Feitelijke gegevens over het boek
Verschijningsdatum 1e druk: 6 april 2010
Gebruikte druk: 1e
Aantal bladzijden: 214
Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar

Beschrijving van de cover
Op de felgele kaft staat naast de titel een rode peper afgebeeld. In het boek komt een verhaal voor waarbij de moeder van Ernest bij atletiekwedstrijden wordt gedrogeerd met rode pepers.

Genre
Eigenlijk is Mama Tandoori een verhalenbundel over de familie van de schrijver.
In de verhalen zit wel een gemeenschappelijk thema, maar de volgorde van de hoofdstukken is willekeurig en zeker niet chronologisch. Samengevat zou je kunnen zeggen dat die verhalen samen een roman vormen, maar die mening ben ik niet helemaal toegedaan.

Het is m.i. een verhalenbundel.

De flaptekst
Mama Tandoori is het geromantiseerde verhaal van de Indiase moeder van Ernest van der Kwast. Ze leeft bij het motto ‘Gratis is goed’ en heeft altijd een deegroller op zak. Ook de rest van de familie is een bont gezelschap. Uncle Sharma speelde als Bollywoodster in meer dan tweehonderd films en tante Jasleen was ooit de grote atletiekbelofte van India. Zonder schroom vertelt de schrijver over de levenswandel van zijn onalledaagse familieleden, wier voetstappen nog lang in de oren van de lezer zullen naklinken.

Samenvatting van de inhoud
Eigenlijk staat in de gehele bundel de moeder-zoonverhouding centraal. Ernests moeder die Mama Tandoori wordt genoemd is een dwingelandje, die met de deegroller rondloopt en daarmee haar zin kan afdwingen. Ze leeft onder het motto van “Gratis is goed”en dat neemt hilarische vormen aan in het gelijknamige hoofdstuk .(de bedevaart naar Lourdes)

Haar eerste zoon Ashirwad (Geschenk van God) is in 1977 geboren. Hij lijkt eerst normaal te zijn, maar wanneer hij vier jaar is, wordt hij door een epileptische aanval getroffen en daarna zijn z’n verstandelijke vermogens beperkt. Hij was op het moment van de aanval bij de buren die op hem moesten passen en moeder T. geeft de hond van de buren de schuld van zijn handicap. Het heeft wel een voordeel, want hij krijgt een gratis OV-pas in Rotterdam met een begeleiderpas bovendien. Dit is natuurlijk bestemd voor het openbaar vervoer, maar moeder T, weet haar zin zo door te drijven dat ze er zelfs mee met een bus naar Lourdes kan; ook de terugweg is gratis: ze weet zelfs honderden liters Lourdeswater gratis mee te nemen in de bus. Alleen de gehandicapte Ashirwad wordt er niet door genezen.

In het eerste hoofdstuk/verhaal is moeder T. naar Nederland gekomen met twee koffers met juwelen. Die heeft ze later ingeruild toen ze een huis wilde kopen en door haar vasthoudendheid (soms met de deegroller) kunnen ze steeds in een groter huis gaan wonen. Ze was verpleegkundige en was na vele huwelijksaanzoeken gezwicht voor Ernests vader. Die studeerde geneeskunde en werd later patholoog-anatoom. Maar eigenlijk moest ze niets hebben van dat vak, omdat hij onder zijn oksels altijd naar lijken stonk. Wanneer hij in een bepaalde periode extra onderzoek doet naar prostaatkanker, verhindert ze eigenlijk zijn vorderingen. De schrijver zegt dat het meer dan waarschijnlijk is dat er nu honderden mannen meer aan die ziekte zijn overleden, omdat zijn moeder de artikelen van zijn vader versnipperde. Dat element is opgenomen in het hoofdstuk “De Indiase droom.” Dat gaat voornamelijk over de atletiekprestaties van zijn moeder die in India vele bekers heeft gewonnen, maar dat was vaak ook te danken aan haar vals spelen (ze vertrok eerder dan de rest, want ze had goede uren) Haar tante werd een goede discuswerpster. Beide vrouwen werden ”gedrogeerd”met soorten pepers. Alleen was het soms moeilijk om de goede dosis van te voren te bepalen: het liep dus wel eens uit op een bezoek aan het toilet.
Ernest moet van zijn moeder op atletiek in Rotterdam en ze is fanatiek aanwezig om hem te steunen. Wanneer hij in vwo-5 zit, komt een man van de Indiase bond hem overhalen om in Bombay te trainen en later uit te komen voor de ploeg van India tijdens de Olympische Spelen. Moeder verbiedt het: hij moet zijn vwo-diploma afmaken en gaan studeren.

In 1981 is hij geboren in Bombay, terwijl zijn vader in Rotterdam achterbleef. Die denkt dat hij een meisje heeft gekregen en hij laat verkeerde kaartjes drukken. Na een maand vliegt Ernest met zijn moeder terug.
Een belangrijk lid van de familie is Uncle Sharma die beroemd is geworden door het meespelen in meer dan 200 Bollywoodfilms. Erg belangrijk was zijn rol niet: hij was vaak “superintendant” en loste als een soort “deus ex machina” vaak de problemen in een film op.

Wanneer hij in 2003 naar een toneelvoorstelling in Londen gaat kijken, blijft hij dood tijdens de voorstelling.

Een andere oom van Ernest is Herbert. Maar dat is een oom van zijn vaders kant. Die gaat op een bepaald ogenblik met twee koffers vol met papieren naar Canada om een loopbaan op te bouwen. Maar hij is een man die zich feilloos weet op te houden op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Zo bekleedt hij achtereenvolgens nogal wat baantjes: hij is landbouwer en op het moment dat de kinderloze eigenaar hem het bedrijf aanbiedt, vertrekt hij. Hij gaat speculeren met geld en ook dat loopt verkeerd af: van miljonair tot bedeljongen. Hij trouwt met een vrouw die pianoles geeft. Hij komt een keer naar Nederland en hij draagt dan een baard. Dat is helemaal niet zo’n gunstig teken in India en zijn moeder laat oom Herbert niet binnen. Later vertrekt zijn middelste broer naar Marokko om een project te begeleiden en hij keer terug met een bloedmooi Marokkaans meisje. Moeder Tandoori is furieus en vindt dat oom Herberts geest daaraan schuldig is. Wanneer tot overmaat van ramp Ernest aangeeft met zijn studie te willen stoppen om schrijver te worden, wijt ze dat ook aan Herberts invloed. Die gaat weer terug naar Canada. Maar hij blijft steeds een loser en hij wordteen angstbeeld voorde familie. Ernests ouders gaan in 2005 ook naar Canada en vrezen hem daartegen te komen.

Een ander grappig hoofdstuk is “Bij de dood van Oma Voorst”. Het is de overgrootoma van Ernest. Ze raakt aan het dementeren en dat is wel een reden voor Mama Tandoori om zoveel mogelijk voorwerpen uit de erfenis veilig te stellen. Er is namelijk een andere kaper op de kust, opa Luxemburg (de vader van Theo van der kwast, Ernests vader) Die is gescheiden en woont in Duitsland. Volgens mama T. heeft die oma Voorst in een verpleegtehuis geduwd door een valse verklaring te laten ondertekenen. Ze doet hetzelfde door oma een verklaring te laten tekenen voor de inbouwkeuken. Bij de begrafenis van Oma komt het tot een ruzie tussen Mama T. en opa Luxemburg.

Titelverklaring
“Mama Tandoori”verwijst naar de moeder van de verteller die zo lekker tandoorikip kan maken.

Structuur
Het boek telt tien hoofdstukken die eigenlijk alle een afgerond verhaal vertellen. In die verhalen zit geen chronologische volgorde. Het eerste verhaal begint met de komst van Mama Tandoori naar Nederland, maar er zijn ook hoofdstukken die daarvoor spelen.
Typisch voor de stijl van Van der Kwast is dat hij in de verhalen vaak een ander verhaal opnieuw om de parallellie tussen bepaalde zaken aan te tonen. Dat doet hij in het hoofdstuk “Geschenk van God”door een andere roman met een gehandicapte erbij te halen. In het hoofdstuk over de reis naar Lourdes vertelt hij over de verschijningen van Maria op de plek en de wonderen die er daarna zijn gepleegd.

Perspectief
Ernest van der Kwast is de ik-verteller van de verhalen. Hij vertelt de verhalen in de o.v.t.

Hij is op het moment van vertellen 28 jaar. Hij vertelt derhalve als een achterafverteller.

De tijdlagen van het verhaal
Ernest is in 1981 geboren. Wanneer hij het verhaal vertelt, is hij 28 jaar. Dat betekent dat het moment van vertellen in 2009 ligt. De moeder van Ernest komt in 1969 naar Nederland. In het algemeen ligt de tijd van de vertelling dus russen 1969 en 2009. Dat betekent ook dat de verteller een aantal anekdotes vertelt vanuit de overlevering. Hij heeft die zelf niet kunnen meemaken.

Het decor van de handeling
De hoofdfiguur woont in Rotterdam. Daar heeft zijn moeder in de zeventiger jaren een huis gekocht en ze zijn steeds binnen die stad verhuist. Aangezien ze een aantal jaren gelden naar Canada zijn verhuisd, wordt ook dat een decor van de vertelling. Er is een hoofdstuk dat vrijwel geheel in Canada speelt, omdat het over zijn oom Herbert gaat die daarheen geëmigreerd is. Ernest gaat ook in het voorlaatste hoofdstuk naar India om daar twee tantes te ontmoeten. Zo zijn er dus 3 belangrijke plaatsen voor het decor”
- Rotterdam
- Canada
- India

Uitgewerkte thematiek
Het gaat in deze gebundelde verhalen voornamelijk over de moeder van Ernest die van Indiase afkomst is. Dat betekent natuurlijk ook dat de moeder-zoonverhouding centraal staat, maar ook de relatie tussen moeder en de andere zoons en de relatie met haar echtgenoot. Mama Tandoori is op zijn minst een markante persoonlijkheid die als adagium heeft dat “alles was gratis goed is”. Ze loopt dan ook op de koopjes bij de buurtsuper, koopt grote hoeveelheden in wanneer die goedkoper zijn (pennywafels bijvoorbeeld) Ook maakt ze misbruik van een kaart met vrij reizen als begeleider van haar gehandicapte zoon (de reis naar Lourdes) en neemt ze alvast spullen uit de erfenis van een dementerende grootmoeder mee. Het is een “parg” die altijd haar zin en haar gelijk moet halen en wanneer dat niet lukt, is er altijd nog de deegroller. Dat levert kostelijke situaties op en je krijgt medelijden met de wat sullige vader van Ernest die geen gemakkelijk leven bij haar heeft en wanneer scheiden in India geen groot taboe was, zou dat voor de hand hebben gelegen. Mama T. wordt furieus wanneer Johan met een Marokkaanse thuiskomt en Ernest zijn studie afbreekt om schrijver te worden.

Via de moeder komt ook een ander motief in het boek, de familiebetrekkingen van de vader en de moeder. Aan moeders kant is er de atlete Jasleen, die heel goed is in de zevenkamp en discuswerpen, maar ook naar de Indiase traditie vals speelde. Ze kiest uiteindelijk niet voor de sport maar voor de medicijnen en wordt longarts. Uncle Sharma daarentegen is vanaf het begin van zijn leven gebiologeerd door de film en heeft zich vast voorgenomen om acteur te worden. Hij wordt acteur in meer dan 200 Bollywoodfilms , al zijn het vrijwel nooit hoofdrollen. In een theater komt hij aan zijn einde.

Oom Herbert is ook een bijzondere figuur van zijn vaders kant: oom Herbert wil zich liever niet binden en heeft daarvoor in Canada een feilloos talen ontwikkeld om steeds op de verkeerde plaats te zijn.

Beoordeling scholieren.com
“Mama Tandoori” is een kostelijk geschreven bundel verhalen over de familie van Van der Kwast. Zelfs al zou hij diverse gebeurtenissen onder het vergrootglas van de schrijver hebben gelegd, dan nog zijn ze door de stijl van Van der Kwast heel vermakelijk om te lezen. Het zijn bijna teksten van een cabaretier.
Zijn stijl is vol droge en cynische humor, wat zich in de herhaling van rituele handelingen door de moeder uit, maar ook in scherpe dialogen. Hieronder zal ik een aantal voorbeelden geven van de humoristische stijl van de schrijver. Natuurlijk hebben de verhalen wel met elkaar te maken en hebben ze de moederfiguur als rode draad, maar je kunt het toch eigenlijk geen roman noemen. Dat is op zich niet erg.
Lezers van havo- en vwo zullen zich uitstekend mee kunnen vermaken. Het is een van de leukste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen. Qua humor doet het me wel enigszins denken aan Dimitri Verhulst “De helaasheid der dingen”. Ook daar in wordt een familie genadeloos op de hak genomen.
De literaire waarde voor de lijst is m.i. twee punten

De stijl van de schrijver
Om een indruk te krijgen van de humor in het werk van Ernest van der Kwast volgen hier enkele voorbeelden uit de Mama Tandoori. Het zijn maar drie voorbeelden maar het hele boek is er doorspekt mee.

Blz. 127: “Tante Jasleen was een uitzonderlijk meerkampster. Ze was de snelste van alle acht zussen en wierp afstanden met de discus die wel veertig stappen telden, of als degene die de afstand opmat korte benen had zelfs vijftig. Het gebeurde ook dat de passen door iemand werden geteld die niet goed kon rekenen. Het trainingsrecord van tante Jasleen stond derhalve op een magische afstand van zesentachtig passen.

blz. 128 :
De trainers van het Queen Victoria Girls Inter College waren oude, gepensioneerde leerkrachten die zweerden bij onorthodoxe methoden. Jasleen Ahsuwalia werd getraind door een vrouw die zweerde bij het gebruik van pepers. Rode pepers voor spintnummers , groene pepers voor lange afstanden. Sommige pepers waren zo pittig dat ze een olifant een meter in de lucht laten fladderen. Jasleen finishte ooit als eerste op de 1000 meter maar rende gewoon door na de eindstreep, op weg naar de wc. Veel hing af van de juiste dosering. "

blz. 148: “We durfden niets te zeggen. Johan en ik hielden ons rapport met bevend e handen vast. Ons mooie kerstrapport dat we wilden laten zien aan oma Voorst, waarna ze ons vijf cent zou geven om een ijsje of patat te kopen., vijf cent die op de stoep zouden worden aangevuld door mijn vader, zoals hij altijd deed, zodat we er écht een ijsje of patatje van konden kopen."

Recensies
In Elsevier:  "Hilarisch portret van een Indiaas-Hollands gezin [...] Natuurlijk is er het risico van meligheid, maar Van der Kwast houdt steeds in voor het flauw wordt. De roman eindigt met een snik, als de schrijver naar zijn babyzoontje kijkt. Van der Kwast is door diens geboorte milder geworden: een mens heeft tenslotte maar één moeder. Zelfs zijn groteske, Indiase mama blijkt meer dan een lastpak alleen.’

Op www.8weekly. Nl schrijft Frank Heinen op 22 april 2010
Ernest van der Kwast is een ongrijpbare figuur. Ooit stuurde hij een verhaal naar de door hemzelf opgerichte en nog onbekende schrijfwedstrijd Write Now. Zijn pseudoniem was Yusuf el Halal. Van der Kwasts verhaal won en niet veel later bracht Yusuf el Halal – achter wiens naam een heus schrijverscollectief schuil bleek te gaan – zijn boek Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken uit. Het zou niet bij die mystificatie blijven. Met Mama Tandoori laat hij opeens pijnlijk veel van zichzelf zien.[….]
Het is geen gewone familiegeschiedenis, die in Mama Tandoori wordt beschreven. Dat komt niet alleen door de mallotige en vaak ongelofelijke levenswandel van de familie, maar is vooral te danken aan het komische talent van Van der Kwast. Dat talent is groot, de ene kurkdroge dialoog is nog niet achter de rug of daar is de volgende slapstickscene al weer. Wat moet het doodvermoeiend zijn om in zo'n gezin op te groeien en wat moet het een genot zijn om dat – jaren later en inmiddels zelf vader – op te mogen schrijven. Tenminste, als je, zoals deze schrijver, over zoveel talent beschikt dat alle humor tragisch wordt en alle tragiek geweldig grappig.

Coen Peppelenbos: “
Dit boek deed me denken aan de betere verhalen van David Sedaris die ook tragikomische verhalen over zijn familie weet te schrijven. Na zijn debuut Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen en de boeken die hij schreef onder de pseudoniemen Yusef el Halal en Sieger Sloot lijkt Ernest van der Kwast zijn eigen stem gevonden te hebben als schrijver. Je hoopt heel erg dat er meer van dit soort boeken zullen volgen.

Over de schrijver en eerder gepubliceerde werk
Bron: website schrijver

Roelof Arend van der Kwast wordt op 1 januari 1981 geboren in Bombay, India. Hij is de jongste van drie broers, en de knapste, leukste, maar vooral ook de drukste. Na zijn emigratie naar Nederland in zijn eerste levensjaar wordt hij door zijn ouders, Theo van der Kwast en Veena van der Kwast-Ahluwalia, direct bij een atletiekvereniging aangemeld. En bij een padvinderstroep. En een jongenskoor. Als hij naar het gymnasium gaat in Rotterdam, komt hij in aanraking met toneel. Regisseur Jules Terlingen heeft ook snel genoeg van de druktemaker en zet hem aan het schrijven. Wat resulteert in een productie van drie stukken per jaar.

In 1999 - het jaar waarin Ernest eindexamen doet - debuteert hij met een kort verhaal in literair tijdschrift Passionate. Nog geen drie maanden later is hij hoofdredacteur van het tijdschrift, heeft hij zijn gymnasiumdiploma op zijn zak, en werpt hij over de veertig meter met de discus, goed voor een plaats in de top vijf van Nederland. Met twee vrienden besluit hij naar de andere kant van de wereld te gaan, naar Nieuw-Zeeland. Daar worden ze verliefd op alles wat ze zien: meisjes, vrouwen, oude auto's, espressokopjes en schapen. Ernest vliegt na vijf weken terug naar Nederland om zich op het schrijven te storten, zijn twee vrienden vliegen door naar Australië om als appelplukker te werken. Aan het einde van hun sabbatical schrijven de drie vrienden zich in voor een studie. Ernest begint voortvarend aan Economie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Hij gaat op kamers en werkt als kelner in zowat elk chique restaurant in Rotterdam, maar verdient ook bij als piccolo en pompbediende, want zijn levenswijze is niet goedkoop. Ernest koopt alle boeken van Bukowski, Hermans en Brusselmans, alle symfonieën van Mahler, en een Maserati.

Met Jorg Schellekens lanceert Ernest in 2001 het literaire podium Nur Literatur. Een antwoord op alle multiculturele, interdisciplinaire festivals op dat moment, waar vioolspelende rappers en didgeridoospelende acteurs gedichten voordragen met op de achtergrond een pruttelend koffiezetapparaat. Nur Literatur heeft inmiddels zestien edities achter de rug en is door Tommy Wieringa ‘het beste literaire festival van Nederland’ genoemd.

In december 2002 verschijnt de wintervertelling Alle begin is mooi in een oplage van 400 exemplaren bij een Rotterdams vormgeefbureau. Twee uitgevers bellen Ernest op, maar op dat moment heeft Yusef el Halal al contact met twee andere uitgevers. Yusef el Halal is het pseudoniem van Ernest van der Kwast en Steven Verhelst, en is in het leven geroepen toen Ernest merkte dat er te weinig goede kopij werd opgestuurd naar de schrijfwedstrijd Write Now! die hij zelf organiseerde. Ernest was juryvoorzitter, maar dat weerhield hem er niet van om het verhaal Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken op te sturen. Yusef el Halal won. Zoals hij ook de Phenix Essayprijs won en de Hollands Maandblad prozabeurs. Nadat hij (Yusef) een bliksemcarrière maakte in De Standaard, verscheen in april 2004 de verhalenbundel Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar. Het Yusef-collectief is dan inmiddels uitgegroeid tot zes auteurs. De bundel wordt lovend ontvangen. Parool noemt het zelfs 'het allerleukste debuut van 2004'.

Het discuswerpen schiet er in deze periode bij in. Er worden geen noemenswaardige afstanden gemeten.

Februari 2005 verschijnt dan het officiële debuut van Ernest, Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen. De Volkskrant noemt het ‘een aanstekelijk, onderhoudend, lichtvoetig en ook diepzinnig boek’. Ook NRC Handelsblad is positief: ‘Een lied van schijn en wezen […] uitermate geestig […] hartverscheurend mooi.’

Met de verkoopopbrengst van Soms zijn dingen mooier als er mensen klappen en het voorschot voor een nieuw boek vertrekt Ernest begin 2006 naar Italië. Daar schrijft hij nu aan de tragische roman Wacht nog met springen.


Bijlage uit het NRC : Interview met de schrijver over het boek.
Schrijver Ernest van der Kwast (29) voldoet niet aan de verwachtingen van zijn moeder – want hij schrijft. Erover praten voelt als de vuile was buiten hangen.

Het was in februari 2005 dat de debuutroman van Ernest van der Kwast (29) verscheen. Zijn moeder verbrandde in de tuin een vuilniszak. Ze wilde de boze geest uitdrijven, want schrijven, dat is iets kwaadaardigs. Zijn vader riep nog: ‘Ik bel de brandweer, nee de politie. Nee, ik bel een psychiater.’ Maar zijn moeder liet zich door niemand van haar stuk brengen.
Diezelfde moeder speelt de hoofdrol in de vierde roman van Ernest van der Kwast, Mama Tandoori, die sinds gisteren in de winkel ligt. Een moeder die haar huis volpropt met blikken kattenvoer omdat het in de aanbieding is, de hond van de buren vergiftigt en haar gehandicapte zoon meesleept naar Lourdes om terug te keren met jerrycans vol – gratis – heilig water. Een moeder die onmogelijk is. En trots is als beton. „Er is maar één iemand op de wereld trotser dan mijn moeder. Dat is haar zus, tante Jasleen.”

Ernest van der Kwast is de zoon van een Indiase moeder en een Nederlandse vader. Hij werd geboren op 1 januari 1981 in Bombay, India. Een maand later vertrok het gezin naar Nederland, waar zijn vader zich als patholoog specialiseerde in prostaatkanker. Zijn moeder Veena ontfermde zich over de drie kinderen. Later verhuizen zijn ouders naar Canada. Ernest van der Kwast vindt zijn grote liefde in Italië. Zijn vriendin en zoon wonen er permanent, hijzelf pendelt op en neer tussen Italië en Rotterdam. Zijn moeder, die onmogelijke moeder, is teleurgesteld. Haar kinderen hebben niet aan de verwachting voldaan. Ernest van de Kwast: „Als iemand haar vraagt ‘Wat doen je kinderen’, dan zegt mijn moeder: ‘Mijn oudste zoon is verstandelijk gehandicapt, mijn jongste zoon is schrijver’.”

Pijnlijk.
„Mijn moeder is een trotse vrouw, maar niet trots op haar kinderen. Dat is een belangrijk verschil. Ik heb gymnasium gedaan en economie gestudeerd. Ik had fiscalist kunnen worden, maar ik werd schrijver. Dat is pijnlijk voor haar.”

En voor jou.
„Ach, ik ken mijn moeder. Het heeft denk ik met haar jeugd te maken. Vlak na haar geboorte in 1947 werd India onafhankelijk en moest haar familie vluchten. Ze werd gered door de melk van een geitje. Zij heeft armoede gekend en dat is haar de rest van haar leven bijgebleven. Aan de andere kant is zij óók typisch Indiaas. Ik zie mijn moeder in Indiase vrouwen terug. ”

Leg eens uit.
„Afgelopen zomer was ik in India. Ik reed op een zesbaansweg, overal verkeer, een zee van toeterende auto’s. En dan plotseling staat alles stil, omdat er een vrouw oversteekt. Eén vrouw zet zestigduizend auto’s stil. Dan zie ik mijn moeder. Dat is de kracht van mijn moeder.”


Is Mama Tandoori autobiografisch?
„Veel is waar, maar je moet niet alles geloven wat ik schrijf. Ik houd van fictie. Dingen verdraaien en verzinnen, een nieuwe wereld scheppen.”

Om de werkelijkheid te ontvluchten?
„Nee hoor, ik heb bepaalde dingen veranderd, omdat een boek nu eenmaal aan bepaalde wetten moet voldoen, zoals ritme, lengte, een bepaalde spanningsboog...”

Maar...
„Misschien zijn sommige dingen inderdaad wel te pijnlijk. Over het boek praten is moeilijk. Als mensen me vragen of mijn moeder echt zo vaak naar de supermarkt ging voor koopjes bijvoorbeeld. Dan moet je het uitleggen. Dan haal je het verhaal weg, de overdrijving, de vervoering, de humor. Je beperkt je tot de werkelijkheid. Terwijl ik daar liever een verhaal van maak. Erover praten voelt als de vuile was buiten hangen.”

En dat is niet wat je doet?
„Dat is niet de bedoeling van het boek. Het is geen wraak.”

Maar jouw familie heeft het er wel moeilijk mee.
„Ja. Er ligt een brief van mijn opa die ik nog moet beantwoorden. Hij heeft gelachen om het boek, maar ergens is het voor hem moeilijk dat ik de familie zo neerzet. Ik vind dat niet vreemd. Ik ben schrijver, ik ken de wetten van de literatuur. Maar mijn familie ziet vooral zichzelf. Het is natuurlijk uitvergroot – sommige dingen zijn karikaturaal. Die deegroller bijvoorbeeld. Mijn moeder sloeg wel af en toe, maar niet met een deegroller. Ze gebruikte pantoffels.”

Zoeken ze jou nog wel eens op, hier in Europa?
„Mijn vader komt als hij kan vliegen voor zijn werk. Als hij een congres heeft komt hij langs. Mijn moeder komt zelden. Ik heb haar wel eens een ticket aangeboden, maar daar trapte ze niet in. Ze heeft mijn zoon van negentien maanden nog nooit gezien. Dat doet wel pijn. Ooit is er een kantelpunt geweest. Dat was een jaar geleden. Er was borstkanker bij mijn moeder geconstateerd. Toen belde ze mij op, was ze ontvankelijk voor mijn e-mails. Even was er nabijheid. Even waren we weer klein, was alles goed, en hoefden we geen advocaat of arts te worden.”


Waarom ben je dat eigenlijk niet geworden?
„Dat kan niet. Schrijven is onontkoombaar. Wat zou ik anders moeten doen? Bij een beroepskeuzetest scoorde ik een 1 op vertrouwen in andere mensen, dat had die man nog nooit gezien. Ik ben niet zo goed met andere mensen– en schrijven doe je alleen. Daar bijt ik me echt in vast. Ik wil laten zien wat ik kan, ook aan mijn moeder. Al is het niet de gemakkelijkste weg. Mijn moeder is pas tevreden als ik de Nobelprijs win. O, wat zou ik dat leuk vinden. Dan zou ze eindelijk tranen in haar ogen krijgen van mijn woorden. Mijn moeder leeft nu eenmaal in een andere dimensie, een Indiase dimensie.”

Lijk je op jouw moeder?
„Ja, ik maak me geen illusies. Ik ben net als zij ongeduldig en ongedurig. Daar moest mijn vriendin aan wennen. Dan sloeg ik tijdens een ruzie de deur boos dicht, meteen kapot. Zij schrikt daarvan. Ze komt uit een harmonieus gezin. Voor mij was zoiets heel normaal. Bij ons thuis was er altijd wel iets kapot. Ik kan kort maar hevig boos zijn. Mijn moeder heeft dat ook. Al is ze eigenlijk eeuwig boos.”

Jouw boeken gaan over identiteit en het niet kunnen aarden.
„Volgens mij gaan ze ergens ook over mijzelf. Ik heb enorme moeite om te aarden, ergens te blijven. Net als mijn oom Herbert in dit boek. Hij was een vrijbuiter, een vagebond. Hij is de enige Van der Kwast die dat romantische, dat poëtische leven heeft. Hij verdwijnt en duikt weer op. Ik neig daar ook naar. Ik ben graag alleen, daar word ik gelukkig van.”

Je zou oom Herbert willen zijn.
„Ja, maar ik ben ook vader. Ik heb een gezin. En ik ben er te braaf voor. Ik vind mijn romantiek door te schrijven. Ik probeer altijd meer te zien dan er is, en mooier ook.”

Wie goed kijkt, ziet ook dingen die er niet zijn, schrijf je.
„Ja, zo moet schrijven zijn vind ik. Mijn boeken zijn een ode aan de verbeelding. Dat is trouwens ook wat ik mijn eigen zoon voorhoud aan het eind van het boek: durf te verbeelden. En dan plots... staat zijn Indiase oma uit Canada voor de deur.”