Inhoud
Titelbeschrijving
Eerste reactie achteraf
Analyse
Zes aandachtspunten voor mondeling
Recensie
Samenvatting?
Bronnen?
Titelbeschrijving
Herman Koch: Het diner. Anthos, Amsterdam, 1e druk 2009, 301 bladzijden.
Eerste reactie achteraf
Dit werk heeft mij aan het denken gezet. Nee/ja, over...
Ja, over geluk. Wanneer ben je gelukkig? Over eten in een duur restaurant. Over piekerende mensen. Over geheimen: Als iets geheim is, is het dan, zoals in het boek staat, alsof het niet bestaat? Et cetera et cetera.
Dit werk spreekt me wel/niet aan, omdat...
Het spreekt me wel aan, omdat ik het geweldig geschreven vind. Sommige minuten lijken uren te duren en het hele boek lijkt jaren te duren, maar zonder dat het langdradig wordt.
Analyse
Titel, ondertitel, motto en opdracht (2)
Het boek heeft deze titel omdat het zich afspeelt tijdens een diner. De delen waarin het boek is opgedeeld heten aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, digestief en fooi. Het heeft geen ondertitel. Het heeft ook geen opdracht, maar wel een motto:
NICE GUY EDDIE
C’mon, throw in a buck.
MR PINK
Uh-huh. I don’t tip.
NICE GUY EDDIE
Whaddaya mean, you don’t tip?
MR PINK
I don’t believe in it.
Quentin Tarantino
Reservoir Dogs
Reservoir Dogs is een film, gemaakt door Quentin Tarantino. Dit motto slaat op het fooi geven, wat ook in het boek voorkomt:
“Hoeveel fooi moet je achterlaten in een restaurant waar de rekening je in de lach doet schieten?” en: “Zestig euro fooi - ik kan er niets aan doen, maar ik moet daarvan giechelen.” Dus het motto verwijst naar het laatste deel van het boek.
Structuur en tijdsduur (7 en 8)
De structuur en de tijdsduur van het boek is opvallend. Er is geen proloog, je valt als het ware midden in het verhaal. Paul Lohman vertelt (in de ik-persoon) wat er gebeurt. Dat is nog niet zo heel speciaal, maar je krijgt aan het begin van het verhaal verder ook niets te weten over wat er eerder gebeurd is. Dat duurt heel langzaam, zo blijf je nieuwsgierig. Maar het verhaal duurt eigenlijk maar een paar uur, terwijl het boek niet echt dun is. Ten eerste duren de minuten erg lang, terwijl sommige juist erg kort duren. Dat is dus opvallend, maar dan heb je ook nog het voortdurende gepieker van de hoofdpersoon, Paul Lohman, waarvan je niet kunt verzekeren hoe lang het duurt. In de eindeloze minuten of soms seconden waarin hij nadenkt over zijn verleden, of gewoon over het etentje of zijn broer, krijgt hij uren durende flashbacks over wat er in het voor het diner zelf is gebeurd. Dat is soms verwarrend, vooral omdat er ondertussen op de achtergrond nog dingen gebeuren. Een voorbeeld: Tijdens bijna het hele deel ‘nagerecht’ is er een ijsje aan het smelten. Steeds vertelt Paul tussen zijn gedachten door hoe hij het ijsje ziet smelten, totdat er bijna niets meer van over is. De tijdsduur past goed bij de structuur: Als het verhaal een paar jaar zou duren, zouden de flashbacks niet veel zin meer hebben. Het verhaal heeft een open eind (en geen epiloog), wat ik gebruikelijk heel irritant vind, maar deze keer niet. Het eind wijst namelijk terug naar een flashback, zoals er wel meer verwijzingen en verbanden zijn binnen het boek.
Verdere opmerkingen (14)
Wat ik bijzonder vind is de totstandkoming van het verhaal. Een deel ervan is namelijk echt gebeurd. Twee jongens hebben eind 2005 in Barcelona een dakloze vrouw, María del Rosario Endrinal Petit, vermoord in een pinhokje. Ze hebben haar mishandeld en daarna in brand gestoken. De beveiligingscamera’s hadden alles gefilmd, net als in Het Diner. De jongens zijn in 2008 opgepakt en veroordeeld tot 17 jaar gevangenisstraf. Door deze gruwelijke misdaad kwam Herman Koch op het idee om Het Diner te schrijven. Elk nadeel heeft dus zijn voordeel, zou je kunnen zeggen.
