Motivatie boekkeuze
Graag lees/luister ik boeken die over geschiedenis gaan. En mijn keuze viel op de tweede wereldoorlog. En nadat we bij het museum van het achterhuis geweest waren wilde ik het hele verhaal wel lezen/luisteren.

Biografische gegevens
Titel: Het Achterhuis
Ondertitel:Dagboekbrieven 12 juni 1942 – 1 augustus 1944
Auteur: Anne Frank
Uitgever: Uitgeverij Bert Bakker, Rijksinstituut voor oorlogsdocumentatie, Staatsuitgeverij ‘s-Gravenhage
Eerst druk: 1947

Jaar van uitgave: 2004
Aantal bladzijde: 298 daarna nawoord en verantwoording totaal 303
Aantal cd; 8
Genre: Oorlog roman

Titelverklaring
De familie Frank moet tijdens de Tweede Wereldoorlog onderduiken. Dit doen ze aan de achterzijde van het kantoorpand waar Otto Frank, de vader van Anne, werkte. In dit 'achterhuis' brengt Anne haar tijd onder andere door met het schrijven in haar dagboek.


Samenvatting van de inhoud
Aan het eigenlijke dagboek gaat een ‘inleiding’ van mevrouw Dr. Annie Romein-Verschoor vooraf.
De notities over 14, 15 en 20 juni zijn nog ‘gewone’ dagboekaantekeningen. Op 20 juni schrijft Anne ook een brief aan Kitty en de rest van het boek bestaat helemaal uit brieven, die gericht zijn aan deze denkbeeldige vriendin. De eerste maand beschrijft ze haar ervaringen op school en vertelt ze over de contacten met haar vrienden en vriendinnen. Haar oudere zus Margot gaat ook naar het Joods lyceum. Dan komt de onderduikperiode. Er wordt zoveel mogelijk meegesjouwd en iedereen stikt zowat door de hoeveelheid kleren die men aanheeft als ze ‘s morgens heel vroeg het huis verlaten. Het poesje zal een goed onderkomen krijgen bij de buren.In de brief van 9 juli wordt een uitvoerige beschrijving gegeven van het Achterhuis, die ik al eerder heb vermeld. Dit Achterhuis zit in het kantoorgebouw van vader Frank. Van het personeel zijn alleen de heren Kraler en Koophuis, en Miep en Elli Vossen op de hoogte. Iedereen draagt zijn steentje bij om het Achterhuis bewoonbaar te maken. Anne’s filmsterrenverzameling en haar prentbriefkaarten worden op de muur geplakt. Een tijdje later arriveert ook de familie Van Daan. Er ontstaan langzamerhand allerlei wrijvingen, waardoor de karakters duidelijk worden beschreven in het boek. De heer en mevrouw van Daan hebben soms ruzie, en ook mevrouw Van Daan en Annes moeder hebben af en toe ruzie over het gebruik van lakens en serviesgoed.
Anne kan het niet goed met haar moeder vinden, die Margot steeds meer voortrekt. Ze ziet haar moeder meer als een van haar vriendinnen. Anne voelt zich steeds meer tot haar vader aangetrokken en ze kunnen het ook goed met elkaar vinden. Mevrouw Van Daan vindt ze ‘onuitstaanbaar’. In november 1942 komt de achtste onderduiker: de tandarts Albert Dussel. Hij is nogal op zichzelf en trekt zich vaak terug om te studeren. Anne moet met hem haar kamertje delen waar ze soms vreselijk veel moeite mee heeft. Langzamerhand worden alle Joden door de bezetters weggevoerd; ze worden naar de vernietigingskampen getransporteerd. ‘s Avonds ziet Anne vaak rijen mensen lopen tot ze er bijna bij neervallen. Het leven in het Achterhuis gaat zijn gewone gang. Men viert Chanuka (een Joods feest) en Sinterklaas. Soms worden er kleine cadeautjes gegeven aan elkaar. Margot, Peter en Anne leren en lezen, en leren zelfs stenografie. Anne heeft veel belangstelling voor de Griekse en Romeinse mythologie. Soms helpen ze Elli en Miep met kantoorwerk. Zeer belangrijk is de radio. Er wordt met verlangen uitgekeken naar de invasie. Deze komt pas op 6 juni 1944 (D-Day). Een paar keer wordt er ‘s avonds laat ingebroken in het magazijn. De bewoners worden daar steeds banger door. Anne voelt zich eenzaam en gaat eens met Peter praten. Die blijkt veel aardiger te zijn dan ze dacht. Ze sluit vriendschap met Peter, die erg eenzaam is en weinig contact heeft met zijn ouders. Samen bespreken ze hun moeilijkheden. Langzamerhand wordt Anne verliefd op Peter. En het blijkt dat het van beide kanten is. Anne is helemaal gelukkig, maar als blijkt dat Margot ook gek is op Peter, voelt ze zich erg verdrietig. Later blijkt dat Anne’s vader het ook niet echt goed vindt dat Anne en Peter zo veel op de zolder zitten te praten. Hij vindt dat ze meer afstand moeten houden. Hier trekken de twee zich niks van aan. Anne studeert hard. Ze wil later journaliste of schrijfster worden en heeft al wat verhaaltjes geschreven. Ze wil ook een boek schrijven over haar onderduiktijd. Hier kan ze haar dagboek goed bij gebruiken vindt ze, en het boek moet ‘Het Achterhuis’ gaan heten. De 6e juni 1944 is de dag van de invasie. De bewoners krijgen weer moed nu de bevrijding zo dichtbij komt. Op 20 juni van dat zelfde jaar wordt een moordaanslag op Hitler gepleegd, die helaas mislukt. Op 1 augustus 1944 schrijft Anne haar laatste brief. Drie dagen later is ze opgepakt.


