De helaasheid der dingen door Dimitri Verhulst

Structureel-analytisch leesverslag
De helaasheid der dingen is onderverdeeld in verschillende hoofdstukken die elk aangeduid zijn met een titel. Deze is vaak veelzeggend over de inhoud van het bijhorende hoofdstuk.

De tekst in een bepaald hoofdstuk wordt meestal van elkaar gescheiden door witregels. De witregels hebben niet altijd een bijhorende functie maar in sommige gevallen worden ze bijvoorbeeld gebruikt wanneer er van ruimte gewisseld wordt.

Vb.: “Ons jaarlijkse uitstapje naar zee leek mij het ideale moment om mijn plan uit te voeren. “(witregel) “Aan het strand van Oostende, op een zomerse dag. Terwijl ze op haar buik lag te braden.”

De witregel wordt ook gebruikt wanneer de verteller zijn persoonlijke mening over dat wat zo net gezegd of gebeurd is wil weergeven.

Vb.: “ ... en kom even kijken naar de omgeving en omstandigheden waarin uw zoon wordt opgevoed.” (witregel) “Met mijn opvoeding was uiteraard niets mis, waar haalde dat kreng de onbeschoftheid vandaan om zich te moeien.”

Daarnaast wordt de witregel ook gebruikt wanneer de verteller een tijdssprong maakt.

Vb.: “Nou ja, als hij zo nodig naar mijn wedstrijd wou kijken, dan moest dat maar.”(witregel)

“Na onze looptraining ...”



De auteur wisselt in het laatste hoofdstuk van vertelperspectief. In de eerste hoofdstukken is de verteller een vertellende ik-verteller. Het verhaal is dus eigenlijk een flash-back waarin de gebeurtenissen in chronologische volgorde verteld worden.

Vb.: “Kijk. Mijn eerste levensjaren bracht ik met mijn ouders door in de kantonstraat...”

In het laatste hoofdstuk is het een belevende ik-verteller.

Vb.: “Mijn meisje is gaan werken en ik mis haar. Ik geloof dat ook hij meer gehecht is aan mijn vriendin dan mij.”

In mijn ogen is het laatste hoofdstuk dan ook een soort van epiloog.



De verteller vertelt over de gebeurtenissen die plaats vonden in een bepaalde periode van zijn jeugd.

Er worden vaak tijdssprongen gemaakt waardoor de verteltijd kleiner is dan de vertelde tijd.

Vb.: “De periode waarin we maniakaal de borsten bekeken en quoteerden had lang standgehouden, maar had uiteindelijk toch baan weten te ruimen voor de onvermijdelijke fase van het achterwerk.”

De keuze van de auteur om het verhaal in vertellende ik-verteller te schrijven heeft volgens mij te maken met het feit dat de schrijver via dat vertelstandpunt de belangrijkste gebeurtenissen op de voorgrond kan plaatsen. De schrijver houdt ook geen informatie achter voor de lezer, de verteller vertelt alles vanuit zijn standpunt waardoor we de subjectieve informatie die we over bepaalde personages krijgen niet als objectieve informatie mogen beschouwen.

Vb.: “Palmier had alles van een zeemeermin: ze was slank en stonk naar vis.”



Het hoofdpersonage in het boek is Dimmetrie, rond zijn jeugd draait het hele verhaal. Daarnaast zijn er zijn nonkels Portel, Herman en de Zwaren. Samen met Dimmetrie's vader, Pierre, wonen ze bij hun grootmoeder. Zij zijn dan ook de belangrijkste nevenpersonages.

Dimmetrie is een round character. Van hem krijgen we een subjectieve mening over de gebeurtenissen en de personen rond hem. De gedachtegang van Dimmetrie wordt ook weergegeven.

Vb.: “Het idee dat mijn vader tegen zijn kersvers lief over zijn zoon zat te vertellen was om van te janken.”

De nevenpersonages zijn in mijn ogen flat characters. Buiten Dimmetrie's mening hebben we geen informatie over hen.



De helaasheid der dingen speelt zich af in de jeugd van de auteur, in het fictieve dorpje Reetveerdegem.

Doordat de auteur het verhaal jaren na zijn eigenlijke jeugd schreef maakt volgens mij dat hij er bepaalde inzichten in heeft verwerkt die hij vroeger nog niet had. Verstand komt nu eenmaal met de jaren.



Een opvallend motief in het verhaal is hoe de schrijver wil laten blijken dat de personen waarmee hij opgroeide echt tot de onderste lagen van de sociale klassen behoren. Na een tijd vind ik dit erg storend doordat hij het blijft benadrukken.

Ook het alcoholgebruik is een opvallend motief in het verhaal. De nonkels gaan er elk op creatieve wijze mee om. Nonkel Herman heeft het wereldrecord zuipen op zijn naam staan, Nonkel Portel organiseert een variant op de Tour de France met als deelnemersveld alcoholisten die per aantal gereden kilometers een hoeveelheid eau-de-vie of bier drinken.

Ook voor de vader van Dimmetrie speelt alcohol een belangrijke rol. Hij besluit zelfs zich op te laten nemen in een ontwenningskliniek.



Het thema van het verhaal is volgens mij hoe mensen zich afhankelijk kunnen maken van materiële zaken en zo in een vicieuze cirkel geraken.