Zes aandachtspunten
Voor mijn mondelinge overhoring zou ik nhet graag willen hebben over zes aandachtspunten, namelijk de structuur, de tijdsduur, de personages, het thema, de stijl (de lange zinnen die gebruikt worden) en de ruimte.
1. De structuur
De structuur is bijzonder in dit boek, daarom wil ik het daar graag over hebben. het boek heeft veel flashbacks en de gedachten van de hoofdpersoon zijn soms bladzijden lang, je ontdekt zo steeds meer over de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden voor het diner dat de vier mensen samen hebben. Zo blijf je lezen, je wil echt graag weten hoe het afloopt.
2. De tijdsduur
Hier wil ik het over hebben in mijn mondelinge verslag omdat ik het heel knap vind, dat je een boek van 301 pagina’s kunt schrijven over iets wat eigenlijk maar een paar uur duurt. De flashbacks nemen in het eigenlijke verhaal maar één minuut, terwijl de gebeurtenis zelf, die dus in het verleden is gebeurd en waar de hoofdpersoon aan denkt, soms weken duurt. Dit is echt goed geschreven.
3. De personages
De personages in dit boek zijn interessant. De hoofdpersoon, Paul Lohman, ergert zich mateloos aan zijn broer, maar juist bewondering heeft voor diens vrouw, en ook voor zijn eigen vrouw. Zijn vrouw is heel slim, dat merk je aan zijn omschrijving. Maar je komt er niet achter of ze ook echt slim is, of dat hij haar alleen zo ziet. Je leeft heel erg met hem mee op bepaalde momenten, terwijl je je op andere momenten weer afvraagt wat hij aan het doen is. Hij is in dat opzicht heel veelzijdig.
4. Het thema
Het thema van het boek is eigenlijk een vraag: Hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen? Ik vind het een interessant thema, want uit het boek blijkt dat ‘je kind beschermen’ volgens ieder personage een andere betekenis heeft. Aan het eind (wat ik trouwens wel een happy end vind, ondanks dat het een open eind is) kom je er niet achter wie nou gelijk kreeg, wat er gebeurt met de kinderen.
5. De stijl
Wat ik vooral leuk vind aan het boek is de schrijfstijl. Er staan zulke lange zinnen in dit boek, met veel komma’s en puntkomma’s, soms vraag je je af wanneer de zin weer ophoudt. Sommige boeken zijn door hele lange zinnen superlangdradig, maar bij dit boek leest het juist lekker, het verhaal loopt zo beter. De schrijfstijl past bij de hoofdpersoon, bij zijn gedachtegang.
6. De ruimte
Wat Herman Koch heeft gedaan is knap: Het hele boek, behalve de flashbacks, speelt zich af in en om het restaurant. Zo blijft het overzichtelijk, het zou namelijk raar zijn als je na een flashback ineens ergens anders zou zijn, of onderweg naar een andere locatie. Hoewel het verhaal op dezelfde plek blijft, is het toch heel spannend.
Recensie
In Het Diner van Herman Koch gaan vier mensen uit eten. Zij delen een geheim, een geheim waar ze verder met niemand over willen praten. Maar eigenlijk ook niet met elkaar, omdat ze het niet eens zijn over wat ze er precies mee moeten doen. Hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen? Als je dit boek hebt gelezen, weet je het antwoord: Heel ver. Echt heel erg ver. De ouders van Michel en zijn oom en tante, de ouders van Beau en Rick, komen erachter dat hun kinderen iets verschrikkelijks hebben gedaan. Iets strafbaars. Maar moeten ze hen aangeven? Wachten tot iemand erachter komt? Of, optimistischer, wachten tot iedereen het vergeten is en de zoektocht naar de daders wordt gestopt? Ieder personage heeft een andere mening. Allemaal gaan ze ervan uit dat ze zelf gelijk hebben. Dat kan nooit goed komen...
En? Komt het goed? Het hangt er ook maar net vanaf wat je ‘goed’ vindt. Het boek is dat in ieder geval. Goed. De ik-persoon, Paul Lohman, beschrijft uitgebreid zijn gedachten, overdenkingen en gepieker. Echt alles: van het verachten van zijn broer, de bijna minister president, tot de pink van de ober, die onacceptabel dichtbij zijn eten komt bij het aanwijzen van elk gerecht. Overal denkt hij uren over na, of lijkt het maar zo? Als hij ontwaakt uit zijn gedachten of een van zijn vele flashbacks, die langzaam onthullen wat er in het verleden is gebeurd en wat hij heeft gedaan, lijkt het alsof er dingen gebeurd zijn zonder dat hij erbij was.
