1. Primaire gegevens
Auteur: John Boyne
Titel : The Boy In The Striped Pyjamas
Uitgeverij : David Fickling Books
Uitgegeven in : 2006
Aantal bladzijdes : 216
Uit gelezen op : 3 april 2010

2. Waarom gekozen?
Ik heb voor het boek van John Boyne gekozen omdat ik het boek ‘About a Boy’ al heb gelezen en ‘Of mice and men’ een heel moeilijk boek was om te lezen. We moesten namelijk kiezen uit deze drie boeken. Sowieso leek mij het boek ‘The Boy In The Striped Pyjamas’ ook het leukst. Het verhaal sprak mij wel aan. Ook heb ik van veel vriendinnen gehoord dat het een heel bijzonder boek was om te lezen, maar met een heel erg onverwachts einde. Daar was ik nu uit eindelijk wel heel erg benieuw naar.

De voorkant van het boek is verder niet heel erg bijzonder, et is een grijs/blauw gestreepte voorkant, met daar op de titel van het boek en de auteur. Ook staat er helemaal boven aan het boek : “‘A small wonder of a book’ Guardian”.

Van het onderwerp heb ik met geschiedenis al wel heel veel gehad, bijvoorbeeld over de Jodenvervolging en Auswitz, het concentratiekamp. Ik ben zelf 2 jaar geleden er geweest en dat was geen fijne plek om rond te lopen. Wel kan je als je het boek leest je beter indenken in Shmuel, je weet waar hij kan lopen, in wat voor barakken hij slaapt, etc.

Ik weet nog helemaal niks van de schrijver, behalve dat hij is geboren in Ierland in 1971. Hij heeft meerdere succesvolle boeken zoals ‘The Thief of Time’, The Congress of Rough Riders’ en nog meer. Zijn boeken zijn vertaald in 17 verschillende talen. Nu woont hij samen met zijn partner in Dublin.

Deze informatie stond voorin in het boek. Verder heb ik ook niks over hem op gezocht.

3. Wat verwacht je?
Ik heb van vriendinnen gehoord dat dit boek gaat over 2 jongens, ze zijn allebei 9 jaar oud. En een van hun heet Bruno. Bruno verhuisd samen met zijn familie naar Auswitz, hij gaat niet in het kamp zelf wonen, maar er naast. Als Bruno zich verveeld gaat hij op ontdekkingsreizen en komt hij bij een hek, daar ontmoet hij die andere jongen, Shmuel. Ik denk dat ze gaan problemen Shmuel te helpen ontsnappen uit het kamp.

Ook verwacht ik dat het geen echt oorlogsboek is met heel veel geweld en bloed, maar voornamelijk een leerzaam boek, om je te waarschuwen, een boek waarin je kan lezen hoe het voor Shmuel is en dat Bruno en Shmuel heel erg verschillen van elkaar.

4. Eerste reactie achteraf.
Toen ik het boek net had uitgelezen had ik zo iets van :” Hm.. ik vind het helemaal niet leuk dat het boek zo afloopt.” Als je begint te lezen in het boek heb je nog niet heel erg door waar ze heen willen, totdat Bruno bij het hek aankomt en daar een jongen ontmoet die de hele dag in een gestreepte pyjama rond moet lopen. Ook op het moment dat Pavel moet zeggen tegen de vader van Bruno dat Bruno zijn moeder zijn knie heeft verbonden, toen Bruno van de schommel was afgevallen, i.p.v. Pavel, of het stukje waar in Pavel word geslagen door luitenant Kotler. Dan merk je dat Pavel niet zo is als de rest van de mensen die in het huis wonen. Ook Bruno merkt dan dat er iets anders is.

Het boek was erg gemakkelijk om te lezen en het taalgebruik was zeker niet moeilijk. De zinsopbouw vond ik heel gemakkelijk.

Verder vind ik het een heel bijzonder boek om te lezen, ik wou eerst een mooi boek opschrijven, maar ik weet niet zeker of dat wel het goeie woord is voor dit boek.

Het laatste stuk is zeker erg heftig en ook erg verrassend. Maar verder is het een goed boek.