Personages
Anne Frank:
Anne Frank is in het begin van het verhaal 13 jaar oud. Ze heeft een zus, Margot. Ze is geboren in Duitsland en gevlucht naar Amsterdam. Ze ontwikkelt zich gedurende de onderduikperiode tot een zelfstandige jonge vrouw met een meer diepzinnig karakter. Ze wordt verliefd op Peter, de zoon van de familie Daans, terwijl ze hem eerst maar een saaie jongen vond. Ze wordt door de andere onderduikers gezien als een vervelend kind en ze kan niet goed met de anderen overweg. Wel heeft ze een goede band met haar vader. Anne heeft grote plannen voor de toekomst, ze is zeer ambitieus en wil schrijfster en journaliste worden. Op 1 augustus 1944 schrijft ze echter haar laatste tekst, niet lang daarna gaat ze haar dood tegemoet in de concentratiekampen.

Otto Frank:
Otto Frank is de vader van Anne. Door de andere onderduikers wordt hij Pim genoemd. Hij is zorgzaam en ondernemend. In Amsterdam begint hij verschillende bedrijven, maar hij moet deze opgeven, omdat hij als jood gevaar loopt. Tijdens het onderduiken helpt hij Anne bij het studeren.

Moeder Frank:
Over de moeder van Anne is niet veel bekend. Anne kan niet goed met haar opschieten en heeft het idee, dat haar moeder Margot voortrekt.

Margot Frank:
Margot is de oudere zus van Anne. Anne wordt vaak vergeleken met haar zus, vooral wanneer ze iets fout doet. Margot is altijd de verstandigste in de ogen van haar ouders.

Peter Daans:
Peter is de zoon van de familie Daans. In werkelijkheid heten ze Van Pels. Peter is iets ouder dan Anne. Anne vindt hem eerst een slome slungel, maar door hun eenzaamheid en hun behoefte om met iemand te praten, groeien ze naar elkaar toe.

Mevrouw Daans:

Mevrouw Daans is de moeder van Peter. Anne kan absoluut niet met haar overweg.

Meneer Daans:
Meneer Daans is de vader van Peter. Over hem is weinig bekend. Ook met deze man kan Anne niet goed overweg.