De tijdsduur en de structuur van het verhaal zijn dus heel opvallend. Het verghaal zelf duurt maar een paar uurtjes: het is immers een etentje. Maar door alle eerder genoemde flashbacks, die soms wel weken duren, terwijl hij er maar een paar seconden aan terugdenkt, krijgt Herman Koch het toch voor elkaar om een boek te schrijven van 301 pagina’s over een etentje, zonder dat het verhaal langdradig wordt. Dat vind ik heel knap.
Het verhaal speelt zich af in een beperkte ruimte: in en om het restaurant, waart het diner plaatsvindt. Dat is ook knap gedaan, want ondanks dat het in een klein gebied plaatsvindt, wordt het toch niet saai.
De hoofdpersoon, Paul Lohman, is erg verwarrend. Aan het begin vind je hem aardig, maar als je eenmaal weet wat hij heeft gedaan weet je niet of je hem nog wel aardig wil vinden. Toch is de mogelijkheid tot inleven heel groot. Mijn eerste reactie achteraf was van njiet, maar nu ik erover nadenk toch wel. Aan het begin leef je met hem mee, omdat hij een beetje zielig lijkt, zijn oudere broer, Serge Lohman, wordt bijna premier, terwijl Paul ‘niet meer werkt’, zoals hij het zelf zegt. Hij wordt constant overtroffen door Serge, in alles. Als je weet wat Paul allemaal heeft gedaan (of doet alsof hij dat heeft gedaan, dat wordt niet heel duidelijk) wil je niet meer met hem meeleven, maar doe je dat toch. Je krijgt een soort misplaatst gevoel van medelijden, omdat hij aan het begin van het boek zo’n aardige man leek.
Dan is er nog zijn zoon, Michel. Eerst lijkt hij oké, zijn ouders zijn blij met hem, et cetera. Maar dan pleegt hij ineens die verschrikkelijke misdaad! Dan vraag je je wel af of je hem verkeerd hebt beoordeeld, of dat er iets achter zit wat je nog niet te weten bent gekomen.
Al met al is het en goed boek dat je zo uitleest: Door de informatie die je zo weinig krijgt, blijf je je maar afvragen: Wat gebeurt er hierna? En dan? En daarna? Ja, dan houdt het boek op. Het is namelijk een open einde. Meestal vind ik dat een nadeel, maar bij dit boek niet. De meeste open eindes zijn namelijk niet een happy end, maar dit wel. Ook al weet je niet hoe het afloopt, je hebt toch het gevoel dat je dat wel weet.
Titelbeschrijving
Eerste reactie achteraf
Analyse
Zes aandachtspunten voor mondeling
Recensie
Samenvatting?
Bronnen?
Titelbeschrijving
Herman Koch: Het diner. Anthos, Amsterdam, 1e druk 2009, 301 bladzijden.
Eerste reactie achteraf
Dit werk heeft mij aan het denken gezet. Nee/ja, over...
Ja, over geluk. Wanneer ben je gelukkig? Over eten in een duur restaurant. Over piekerende mensen. Over geheimen: Als iets geheim is, is het dan, zoals in het boek staat, alsof het niet bestaat? Et cetera et cetera.
Dit werk spreekt me wel/niet aan, omdat...
Analyse
Titel, ondertitel, motto en opdracht (2)
Het boek heeft deze titel omdat het zich afspeelt tijdens een diner. De delen waarin het boek is opgedeeld heten aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, digestief en fooi. Het heeft geen ondertitel. Het heeft ook geen opdracht, maar wel een motto:
NICE GUY EDDIE
C’mon, throw in a buck.
MR PINK
Uh-huh. I don’t tip.
NICE GUY EDDIE
Whaddaya mean, you don’t tip?
MR PINK
I don’t believe in it.
Quentin Tarantino
Reservoir Dogs
Reservoir Dogs is een film, gemaakt door Quentin Tarantino. Dit motto slaat op het fooi geven, wat ook in het boek voorkomt:
“Hoeveel fooi moet je achterlaten in een restaurant waar de rekening je in de lach doet schieten?” en: “Zestig euro fooi - ik kan er niets aan doen, maar ik moet daarvan giechelen.” Dus het motto verwijst naar het laatste deel van het boek.