5. Uitwerksel + bronvermelding + motivatie

Samenvatting:
Als Bruno op een dag uit school komt staan de verhuisdozen al klaar. Vader heeft in opdracht van de Furie een nieuwe baan. Hij wordt kampcommandant van Oudwis. Bruno vindt het in het begin best spannend, maar als ze bij hun nieuwe huis arriveren begint hij er toch wel anders over te denken. Alles lijkt wel het tegenovergestelde van hun oude huis. Eerst woonde ze in een heel groot huis met allemaal kamers en hoekjes waar telkens weer nieuwe dingen ontdekt konden worden. En daar hield Bruno wel van. Maar dit huis was oud en kaal. Het was een heel stuk kleiner als eerst. Ik zal even kort de reactie van Bruno naar zijn moeder toe vertellen, dan merk je ook hoe bijdehand hij is.

“Ik vind’t maar niks, ik vind dat we dit maar het beste helemaal kunnen vergeten en gewoon weer naar huis moeten gaan. We zijn weer een ervaring rijker, en ik vind dat u gewoon tegen vader moet zeggen dat u zich hebt bedacht en, nou ja, als we hier voor de rest van de dag moeten blijven en vanavond hier moeten eten en slapen omdat we allemaal te moe zijn, dan is het niet zo erg, maar we zullen wel heel vroeg op moeten als we rond theetijd terug in Berlijn willen zijn” Want daar woonde ze eerst.

Maar hoe hij ook protesteert en de anderen probeert te manipuleren, het heeft geen zin. En als uiteindelijk duidelijk is dat hij er maar het beste van moet maken, gaat hij op onderzoek uit of er iets interessants valt te ontdekken. En dat vindt hij. Op zijn kamer is een raam en als hij daaruit kijkt, ziet hij iets wat hem een koud en naar gevoel geeft. Hij haalt er zelfs zijn zus Gretel bij, wat heel bijzonder voor hem is omdat hij stiekem een hekel aan haar heeft. Ze is maar 3 jaar ouder als hem maar doet altijd of ze alles beter weet en kleineert hem. En ze blijft s’ochtends veel te lang in de badkamer, ook als hij heel nodig naar de wc moet. Maar voor deze keer vergeet hij al die dingen. En samen kijken ze uit het raam. Daar zagen ze een aantal gebouwen waar allemaal jongens en mannen liepen. Wel honderden, bijna duizend! Omringd door hoge hekken met prikkeldraad. Ze keken allemaal heel triest en liepen maar wat rondjes. Het zag er donker en kil uit. En voor welstaande kinderen als Bruno en Gretel was het niet voor te stellen dat mensen zo konden leven. In hun naïviteit dachten ze dat het misschien het platteland was, maar ja, waar waren de dieren dan? Misschien in die gebouwen daarginds, deed Bruno wijs. Het kwam niet in hun op dat het een concentratiekamp was. Daar hadden ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord. Ze vonden het wel vreemd dat ze allemaal in van die gestreepte pyjama’s liepen en dat de soldaten tegen hun schreeuwden en sloegen. Maar dat hoorde er misschien wel bij, zo dacht Bruno.

Na een tijdje begint Bruno al te wennen aan zijn situatie. Hij is er wel achtergekomen dat vader en moeder toch niet over te halen zijn. Daarom zoekt hij steun bij het dienstmeisje Maria die altijd heel aardig voor hem is geweest. Met haar kan hij wel eens praten over vader en luitenant Kotler waar Gretel zo gek op is en hij zo’n hekel aan heeft. Maar Gretel is gewoon een hopeloos geval die alleen maar aandacht wil. Bruno is een beetje bang voor Kotler omdat die je zo doordringend aan kan kijken en hij doet altijd net of Bruno een kindje is. En dat vindt hij vreselijk. Ook doet de luitenant heel lelijk tegen allemaal aardige mensen. Bijvoorbeeld Pavel, de hulp in huis die altijd voor hen kookt en Bruno een keer heeft geholpen toen hij heel hard van de schommel gevallen was. Toen heeft Pavel de wond schoongemaakt en er een pleister op gedaan. Daar is Bruno hem nog steeds dankbaar voor. Hij had namelijk wel dood kunnen bloeden.