Albert Dussel:
Albert Dussel is een tandarts, die door de andere onderduikers Pfeffer wordt genoemd. Anne moet haar kamer met hem delen. Hij heeft alleen maar kritiek op haar.

Elli Vossen (Bep Voskuijl), Miep van Santen (Miep Gies), Kraler (Kugler) en Koophuis (Kleiman) zijn de mensen die de onderduikers van eten voorzien. Ze nemen ook lectuur mee en vertellen over de gebeurtenissen in de buitenwereld. In de loop van het verhaal hebben deze helpers steeds minder mogelijkheden om de mensen in het achterhuis van proviand te voorzien. Bij de inval worden de beide heren door de Duitsers meegenomen.

Opbouw
Het boek is opgebouwd uit brieven aan Kitty. Het zijn dus niet echt hoofdstukken, maar je zou het wel zo kunnen noemen.
Het verhaal is chronologisch opgebouwd. Anne schrijft in haar dagboek op wat ze in ongeveer 2 jaar (12 juni – 1 augustus 1944) heeft meegemaakt. Het slot is heel droevig, want na 2 jaar ondergedoken te hebben, werden ze toch nog ontdekt.
Ze denkt wel eens terug naar de tijd, dat het allemaal normaal was. Verder blikt ze ook vaak in de toekomst, omdat ze bijvoorbeeld grote plannen heeft over wat ze in de toekomst wil worden. Ze is zeer ambitieus en wil schrijfster en journaliste worden. Op 1 augustus 1944 schrijft ze echter haar laatste tekst, niet lang daarna gaat ze haar dood tegemoet in de concentratiekampen.
Ja, dat ze ontdekt worden. Na 2 jaar lang ‘vrij’ ondergedoken te zitten, wordt je toch nog ontdekt.

Het slot eindigt droevig. Anne sterft in het concentratiekamp.

Taalgebruik
Anne Frank gebruikt een levendige stijl van vertellen. Ze vertelt zeer realistisch wat er allemaal in het achterhuis gebeurt met sommige ongebruikelijke woorden.


Eigen recensie
Ik vond het bijzonder om zo binnen te kunnen kijken bij de onderduikers. Het geeft je een veel “echter” beeld van de tweede wereldoorlog. Anne zelf vind ik af en toe een beetje vervelend, maar ik begrijp het ook wel. Ze hebben maar zo weinig ruimte met zijn allen en Anne is de jongste. Mevrouw van Daan vond ik echt vervelend. Ze zeurt over alles. Doordat Anne mijn leeftijd heeft leest het boek makkelijk, hoewel het soms een tikkie ouderwets is. Sommige dingen over de oorlog wist ik niet en begreep ik daarom ook in het boek niet zo. Zoals de voedselbonnen. Maar dat was allemaal makkelijk op te zoeken. Op het internet heb ik ook nog even naar de site van het Anne Frank Huis gekeken om dingetjes op te zoeken die niet helemaal duidelijk waren. Ik vind het heel erg dat alleen Pim (Otto Frank) het overleefd heeft. Maar het is heel dapper dat hij heet dagboek heeft laten publiceren. Ik vind het boek een aanrader als je meer wilt weten over de tweede wereldoorlog.

Uitgegeven recensie
Het Achterhuis: dagboek van Anne Frank
Jeanne van Schaik-Willing - De Groene Amsterdammer, 16 juni 1947
Een kind is speels, zorgeloos, overmoedig, ondeugend. Dan, enige jaren later, heeft zich de overgang voltrokken tot vrouw, tot mens en wanneer dat zo is gekomen en hoe dat is gegaan, met welke schokken, door welke onthullingen en crises, het is meestal niet te achterhalen, plotseling is de metamorfose er, weg is het lacherige kind met de lange stakebenen, dat om een ijsje bedelde en voor ons staat een jonge vrouw, beschikkend over alle innerlijke faciliteiten van dien.

Ik weet niet of het u gaat als mij. Ik ben altijd weer onder de indruk van zulk een overgang en zou me het liefst het jonge meisje, dat me de hand is komen drukken, willen vragen: 'hoe is dat zo gekomen, wat heb je meegemaakt deze jaren, Wat is er in je omgegaan?'; Natuurlijk vraag ik niets, ik kijk en het meisje begint te glimlachen omdat ze mijn blik voelt. De glimlach sluit haar van me af, maar ik weet ook, dat ze zelf het niet weet. De ontwikkeling heeft zich onbewust voltrokken, de kindertijd is als water weggestroomd en ze heeft zich hervonden als jonge vrouw met alle gevoelens, die daarbij horen.

Ongerepte meisjesziel
Een van de factoren van het diep ontroerende van het dagboek van Anne Frank, dat onder de titel 'Het Achterhuis' is verschenen bij de uitgeverij Contact, is, dat dit meisje, dat ons verschijnt als een bijzonder levendig, gevoelig en toch ernstig kind, het vermogen heeft gehad om met een treffend innerlijk inzicht door middel van deze brieven aan een imaginaire vriendin vorm te geven aan die ontwikkelling, de ontwikkeling wel te verstaan van haar dertiende verjaardag tot haar vijftiende jaar. Het is alsof er een apparaat, gevoelig voor alle zielsverschijnselen op haar gericht is geweest, dat registreerde al wat daar in dat meisjeshart en in haar brein gebeurde. Wat als algemeenheid te vermoeden was geweest werd bij deze eenlinge bewaarheid: hoe prachtig is het, hoe dit kind voelt, van hoe goeden wille is zij, hoe verheffend is haar vertrouwen in het leven, hoe hevig keert ze zich tegen wat benepen is en klein, welke mogeiijkheden voor geluk zijn er in dit jonge kind verborgen. Het contact met deze vurige en onbedorven meisjesziel dwingt onze diepe bewondering af. Verbluffend van dit dagboek is de intelligentie, de eerlijkheid, het inzicht waarmee ze zichzelf heeft gadegeslagen en waarmee ze haar omgeving waarnam en het talent, waarmee ze, wat ze zag, wist uit te beelden. Het eigenlijke wonder, het ontroerende ligt in de qualiteit van het waargenomene, de ongerepte meisjesziel in haar meest prille staat van de door de omstandigheden exceptioneel versnelde ontwikkeling. Is het niet de triomf van dit boek, dit oorlogsboek, tragisch als geen ander, dat wie het leest niet in de eerste plaats terneergeslagen wordt door de gemeenheid van de vijand, maar zich opgetogen voelt door deze blik in een moedige, alle neerdrukkende ellende en slechtheid met vertrouwen bevechtende meisjesziel. Ziel van een dertien, een veertienjarige!

Zij zelf wilde het zo oplossen: 'Hierin ligt voor een groot deel het verschil tussen moeder en mij. Haar raad voor zwaarmoedigheid is: "Denk aan al de ellende in de wereld en wees blij, dat jij die niet beleeft." Mijn raad is: "Ga naar buiten, naar de velden, de natuur en de zon, ga naar buiten en probeer het geluk in jezelf te hervinden en in God. Denk aan al het mooie, dat er in en om jezelf nog overblijft en wees gelukkig.'

En verder: 'En nu weet ik, dat moed en blijheid het eerst nodige zijn.'

'Mijn werk, mijn hoop, mijn liefde, mijn moed, dat alles houdt me rechtop en maakt me goed.'

'Het is een groot wonder, dat ik niet al mijn verwachtingen heb opgegeven, want ze lijken absurd en onuitvoerbaar. Toch houd ik ze vast, ondanks alles, omdat ik nog steeds aan de innerlijke goedheid van de mens geloof. Het is me ten enenmale onmogelijk alles op te bouwen op de basis van dood, ellende en verwarring. Ik zie hoe de wereld langzaam steeds meer in een woestijn herschapen wordt, ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van millioenen mensen en toch, als ik naar de hemel kijk, denk ik dat alles zich weer ten goede zal wenden, dat ook deze hardheid zal ophouden, dat er weer rust en vrede in de wereldorde zal komen.'

