Motivatie keuze literair werk:
Voor deze literaire periode heb ik gekozen voor Max Havelaar van Multatuli (Eduard Douwes Dekker). Meest relevante reden is mijn afkomst. Mijn vader is geboren en heeft tot zijn zesde levensjaar gewoond in wat destijds Nederlands Nieuw Guinea was. Hij vertelde altijd veel verhalen over het land en ik vond het altijd erg leuk ze aan te horen. Dit leek mij daarom een uitstekend boek om te lezen. Mijn liefde voor geschiedenis kwam samen met mijn liefde voor het land zelf. En de periode waarin dit boek geschreven is spreekt me ook erg aan. Een periode van een Nederland die andere landen in principe uitbuit en de gemiddelde Hollander de andere kant op kijkt (althans, dit is naar mijn mening). Een periode die naar mijn idee liever door men vergeten wordt. Een prima manier om mijn beeld over Nederlands Indië verder te laten ontwikkelen.
Verdieping literair werk:
In dit boek zijn de kenmerken van de Romantiek erg duidelijk te vinden.
Max Havelaar (hoofdpersonage) wordt beschreven als een eerlijke, vrijgevige man met ambitie. Hij streeft naar eerlijke behandeling van Javanen en blijft tot het einde hoop houden dat men naar hem luistert en inziet dat er verandering moet komen. Dit is typerend voor een personage in de Romantiek. Een hoog ideaal van de hoofdpersoon kan onmogelijk worden nagestreefd. De verandering waar hij op gehoopt had komen er dan ook niet. Humor komt naar mijn idee in dit boek ook voor. Maar op een wat andere manier dan ikzelf gewend ben. Personages als Droogstoppel zijn neergezet met als doel de lezer te laten lachen. Eigenlijk lacht de lezer om de naïviteit en instelling van de gemiddelde Hollander destijds. Door het belachelijk maken van Droogstoppel, maakt Multatuli in principe ook de benadering van problemen en het rationele karakter belachelijk. Wat in de Renaissance en Verlichting heel erg speelde. Kritiek op het rationalisme dus. Waar Batavus Droogstoppel luisterde naar zijn hersens, luisterde Max Havelaar naar zijn hart. Wat ook (tot men verbazing) erg cynisch werd benaderd in dit boek was de kerk. De veronderstelling dat men in ellendige situaties verkeerd omdat God dat zo wil, wordt weerlegd door de schrijver. Multatuli leefde in armoede door zijn vrijgevigheid, niet door de wil van God. Kritiek op de kerk was zeldzaam in die tijd.
Een pessimistische kijk op de wereld heeft Havelaar naar mijn mening wel. Hij is aan het einde zeer gefrustreerd en verontwaardigt. Zijn hoge idealen worden niet nagestreefd. Het staat allemaal buiten zijn macht om daadwerkelijk verandering te brengen ten voordele van de inlandse bevolking. Zijn verlangens kunnen nooit worden bevredigd en uiteindelijk begint dat tot hem door te dringen. Tot zijn woede en frustratie. Er is sprake van Weltschmerz.
Na het lezen van de biografie van de auteur van dit boek, werd duidelijk dat hij gebruikt heeft gemaakt van een pseudoniem. Hij heeft zichzelf onder een andere naam als hoofdpersoon in het werk gezet. Na verdere verdieping in deze literaire periode heb ik kunnen vaststellen dat dit vrij typerend was.
De aanleiding van het schrijven van dit werk is dat Multatuli de problemen die zich speelden in Nederlands Indië aan het publiek bekend wou maken. Hij wou dat men inzag in wat voor omstandigheden de Javanen leefde, en de rol die Nederland hierin speelde. Het is een fictioneel boek dat een realiteit in de wereld laat zien. Het doel van het boek is mensen in te laten zien wat er aan de hand was, en er wat aan te laten doen. Je zou kunnen zeggen een provocerend fictief verhaal. Een verhaal met een duidelijke boodschap naar de lezer.
Mening literair werk:
Het feit dat het verhaal over Nederlands Indië ging vond ik erg leuk, zoals ik bij de motivatie al aangegeven heb spreekt deze periode me zeer aan. De eerste pagina’s moest ik me echt doorheen slaan. Ik irriteerde me erg aan de schrijfstijl en de langdradigheid van Batavus Droogstoppel. Wel vond ik het grappig hoe hij eigenlijk een karikatuur was van de “Hollander”. Af en toe viel het me een beetje moeilijk een beeld in mijn hoofd te creëren tijdens het lezen, omdat het naar mijn idee af en toe een beetje zigzaggend te werk ging. Maar eenmaal goed in het verhaal genoot ik ervan. Vooral als ik een pagina omsloeg en Meneer Droogstoppel een einde had gemaakt aan zijn verhaal en ik weer in Indonesië was. Max Havelaar was een personage waarbij het niet moeilijk was medelijden en respect voor te ontwikkelen. De opbouw vond ik goed, ook was het fijn dat het grootste deel chronologisch was. Ik had niet het idee van tijd naar tijd te springen gedurende het verhaal, wat ik in eerdere boeken tot mijn ergernis wel mee heb moeten kampen. Ik vond vooral het einde zeer goed, waarin de Koning zelf aangesproken werd. De boodschap was overduidelijk, en het was een goede boodschap. De ellende en de oneerlijkheid betreffend de Javanen was heel mooi ( ik weet niet of dit woord wel zo toepasselijk is) verwoordt. Het was een boek dat me meenam naar een duistere periode in de Nederlandse geschiedenis, Een periode van onderdrukking en corruptie in Nederlands Indië.
