Oktoberfest door Felix & Theo

De hoofdpersonen van dit verhaal zijn:
Helmut Müller, privé detective. Hij reist weer een keer naar zijn oude geboortestad, München.
Bea Braun, zijn secretaresse en medewerkster. Moet helaas in Berlijn blijven.
Felix Neumann, een oude vriend van Müller, woont in Spanje en bezoekt het Oktoberfest.
Bruno, leeft zomers aan de Isar en ziet enige merkwaardige dingen.
Alfred Hübner, fotoreporter uit München, heeft een leuk verhaal voor zijn krant.
Het Oktoberfest is het grootste volksfeest op de wereld. Elk jaar komen mensen uit de hele wereld op de Theresienwiese en amuseren zich. Alleen maar wachten op de volgende morgen met hoofdpijn op…


1
“Kantoor Müller, Bea Braun aan de telefoon.”
“Goedendag, mijn naam is Felix Neumann, kan ik heer Müller alstublieft spreken?”
“Het spijt me, heer Müller is hier nu niet, kan ik u helpen?”
“Nee, of toch, misschien. Ik, … ah, het is privé. Ik ben een oude vriend van heer Müller uit Spanje en …”
“Ach, u bent het, heer Neumann? Het spijt me, ik had uw stem niet gelijk herkent. Dus, mijn chef is nu bij een clientèle, maar ik denk, zo om drie uur is hij weer hier. Zal ik hem iets doorgeven?”
“Ja, graag. Zegt u hem, dat ik voor een paar dagen naar Duitsland kom. Ik wil hem ook graag in Berlijn bezoeken, in het weekend. Ik bel dan wel om drie uur weer op, oké?”
“Prima. Dus, dan tot straks. Tot ziens!”
“Tot ziens!”

Bea Braun noteert op een papiertje:
Felix Neumann uit Spanje heeft opgebeld. Komt in het weekend naar Berlijn. Belt om drie uur nog een keer op.

2
“Toeristencentrum München. Informatie. Goeden dag!”
”Goeden dag. Mijn naam is Neumann. Ik bel u uit Spanje op. Ik zoek een kamer voor enige dagen. Voor het Oktoberfest. Kunt u me helpen?”
“Voor het Oktoberfest? Dat is lastig. De hotels zijn allemaal volgeboekt. Wanneer wilt u precies een kamer?”
“Drie nachten. Van 24 tot 27 september. Het kan ook een kamer in een pension zijn.”

“Tja, heer Neumann, één moment, ik zal nog maal… ja, hier heb ik iets. Pension NEUE HEIMATT, in Haidhausen, in de Sedanstraße 15. Ik geef u het telefoonnummer: 448 73 77. Graag regelt u de reservering zelf.”
“Wacht u een moment, alstublieft, ik schrijf het adres en het telefoonnumer even precies op. Dus dat was het Pension Neue Heimat. Sedanstraße …?”
“Nummer 15. Telefoon 4487377. Heeft u het?”
“Ja bedankt. Tot ziens!”

Felix Neumann is tevreden. Zijn reis naar Duitsland is georganiseerd. Hij verheugd zich op het Oktoberfest en het weekend met zijn oude vriend Helmut in Berlijn.

3
Het Lufthansa-vliegtuig uit Barçelona landt precies om 15.45 uur op de luchthaven van München. Felix neemt de trein en na 30 minuten is hij op Ostbahnhof. Van daar kan hij te voet naar het Pension NEUE HEIMAT gaan. Hij heeft weinig bagage – alleen een kleine reistas. In het pension toont een vriendelijke, oude vrouw zijn kamer. Hij pakt zijn tas uit, trekt geschikte kleding aan en gaat dan met de metro naar Theresienwiese. Daar vindt elk jaar eind september het grootste volksfeest ter wereld plaats: het Oktoberfest!

Alle mensen, die uit de metro komen, gaan in dezelfde richting als Felix. Italianen, Japanners, Amerikanen, Zweden, Fransen, mensen uit alle landen ter wereld bewegen zich in richting van de Theresienwiese. In enorme tenten zitten duizenden toeristen en natuurlijk mensen uit München en drinken bier. Het bier zit in grote één liter bekers van glas of klei. In elke tent speelt een fanfare muziek uit Beieren. Veel mensen zingen mee. Het is ongelofelijk rumoerig, maar iedereen is vrolijk, lachen, sommigen dansen.
Felix gaat naar de hoofdtent. Eindelijk vindt hij een plek aan een enorme, houten tafel. Hij bestelt een liter bier en een braadkip en vermaakt zich met alle anderen.


4
“Hallo! Hallo, u!”
Felix wacht af. Hij heeft verschrikkelijke hoofdpijn. Hij speurt, naar iemand die zijn arm door elkaar schudt.
”Oh, mijn hoofd. Mijn hoofd!’
“Opstaan! Opstaan!” Een politieman pakt Felix aan zijn arm en helpt hem. Uw paperassen, alstublieft!”
“Oh, ik voel me slecht. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Oh, mijn hoofd!” Felix staat voor twee politiemannen. Hij is alleen niet meer op het Oktoberfest, maar aan een rivier. Er zijn bloemen, gras, bomen…
“Waar ben ik?”, herhaalt Felix.
“In München”, zegt één van de politiemannen lachend, “om precies te zijn aan de Isar. U heeft gister één glas teveel gedronken, hè?”
Geleidelijk herinnert Felix zich. Ja, hij was op het Oktoberfest, maar dan … Hij wil op zijn horloge kijken. Maar er is geen horloge. Instinctief zoekt hij zijn portemonnee. Weg! Geen horloge, geen portemonnee.
”Mijn horloge! Mijn portemonnee! Mijn geld! Men heeft me bestolen!”
“Even rustig, jonge man. Eerst komt u maar even uit de rivier en dan lossen we de zaak op…”


5
Aan de rivier legt Felix de beambten uit, waar hij is en wat hij in München doet. Alleen van gisteravond herinnert hij zich niet veel meer. Oktoberfest, hoofdtent, een liter bier, of waren het er twee? Hij weet het niet meer, hij kan zich niks meer herinneren. En dan deze hoofdpijn …

6
Terug in het pension belt Felix naar Berlijn op.
“Kantoor Müller, Bea Braun aan de telefoon.”
“Dag, mevrouw Braun. Ik ben het, Felix Neumann. Is Helmut daar?”
“Moment, ik verbind u door, meneer Neumann!”
“Hallo, Felix, hoe gaat het? Hoe is het bier op het Oktoberfest? Wanneer kom je?”
“Mens, Helmut! Er is mij iets heel geks gebeurd …”
En hij vertelt zijn vriend het hele verhaal: zijn bezoek aan het Oktoberfest, het wakker worden aan de Isar, geen geld, geen paperassen, de rivier.

Als Felix met zijn verhaal klaar is, zegt Helmut:
“Hoor eens, ik kom met het volgende vliegtuig naar München. Geef me alleen het adres van je pension. En blijf, waar je bent. In drie uur ben ik daar.”
“Maar Helmut, dat is toch flauwekul, dat …”

Maar uit de telefoon komt alleen nog een ‘tuut tuut’. Müller heeft opgehangen.
Felix gaat liggen op zijn bed, neemt twee aspirinen tegen de afschuwelijke hoofdpijn en valt meteen in slaap.

7
Langzaam opent Felix de ogen. Hij heeft diep en vast geslapen. Iemand is in zijn kamer.
“Helmut?”
“Ja, mijn beste, ik ben hier.”
“Hoe kom je dan zo snel hierheen? Hoe laat is het? Ik heb vast geslapen! In elk geval heb ik nu geen hoofdpijn meer.”

Müller onderzoekt zijn vriend.
“Je hebt niet alleen maar vast, maar ook lang geslapen. We hebben vanmiddag getelefoneerd en het is nu zes uur. Hoe gaat het met je?”
“Al beter, nu jij er bent.”

Felix staat op en de beide vrienden omhelzen elkaar.
“Zo, en nu aan het werk. Ik heb namelijk een plan. Als jouw verhaal klopt, dan zoeken wat gangsters hun slachtoffer op het Oktoberfest, beroven ze en brengen ze naar de Isar. Ik weet alleen niet, hoe ze dat doen. Maar dat vinden we nog wel uit. Vanavond ga ik naar het Oktoberfest, verkleed als een toerist. Jij geeft me je spullen. Dit veelkleurige shirt is precies goed en je groene zomerbroek ook. Daarbij een paar sandalen. De rest doe ik dan wel. Jouw opdracht is het volgende: Jij staat altijd achter me, en bestudeer alles, wat om mij heen gebeurd. Duidelijk?”
“Duidelijk!”


8
De beide vrienden gaan op weg. Müller gaat naar de metro, Felix ongeveer 50 meter achter hem. Müller stapt in de metro, Neumann een wagon daarachter. De detective gaat de hoofdtent in, en neemt plaats aan een tafel. Felix neemt plaats aan een tafel even verderop.
De biertent is net zo vol als de dag daarvoor. Dezelfde drukte, dezelfde muziek, lachende en zingende mensen bewegen zich door de tent. De bediening draag acht tot tien literglazen gelijktijdig en zetten die met veel kracht op tafel.

“Een liter bier, graag!” Een vrouw in dirndl (volksdracht) komt naar Müller en zet een één liter beker op de tafel. Müller pakt zijn portemonnee en geeft de vrouw tien euro.
“Oké, Miss!” Hij geeft met zijn portemonnee aan dat de serveerster het wisselgeld mag houden.
“Proost, Miss. Ha ha!”
De vrouw neemt het geld aan, bekijkt snel de bolle portemonnee en lacht.
“Amerikaan?”
“Yes, Amerikaan. New York!” Ook Müller lacht en neemt een grote slok bier.
“Proost, Mister!”, roept de serveerster en gaat naar de volgende tafel.
Müller zit gemakkelijk voor zijn bier en bekijkt de drukte. De bediening draagt bekers vol met bier, de mensen eten en drinken, lachen en zingen. Daartussen staan enige mannen in uniform. Zij passen op, dat niemand moeilijkheden veroorzaakt. Moeilijkheden zijn slecht voor de zaken.
Een uur later is de tent helemaal vol. Mensen staan in de gangen, zoeken een zitplaats. Müller bestelt juist zijn tweede bier en worst met zuurkool. Vijf tafels verder zit Felix. Müller ziet, hoe zijn vriend hem af en toe bestudeerd. Dan neemt hij een grote slok bier en begint, zijn worst te eten.


Plotseling heeft hij een merkwaardig gevoel in zijn maag en in zijn hoofd gaat het van start, alles gaat draaien als een carrousel. Hij vraagt aan de serveerster: “Alstublieft, Miss, the toilet please?”
“De toiletten zijn helemaal achter. Daar rechts achter.”
De serveerster wijst lachend op een deur aan het einde van de tent.
Daar staat een man in uniform. Als Müller eindelijk daar aankomt, is hij ongelofelijk slecht en duizelig.

9
“Hé, collega, wakker worden!”
“Wat? Oh, mijn hoofd, mijn hoofd!”
Müller wordt langzaam wakker.
“Hé, collega, snel, wakker worden! Dadelijk komt de politie, mens!”
Iemand trekt aan Müllers arm. Hij opent de ogen. Een oude man met een baard probeert hem te helpen.
“Je moet opstaan, de politie moet je niet vinden. Die nemen je mee.”
De oude man trekt de detective achter een struikgewas. Müller gaat zitten in de aarde. Hij hoort een auto. Langzaam rijdt de auto hen voorbij. De oude man geeft Müller een fles.
“Daar, neem een slok, dat helpt!” Als Müller de alcohol ruikt, gaat het weer slechter met hem. Dankend wijst hij het af. De man neemt de fles, en drinkt.

“Ontbijt!”, zegt hij lachend.
Onze detective bestudeert de oude man. Bruin gezicht, lange, grijze baard, vieze haren. Hij draagt een oude, kapotte jas, een trui, een vieze broek.
Müller gaat andersom zitten, bomen, struiken, een rivier. Plotseling is zijn hoofd gereed. De Isar! Hij is aan de Isar, precies als Felix! Maar… hoe is hij hier gekomen? Zijn portemonnee – verdwenen!

“Ik heet Bruno!” De oude man geeft de detective de hand.
“Helmut.”
“Waar wil je heen?”
Müller denkt. Dan zegt hij snel: “Ik wil naar Berlijn.”
“Geen bagage?”
“Nee, gestolen.”
“Geen centen?”
“Ah, nee, geen geld.”
“Kom dan mee. Makkelijk werk, makkelijk geld.”
10
Müller gaat met Bruno langs de Isar. Ze steken een straat zonder verkeer over.
”Bruno, hoe laat is het?”
Zonder op een horloge te kijken antwoordt Bruno:
“Iets voor zevenen. Iedere morgen om half zeven komt de politie. Altijd precies. En om zeven uur ga ik naar het werk…”

Enige minuten later staan de beiden voor een groothandel. Een lange rij vrachtwagens wacht op het lossen.

“Waar heb je trek in, Helmut? Fruit of groente?”
“Wat? Oh, het liefste eet ik appels.”