Vergeet niet, dat het jonge kind dat dit schrijft, wreed uit een vrolijk kinderbestaan is weggerukt om opgesloten te worden in het achterhuis van een kantoor, samen met zeven andere onderduikers, waarvan vijf volwassenen, verzenuwde, tot wanhoop gebrachte, prikkelbare, uit het lood geslagen mensen, die allen de veerkracht en, op de vader na, de diepgang en de intelligentie en zieleadel missen om zich boven hun lot te verheffen. Ze leeft met haar verlangen naar vrijheid, naar de natuur, naar begrip en liefde, met haar behoefte aan ontspanning en leiding, in de verpeste sfeer van ruzie en bedilzucht, zonder privacy, zonder schoonheid, bestookt door de geheimen der puberteit.

Symbool
Wanneer ik zeg, dat dit boek in de eerste plaats onze bewondering opeist voor het meisje Anne Frank, heb ik misschien te veel gezegd. Want onmiddellijk, in het kielzog van de sympathie met en het respect voor dit kind, komt verontwaardiging tegen de Duitsers, komt de vraag naar het waarom van dit leed, een machteloze woede, die in neerslachtigheid verkeert, wanneer de laatste bladzijde onthult, dat dit prachtige, moedige, dit hoogst begaafde meisje toch nog is weggesleept en in Bergen Belsen is omgekomen. Ook zonder oorlog en tragisch einde zouden de ontboezemingen van Anne Frank indrukwekkend zijn geweest, al is niet na te gaan of zij zonder het lot van het verscholen leven deze snelle rijping zou hebben volbracht en of zij bij een leven met meer variatie aan motieven een zo scherp inzicht in haar eigen ontwikkeling had kunnen veroveren. De ingetogenheid van haar feitelijke gevangenschap heeft haar concentratie opgevoerd en haar wezen verdiept, heeft ook haar ontwikkeling in een overzichtelijk schema doen verlopen. Nu haar lot bitter is geweest gelijk het was, schiep Arme Frank niet alleen het zelfportret van de ontluikende jonge vrouw, maar werd zij tot het symbool van haar soortgenoten, die door de Duitsers werden vermoord.

Copyright © 1947. Reprinted with permission of copypright holder.


De Nederlandse (toneel)schrijfster en vertaalster Jeanne van Schaik-Willing(1895-1984) vermeldde in deze positieve recensie over het dagboek van Anne Frank niet dat zij aanvankelijk Otto Frank, nadat deze het manuscript aan haar had gestuurd, had geadviseerd het dagboek niet te publiceren.

Anne Frank: Het Achterhuis. Dagboekbrieven, 1947
Vrijdag 1 oktober 1999 door Vera Ebels
Anne Frank: Het Achterhuis. Dagboekbrieven 11 juni 1942 -1 augustus 1944, 19de druk, Bert Bakker, 301 blz. ƒ34,90

