Algemene gegevens
Titel: duizend schitterende zonnen
Geschreven door: Khaled Hosseini
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 2007
Naam van uitgever: de Bezige Bij
Vertaald uit het: Engels
Aantal Bladzijde: 389

Samenvatting van het verhaal:
Deel1
In 1959 wordt Mariam geboren in een hutje op een berg. Ze is een Harami, een onwettige dochter van een verstootte moeder en een rijke vader. Haar moeder leert haar van jongs af aan hoe slecht mannen zijn en dat haar vader een slecht iemand is, en dat als Mariam ooit weg zo gaan ze dood zou gaan. Mariam gelooft dit alles niet, ze vind haar vader Jalil, een goed persoon. Op haar 15de verjaardag besluit Mariam de bergplek te verlaten en naar haar vader in herat te gaan. Mariam had het fout. Jalil schaamt zich diep voor haar en wil niet dat iemand weet dat ze bestaat. Mariam slaapt buiten, en wordt de volgende dag direct terug gebracht naar haar hut. Daar vindt ze haar moeder hangend aan een boom. Omdat er nu niemand is die voor haar wil zorgen wordt ze uitgehuwelijkt aan de 30 jaar oudere schoenmaker Rasheed die in Kabul woont.

Als Mariam net bij Rasheed woont is hij aardig en lief voor haar. Hij probeert haar thuis te laten voelen. Helaas kan Mariam geen kinderen krijgen en krijgt ze de ene miskraam na de andere. Rasheed vind dit helemaal niet leuk en wordt steeds valser en onaardiger tegen haar.


Ondertussen hebben de communisten Afghanistan overgenomen en woedt er een hevige oorlog. Terwijl Mariam in een zeer slechte situatie verkeert, krijgt een vriendin; Fariba genaamd een dochtertje, genaamd Laila.

Deel2
Laila word als negen jarig meisje in tegenstelling tot Mariam vrij opgevoed. Ze leert dat mannen en vrouwen gelijk zijn en ze gaat naar een goede school. Ze heeft ook een goede vriend Tariq genaamd. Als Laila wat ouder wordt ( ong. 14 jaar) merkt ze dat ze dat ze verliefd wordt op Tariq.

In 1988 verlaten de Sovjets Afghanistan en ontstaat er een binnenlandse machtsstrijd. Een vriendin van Laila komt om bij de raket aanslagen en Tariqs ouders besluiten te vluchten naar Afghanistan. Als de moeder van Laila krijgt te horen dat haar zoons zijn omgekomen wordt ze erg depressief. De vader van Laila besluit ook te willen vluchten, maar helaas vlak voordat ze willen vetrekken worden ze getroffen door een raket.

Deel3
Laila is de enige overlevende van de ramp. Ze wordt gered door Rasheed en Mariam. Rasheed wil een tweede vrouw en trouwt Laila. Laila merkt dat ze zwanger is maar niet van Rasheed. Ze is zwanger van Tariq. Gelukkig merkt Rasheed hier niks van en denkt dat het zijn kind is. Het wordt een meisje genaamd Aziza. Mariam is in het begin heel jaloers op Laila, omdat die nu veel meer liefde en aandacht van Rasheed krijgt. Mariam is steeds vaker het slachtoffer van de mishandelingen van Rasheed. Op een dag neemt Laila het op voor Mariam als die weer eens word afgeranseld. Dat is het begin van een innige vriendschap.

Laila en Mariam delen elkaars geheimen en proberen elkaar te steunen in een wereld waar de vrouw helemaal niks meer mag. Samen proberen ze ook te vluchten naar Pakistan samen met Aziza, maar ze worden gesnapt en terug gebracht naar Rasheed. Rasheed is woedend en ranselt ze allebei af. Hij takelt ze zo erg toe dat ze het niet nog eens zullen proberen.

Als in 1996 de Taliban aan de macht komt bevalt Laila van haar tweede kind een zoontje genaamd Zalmai. Rasheed is erg blij dat het dit keer een jongen is. Als Rasheeds winkel opgeblazen word zijn er geen inkomsten meer. Rasheed vindt dat Aziza naar het weeshuis moet, omdat ze een meisje is.

Als Rasheed naar de stad is staat Tariq opeens voor de deur, terwijl Laila was verteld dat hij dood was. De vrouwen laten hem binnen. Als even later Rasheed terugkeert merkt hij dat er een man binnen is geweest. Daardoor wordt hij zo woedend dat hij Laila zelfs bijna wurgt. Mariam weet er een einde aan te maken door haar man met de scherpe kant van een spade zo te slaan dat ze hem vermoord. Natuurlijk was dat een zonde waar alleen nog de doodstraf tegenover stond.

Mariam is intussen oud en beveelt Laila met Zalmai en Aziza te vluchten. Mariam neemt allen verantwoording op zich voor de dood van Rasheed. Mariam word op gepakt en doodgeschoten voor een publiek in een voetbal stadion.