Structuur en tijdsduur (7 en 8)
De structuur en de tijdsduur van het boek is opvallend. Er is geen proloog, je valt als het ware midden in het verhaal. Paul Lohman vertelt (in de ik-persoon) wat er gebeurt. Dat is nog niet zo heel speciaal, maar je krijgt aan het begin van het verhaal verder ook niets te weten over wat er eerder gebeurd is. Dat duurt heel langzaam, zo blijf je nieuwsgierig. Maar het verhaal duurt eigenlijk maar een paar uur, terwijl het boek niet echt dun is. Ten eerste duren de minuten erg lang, terwijl sommige juist erg kort duren. Dat is dus opvallend, maar dan heb je ook nog het voortdurende gepieker van de hoofdpersoon, Paul Lohman, waarvan je niet kunt verzekeren hoe lang het duurt. In de eindeloze minuten of soms seconden waarin hij nadenkt over zijn verleden, of gewoon over het etentje of zijn broer, krijgt hij uren durende flashbacks over wat er in het voor het diner zelf is gebeurd. Dat is soms verwarrend, vooral omdat er ondertussen op de achtergrond nog dingen gebeuren. Een voorbeeld: Tijdens bijna het hele deel ‘nagerecht’ is er een ijsje aan het smelten. Steeds vertelt Paul tussen zijn gedachten door hoe hij het ijsje ziet smelten, totdat er bijna niets meer van over is. De tijdsduur past goed bij de structuur: Als het verhaal een paar jaar zou duren, zouden de flashbacks niet veel zin meer hebben. Het verhaal heeft een open eind (en geen epiloog), wat ik gebruikelijk heel irritant vind, maar deze keer niet. Het eind wijst namelijk terug naar een flashback, zoals er wel meer verwijzingen en verbanden zijn binnen het boek.
Verdere opmerkingen (14)
Wat ik bijzonder vind is de totstandkoming van het verhaal. Een deel ervan is namelijk echt gebeurd. Twee jongens hebben eind 2005 in Barcelona een dakloze vrouw, María del Rosario Endrinal Petit, vermoord in een pinhokje. Ze hebben haar mishandeld en daarna in brand gestoken. De beveiligingscamera’s hadden alles gefilmd, net als in Het Diner. De jongens zijn in 2008 opgepakt en veroordeeld tot 17 jaar gevangenisstraf. Door deze gruwelijke misdaad kwam Herman Koch op het idee om Het Diner te schrijven. Elk nadeel heeft dus zijn voordeel, zou je kunnen zeggen.
Zes aandachtspunten
Voor mijn mondelinge overhoring zou ik nhet graag willen hebben over zes aandachtspunten, namelijk de structuur, de tijdsduur, de personages, het thema, de stijl (de lange zinnen die gebruikt worden) en de ruimte.
1. De structuur
De structuur is bijzonder in dit boek, daarom wil ik het daar graag over hebben. het boek heeft veel flashbacks en de gedachten van de hoofdpersoon zijn soms bladzijden lang, je ontdekt zo steeds meer over de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden voor het diner dat de vier mensen samen hebben. Zo blijf je lezen, je wil echt graag weten hoe het afloopt.
2. De tijdsduur
Hier wil ik het over hebben in mijn mondelinge verslag omdat ik het heel knap vind, dat je een boek van 301 pagina’s kunt schrijven over iets wat eigenlijk maar een paar uur duurt. De flashbacks nemen in het eigenlijke verhaal maar één minuut, terwijl de gebeurtenis zelf, die dus in het verleden is gebeurd en waar de hoofdpersoon aan denkt, soms weken duurt. Dit is echt goed geschreven.
3. De personages
De personages in dit boek zijn interessant. De hoofdpersoon, Paul Lohman, ergert zich mateloos aan zijn broer, maar juist bewondering heeft voor diens vrouw, en ook voor zijn eigen vrouw. Zijn vrouw is heel slim, dat merk je aan zijn omschrijving. Maar je komt er niet achter of ze ook echt slim is, of dat hij haar alleen zo ziet. Je leeft heel erg met hem mee op bepaalde momenten, terwijl je je op andere momenten weer afvraagt wat hij aan het doen is. Hij is in dat opzicht heel veelzijdig.
Het thema van het boek is eigenlijk een vraag: Hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen? Ik vind het een interessant thema, want uit het boek blijkt dat ‘je kind beschermen’ volgens ieder personage een andere betekenis heeft. Aan het eind (wat ik trouwens wel een happy end vind, ondanks dat het een open eind is) kom je er niet achter wie nou gelijk kreeg, wat er gebeurt met de kinderen.