Op een dag herinnert Bruno zich dat hij zo graag op ontdekkingsreis ging, en aangezien er in het huis niet veel te ontdekken viel ging hij naar buiten. Hij liep uren langs het hek, almaar verder. Er leek geen eind aan te komen; en net toen hij besloot om maar weer terug te gaan zag hij in de verte een stip die langzamerhand een jongen werd. En dat was het begin van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel uit het kamp. Totaal verschillend, Shmuel die honger leed en in het kamp woonde, en Bruno die alles had wat zijn hartje maar begeerde, maar toch verbonden met elkaar. Het frappante was namelijk dat ze allebei op 15 april 1934 geboren zijn.

Titel:. Shmuel, die draagt zo’n gestreepte pak, en Bruno denkt dat het pyjama’s zijn. Hij verwacht dus niet dat dat hun dagelijkse kledij is.

Bruno is erg nieuwsgierig naar hoe het is aan de andere kant van het hek.. Shmuel zegt dat het niet leuk is maar dat gelooft hij niet. Bruno heeft geen een vriendjes, en Shmuel wel. Ik wil jullie nu een stukje voorlezen over het gesprek tussen Shmuel en Bruno kort nadat ze elkaar hebben ontmoet.

Blz. 106 en 107:
Voortaan gaan Bruno minimaal een keer per week naar het hek toe om te praten met Shmuel. Vaak neemt hij wat eten mee want Shmuel is erg mager. Maar het is zo ver lopen, en vaak heeft hij het dan zelf al opgegeten. Ze praten over van alles en beiden kijken ze er altijd erg naar uit.

Als op een dag de Furie( zo noemen ze Hitler in het boek) bij hun komt eten moet alles helemaal tiptop in orde worden gemaakt. Iedereen in huis helpt hard mee, en als Bruno in de keuken komt ziet hij tot zijn grote verbazing Shmuel daar zitten. Hij moet glazen poetsen omdat hij zulke dunne vingers heeft. Bruno heeft erg trek en pakt uit de koelkast een stuk kip. Hij geeft Shmuel ook wat die scheel ziet van de honger. Eerst weigert hij nog, omdat luitenant Kotler het verboden heeft. Maar uiteindelijk pakt hij het toch aan en duwt het in één keer in zijn mond. Luitenant Kotler komt er toch achter. En als Bruno later Shmuel weer opzoekt bij hun vaste stekkie zit hij onder de blauwe plekken. Maar hij wil er niet over praten. En zo gaat het allemaal een beetje door. Ze zoeken elkaar op, praten met elkaar en gaan weer terug.

Bruno’s ouders hebben regelmatig ruzie over de situatie waarin ze nu verkeren. Moeder en Gretel voelen zich eenzaam en missen hun vrienden uit Berlijn. Bruno heeft natuurlijk Shmuel maar dat kan hij niet zeggen. En als vader op een dag meedeelt dat ze terug gaan naar Berlijn is Bruno daar niet echt blij mee. Vader zal in Oudwis blijven. Natuurlijk miste Bruno zijn vrienden wel, maar zijn vriendschap tussen Shmuel en hem was gewoon zo bijzonder...

Hij ziet er dan ook erg tegenop om het te gaan vertellen tegen Shmuel. Bruno verteld het en zegt ook dat hij heel graag een keer aan de andere kant van het hek wil komen kijken, dus waar Shmuel woont. Ook als heeft Shmuel al heel vaak gezegd dat het daar helemaal niet leuk is, Bruno kan dat niet geloven. En daarom spreken ze af dat Shmuel de volgende dag een gestreepte pyjama mee zal nemen voor hem zodat hij niet herkend kan worden. Ze lijken namelijk heel veel op elkaar aangezien Bruno net zo’n kaalgeschoren hoofd heeft als Shmuel. Dit in verband met luizen. En ja hoor, als daar dan eindelijk het moment aanbreekt gaan ze samen op pad. Hun doel is om de vader van Shmuel te gaan zoeken. Die plotseling verdwenen is. Volgens Bruno moet dat niet moeilijk zijn. Misschien heeft hij wel een dag vrij genomen van zijn werk of moest hij in een andere stad overwerken en de post werkt niet zo goed, dus ja. Maar Shmuel gelooft het niet echt. Aangestoken door Bruno’s enthousiasme gaan ze vol goede moed op stap. Ze lopen door het kamp, en terwijl Bruno zich verbaasd over de toch wel armoedige omstandigheden legt Shmuel het een en ander uit. Nee, Bruno had zich toch wel wat anders voorgesteld. Hij zegt daarom ook dat hij beter maar naar huis kan gaan. Nog voordat dat Shmuel daarop kan antwoorden komen er ineens soldaten aan die de mensen bij elkaar drijven en omsingelen. Ze moesten misschien wel op mars, dacht Shmuel angstig. En Bruno begon zich toch wel zorgen te maken omdat hij op tijd thuis moest zijn. Ze aten lekker vlees en het begon te regenen. Maar hij moest wel meelopen anders werden de soldaten boos. Met de stroom mensen mee liepen ze een gebouw binnen, dat wil ik jullie nog even voorlezen. Dat is ook het einde van de bijzondere vriendschap tussen Bruno en Shmuel.

Lezen blz. 199-201:
Die vrienden waar Bruno het over had, waren dus zijn drie best vrienden uit Berlijn. In het begin mistte hij die heel erg maar zoals hij ook zei, hij begon ze te vergeten en de vriendschap met Shmuel was hem veel meer waard. Ik vind het best een abrupt en schokkend einde, maar wel heel mooi. Het is totaal niet wat je verwacht. Het laatste hoofdstuk is een soort epiloog. Bruno’s vader vindt zijn kleren bij het hek en het gat daarin waar Bruno doorheen is gekomen. Daardoor vermoedt hij hoe Bruno aan zijn einde is gekomen. Met hem loopt het ook slecht af. Hij wordt opgepakt door soldaten en het kan hem niks meer schelen.

Bronvermelding:
http://www.scholieren.com/boekverslagen/27232

Motivatie:
Ik heb deze samenvatting gekozen, omdat ik vond dat deze samenvatting wel erg op de samenvatting leek die ik zou schrijven. Ook klopt de samenvatting heel erg met verhaal, als je dit leest dan heb je meteen door dat die gene ook echt het boek heel goed heeft gelezen. Ook vind de persoon die deze samenvatting heeft geschreven het zelfde als mij over het einde, als Bruno word vergast. Dat vind ik toch wel leuk om te lezen.

Verwerkingsopdracht

C1.Maak een poëzieposter : maak een illustratie van een belangrijke scène bij een zelfgemaakt gedicht. Het gedicht moet de gevoelens weergeven, die in een belangrijke scène van het boek worden beschreven. Motiveer de keuze van de scène en leg uit waarom je zo hebt gewerkt.
Ik heb gekozen voor de scène waarin Bruno is vergast, als zijn ouders er achter komen dat hij weg is. Zijn moeder zal heel erg verdrietig zijn. Die zie je op de illustratie ook. Zij omhelst Bruno zijn vader. Ze is erg verdrietig. Dat zie je ook in haar ogen. Zij vond het natuurlijk nooit een goed plan om naar Auswitz te gaan, maar ze moest wel met haar man mee. En dan wil ze weg gaan van Auswitz, die zelfde dag zouden ze weer vertrekken naar Berlijn, maar toch raakt ze dan haar zoon nog kwijt. Dat is heel erg. Dit gedicht slaat ook op het laatste stukje van Bruno zijn leven.

