Komt een vrouw bij de dokter


Bibliografische gegevens:

Titel: Komt een vrouw bij de dokter

Schrijver: Kluun

Bladzijdes: 314

Druk: 43ste druk september 2008 en 1ste druk was oktober 2003

Uitgeverij: Podium, Amsterdam


Thema en motieven:

Het thema is: ‘Als je een terminale ziekte hebt, dan staat je gehele leven op zijn kop.’ Ik heb dit als thema gekozen omdat dit herhaaldelijk terug komt in het verhaal, aangezien er dingen gebeuren tussen Stijn en Carmen die normaliter niet zouden zijn gebeurd als Carmen geen kanker had gekregen. Bijvoorbeeld op pagina 94; ‘’Kutkanker. In één gesprek een tiet én het leukste weekend van het jaar kwijt.’ Stijn en Carmen krijgen net te horen dat de borst van Carmen moet geamputeerd worden om de tumor tegen te werken. Stijn zou eigenlijk naar Miami gaan, maar nu is de datum verzet naar 4 dagen nadat hij terugkomt van Miami, en hij denkt dat hij dus niet meer mag gaan van Carmen, wat dus wel zo is uiteindelijk. Nog een voorbeeld hiervan is op bladzijde 114; ‘’Dan kijkt ze me aan. Ik zie aan haar blik dat ze tot op het bot vernederd is. Vernederd door de kanker. God, wat is dit erg. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Wie wil blijven leven, moet kennelijk lelijk zijn. Het zijn de wetten van de kanker.’’ Dit gebeurd vlak nadat het verband eraf mocht van Carmen haar geamputeerde borst. Stijn heeft het er erg zwaar mee, aangezien hij verkikkert is op de borsten van zijn vrouw en altijd verklaard dat hij er niet zonder kan, en hij wil het maar niet accepteren. Weer dus iets wat door de kanker is verpest. Een laatste, maar zielig voorbeeld is op pagina 310; ‘’Haar moeder, haar dochter, hun vriendin, mijn vrouw is dood.’’ Vlak nadat Carmen euthanasie heeft laten plegen, dringt het besef pas bij Stijn door. Zijn vrouw is er niet meer, maar dus ook de moeder van zijn dochtertje Luna is er ook niet meer, Carmen is er gewoon helemaal niet meer. En dat weer door de kanker, die heeft het allemaal weer in de war gegooid.


Commentaar op recensies:

‘’Tegelijk voedt hij de weerzin voor Stijn. Wie pist er naast de pot als zijn vrouw ongeneeslijk ziek is? Daardoor weigert de lezer mee te gaan in zijn verdriet.’’ aldus Maarten Dessing in zijn recensie over Komt een vrouw bij de dokter. Met deze uitspraak ben ik het niet echt eens, aangezien je haast wel moet meegaan in Stijn zijn verdriet. Hij laat elke keer merken hoe aangeslagen hij is van de dingen die gebeuren, hoe klein ze ook zijn. ‘ ‘’Het geeft niet, liefie…’’ fluister ik. Ik hou van haar en kus haar overal. Mijn kleine hoopje fantastische mens.’ Dit zegt Stijn vlak nadat Carmen haar blaas niet meer onder controle kan houden en Stijn haar moet helpen. Zelf voelde ik wel dat Stijn er verdrietig over was, hoe hij zich erbij voelde dat zijn vrouw het allemaal niet meer aankan. Ik vind het dus haast onmogelijk dat je zijn verdriet niet kan voelen, en vooral op het einde niet. ‘’ Opnieuw heeft Kluun veellezers met een ontwikkelde literaire smaak weinig te bieden. Daarvoor is het verhaal te weinig uitdagend.’’ Dit is nog een zin uit de recensie van Maarten Dessing. Hiermee ben ik het ook helemaal niet eens, maar ik kan hierbij geen voorbeelden geven uit het boek, aangezien dit over het tweede deel gaat, genaamd Weduwnaar. Ik heb dit boek zelf gelezen en vond het juist uitdagend, en vernieuwend. Het verhaal is wel uitdagend, je wilt graag weten hoe het verder loopt, dus in feite daagt het verhaal je uit om het te gaan lezen, en het is allesbehalve saai. ‘’Wat het boek ook zo bijzonder maakt is dat er ondanks alle ellende minstens zo veel te lachen valt. Nooit komt zijn humor echter geforceerd over, nooit wekt hij indruk van kijk-eens-hoe-leuk-ik-wel-ben. Maar onder deze deklaag van humor is de onderstroom van gevoelens steeds aanwezig.‘’ en deze uitspraak komt uit de recensie van Debby Van Otten. Met deze uitspraak ben ik het mee eens. Hoe aangrijpend het verhaal ook is, hoe zielig het lijkt, en hoe moeilijk het is om je tranen weg te dwingen, zit er toch een grappig laagje humor bij. Vooral bij de uitleg van bepaalde woorden, mensen of dingen maakt hij er vaak grappige opmerkingen bij op. Op bladzijde 20 verteld Stijn iets over zijn dochtertje Luna en maakt hij de opmerking; ‘’Met haar geboorte was ik er in één klap van verzekerd dat mijn vrienden ook op mijn verjaardag komen als ik zestig ben. Ze willen die mooie strakke vriendinnen van mijn dochter, die er dan zullen rondlopen, vast niet missen.’’ Om deze opmerking moest ik nog wel lachen, dat hij al zover op de toekomst rondkijkt en dan nog zoiets zegt. ‘’Zijn gevoelens worden zelden met naam genoemd, ze kruipen als een soort nevel doorheen de zinnen. Deel drie staat volledig in het teken van Carmen. Het is een ode aan de liefde, in al haar facetten. Ik moet zelfs bekennen dat ik in het laatste deel mijn tranen nauwelijks kon bedwingen.’’ Deze uitspraak sluit zich helemaal aan bij mij. Het boek is vreselijk mooi vanaf deel 3 van Carmen, daarin gebeuren de mooiste dingen en worden de mooiste opmerkingen gemaakt zoals ‘’Haar moeder, haar dochter, hun vriendin, mijn vrouw is dood.’’ Ik moet ook bekennen dat ik het niet echt helemaal heb drooggehouden bij het lezen van deze zin en de paar zinnen daarvoor. Hij uit zijn gevoelens nooit echt met woorden, maar hij laat het door de zinnen heen merken, hoe hij sommige dingen zó confronterend verteld, dat is gewoon heel prachtig om te lezen, wat Stijn van Carmen vindt.


Mening:

Ik vond dit boek echt prachtig om te lezen, ik vind zelden nog zo een aangrijpend boek zoals deze. Misschien komt dit door het feit dat het soms wel erg zielig was om te lezen hoe het eraan toe ging tijdens bepaalde momenten, zoals Luna die afscheid nam van Carmen, niet wetende dat haar moeder voor een ‘lange poos’ zou gaan slapen. Tijdens het lezen van dit boek kreeg ik altijd een bepaald gevoel over me heen, niet echt vrolijk maar ook niet somber. Ik leefde altijd mee met wat er gebeurde, ookal kan ik me moeilijk inleven in de situatie. Ook de woordkeuze (het vele gescheld vooral) maakt het ook wat realistischer om te geloven. De mening van recensente Debby Van Otten sluit zich helemaal aan bij mij, aangezien ik tijdens het lezen ook steeds wisselde qua emoties (de ene keer grappig en de andere keer verdrietig). Wat ook heel mooi is, is dat Kluun dit met eigen ervaring heeft kunnen schrijven, wat voor mij weer laat zien dat hij hier heel openhartig over is en het een plekje heeft kunnen geven. Fijn was wel dat er van die vierkantjes stonden om uitleg te geven over bepaalde dingen, meestal in humoristische vorm wat je toch weer aan het lachen kreeg. Boven elk hoofdstuk staat ook een zinnetje van een tekst, liedje of boek, wat zich weer goed aansluit bij het hoofdstuk zelf. Ik vind dat hier goed over is nagedacht en het ook wat speciaals geeft.


Samenvatting:

Stijn en Carmen zijn een gelukkig stel. Ze hebben alles: geld, een goede baan, een mooi huis en een dochtertje. Als Carmen een ontsteking ontdekt in haar borst, veranderd hun leven voorgoed. Ze komen er achter dat Carmen borstkanker heeft. Stijn, die al zijn hele leven met andere vrouwen het bed deelt, probeert zijn leven te verbeteren. Het wil echter niet lukken en hij doet juist het tegenovergestelde. Hij doet niets anders meer dan drinken en gaat achter de vrouwen aan. Hij zegt dat hij niets voelt bij de andere vrouwen behalve genot dan, zijn liefde is voor zijn vrouw. Maar dan gebeurt er wat, tijdens het carnaval ontmoet hij Roos. Zij is een vrouw waar hij al heel lang wat mee wil, maar het is hem nog nooit gelukt. Maar ze ontdekken dat ze toch meer gevoelens voor elkaar hebben. Hij begint een affaire met haar. Hij vindt zijn troost bij haar. Terwijl hij met Carmen zoveel mogelijk probeert te genieten van zijn leven, gaat zijn seksuele leven verder bij Roos. Met Carmen gaat het steeds slechter, ze komt erachter dat ze niet heel lang meer te leven heeft. Het wordt ook steeds moeilijker: haar borst wordt geamputeerd, haar haar valt uit, de chemokuren slaan niet meer aan en het is een ramp om de chemokuur aan te brengen. Ze gaan samen naar een ander ziekenhuis en het lijkt even wat beter te gaan. Ze proberen zoveel mogelijk vrienden te bezoeken en te reizen. Familie komt langs en ze zijn voorbereidingen aan het doen voor wanneer Carmen er niet meer is. Luna, hun dochtertje, moet stap voor stap voorbereidt worden op de dood van moeder. Ze houden een dagboek bij en iedereen moet wat over Carmen vertellen en alles wat ze verzamelen gaat in een kist die later voor Luna is. Ze kopen een nieuw huis en bereiden nu haar dood voor, de nieuwe kuren slaan niet meer aan en Carmen wil er zelf een einde aan maken; ze kiest voor euthanasie. Stijn gaat vanaf dat moment niet meer naar Roos, maar houdt wel contact met haar en kan zo veel troost bij haar vinden. De laatste dagen zijn slopend. Iedereen komt langs op bezoek en ze blijven bijna allemaal slapen. Het lange afscheid is haast een feestje. Uiteindelijk is de dag aangebroken en nu moet ook Stijn afscheid van haar nemen en natuurlijk Luna ook. Luna is het moeilijkst en helemaal omdat het lijkt alsof ze alles snapt. De dokter komt met het drankje wat Carmen moet drinken, maar dat slaat niet aan dus krijgt ze een spuitje. Stijn vindt dit vreselijk, maar nu weet hij in ieder geval dat Carmen niet meer hoeft te leiden.