste Clamence découvre qu'il n'est pas vraiment bien mis en place, il décide d'être un juge.

Jean-Baptiste Clamence s'arrête avec son cabinet d'avocats et les voyages. Enfin, il a vécu à Amsterdam, sur la promenade. Ici, il fera appel au juge-en-pénitence (en train de faire amende) l'exercice dans un café. Le livre se termine par la demande de Jean-Baptiste Clamence à la femme qui a ensuite été jeté du pont. Il souhaite qu'ils le feraient à nouveau de sorte qu'il aurait ou pourrait sauver.

B. Sleutelpassage(s)
Le passage qui m'a frappé le plus était le passage dans lequel la femme se suicide. C'est vraiment un tournant dans l'histoire de Jean-Baptiste, un moment important. Bien sûr, il se sent comme un héros, mais ensuite il se sentait méprisable. Je trouve que 1 moment particulier de votre image entière de soi peut changer.

2. Personen
Hoofdpersoon: Jean-Baptiste Clamence

Karakter:

Vóór de zelfmoord van de vrouw: zelfverzekerd, groot ego, oneerlijk, egoïstisch.

Erna: behulpzaam, onzeker, bang, eerlijk, ongelukkiger.

Uiterlijk: geen kenmerken bekend.

Verandering: voordat de vrouw zelfmoord pleegde was hij het tegenovergestelde van wat hij nu is. Hij heeft ingezien hoe hij was. Wel is hij daardoor een stuk ongelukkiger geworden.

Bijpersoon: de aanhoorder van Jean-Baptiste’s verhaal

Geen kenmerken bekend.

Bijpersoon: de vrouw die zelfmoord pleegt

Geen kenmerken bekend, behalve dat ze dun was en ongelukkig.

Beide bijpersonen veranderen niet merkbaar: er worden geen kenmerken van de aanhoorder gegeven en de vrouw heeft weinig tijd om te veranderen in het verhaal omdat ze een paar minuten na haar opkomst in het boek sterft.

3. Plaats
Beschrijf waar het verhaal zich voornamelijk afspeelt. Hoe weet je dat? (Denk aan

land, plaats, gebouw enz.).

Het verhaal speelt zich af in Amsterdam, maar het verhaal dat Jean-Baptiste vertelt in het boek gaat over Parijs (de Seine). Jean-Baptiste woont in Amsterdam, gaat daar naar een café

4. Tijd
In het verhaal zijn niet echt precieze omschrijvingen van kleding of voorwerpen, maar je kunt uit de dingen die niet aanwezig zijn zien in welke tijd het ongeveer is, zoals het gebrek aan moderne technologie in het verhaal. Jean-Baptiste merk de 2e Wereldoorlog op, maar niet alsof ze er middenin zitten. Daarom vermoed ik dat het verhaal zich afspeelt vlak na de 2e Wereldoorlog ergens.

Er wordt in het verhaal van Jean-Baptiste gebruik gemaakt van een chronologische volgorde, maar het is in feite één grote flashback.

De periode is 5 dagen.


5. Opbouw
In principe begint het boek aan het einde van het verhaal: het levensverhaal dat Jean-Baptiste nog moet gaan vertellen. Maar omdat de lezer het verhaal nog niet kent, is het ook het begin van datzelfde verhaal zodra Jean-Baptiste het begint te vertellen.

Er zijn 6 hoofdstukken. Deze indeling is niet echt heel opvallend o.i.d., hooguit dat het niet erg veel hoofdstukken zijn en dat de hoofdstukken niet genummerd of getiteld zijn.



6. Thema, probleem en afloop
Het belangrijkste onderwerp (thema) in dit verhaal is, zou ik zeggen, het met je neus op de feiten gedrukt worden, inzien dat iets toch heel anders is. In dit geval gaat dat dus over Jean-Baptiste die inziet dat hij zelf heel anders is dan hij had gedacht (veel minder een supermens) en daar nu mee wordt geconfronteerd.

Het belangrijkste probleem in dit boek is dan ook het herstel: als ik niet ben wie ik dacht dat ik was, wie ben ik dan wel? Jean-Baptiste moet zoeken naar wie hij nu echt is, wie er verscholen zat achter die zogenaamde supermens.

Het boek heeft geen goede en geen slechte afloop: Jean-Baptiste zakt niet weg in depressie, maar is juist gemotiveerd om anders te gaan leven en van zijn fouten te leren. Toch is de vrouw nog steeds niet gered, hoe graag Jean-Baptiste dat ook had gewild.

7. Taalgebruik en perspectief
Het taalgebruik was toch wel erg lastig; ik ben niet zo goed in Frans en heb vaak moeite met lezen, dus dit duurde vaak erg lang. Zelf de korte zinnetjes gaven soms problemen door de opbouw ervan. Albert Camus schreef het boek in het ik-perspectief, omdat Jean-Baptiste zijn eigen levensverhaal vertelt en dus ik de ik-persoon praat.