Na een uur heeft Bruno geen zin meer.
“Dat is genoeg, collega. Kom, we gaan ontbijten.”
Een man, die ze allemaal ‘Chef’ noemen, geeft hun vijf euro voor een uur appels lossen en geeft ze ook een zak appels.
Ze gaan naar een Kiosk. Daar staan een paar mannen, die allemaal op Bruno lijken. Müller bestelt een koffie in een beker. Geen van allen wilt weten, wie hij is, waar hij vandaan komt, waarheen hij gaat. Hij is met Bruno gekomen en dat volstaat. De mannen vermaken zich.
Müller luistert niet. Hij denkt aan gisteravond. Hij kan zich aan de biertent herinneren, aan de serveerster. Daarna is hij uiteindelijk naar het toilet gegaan. De man in het uniform. En daarna? Hij voelt over zijn achterhoofd. Geen bult, niks. Alles is precies zoals bij Felix, geen verwondingen. Maar wat dan? Wie heeft hem naar de Isar gebracht? En wanneer?

“Collega, ga je mee naar de stad?”
“Nee, Bruno, ik moet nog iets doen…”
“Nou goed, ontmoeten we elkaar vanmiddag bij Anna?”
“Bij Anna?” Müller begrijpt het niet. “Wat bedoel je daarmee?”
“Nou, mens, het ‘St. Anna Kloster’. Daar is het middageten gratis, collega.”
Müller denkt aan zijn maag en weigert.
“We kunnen elkaar ook in de namiddag weer aan de Isar ontmoeten, Bruno.”
“Nee, nee, collega. Alleen in de avond. In de namiddag liggen daar tienduizend mensen te braden in de zon. Dus dan!”

Bruno neemt afscheid van een paar ‘collega’s’ en gaat de stad in. Müller drinkt nog een tweede koffie en vraagt naar het dichtstbijzijnde metrostation.

11
In het pension NEUE HEIMAT zit Felix Neumann aan het ontbijt. Als zijn vriend Helmut komt, staat hij op en zegt:
“Mens, Helmut, waar was je? Ik heb me zorgen gemaakt!”
De detective gaat zitten, drinkt zijn derde koffie en vertelt.
“Precies zoals bij mij! Alleen was ik niet door Bruno voor de politie gewaarschuwd.”
“En deze Bruno is zeer belangrijk voor ons”, zegt de detective. “Kortom: We gaan allebei naar het Oktoberfest, in dezelfde tent. We drinken een biertje of twee. Dan voelen we ons slecht, we gaan naar het toilet. En worden wakker aan de rivier de Isar, met vreselijke hoofdpijn, maar geen verwondingen. Ons geld is verdwenen. Dus: Iemand heeft ons in de biertent waargenomen en daarna bestolen. Maar waar? En wie?”
“Misschien de serveerster?”
“Nee, dat geloof ik niet. Zij heeft de hele avond gewerkt. Ik denk dat het verschillende mensen zijn. Hoe anders zijn we aan de Isar gekomen? Ik ben eigenlijk niet licht. Ik bedoel, ik weeg hoe dan ook bijna 90 kilo.”
Felix ziet zijn vriend en vraagt: “En wat doen we nu?”
“Bruno!”
“Wat? Wat is Bruno?”
“Ik denk dat Bruno ons kan helpen. Toon keer: Iedere da is het hetzelfde spel. Oktoberfest – biertent – toilet – Isar. Eindstation Isar. En Bruno woont praktisch aan de Isar. Hij slaaft daar iedere nacht. Vannacht slapen wij ook daar, begrijp je? Zo, en nu wil ik nog een koffie!” En Müller drinkt zijn vierde beker koffie.

12

’s avonds gaan onze beide vrienden naar de Isar. Ze hebben zich goed voorbereidt: In de namiddag hebben ze een oude vriend bezocht, Alfred Hübner. Alfred werkt als fotoreporter bij een krant in München. Als Müller hem zijn plan verteld, is hij enthousiast. Alfred gaf de twee een oude trui, een broek en een deken. In de supermarkt had Helmut dan nog twee liter goedkope, rode wijn en een zaklantaarn gekocht.

Op de weg naar het trefpunt aan de Isar komen de twee de laatste badgasten tegen. Nu, in de avond, ontmoeten andere mensen elkaar hier, de groep buitenstaanders, de dak- en thuislozen, de mislukten – allen, staan ze aan de rand van de samenleving. Aan de kust zitten een paar mannen bij een kampvuur.