Gedicht :
Kleren met strepen erop
Blauw met wit
Een hoedje hebben ze op hun kaalgeschoren kop
Een plek waar hij met zijn enkels in de modder zit

Regen, onweer en druppen vallen uit de hemel
Zomaar, op een doodgewone dag
Shmuel is dit wel gewend,
Maar Bruno gaat overstag

Onder het grote hek door,
Het duistere pad in
Zoals Bruno deed,
Was voor zijn doen best wel slim

Daar stonden ze dan,
Met zijn tweeën bijelkaar, hand in hand
Bijelkaar gedreven
Met de voeten in het modderige zand

Soldaten met grote geweren
Drijven ze bijelkaar als beesten
Lopend naar de eindbestemming
Waar ze snel zullen wezen

Een donkere kamer, zonder licht of leven
Worden ze als beesten ingedreven
Vergast als een ziek dier
Verlost van de wereld, van pijn en plezier.

Persoonlijke beoordeling

• Onderwerp
Het genre van het boek ‘The Boy In The Striped Pyjamas’ is vriendschap en oorlog. Ook het thema van het boek is vriendschap. Het motief voor het thema vriendschap is dat Bruno vrienden wordt met Shmuel. Ze leven allebei in een vreselijk verschillende wereld, maar toch ook wel overeenkomsten en dan worden juist deze twee jongetjes vrienden. Dat is toch wel een belangrijk motief.

De verklaring voor de titel ‘The Boy In The Striped Pyjamas’ is dat als Bruno bij het hek langs loopt ziet hij een gedaante, maar als hij dichterbij komt dan ziet hij dat het een jongetje is. Een jongen in een gestreepte pyjama.

Citaat :
“But while he was thinking this his feet were taking him, step by step, closer and closer to the dot in the distance, which in the meantime had become a speck, and then began to show every sign of turning into a blob. And shortly after that the blob became a figure. And then, as Bruno got even closer, he was that the thing was neither a dot nor a speck nor a blob nor a figure, but a person.

In fact it was a boy.

Bruno had read enough book about explores to know that one could never be sure what one was going to find. Most of the time they came across something interesting that was just sitting there, minding its own business waiting to be discovered ( such as America ). Other times they discovered something that was probably best left alone ( like a dead mouse at the back of a cupboard).

The boy belonged to the first category. He was just sitting there, minding his own business, waiting to be discovered.”(blz. 105 en 106)

• Gebeurtenissen
Een van de belangrijkste gebeurtenissen in het boek is toch wel als Bruno van de schommel is afgevallen en Pavel hem helpt. Hij is gewond geraakt en krijgt een verbandje. Dan vraagt Bruno allemaal dingen aan Pavel. Pavel verteld hem dan dat hij arts is geweest, voordat hij ober werd. Bruno wil dan graag weten wat er aan de hand is en waarom hij geen dokter meer is. Pavel wil hier geen antwoord op geven. Als Bruno’s moeder thuis komt vraagt ze wat er gebeurt is, Bruno legt het haar uit en zegt dat Pavel voor hem heeft gezorgd. Bruno word naar zijn kamer gestuurd en dan hoort hij dat zijn moeder zegt tegen Pavel dat ze gaan zeggen tegen vader dat zij voor Bruno heeft zorgt. En niet Pavel. Dat vind Bruno toch wel erg raar. Dan begint hij te begrijpen dat Pavel en Shmuel anders zijn dan hun.

Citaat :
“He lay flat out across the centre of the tyre and used his feet to give himself a good push off the ground. Every time the tyre swung backwards it rose in the air and narrowly avoided hitting the trunk of the tree itself, but is still came close enough for Bruno to use his feet to kick himself faster and higher on the next swing. This worked very well until his grip on the tyre slipped a little just as he kicked the tree, and before he knew it his body was turning inside and he feel downward, one foot still inside the rim while he landed face down on the ground beneath him wit a thud.”

Dan gaat het even later verder met :

“He heard one last thing before going upstairs and that was Mother’s last line to the waiter who claimed to be a doctor.

‘If the Commandant asks, we’ll say that I cleaned Bruno up.’