Deel4
Laila vlucht samen met Tariq naar Pakistan. Daar proberen ze zich in leven te houden. Als op 11 september 2001 de aanslagen op de twintowers plaatsvinden. Veranderd ook het leven in Afghanistan. Amerika valt Afghanistan binnen en het lijkt of het er beter gaat. Een jaar later gaat Laila terug naar Afghanistan om er te helpen opbouwen ook bezoekt ze dan het geboorte dorp van Mariam. Daar ontmoet ze de zoon van de koran leraar van Mariam. Deze heeft nog een erfenis van Jalil voor Mariam, maar omdat Mariam er niet meer is krijgt Laila de erfenissen. Die bestaan uit een video van pinokkio ( de film die Mariam voor haar 15de verjaardag in de bioscoop van haar vader wou zien) een brief waarin haar vader om vergiffenis vroeg en veel geld. Daarmee bouwt Laila een weeshuis op in Afghanistan. Even later krijgt Laila nog een derde kind van Tariq, het is een meisje die Mariam heet.

De tijd en plaats waarin het verhaal zich afspeelt.
Het boek gaat over de periode van 1959 tot ong. 2002. het boek is geschreven in de verleden tijd.

Het verhaal speelt zich voor het grootste deel af in Afghanistan en een klein deel in Pakistan.( het moment waarin Laila samen met Tariq naar Pakistan vlucht, vlak voordat Mariam vermoord word). In het begin speelt het zich af in herat en het hutje op de hei. Daarna in Kabul ( voornamelijk Rasheeds huis, het huis van Laila’s ouders, de binnenstad, het weeshuis, het vrouwenziekenhuis en het station.)daarna de grens tussen Pakistan en Afghanistan. Daaropvolgend Pakistan bij een vriend van Tariq. En tot slot weer in Kabul.

De hoofdpersonen:
Mariam:
Mariam is een meisje dat op haar vijtiende verjaardag al word uitgehuwelijkt, en haar vertrouwen in de mens verliest doordat haar vader, die ze zo vertrouwde, haar in de steek laat. Toch blijft ze moedig en dapper. Da is vooral goed te merken aan het feit dat ze zich uiteindelijk opoffert voor Laila. Mariam kan ook erg jaloers zijn, dat komt vaak voor in het boek. In het begin op alle kinderen die in steden mogen wonen en naar echte scholen gaan, maar later op Laila omdat die voorgetrokken word door Rasheed.

Laila:
Laila is juist heel tegenovergesteld aan Mariam. Laila is vrij opgevoed en heeft altijd geleerd dat de man aan de vrouw gelijk is. Laila is naar school geweest en had een goed leven tot aan de raketaanslagen. Ze door Rasheed erg veranderd. Vroeger was ze spontaan en nu is zee veel terughoudender. Wel is ze door Rasheed slimmer geworden. In de zin van plannetjes bedenken en meer op je hoede zijn. Laila is een persoon die zich snel schuldig voelt over van alles. Dat kun je goed terug vinden als zij en Mariam ruzie hebben. Ze is dan erg onderdanig aan Mariam.


Rasheed:
Rasheed is iemand die zich streng aan het geloof houdt, hij is het eens met de Taliban. Vrouwen zijn alleen voor de man en niet voor anderen. Dat kun je goed merken wanneer hij erachter komt dat Tariq binnen is geweest. Toch was hij vroeger anders en veel zorgzamer. Hij had een eerdere vrouw en zoon maar zijn vrouw ging vroeg dood. Later is ook zijn zoon verdronken, hij is hier nog steeds erg verdrietig over. Daarom wou hij een nieuwe vrouw die een zoon zou krijgen. Helaas kreeg Mariam die niet en ging hij haar steeds meer haten. Een ook daarom was hij zo gesteld op Zalmai. Ik geloof dat hij vanbinnen toch een goed hart heeft.

Tariq:
Over Tariq word niet zo veel verteld toch heeft hij een redelijk rol in dit verhaal. Tariq is gehandicapt aan een been en daarom werd hij in zijn kindertijd vaak verstoten of uitgelachen. Maar Tariq laat zich niet van de wijs brengen, hij negeert de andere mensen gewoon. ‘ze kunnen zeggen wat ze vinden, maar mij kan het niks schele’ zei hij dan. Later komt Tariq terug bij Laila. En vluchten ze naar een vriend van Tariq. Daar zijn ze erg blij maar ze willen beide hun land helpen opbouwen. Tariq is een echte held.

Mijn mening:
Dit boek was een van de beste boeken die ik tot nu toe heb gelezen. Dit verhaal sleepte je mee in een wereld vol nieuwe ervaringen en een nieuwe cultuur. Het was absoluut niet saai om te lezen. Ik heb het boek dan ook in een adem uitgelezen. Je werd meegesleept in het verhaal.
Het was, denk ik, ook erg boeiend omdat het heel geloofwaardig was geschreven. Je kon de blijdschap en het verdriet van de personages voelen. Ik heb zelfs een keer gehuild. Het decor van het verhaal werd ook goed beschreven, daardoor kon je je nog beter inleven.
Het was eerder een droevig dan grappig boek. Ik heb om niks moeten lachen. Ik vond het goed dat het boek zich echt aan een thema hield. Het spannendste deel uit het boek vond ik het stuk waarin Laila en Mariam proberen te vluchten naar Pakistan. Je ziet helemaal voor je hoe het geweest moet zijn om tussen de bewakers door te lopen en je leven te riskeren. Het droevigste van het verhaal, vond ik het gedeelte waarin Mariam haar leven opoffert. Ik vond het moeilijk om te accepteren dat Mariam het niet overleeft.
Het boek speelt zich af in een wereld die ik helemaal niet ken, ondanks dat er op radio en televisie veel over de oorlogen in Afghanistan word gesproken .Khaled Hosseini slaagt erin om deze voor mij onbekende wereld op een heldere wijze te schilderen en te schetsen. Door dat te lezen kwam ik veel te weten over de Afghaanse cultuur en over het Afghaanse landschap. Na dit boek gelezen te hebben begon Afghanistan voor mij te leven.

Toch kwamen er ook nog passages in voor die ik niet bergreep, bijvoorbeeld: de stukken over de politiek. Om die te kunnen begrijpen heb ik hulp gevraagd aan mijn ouders. Ondanks die moeilijke stukken over politiek, was het boek voor mij makkelijk te lezen. Dat vond ik erg knap van de schrijver. Voor sommige woorden werden Afghaanse woorden gebruikt. Aan de ene kant was dat erg leuk. Je voelt je daardoor nog meer betrokken bij het boek. Aan de andere kant stoorde het bij het lezen. Je moest de woorden namelijk steeds opzoeken in een woordenlijst achterin.

Ik heb ook het andere boek van Khaled Hosseini gelezen ‘’De Vliegeraar”, ook dat was een erg goed boek. Toch vond ik deze beter. De boeken zijn wel in dezelfde sfeer geschreven, dat maakt Duizend schitterende zonnen minder origineel.

Ik zou het boek zeker aan anderen mensen aanraden omdat het een verrijking is op het gebied van buitenlandse literatuur.

Als ik dit boek een cijfer zou moeten geven dan zou het van mij een 8,5 krijgen.

Mijn mening:
Dit boek was een van de moeilijkste boeken die ik tot nu toe heb gelezen. Dat was niet omdat ik de context niet begreep maar omdat het heel stug leesbaar was. Soms moest je echt moeite doen om verder te lezen. Bijvoorbeeld het moment dat ze al langer in het gekkenhuis zitten. Je verwacht dan dat ze een ontsnappingsactie gaan uitvoeren, dat de spanning komt. Deze komt echter niet, Saramago verteld maar door over hoe verschrikkelijk het daar binnen is terwijl je dat ondertussen wel hebt begrepen.
De personages waren allen flatkarakters. Dat maakte dat je je moeilijk kon inleven in de personages en de situatie. Daardoor werd het boek nog lastiger om te lezen. Ook aan namen zoals de vrouw van de oogarts of de man met het lapje begon ik me te irriteren na mate het verhaal vorderden want dat zorgde ervoor dat je nog meer buiten het verhaal staat.
Dit boek was eerder een droevig dan een grappig boek. Ik heb om niks moeten lachen. Dat vond ik wel jammer want veel beschreven situaties hadden best grappig kunnen uitpakken. Het boek was ook niet spannend dat kwam denk ik ook omdat je niet echt betrokken was bij het verhaal. Ik denk dat als ik daar zelf had gezeten dat ik doodsangsten zou hebben uitgestaan maar dat werd nu niet duidelijk geschetst. Wel kon je wel goed voelen hoe hopeloos en verdrietig de mensen waren. De vrouw van de oogarts die het allemaal nog kon zien moest regelmatig huilen en de wanhoop hoorde je vaak in haar woorden. Het droevigste deel vond ik dan ook het deel waarin de vrouw van de oogarts ook moet betalen met haar lichaam aan de vrede mannen.
Het boek speelt zich af in een wereld die wij vrij goed kennen, het is dan wel meer als tien jaar geleden maar ook nu hebben wij veel verkeer en drukke wegen. Daardoor was het veel makkelijker om je voor te stellen hoe de omgevingen daar uitziet. Ook was de beschrijving van Saramago zeer gedetailleerd zoals al eerder gezegd.

Hoewel de schrijfstijl mij niet zo beviel. ( het lang door vertellen over alles ) Was zijn taalgebruik goed. En ook al gebruikte niet zulke moeilijke woorden slaagde hij er toch in om mooie vloeiende zinnen te schrijven die prachtig op elkaar aan sloten.

Ik heb nog geen andere werken van Saramago gelezen. Ik vond dit een mooi boek maar ik toch betere werken gelezen van anderen schrijvers. Dit is geen boek dat je jaren bij blijft terwijl ik dat in tegenstelling tot anderen boeken wel had.

Ik zou dit boek wel aanraden aan anderen mensen, omdat het mij toch weer nieuwe dingen heeft geleerd over het kijken naar de mens en wat er met je gebeurt als iedereen zijn normen en waarden verliest. Hoe hopeloos je dan kunt raken. Om het zo te zeggen: dit boek verrijkt je geest.

Tot slot zou ik dit boek een 8 geven als ik het een cijfer zou moeten geven.