Titel: Joe speedboot
Auteur: Tommy Wieringa
Uitgegeven: 27 januari 2005
Uitgeverij: De Bezige Bij
Bladzijdes: 317

A: Onderwerp
Persoonlijk vond ik het onderwerp niet herkenbaar in mijn eigen beleveniswereld, aangezien er dingen bij Fransje gebeuren die mij nog nooit zijn overkomen. Dat begint al in het begin als hij ontwaakt uit een coma waar hij 220 dagen in heeft gezeten.
Ik ken ook geen andere boeken met hetzelfde onderwerp, omdat dit boek uit een genre komt waar ik nooit boeken van lees. Ik zou ook niet weer een boek willen lezen over dit onderwerp, omdat ik het niet leuk vind.

B: De gebeurtenissen
Nadat Joe bij PJ in Amsterdam is geweest, komt hij toch terug naar Lomark. Op zich vond hij het bij de kunstacademie wel leuk, maar hij begon Fransje wel erg te missen en besloot daarom om terug te gaan naar Lomark. Hij is toen gaan werken bij Bethlehem Asfalt (dus bij de vader van Christoph).

Zelf vond ik de gebeurtenissen niet heel slecht maar de verhalen eromheen vond ik best wel saai, dat heeft te maken met dat mij deze genre niet erg aanspreekt. Er vonden zeker schokkende gebeurtenissen plaats, zoals in het begin als Joe aankomt in Lomark en ze meteen met een vrachtwagen het huis van Christoph in rijden, waarbij zijn vader om het leven komt. De meeste gebeurtenissen spelen zich af in Lomark, het dorp waar Fransje en Joe wonen.

C: De personen
De hoofdpersonen uit het boek waren:
• Joe: in het echt Achiel Stehpaan Ratzinger, is een rare, onvoorspelbare avontuurlijk persoon.
• Fransje: Frans is een intelligente, fantasievolle persoon. Is door een ongeluk in een grasveld gehandicapt geworden en zit nu in een rolstoel
• PJ: in het echt Picolien Jane, komt uit Zuid-Afrika. Verder is ze erg slim en knap (er wordt alleen niet veel over haar persoonlijkheid verteld).

Ik vond de personen levensecht overkomen, er zijn alleen wel dingen gebeurd die nooit zouden kunnen, bijvoorbeeld dat Joe na dat auto ongeluk gewoon ongedeerd uit die vrachtwagen stapt terwijl zijn vader dood is. Als ik zelf de auteur was geweest had ik ze niet anders laten handelen maar wel op sommige momenten realistischere dingen laten doen. Bijvoorbeeld als Joe uit die vrachtwagen stapt naar zijn vader laten kijken en niet laten doen als hij zich daar niet druk om maakt.

D: De opbouw
Het verhaal is grotendeels chronologisch verteld, met een aantal flashbacks en flashforwards er in. Alleen aan het eind wordt ineens een stuk overgeslagen en wordt er 6 bladzijdes verteld over wat er een paar jaar later gebeurt. Ik vond het verhaal ook niet moeilijk opgebouwd, omdat het grotendeels chronologisch verteld is. Het verhaal wordt verteld in het ik-perspectief gezien vanuit Fransje.

E: Thematiek
Het belangrijkste motief was vriendschap. In het begin van het verhaal gaat het over de vriendschap tussen Joe, Fransje, Engel en Christoph, en later in het verhaal is dat de vriendschap van Fransje en Joe. De samenhang met deze motieven is er zeker aangezien de andere motieven liefde en lust zijn. Dit zijn allemaal verhoudingen tussen mensen. De thema van het boek is het laten zien dat gehandicapte mensen niet perse gedoemd zijn en dat ze niks meer kunnen, maar dat ze juist nog heel veel kunnen doen ook al zitten ze in een rolstoel.


F: Taalgebruik
Ik vond dat de gebeurtenissen in dit boek helder en duidelijk verteld werden, waardoor je het verhaal ook goed kon volgen. Er waren ook zeker veel dialogen in dit boek. Je hoefde maar een bladzijde open te slaan en je kwam wel weer een dialoog tegen, dus dit boek miste het zeker niet aan dialogen.

G: De recensie
NRC Handelsblad van 28 januari 2005 (één dag na de ”officiële verschijningsdatum” roemt vooral dit aspect).
"Toch zou je Joe Speedboot allereerst moeten lezen om de stijl. Op bijna iedere bladzijde is wel een mooie zin of een humoristische zinswending te vinden. Wieringa is goed in dialogen (`Jij bent van de vrouwen hier, zegt Joe, ik van de dingen waar benzine in moet') maar ook in observaties, zoals Fransjes commentaar op een naar Duitsland varend schip met bergen zand: `Geen wonder dat dit land zo plat is als je de heuvels exporteert.' En daarnaast heeft hij mooie dingen te zeggen over liefde (`zoiets als met smaakpapillen [...] dat je het voorop je tong proeft, het zuur halverwege en de bitterheid achterop'), over vriendschap (`wanneer je iemand zo goed kent, als een deel van jezelf dat je liever niet onder ogen zou willen zien'), en over moeder en zoon: `We zijn tot elkaar veroordeeld, ik, haar gekneusde vrucht en hoogstpersoonlijke ramp, en zij, die net als oude paarden het leed van de wereld op haar rug draagt.’
Joe Speedboot komt de Nederlandse literatuur binnenzeilen zoals de titelheld het dorp aan de rivier: met geweld en zwier. Het literaire seizoen moet nog beginnen, maar in de stroom boeken die de komende maanden voorbij gaat komen, zou Wieringa's roman wel eens het vlaggenschip kunnen zijn.”