Which seemed terribly selfish to Bruno and a way for Mother to take credit for something that she hadn’t done. ( Blz. 77, 78 en blz. 85)

• Personen
Hoofdpersoon :
Bruno is een jongetje van 9 jaar oud, hij is de hoofdpersoon. Hij is een erg bij de hand jongetje en toch ook wel heel schattig. Hij houdt erg van ontdekken en gaat dan ook graag op ontdekkingsreizen uit. Hij mag zijn zus Gretel niet echt, dit komt omdat ze hem heel vaak kleineert. Hij kijkt erg tegen zijn vader op, Bruno vind dat hij namelijk een heel mooi pak draagt en daar is hij wel een beetje jaloers op. Ook vind Bruno het gemeen dat zijn vader meer macht heeft dan hij. Bruno probeert altijd eerlijk te zijn, hij houdt namelijk niet echt van liegen. Je merkt wel dat het nog echt een jongetje is, want veel dingen begrijpt hij niet. Waarom Shmuel bijvoorbeeld aan de andere kant van het hek zit, waarom er nog veel meer mensen zijn, waar Bruno niet heen mag.

Bruno is een karakter, want je weet van het innerlijk en uiterlijk wat af. Ook maakt hij door het hele verhaal heel wat mee. Een hele nieuwe vriendschap op een onbekende plek in Polen.

Bijpersonen:
Shmuel is ook een jongetje van 9 jaar oud. Hij woonde voorheen met zijn ouders in een dorpje. Maar toen kwam hij op een dag thuis en moesten ze een Jodenster dragen, na een poosje moesten ze onderduiken en met heel veel mensen in een hele kleine ruime zitten. Op een dag wordt hij mee genomen en bij zijn moeder weg gehaald. Samen met zijn vader zit hij dan in het kamp. Op een dag dan gaat zijn vader uit het kamp, die moet gaan werken. Maar hij komt nooit meer terug. Shmuel is helemaal alleen. Shmuel draagt een gestreepte pyjama. Shmuel probeert Bruno uit te leggen hoe het is om aan de andere kant van het hek te zijn, maar Bruno begrijpt het niet. Hij is alleen maar bezig met zijn eigen verschrikkelijke leven aan die kant van het hek.

Shmuel is een type, je weet niet wat hij denkt. Je weet alleen de uiterlijke kenmerken.

Gretel is de zus van Bruno en is 3 jaar ouder. 12 jaar is ze dus. Zij denkt dat Bruno nog een klein kind is en niet voor zich zelf kan denken en praten, ook vind ze hem erg kinderachtig. Gretel is veel slimmer en dat merk je ook heel erg. Soms zegt ze tegen Bruno van ‘Dat snap je toch wel’. Maar dat snapt Bruno gewoon nog niet. Bruno vind dat Gretel een hopeloos geval is. Ze is verliefd op luitenant Kotler. Zelfs doet ze ergens in het boek al haar poppen weg, terwijl ze er zo gehecht aan is.

Gretel is een type, je weet alleen maar uiterlijke kenmerken, niet wat ze denkt of voelt.

Vader is een belangrijke man en commandant geworden, daarom moesten ze ook naar Auswitz verhuizen. Hij draagt een mooi uniform wat zijn status duidelijk maakt. Je mag niet in zijn kantoor komen, alleen als vader daar om vraagt. Hij is een strenge, maar rechtvaardige man. Hij mag praten wanneer hij wil, wat Bruno erg vervelend vind. Vader is een erg goeie man. Hij heeft Maria haar moeder altijd werk gegeven en nu Maria zelf ook nog. Vader is een type.

Moeder is ook een strenge vrouw. Ze is erg ongerust of haar kinderen en wil het beste voor hun. In het begin van het verhaal kiest ze de kant van Vader, maar op den duur wil ze toch graag terug weer naar Berlijn, ze mist alles daar. Ook vind ze dat het daar veel beter is voor de kinderen om daar op te groeien. Moeder is net ook weer een type. Je weet alleen wat uiterlijke kenmerken.

Luitenant Kotler is niet erg welkom door Bruno. Bruno mag hem niet erg. Hij is een erg boze, ongeduldige man. Hij kan erg kinderachtig zijn tegen Bruno, hij doet een beetje het zelfde als Gretel, ze pesten hem samen een beetje. Luitenant Kotler is een erg onvriendelijke man, met een kort lontje. Luitenant Kotler is ook weer een type.