Ongedateerde foto van Anne Frank. Foto: APHij heeft de tweehonderd dagboeken uit de oorlogstijd die bij het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie lagen niet gelezen, maar hij zou verbaasd zijn als er één tussen te vinden was dat zo puur, intelligent en zo humaan was als het dagboek dat hem toevallig in handen was gekomen en dat hij net ademloos in een keer uitgelezen had. Aldus de historicus Jan Romein in Het Parool, in april 1947. Dat dit getalenteerde joodse kind gedeporteerd en vermoord kon worden was voor hem het bewijs dat `we de strijd tegen het beest in de mens verloren hebben'. Als enige remedie zag de politiek links georiënteerde Romein een `actieve, positieve, totale democratie'.
Dankzij Romeins recensie van de ongepubliceerde dagboekbrieven van Anne Frank, en het gezag dat de historicus genoot, bracht uitgeverij Contact een paar maanden later, in juni 1947, een ingekorte en licht geredigeerde versie uit onder de titel Het Achterhuis, zowel in Nederland als in België. Voor alle zekerheid met een inleiding van de evenzeer gezaghebbende Annie Romein-Verschoor. Zij legde de nadruk op de literaire, psychologische en intellectuele kwaliteiten van het dagboek, en de ontroering die het lezen ervan bij haar achterliet: `Zoals die kleine dappere geranium daar heeft staan bloeien en bloeien achter de geblindeerde ramen van het achterhuis'.
De uitgave was geenszins vanzelfsprekend. Anne's vader, Otto Frank, had het dagboek van zijn omgekomen dochter aan enkele vrienden laten lezen, en had hen om advies gevraagd. Kurt Baschwitz, een eveneens in 1933 uit nazi-Duitsland gevluchte geassimileerde jood die al voor de oorlog bevriend was met de familie Frank, en bovendien een deskundige in de geschiedenis van de pers en van massapsychologie, waarschuwde voor het gevaar van exploitatie van de nalatenschap van een dood kind. Anderen dachten dat uitgevers weinig voor een publicatie zouden voelen; zo snel na de oorlog zouden er immers nauwelijks lezers voor te vinden zijn.
De eerste druk was echter zo snel uitverkocht, dat de tweede druk nog hetzelfde jaar verschenen was. En het jaar daarop weer. Tot 1950 beleefde Het Achterhuis twee herdrukken per jaar. Daarna was het, althans in het Nederlandse taalgebied, met de belangstelling gedaan. Tot 1955, toen een door Otto Frank gesanctioneerde toneelbewerking door twee gevestigde Amerikaanse scriptschrijvers, Frances Goodrich en Albert Hackett, op Broadway furore maakte. Daarmee werd Anne Franks dagboek op slag wereldwijd beroemd. Het toneelstuk was geïnspireerd door de Amerikaanse uitgave uit 1952 met een stichtelijk voorwoord van Eleanor Roosevelt. De inhoud van het Dagboek maakte haar bewust van het `grootste kwaad van de oorlog – de degradatie van de menselijke geest', terwijl ze het Dagboek zelf zag als het bewijs van de `ultieme stralende noblesse van dezelfde geest'. De voormalige First Lady, beroemd om haar gepassioneerde toewijding aan goede doelen, prees de publicatie aan als een `passend monument aan Anne's fijne geest en de geest van degenen die voor vrede hebben gewerkt'.
De toneelbewerking reduceerde het intelligente, veelgelaagde, scherpzinnige en ambivalente dagboek, waarin Anne worstelde met de moeilijkste vragen van het menselijk leven en van de joodse religie en geschiedenis, tot een simpele boodschap van universele verlossing, en Anne tot een opgewekte, wat naïeve tiener. Weg waren ook de boeiende scherpe portretten en zelfinzichten, haar vertwijfeling en angst voor de dood. De nazi's slaagden erin haar om het leven te brengen, maar niet haar boodschap van tolerantie en goede wil, zoals Ian Buruma in zijn essay The Afterlife of Anne Frank de portee van het toneelstuk omschreef. Anne werd het universele symbool van een slachtoffer, dat `ondanks alles' in het `goede in de mens' bleef geloven, en dat ingeschakeld werd om deze boodschap over haar (anonieme) graf heen uit te dragen.