Voor deze literaire periode heb ik gekozen voor Max Havelaar van Multatuli (Eduard Douwes Dekker). Meest relevante reden is mijn afkomst. Mijn vader is geboren en heeft tot zijn zesde levensjaar gewoond in wat destijds Nederlands Nieuw Guinea was. Hij vertelde altijd veel verhalen over het land en ik vond het altijd erg leuk ze aan te horen. Dit leek mij daarom een uitstekend boek om te lezen. Mijn liefde voor geschiedenis kwam samen met mijn liefde voor het land zelf. En de periode waarin dit boek geschreven is spreekt me ook erg aan. Een periode van een Nederland die andere landen in principe uitbuit en de gemiddelde Hollander de andere kant op kijkt (althans, dit is naar mijn mening). Een periode die naar mijn idee liever door men vergeten wordt. Een prima manier om mijn beeld over Nederlands Indië verder te laten ontwikkelen.
Verdieping literair werk:
In dit boek zijn de kenmerken van de Romantiek erg duidelijk te vinden.
Een pessimistische kijk op de wereld heeft Havelaar naar mijn mening wel. Hij is aan het einde zeer gefrustreerd en verontwaardigt. Zijn hoge idealen worden niet nagestreefd. Het staat allemaal buiten zijn macht om daadwerkelijk verandering te brengen ten voordele van de inlandse bevolking. Zijn verlangens kunnen nooit worden bevredigd en uiteindelijk begint dat tot hem door te dringen. Tot zijn woede en frustratie. Er is sprake van Weltschmerz.
Na het lezen van de biografie van de auteur van dit boek, werd duidelijk dat hij gebruikt heeft gemaakt van een pseudoniem. Hij heeft zichzelf onder een andere naam als hoofdpersoon in het werk gezet. Na verdere verdieping in deze literaire periode heb ik kunnen vaststellen dat dit vrij typerend was.
De aanleiding van het schrijven van dit werk is dat Multatuli de problemen die zich speelden in Nederlands Indië aan het publiek bekend wou maken. Hij wou dat men inzag in wat voor omstandigheden de Javanen leefde, en de rol die Nederland hierin speelde. Het is een fictioneel boek dat een realiteit in de wereld laat zien. Het doel van het boek is mensen in te laten zien wat er aan de hand was, en er wat aan te laten doen. Je zou kunnen zeggen een provocerend fictief verhaal. Een verhaal met een duidelijke boodschap naar de lezer.
Mening literair werk:
Het feit dat het verhaal over Nederlands Indië ging vond ik erg leuk, zoals ik bij de motivatie al aangegeven heb spreekt deze periode me zeer aan. De eerste pagina’s moest ik me echt doorheen slaan. Ik irriteerde me erg aan de schrijfstijl en de langdradigheid van Batavus Droogstoppel. Wel vond ik het grappig hoe hij eigenlijk een karikatuur was van de “Hollander”. Af en toe viel het me een beetje moeilijk een beeld in mijn hoofd te creëren tijdens het lezen, omdat het naar mijn idee af en toe een beetje zigzaggend te werk ging. Maar eenmaal goed in het verhaal genoot ik ervan. Vooral als ik een pagina omsloeg en Meneer Droogstoppel een einde had gemaakt aan zijn verhaal en ik weer in Indonesië was. Max Havelaar was een personage waarbij het niet moeilijk was medelijden en respect voor te ontwikkelen. De opbouw vond ik goed, ook was het fijn dat het grootste deel chronologisch was. Ik had niet het idee van tijd naar tijd te springen gedurende het verhaal, wat ik in eerdere boeken tot mijn ergernis wel mee heb moeten kampen. Ik vond vooral het einde zeer goed, waarin de Koning zelf aangesproken werd. De boodschap was overduidelijk, en het was een goede boodschap. De ellende en de oneerlijkheid betreffend de Javanen was heel mooi ( ik weet niet of dit woord wel zo toepasselijk is) verwoordt. Het was een boek dat me meenam naar een duistere periode in de Nederlandse geschiedenis, Een periode van onderdrukking en corruptie in Nederlands Indië.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden