Als Casablanca door Christine Otten

Bibliografische gegevens:
Auteur:Christine Otten
Titel: Als Casablanca
Eerste druk: 01-01-2008
Aantal bladzijden: 237

Wat gebeurt er in het boek?
De Nederlandse journalist Laura is in New York om onderzoek te doen naar de zanger Paul Robeson, wanneer de aanslagen op het World Trade Center worden gedaan. Hij ontmoet Charles Perry en na een gesprek adviseert hij haar om naar Detroit te gaan naar zijn familie, omdat ze daar beter haar onderzoek over Paul Robeson kan doen.

Als ze wacht op iemand van de familie om haar op te halen, leert ze Leni Sinclair kennen, waarmee ze een hechte vriendschap krijgt. Tania komt haar ophalen en ze trekt in bij haar, haar man Khalid en dochter Monique. Laura luistert tijdens haar verblijf naar de verschillende verhalen van deze personen, terwijl ze wacht tot de komst van Charles . Hierdoor leert ze meer over de afro-amerikaanse geschiedenis en de persoonlijke geschiedenis van de mensen. Ze voelt zich steeds meer thuis in Detroit.

Wanneer ze hoort dat Charles naar Detroit komt, is ze blij en verheugd ze daarop. Eenmaal als hij daar is, gedraagt hij zich vaag, maar vraagt wel of Laura bij hem wil intrekken in zijn huisje in Catskill mountains. Daar vertelt hij Laura dat hij zijn zoon in elkaar heeft geslagen en vallen ze in elkaars armen in slaap.


Waar gaat het boek over?

Thema:
Een vrouw stelt zich open voor levensverhalen van andere mensen en vind zichzelf opnieuw uit.

Motieven:
Zwarte muziek, hiermee wordt vooral Jazz-& Soulmuziek bedoelt. De personages in het boek hebben allemaal een voorliefde voor deze muziek waardoor ze met elkaar een band krijgen.

“Ïk realiseerde me wel hoe toevallig het was dat Leni's moeder ook naar Paul Robeson had geluisterd en dat Leni waarschijnlijk was opgegroeid met die muziek, net als mijn moeder, maar nu ik begonnen was te vertellen over mijn ontmoeting met Charles wilde ik het verhaal ook afmaken, voor over dat mogelijk was'' (Blz. 117)

Afrikaans-Amerikaanse geschiedenis, waarbij de burgerrechtenbeweging het belangrijkste punt. De personages hebben door hun zwarte huidskleur er indirect ermee te maken, maar ook direct zie je dat terug. Charles heeft bij de Black Panther gezeten en Khalid wilt een museumbus maken over de Afro-Amerikaanse geschiedenis zodat hij kinderen hun geschiedenis kan laten zien.

“''Zijn museum. Heb je nog niet op zolder gekeken?.'Ik schudde van nee. 'Khalid beheert onze geschiedenis,' zei Tania. ''De Afrikaanse-Amerikaanse geschiedenis', zei Khalid” (Blz. 58)

Stiltes, doordat er veel gepraat wordt, vallen de stiltes wanneer ze het ergens over hebben meer op. Ook komen ze vaak tussen het gesprek door, wanneer je het niet verwacht.

“Meestal viel er dan een stilte, die we allebei zo lang mogelijk probeerden te rekken. Alsof er in de trage seconden die verstreken een of andere boodschap te ontdekken viel.” (Blz.103)

Titel:
De titel staat voor de gelijknamige film 'Casablanca'. Leni zegt een citaat uit deze film wanneer ze het gevoel heeft dat ze goede vriendinnen zal worden met Laura.

“ 'This is the beginning of a beautiful friendship', zei Leni, haar stem een octaaf lager dan normaal. 'Pardon?' 'Casablanca' 'De film?' 'Ja.' Ze stak haar kleine hand naar me uit. 'Het kan me niet schelen waarom je hier bent, maar je kom precies op het goede moment. Dat wilde ik even zeggen.' '' (Blz. 113)

Personages:
Hoofdpersoon: Laura Achenberg
Laura is een Nederlandse journalist die getrouwd is. Ze heeft een voorliefde voor jazzmuziek. Ze is heel besluiteloos en laat andere mensen keuzes voor haar maken, maar daartegenover staat wel dat ze goed luistert naar wat andere mensen vertellen. Ze voelt zich leeg, is erg afwachtend en laat alles op haar afkomen.

Charles Perry
Charles is een ex-lid van de politieke organisatie Black Panther. Hij heeft een zwarte huidskleur, rond de vijftig jaar, is twaalf jaar manager geweest in het beroemde Apollo Theater en probeert nu een eigen boekingskantoor voor jazz- en studiomuzikanten op te zetten. Hij is een artistiek en romantische persoon.