“Hallo, Helmut!”
Bruno heeft een fles wijn in zijn hand en verzoekt de twee vrienden om bij hem te komen zitten.
“Hallo!” antwoordt Müller. “Dit is Felix, een maat van mij.”
De mannen knipogen. Bruno kent Felix. Helmut kent Felix – in orde. Niemand vraagt verder waar?, waarom?, waarheen? Na een paar uur zitten alleen Bruno, Helmut en Felix aan het kampvuur. Alle drie hebben een deken of een mantel over hun schouders gelegd. Het is koel geworden.
“Jij, Bruno!”
“Hm!”
“Bruno, heb jij de afgelopen dagen iets vreemds hier gezien? Ik bedoel hier, om zo te zeggen in jouw slaapkamer?”
Bruna kijkt Müller lang aan. Dan zegt hij:
“Van de politie ben je niet. Dat ruik ik. Wat wil je dan?”
De detective vertelt, wat er met hem en Felix gebeurd is. Bruno luistert, zonder wat te zeggen. Dan neemt hij een grote slok van de rode wijn. “Ze komen altijd om 12 uur.”
“Wie?”

“Weet ik niet.”
“Hoeveel?”
“Minstens twee. Een auto komt, dan hoor ik stemmen.”
“Waar?”
“Altijd op dezelfde plaats. Waar jij ook gelegen heb. Het is alleen deze weg, waar men met de auto rijden kan.”
“Dank je wel, Bruno.”

13
Helmut Müller, Felix Neumann en Bruno liggen achter een struikgewas en luisteren in het donker.
“Pst, ik hoor wat!”
Feitelijk. Langzaam komt een auto zonder licht de weg langs.
“We wachten, totdat ze voorbij zijn. En dan er op los!”
Felix geeft met de zaklamp een lichtsignaal.
“Hopelijk heeft Alfred opgelet!”
”Nou ja, je kent Alfred toch. Wanneer hij een goed verhaal ruikt … zo, nu gaan!”
De drie springen op en trekken stenen, branches en een bank de weg op. Ze bouwen een barricade.

Stil.
Dan gaat de deur open. De drie horen:
“Idioot! Kan je niet oppassen? Je bent het bos in gereden!”
“Onzin! Ik ken de weg toch. Dit was er voorheen nog niet. Doe het licht aan!”

Op dit moment racen twee politie auto’s met knipperende lichten en lampen langs de route. Bruno zegt tegen Helmut: “Jongens, ik kras op. Het was leuk met jullie. Doei!” Dan gaat alles heel snel. De politie springt uit de auto en houden de beiden mannen snel vast. Müller herkent één van de twee. Het is de man, die in de biertent voor het toilet stond…
Dan komt Alfred plotseling in het licht. Hij fotografeert.

14
Felix en Helmut zitten in het pension aan het ontbijt. De deur gaat open, en daar komt Alfred.
“Goeden morgen, vrienden! Kijk wat voor jullie heb meegebracht.” Hij geeft elk een exemplaar van het avondblad.
“K.O.-Druppels! Dat hebben ze ook in ons bier gedaan!”
“Tja, en jullie waren niet de eerste slachtoffers. Het geheel werkt als volgt: De twee mannen waren gisteravond uitsmijters van de hoofdtent. De bediening hoorde ook bij de bende. Ze hebben de gasten waargenomen en hun slachtoffers uitgekozen. Toeristen met geld en zonder begeleiding. Het liefste vreemdelingen. De bediening heeft druppels in het bier gedaan. De pineut moest dan naar het toilet gaan en is daar bewusteloos geworden. Daarna hebben de uitsmijters de pineut heel ‘officieel’ uit de tent gedragen. Daarna hebben de uitsmijters de pineut beroofd en naar de Isar gebracht.”
“Heel slim! Felix pakt de kranten samen.

“Die kan ik toch meenemen, of? Thuis gelooft niemand me anders!”

15
Alfred brengt zijn twee vrienden naar het vliegveld. Als ze afscheid nemen, zegt Alfred: “Ach overigens, Felix, de politie had mij nog wat meegegeven. Dit is van jou?”
“Mijn portemonnee! Het geld is weg, maar al de anderen papieren zijn er nog! Mijn creditcards, mijn paspoort! Mens, Alfred!”
“Tja, geluk gehad, mein beste.”
De drie omhelzen elkaar.
“Dus, de volgende keer ontmoeten we elkaar in Barçelona!”
“Of in Berlijn!”
“Of in München!”