Het toneelstuk was een doorslaand succes, en werd, tot in Japan en het communistisch Oost Europa, over de hele wereld opgevoerd. Het aantal drukken en oplagen in Nederland schoot omhoog, vertalingen van het dagboek in tientallen talen, en film- en balletbewerkingen volgden. De Nederlandse première van het toneelstuk in 1956 werd bijgewoond door het koninklijk echtpaar. Anne werd een nationaal idool. De Nederlandse uitgever propageerde het boek als een `wereldboodschap'. Anne Frank, haar dagboek en het Achterhuis, dat sindsdien vele miljoenen bezoekers uit de hele wereld heeft getrokken, werden een industrie, verplichte schoolstof, een van de zaken `waar een klein land groot in kan zijn'.
De sentimentele visie van het dagboek sloeg aan. `Is het niet de triomf van [...] dit oorlogsboek, tragisch als geen ander, dat wie het leest niet in de eerste plaats terneergeslagen wordt door de gemeenheid van de vijand, maar zich opgetogen voelt door deze blik in een moedige, alle neerdrukkende ellende en slechtheid met vertrouwen bevechtende meisjesziel', aldus Jeanne van Schaik-Willing in een recensie, geciteerd te midden van soortgelijke uitlatingen van Nederlandse en buitenlandse auteurs op de flap van de dertigste druk in 1960.
In november van dat jaar veroorzaakte de psycholoog en overlevende van een nazi-concentratiekamp, Bruno Bettelheim, dan ook een schandaal met zijn artikel `The Ignored Lesson of Anne Frank' in Harper's Magazine. Net als Hannah Arendt en enkele andere intellectuelen probeerde hij het raadsel van de vermeende joodse passiviteit te onderzoeken. Volgens Bettelheim had de familie Frank, als gevolg van de weigering de nazi-barbarij in haar volle omvang en betekenis onder ogen te zien, ook toen ze sinds 1942 op de hoogte was van de massale vergassing van joden in de Duitse kampen, een verkeerde overlevingsstrategie gekozen. Zich met de hele familie op te sluiten in een huis zonder vluchtmogelijkheid, zich in een valse veiligheid te wanen, de kinderen Latijn en kunstgeschiedenis te onderwijzen in plaats van vaardigheden die overleving kansrijker zouden maken, was immers kortzichtig. Bettelheim had meer waardering voor het gedrag van de ouders van Marga Minco. Zij gaven de jonge Marga tijdens de inval in het huis de kans om te vluchten. Om het verhaal na de oorlog op te kunnen schrijven. En om na de oorlog schrijfster te worden. (Bettelheims artikel verscheen later in zijn bundel Surviving and Other Essays Vintage Books, 1980.)
Bettelheims kritische blik heeft de idolatrie – de verheffing van Anne Frank tot de status van een seculiere heilige, een symbool van universeel slachtoffer met een opbeurende, bevrijdende boodschap – niet kunnen aantasten. Al naar gelang de tijdgeest en de hype van de dag, schakelden velen het symbool van Anne, met uit haar dagboek selectief gedestilleerde brokjes, in als een instrument in dienst van menige ideologische strijd. Niet alleen in dienst van de – liefst zo ongedifferentieerd mogelijke – bestrijding van vooroordelen, maar ook van het onrecht in het algemeen, van de vredesstrijd, de strijd tegen de atoombom, tegen het militarisme, de strijd tegen (niet alleen extreem) rechts, van de bevrijding van uiteenlopende groepen van onderdrukten der aarde.
In 1986 heeft het RIOD een wetenschappelijke uitgave van Anne's dagboeken gepubliceerd, met de diverse versies die ze zelf geschreven had en de resultaten van uitgebreid onderzoek, om elke (vooral uit extreem rechtse hoek telkens opduikende) twijfel over de authenticiteit te ontzenuwen. Op basis van deze uitgave heeft de eigenaar van de auteursrechten, het Anne Frank-fonds te Basel, in 1991 een nieuwe publiekseditie van Het Achterhuis op de markt gebracht. In de publiciteit werd de aandacht vooral gevestigd op de voordien weggelaten intieme passages. De herziene publieksuitgave stelde overigens de auteursrechten van het boek, die anders binnenkort zouden gaan vervallen, voor decennia veilig.
Anne Frank is vermoedelijk – na het kindeke Jezus – het meest postuum geëxploiteerd joodse kind geweest. Zij en haar dagboeken hadden meer respect verdiend.