Marie is de huishoudster van de familie, ze is ook mee verhuisd naar Polen. Ooit heeft Vader haar geholpen toen ze in nood zat. Nu werkt ze nog steeds bij de familie. Eigenlijks heeft Marie wel een mening over sommige dingen, maar dat houdt ze voor zich. Wel komt ze op voor Bruno zijn ouders, als Bruno haar mening vraagt over sommige dingen. Ze kan erg goed omgaan met Bruno en ze weet wat ze tegen hem moet zeggen. Ze is een vriendelijke vrouw, die niet kwaad zou doen. Marie is een type.

Pavel is de bediende in het nieuwe huis in Polen. Voor hij in het kamp kwam, was hij dokter. Dat verteld hij ook Bruno. Pavel is een Joodse man. Bruno denkt dat Pavel jonger is dan zijn opa, maar wel ouder dan zijn vader. Pavel is erg vriendelijk voor Bruno, maar dat moet ook wel. Pavel is ook een type.

Citaat :
“ ‘Your…?’ began Lieutenant Kotler, looking across at Bruno in confusion. He hesitated. ‘What do you mean he’s your friend?’ he asked. ‘Do you know this boy, Bruno?’

Bruno’s mouth dropped open and he tried to remember the way you used your mouth if you wanted to say the word ‘yes’. He’d never seen anyone look so terrified as Shmuel did at that moment and he wanted to say the right thing to make things better, but then he realized that couldn’t; because he was feeling just as terrified himself.

‘Do you know this boy?’ repeated Kotler in a louder voice. ‘Have you been talking to the prisoners?’

‘I… he was here when I came in,’ said Bruno. ‘He was cleaning glasses.’

‘That’s not what I asked you,’ said Kotler.

‘Have you seen him before? Have you talked to him? Why does he say you’re his friend?’

Bruno wished he could run away. He hated lieutenant Kotler, but he was advancing on him now and all Bruno could think of was the afternoon when he had seen him shooting a dog an the evening when Pavel had made him so angry that he ---

‘Tell me, Bruno!’ shouted Kotler, in his face growing red. ‘I won’t ask you a third time.’

‘I’ve never spoken to him,’ said Bruno immediately. ‘I’ve never seen him before in my life. I don’t know him.’ ( Blz. 171 en 172 )

• Opbouw
Het verhaal is wel chronologische verteld, maar er zijn wel 2 flashbacks in. Op het moment dat Bruno verteld over dat de Fury in Berlijn op bezoek kwam en het hoofdstuk waar Bruno van alles verteld over zijn oma en de dag dat zij het huis uit stormde, dat was tevens de laatste dat dat hij haar had gezien.

Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Auswitz, in Polen. In het begin van het verhaal zijn ze nog in Berlijn. Bruno is veel in het huis, maar ook is hij vaak buiten, bij Shmuel. Ergens aan een heel lang hek.

Het verhaal speelt zich af in de tweede wereld oorlog. Dat weet je omdat het verhaal zich afspeelt in Auswitz, dat is opgezet in de tweede wereld oorlog. Ook praten ze over ‘the fury’, dat is Adolf Hitler.

Het verhaal speelt zich in allerlei seizoenen af, het regent af en toe, dan is het weer heel erg mooi weer.

Het verhaal wordt in de ‘ik-perspectief’ verteld. Het verhaal wordt verteld door Bruno, je weet dat het een ik-perspectief is omdat je alleen de gedachten weet van de hoofdpersoon. Je weet wat hij denkt en voelt.

Er is een hele langzame spanningsopbouw. Maar op het einde gaat het opeens heel snel. Als Bruno onder het hek door klimt om naar Shmuel te gaan, begint de spanning al langzaam aan te stijgen. Als Bruno weer terug wil gaan naar huis, wordt het alweer minder. Maar dan opeens moeten ze allemaal in een rij gaan staan, dan kan Bruno niet meer ontsnappen. Dan komen ze een donkere kamer in en wordt het toch wel heel spannend. Bruno verteld dat hij Shmuel zijn hand vast blijft houden.