8. Titel
Letterlijke vertaling: de val. De meest logische verklaring hiervoor is de val van de vrouw in de rivier, als je letterlijk gaat nadenken. Ik dacht ten tweede aan de val van Jean-Baptiste: hij valt in een soort depressie, zijn beeld van zichzelf verandert drastisch en negatief.

9. Schrijver
Albert Camus (Mondovì, Algerije, 7 november 1913 - Villeblevin, 4 januari 1960) was een Frans filosoof, journalist en schrijver van romans, essays en toneelstukken. Hij ontving in 1957 de Nobelprijs voor de Literatuur.

Camus wordt vaak naast Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir als een van de leidende figuren van het existentialisme beschouwd, maar hij weigerde het label 'existentialisme' pertinent. Zijn denken verschilt van dat van Sartre waar het de aard van het bestaan betreft: bij Camus staat het lichamelijke centraal, waar Sartre zich meer op het intellectuele bestaan toelegde. In 1957 werd hem de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend, officieel niet voor zijn roman La Chute (De val), het voorafgaande jaar gepubliceerd, maar voor zijn schrijven tegen de doodstraf in het essay Réflexions sur la Guillotine (de guillotine werd destijds in Frankrijk nog gebruikt.)

Camus wordt over het algemeen gezien als de grondlegger van het absurdisme, een filosofie die gerelateerd is aan het existentialisme. Volgens het absurdisme zijn mensen fundamenteel irrationeel en is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om rede of betekenis in een redeloos en zwijgend universum te vinden.

Camus beweerde dat de enige ware filosofische vraag die van zelfmoord was. Namelijk: zouden wij ons intensief bezig moeten houden met het leven of zouden wij ons eenvoudig moeten doden? Camus beargumenteerde dat historisch gezien de meeste mensen of geloofd hebben dat het leven zonder betekenis is en concludeerden ten gunste van zelfmoord, of een soort kunstmatige betekenis zoals godsdienst gecreëerd hebben om hun leven te vullen. Camus beweert dat er ook een derde optie is: wij kunnen ons realiseren dat het leven zonder betekenis is en niettemin onszelf in leven houden. Mensen die voor deze derde optie kiezen zijn absurde helden.

10. Eigen mening en beoordeling

Recensie:
“Ik vind dat voor een hoog literair gehalte vereist is dat er meer achter het boek zit dan er daadwerkelijk op papier staat. Een goed boek moet taboes doorbreken en vernieuwend zijn: Originaliteit is erg belangrijk, zowel voor de inhoud als voor de vorm. Ook vind ik het belangrijk dat het boek toegankelijk is voor andere personen dan de schrijver. Het moet iets toevoegen aan wat je al weet, je moet je erdoor kunnen ontwikkelen. Je moet jezelf kunnen vergelijken met de hoofdpersoon. Ik vind dat "la Chute" voor een zeer groot gedeelte aan deze eisen voldoet. Door dit boek ga je, ook al zou je jezelf niet willen vergelijken met Clamence, toch stiekem altijd een beetje nadenken over jezelf, of je echt wel zo goed of zo slecht bent als je eigenlijk altijd dacht. Camus bedoelt meer met dit boek dan de lezer een verhaal voor te leggen over een of andere gestoorde fransman die in Amsterdam andere mensen met zijn levensverhaal confronteert. Hij brengt datgene wat hij wil zeggen op een originele manier. Er worden taboes doorbroken: er wordt bijvoorbeeld gesuggereerd dat je best sympathie kunt opbrengen voor een misdadiger. Er gebeuren ook dingen die je je in eerste instantie niet kunt voorstellen: bijvoorbeeld dat Clamence de stem van zijn geweten hoort. Ik zou niet weten wat er nog meer in het boek zou moeten gebeuren om het literair gehalte hoger te laten worden en wil het boek dus een 10 geven. Ik snap heel goed dat Camus gezien wordt als een van de belangrijkste schrijvers uit de Franse literatuur.”

http://www.scholieren.com/boekverslagen/5369

J'ai trouvé ce livre particulièrement difficile. Par la langue, mais aussi par la philosophie profonde de temps en temps. Heureusement, je suis intéressé par la philosophie, de sorte qu'il est parfois amusant de penser à ce sujet. J'ai déjà mis dans ce rapport que je ne suis pas très bon en français, même en lecture, j'ai donc été secrètement très soulagé quand j'ai finalement eut fini de La Chute. J'ai très souvent le sens des mots à trouver parce que mon vocabulaire français n'est pas très grande. Vous l'avez bien apprendre à nouveau.

Je n'ai pas vraiment d'accord avec l'examen, mais c'est parce que c'était un livre français. Je pense avoir trouvé le meilleur livre, si elle venait d'être en néerlandais, et puis je peux former une bonne opinion sur le niveau littéraire, elle.

Pourtant, l'histoire elle-même est bien ficelée, embouti et original. Ceux sont des atouts. La partie philosophique m'a intrigué. J'ai pensé à l'histoire, après plus que la plupart des livres.

(mes excuses pour les erreurs grammaticales)