Biografie Anne Frank
Anne Frank, die officieel Annelies Marie heette was geboren in Frankfurt am Main in Duitsland op 12 juni 1929 en helaas gestorven in concentratiekamp Bergen-Belsen in maart 1945. Zij was een Joods meisje van Duitse afkomst dat in 1933 vluchtte met haar ouders, Otto Frank en Edith Holländer, en haar drie jaar oudere zus, Margot, naar Nederland. Zij ging naar de kleuterschool, van de Montessorischool en bleef daar tot haar zesde jaar. Daarna ging ze naar de eerste klas van de lagere school. Tot haar elfde jaar groeit ze zonder problemen op in Nederland . In 1940 wordt Nederland door Duitsland bezet en beginnen de problemen. Otto en Edith Frank willen niet naar Westerbork, daarom bouwt Otto het achterhuis om tot onderduikplaats. Hij vertelt zo lang mogelijk niets over het gevaar dat hun bedreigt. Pas enkele dagen voor het onderduiken vertelt Anne’s vader dat ze niet naar een kamp gaan, maar zich zullen verbergen voor de Duitsers. Op 5 juli 1942 komt er een oproep voor Margot Frank en de familie duikt de volgende dag al onder. Ze duiken onder samen met de familie Van Pels. Anne zag het eerst als een opwindend avontuur, maar dat ging gouw over. Vier medewerkers van Otto Frank wisten ervan. Zij hielpen de onderduikers met eten en dat soort dingen. De belangrijkste is Miep Gies. Ze hebben 2 jaar veilig in het achterhuis geleefd. Op vrijdag 4 augustus 1944 werden ze ontdekt. Anne Frank en de zeven andere onderduikers werden gearresteerd en naar het werkkamp Westerbork gestuurd.
Over haar belevenissen in deze tijd (12 juni 1942 – 1 augustus 1944) schreef zij in haar dagboek, dat eindigt op het moment dat het gezin werd ontdekt. Alleen de vader overleefde het concentratiekamp. Na de bevrijding werd het dagboek gevonden en het werd uitgegeven onder de titel “Het achterhuis” in 1946. Het dagboek werd wereldberoemd en is vertaald in ongeveer vijftig talen in een oplage van circa tien miljoen exemplaren. Anne Frank schreef ook verhalen en sprookjes voor kinderen. De naar haar genoemde Anne Frank Stichting werd in 1957 opgericht, het doel van deze stichting is de idealen uit te dragen waarvan zij heeft getuigd. ‘Het Achterhuis’ aan de Prinsengracht 263 te Amsterdam, waar de stichting haar documentatiecentrum heeft, is vandaag de dag ook Anne Frank-museum.

“Het Achterhuis” is, zoals eerder genoemd de titel van een boek dat is verschenen in 1947 en dat een deel van de dagboekbrieven, gericht. Het boek is in 1955 door Francis Goodrich en Albert Hackett voor het toneel bewerkt onder de titel The diary of Anne Frank (Nederlandse vertaling door Mies Bouhuys, 1956). Deze toneelbewerking werd in 1959 door G. Stevens verfilmd. In 1984 volgde een televisiebewerking. In 1986 verscheen een door het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie verzorgde wetenschappelijke uitgave van alle dagboeken onder de naam De dagboeken van Anne Frank

• Met welke reden heeft de schrijver dit boek geschreven over dit thema
Anne Frank hield van 12 juni 1942 tot 1 augustus 1944 een dagboek bij.
Zij schreef haar dagboek in het begin alleen voor zich zelf, totdat ze in de lente van 1944 op de radio Oranje de minister van onderwijs hoorde zeggen , dat na de oorlog alle bewijzen van het lijden van het Nederlandse volk openbaar gemaakt moest worden, en dat dreef haar om een boek te schrijven (het achterhuis) waar het dagboek een basis van was.

Citeer: je weet allang dat m’n liefste wens is dat ik eenmaal journaliste zal worden. Na de oorlog wil ik in ieder geval een boek getiteld’ het achterhuis’ uitgeven.
Anne Frank, 11 mei 1944

• Heeft de achtergrond van de schrijver iets te maken met zijn of haar themakeuze
Het is een dagboek waar ze haar laatste jaren van haar leven in beschrijft.
• Zou je meer boeken van deze schrijver willen lezen, geef een uitgebreide mening
Afhankelijk wat voor verhaal ze zou hebben geschreven. Ze heeft namelijk geen andere boeken geschreven.