Tania McGee
Tania is een Nigeriaanse vrouw die in Engeland heeft gewoond en nu met haar gezin in Detroit woont. Ze is groot, blauwzwart haar, lijkt op Julia Roberts, is getrouwd met Kahlid waarmee ze een dochter heeft en heeft een Engelse accent. Ze heeft nogal een kille persoonlijkheid.

Khalid El-Hakim
Khalid is een islamitische zwarte man en de neef van Charles. Hij geeft les op school, is manager van een muzikant en droom ervan om een museumbus te hebben over de Afrikaanse-Amerikaanse geschiedenis waarmee hij de kinderen erover kan vertellen. Hij is nogal een dromer en kan opeens van heel geconcentreerd luisteren opeens helemaal anders zijn met zijn gedachten.

Leni Sinclair
Leni is een bekende fotograaf die vooral jazzmuzikanten fotografeerd. Ze is ooit uit de DDR gevlucht en woont nu in Detroit. Ze sluit een hechte vriendschap met Laura. Ze is oud,blank, draagt een bril en heeft 2 dochters en 2 kleinkinderen



Wat vind je van het boek?

Emotieve argumenten
Het verhaal probeert gevoelens bij je op te roepen, door heel uitgebreid te vertellen over de geschiedenissen van de personages. Vooral de moeilijkste periodes uit hun leven vertellen ze uitgebreid aan Laura. Mij deed het alleen weinig, omdat de manier hoe de emotie werd beschreven mij gewoon niet raakte.

“Ïk schreef dat muziek me sentimenteel maakte. Ik had al heel lang niet naar huis geschreven. Ik wist niets over mijn familie, had me van hen geïsoleerd. Alsof ik tussen twee tijden in was gevallen. Vergeet niet dat ik 's nachts schreef. De nacht maakt alles zwaarder” (Blz. 198)


Esthetische argumenten
In het boek zie je veel dingen verwijzingen terug over de politieke geschiedenis. De DDR , Ku Klux Klan en Black Panther zie je vaak terugkomen in de tekst. Dit maakt het boek origineel. Ook het feit dat het boek de aanslagen op de World Trade Center als aanleiding van het verhaal wordt gebruikt, maar er eigenlijk niet overgaat, is heel verrassend en vernieuwend.

Morele argumenten
De schrijver laat zien door het boek dat je zelf kan verrijken door goed te luisteren naar de verhalen van andere mensen. Ik vind dat goed, omdat de mensheid de laatste tijd egoïstischer wordt en alleen maar aan zichzelf denkt. Minder begrijp ik de keuze om de hoofdpersoon, Laura, verliefd te laten worden op een oudere man terwijl ze getrouwd is. Ze gaat hier ook te weinig op in vind ik, waardoor je niet goed de gevoelens van Laura voor Charles begrijpt en waarom ze het wordt, terwijl ze getrouwd is.

“Ïk wilde Stefan niet kwijt Ik had geen reden om van hem af te willen. We waren gelukkig in Amsterdam. Die gedachten bevroor ik. Alsof ik de Nederlandse tijd stilzette. En ondertussen gaf ik me hier over aan wat de voorafschaduwing leek van een nieuw bestaan. In afwachting van de komst van Charles laafde ik me aan de levens van Leni, Tania, Monique en Khalid, aan de stad. Ik deed niets wat verboden is” (Blz. 143)

Realistiche argumenten
Het boek is een roman waar fictie en werkelijkheid met elkaar verwerven. De personages zijn dan ook gebaseerd op echte personen. Het boek komt realistisch over op mij.

Structurele argumenten
Ik mis een hoogtepunt in het boek. Het hoogtepunt in het boek zou moeten zijn dat Laura dan eindelijk Charles ziet, maar dit wordt niet sterk genoeg verteld. Je blijft maar steeds de verhalen aanhoren van de personen en ik vroeg me steeds af wanneer Laura iets anders ging doen dan luisteren.

“De hele dag had ik gewacht, geprobeerd hem te bellen maar zijn mobiele telefoon stond uit. Nu was ik overdonderd en teleurgesteld tegelijk. Het leek zo gewoon dat hij hier was”
(Blz.216)

Intentionele argumenten
Ik denk vooral dat, naast het laten zien dat je goed moet luisteren naar andere, de schrijver wil laten zien dat een kort gesprek of gebeurtenis je hele leven kan veranderen.

Is het onderwerp nieuw voor je?
Een beetje. Laura kiest ervoor om haar leven in Nederland achter te laten om in een soort nieuw leven te beginnen in de Afrikaanse-Amerikaanse cultuur. Ik heb nooit geweten dat de mensen nog steeds zo hard strijden voor een hogere plek in de maatschappij. Je hoort weleens dat ze zich minderwaardig voelen, maar dat het zo erg is had ik niet gedacht. Ik dat ze zou trouw zijn aan hun eigen cultuur vind ik mooi.