5. De stijl
Wat ik vooral leuk vind aan het boek is de schrijfstijl. Er staan zulke lange zinnen in dit boek, met veel komma’s en puntkomma’s, soms vraag je je af wanneer de zin weer ophoudt. Sommige boeken zijn door hele lange zinnen superlangdradig, maar bij dit boek leest het juist lekker, het verhaal loopt zo beter. De schrijfstijl past bij de hoofdpersoon, bij zijn gedachtegang.
6. De ruimte
Wat Herman Koch heeft gedaan is knap: Het hele boek, behalve de flashbacks, speelt zich af in en om het restaurant. Zo blijft het overzichtelijk, het zou namelijk raar zijn als je na een flashback ineens ergens anders zou zijn, of onderweg naar een andere locatie. Hoewel het verhaal op dezelfde plek blijft, is het toch heel spannend.
Recensie
In Het Diner van Herman Koch gaan vier mensen uit eten. Zij delen een geheim, een geheim waar ze verder met niemand over willen praten. Maar eigenlijk ook niet met elkaar, omdat ze het niet eens zijn over wat ze er precies mee moeten doen. Hoe ver ga je als ouder om je kind te beschermen? Als je dit boek hebt gelezen, weet je het antwoord: Heel ver. Echt heel erg ver. De ouders van Michel en zijn oom en tante, de ouders van Beau en Rick, komen erachter dat hun kinderen iets verschrikkelijks hebben gedaan. Iets strafbaars. Maar moeten ze hen aangeven? Wachten tot iemand erachter komt? Of, optimistischer, wachten tot iedereen het vergeten is en de zoektocht naar de daders wordt gestopt? Ieder personage heeft een andere mening. Allemaal gaan ze ervan uit dat ze zelf gelijk hebben. Dat kan nooit goed komen...
En? Komt het goed? Het hangt er ook maar net vanaf wat je ‘goed’ vindt. Het boek is dat in ieder geval. Goed. De ik-persoon, Paul Lohman, beschrijft uitgebreid zijn gedachten, overdenkingen en gepieker. Echt alles: van het verachten van zijn broer, de bijna minister president, tot de pink van de ober, die onacceptabel dichtbij zijn eten komt bij het aanwijzen van elk gerecht. Overal denkt hij uren over na, of lijkt het maar zo? Als hij ontwaakt uit zijn gedachten of een van zijn vele flashbacks, die langzaam onthullen wat er in het verleden is gebeurd en wat hij heeft gedaan, lijkt het alsof er dingen gebeurd zijn zonder dat hij erbij was.
Het verhaal speelt zich af in een beperkte ruimte: in en om het restaurant, waart het diner plaatsvindt. Dat is ook knap gedaan, want ondanks dat het in een klein gebied plaatsvindt, wordt het toch niet saai.
De hoofdpersoon, Paul Lohman, is erg verwarrend. Aan het begin vind je hem aardig, maar als je eenmaal weet wat hij heeft gedaan weet je niet of je hem nog wel aardig wil vinden. Toch is de mogelijkheid tot inleven heel groot. Mijn eerste reactie achteraf was van njiet, maar nu ik erover nadenk toch wel. Aan het begin leef je met hem mee, omdat hij een beetje zielig lijkt, zijn oudere broer, Serge Lohman, wordt bijna premier, terwijl Paul ‘niet meer werkt’, zoals hij het zelf zegt. Hij wordt constant overtroffen door Serge, in alles. Als je weet wat Paul allemaal heeft gedaan (of doet alsof hij dat heeft gedaan, dat wordt niet heel duidelijk) wil je niet meer met hem meeleven, maar doe je dat toch. Je krijgt een soort misplaatst gevoel van medelijden, omdat hij aan het begin van het boek zo’n aardige man leek.
Dan is er nog zijn zoon, Michel. Eerst lijkt hij oké, zijn ouders zijn blij met hem, et cetera. Maar dan pleegt hij ineens die verschrikkelijke misdaad! Dan vraag je je wel af of je hem verkeerd hebt beoordeeld, of dat er iets achter zit wat je nog niet te weten bent gekomen.
Al met al is het en goed boek dat je zo uitleest: Door de informatie die je zo weinig krijgt, blijf je je maar afvragen: Wat gebeurt er hierna? En dan? En daarna? Ja, dan houdt het boek op. Het is namelijk een open einde. Meestal vind ik dat een nadeel, maar bij dit boek niet. De meeste open eindes zijn namelijk niet een happy end, maar dit wel. Ook al weet je niet hoe het afloopt, je hebt toch het gevoel dat je dat wel weet.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden