a) Bibliografische steekkaart

VERHULST, D., Mevrouw Verona daalt de heuvel af. 1ste druk, Uitgeverij Contact, Amsterdam - Antwerpen, 2006, 110 blz.


b) Verwachtingen en eerste reactie

Tenzij u de voorbije twee jaar onder een rots in een of ander afgelegen oord vertoefd hebt, is u de mediahype rond Dimitri Verhulst zeker niet ontgaan. Een rijzende ster in zowel België als Nederland wiens boeken als zoete broodjes over de toonbank vliegen, ja, de toekomst voor Verhulst ziet er mooi uit. Ook werd hij genomineerd voor de AKO Literatuurprijs 2007, wat toch vrij indrukwekkend is. Kortom: het was haast logisch dat ik (te) hoge verwachtingen voor dit boek had. En zoals u wel had zien aankomen werden deze verwachtingen niet ingelost. Hoewel ik het boek erg appreciëren kan wat betreft de stijl en vlotheid, beschouw ik Mevrouw Verona daalt de heuvel af toch niet als hét summum van jong Vlaams talent, dat de media maar al te vaak laat uitschijnen. Natuurlijk is Verhulst een uitmuntend verteller die bijzonder geestig de kroniek van een pittoresk Waals dorpje neerzet en natuurlijk zullen de tere hartjes onder het leespubliek een traantje weggepinkt hebben bij het tragische einde, maar van échte virtuozen op het vlak van stijl zoals Erwin Mortier bestaan er geen twee. En dat is een godverdomse waarheid op een godverdoms opstel.


c) Structureel-analytisch leesverslag



THEMATIEK

Het boek handelt in essentie over leven en dood, over de liefde en het niet langer liefhebben. Centraal staan de aanloop tot Mevrouw Verona’s dood en het overlijden van haar echtgenoot, Meneer Pottenbakker, die zich als laatste daad aan de takken van een boom ophing. Echter, door de talrijke herinneringen die Mevrouw Verona oprakelt over haar bewogen verleden met haar echtgenoot maakt de auteur duidelijk dat ze hem allerminst vergeten is. Hoe ze nog steeds kookt voor twee of hoe ze nog steeds met hem praat, hoewel zijn oren er al lang niet meer zijn om haar klanken op te vangen. Verhulst schuift er, als alwetende verteller, een aantal anekdotes van het dorp tussen en schetst tevens de (niet altijd even goed bedoelde) mening van enkele dorpsbewoners over Mevrouw Verona.


De titel kan op meerdere wijzen opgevat worden. De eerste betekenis is vrij letterlijk; doorheen de talrijke flashbacks en filosofische mijmeringen daalt Mevrouw Verona daadwerkelijk de heuvel af, haar afdaling is in feite wat er gebeurt in het heden. De tweede betekenis is wat dieper; de afgeleefde bejaarde daalt niet enkel een heuvel van aarde en gras af, maar de heuvel kan ook als een metafoor voor gezondheid en levenslust gezien worden. Het verhaal wordt opgebouwd door herinneringen, die gaan van toen ze nog een jonge vrouw was tot het heden. Eenmaal in het dal aangekomen vloeien de herinneringen samen met de tegenwoordige tijd en sterft ze.


PERSONAGES

In het verhaal komen vrij weinig personages voor, maar gezien de beperkte omvang van Oucwègnes populatie is dat tamelijk logisch. Het hoofdpersonage is, zoals u allicht vermoedde, Mevrouw Verona. Het belangrijkste nevenpersonage is ongetwijfeld Meneer Pottenbakker, die daarom in heel wat hoofdstukken de hoofdrol krijgt. Verder zijn er nog Madame Lunette, de potige veearts die bij gebrek aan beter ook mensen behandelt, Rosetta Courthéoux, de demente kruidenierster die ingeblikte haring van twintig jaar oud nog steeds op haar rekken staan heeft en een koe die door een bizarre loop van omstandigheden burgemeester van Oucwègne werd. Dit zootje ongeregeld, dat voor een aantal kleurrijke anekdotes zorgt, geeft het verhaal nét dat ietsje meer, wat het van kachelvoer in barre tijden tot een ordelijk in je collectie staand boek maakt.


TIJD EN RUIMTE

Het verhaal speelt zich af in het geïsoleerde Oucwègne, een fictief dorpje waarvan de inwoners mogelijks nog wereldvreemder zijn dan het gehucht zelf. Het dorp telt drie heuvels, met drie concentraties aan inwoners en twee dallen. Tot zo ver de aardrijkskundige nonsens. De heuvels zijn een belangrijk element in het verhaal, aangezien de heuvel opklimmen voor de oudere bewoners als een symbool staat voor blijk van jeugdigheid en vitaliteit. Wie de heuvel niet meer op kan, is gedoemd weldra het loodje te leggen. Toen Mevrouw Verona besloot de heuvel niet meer op te klimmen terwijl ze beneden in het dal uitrustte, besloot ze werkelijk om te sterven.