Het verhaal heeft een gesloten einde, want er is gewoon niet meer te vertellen. De hoofdpersoon is overleden.

De verteltijd is ongeveer 9 uur en de vertelde tijd is 1 ½ jaar of 2 jaar. Aan het begin is Bruno nog 8, maar aan het einde is hij ongeveer 9 ½ jaar oud.

Citaat :
“ ‘Well, that’s something,’ he said, glad to be out of the storm of a few minutes at least. ‘I expect we’ll have to wait here till it eases off and then I’ll get to go home.’

Shmuel gathered himself very close to Bruno and looked up at him in fright.

‘I’m sorry we didn’t find your papa,’ said Bruno. ‘It’s all right,’ said Shmuel.

‘And I’m sorry we didn’t really get to pay, but when you come to Berlin, that’s what we’ll do. And I’ll introduce you to … Oh, what were their names again?’ he asked himself, frustrated because they were supposed to be his three best friends for life but they had all vanished from his memory now. He couldn’t remember any of their names and he couldn’t picture any of their faces.

‘Actually,’ he said, looking down at Shmuel, ‘it doesn’t matter whether I do or don’t. They’re not my best friends anymore anyway.’ He looked down and did something quite out of character for him : he took hold of Shmuel’s tiny hand in his squeezed it tightly.

‘You’re my best friend, Shmuel,’ he said. ‘My best friend for life.’

Shmuel may well have opened his mouth to say something back, but Bruno never heard it because at that moment there was a loud gasp from all the marchers who had filled the room, as the door at the front was suddenly closed and a loud metallic sound rang through from the outside.

Bruno raised an eyebrow, unable to understand the sense of all this, but he assumed that it had something to do with keeping the rain out and stopping people from catching colds.

And then the room went very dark and somehow, despite the chaos that followed, Bruno found that he was still holding Shmuel’s hand in his own and nothing in the world would have persuaded him to let it go. “ ( Blz. 212 )

• Taalgebruik
Het boek is erg gemakkelijk om te lezen, geen moeilijke woorden en korte duidelijke zinnen.

Het verhaal heeft wel best veel dialogen, maar ook wel heel veel gedachtes van Bruno zelf. Over hoe hij dingen moet zeggen, hoe hij denkt over sommige dingen.

Hij beschrijft dingen wel heel goed. Zoals op het moment dat hij bij het hek langs loopt en iets ziet, niet wetende wat hij ziet. Dat beschrijft hij heel goed.

Het boek heeft geen moeilijke woordkeuze, het is erg gemakkelijk om te lezen. En ook duidelijk.

Citaat :
“’I’d love to go to Switzerland,’ said Gretel after a lengthy silence.

‘Eat your dinner, Gretel,’ said Mother.

‘But is was just saying!’

‘Eat your dinner,’ Mother repeated and was about to say ore but she was interrupted by Father calling for Pavel again.

‘What’s the matter with you tonight?’ he asked as Pavel uncorked the new bottle. ‘This is the fourth time I’ve had to ask fore more wine.’

Bruno watched him, hoping he was feeling all right, although he managed to release the cork without any accidents. But after he had filled Father’s glass and turned to refill Lieutenant Kotler’s, he lost his grip of the bottle somehow and it fell crashing, glug-glug-glugging its contents out directly onto the young man’s lap.

What happened then was both unexpected and extremely unpleasant. Lieutenant Kotler grew very angry with Pavel and no one – not Bruno, not Gretel, not Mother and not even Father – stepped in to stop him doing what he did next, even though none of them could watch. Even though I made Bruno cry and Gretel grow pale. “ ( blz. 148 en 149 )

Ik heb gekozen om dit stukje als laatste citaat te gebruiken, omdat het laat zien om luitenant Kotler voor een mens is en hoe vreselijk hij kan zijn.

Ook laat het zien, dat Bruno inziet dat Pavel anders is dan de rest van de mensen in huis. Het is voor Bruno een vreselijke ervaring om te zien. Net zoals het leven van Shmuel is, vreselijk.