1. Auteur, titel en oorspronkelijke jaar van uitgave
Kees van Beijnum
De Oesters van Nam Kee
2000
2. Korte motivatie boekkeuze
Ik had dit boek al gelezen voor mijn presentatie en ik vond het een goed boek voor mijn boekverslag, omdat er ook een film over was waarmee ik het kan vergelijken.
3. Samenvatting
Als het verhaal begint is Berry naar het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk gevlucht. Hij wordt hier opgepakt door de franse gendarmerie. Hierna vertelt Berry vanuit de gevangenis zijn verhaal, vaak door middel van gesprekken met een psychiater. Hij vertelt over het feit dat hij tegen zijn moeder heeft gelogen en dat hij zijn Gymnasium diploma heeft gehaald terwijl hij al lang van school afgegaan is. Hij hangt elke dag maar wat rond met zijn vrienden Otman, Jamal en de laatste mode, vaak bij de snackbar van Fast Eddie. Berry liegt ook tegen hen, want hij vertelt hen dat zijn vader is opgepakt bij een grote drugs deal in Lyon, terwijl hij eigenlijk gewoon overleden is. Vervolgens vertelt hij over zijn eerste ontmoeting met Thera, die hij ontmoet doordat hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt op een straathoek in Amsterdam. Thera geeft hem de bijnaam Diablo. De tweede keer dat hij haar ontmoet is in een café waar hij zich voordoet als een filmproducent genaamd Raymond. Hij doet dit omdat Thera een Raymond verwacht. Zij komt erachter dat hij Raymond niet is en raakt hierdoor geïrriteerd, maar toch gaan ze samen winkelen en haar stemming wordt langzamerhand weer beter. Uiteindelijk eten ze oesters bij Nam Kee, dit is de eerste keer dat Berry oesters eet, hij vindt ze niet lekker en zal ze ook nooit lekker gaan vinden. Hierna vertelt Berry meer over zijn echte ik. Zijn vader heet Peter en was cameraman bij de NOB, zijn moeder werkt bij de reclassering en hij heeft ook een broer Rein met wie hij altijd ruzie heeft over het gedrag van zijn vader. Hij vertelt over het eerste wat hij had gestolen; een pakje batterijen, en de eerste keer dat hij opgepakt werd; toen hij loden platen van een kerk aan het afhalen was samen met Otman. De eerste keer dat hij out ging was tijdens een rave in Hoofddorp, omdat hij de verkeerde pillen had gekregen. Ook heeft hij het over Tilly, een meisje dat hij van de tennisclub kent, zij was verliefd op hem, maar Berry kon dat niet geloven, hij belde haar nooit terug net zo lang totdat zij niet meer belde en zo bewees hij zijn gelijk. Hierna vertelt Berry meer over Thera en haar werk als stripper in een achteraf gelegen barretje in Amsterdam. Hij is een keer naar binnen geweest toen hij haar kwam ophalen, maar hij vond het zo’n aanstellerij dat hij voortaan buiten wachtte. Thera woont op een oud zolderkamertje in Amsterdam, haar moeder in Haarlem en haar vader met zijn nieuwe vrouw in Malta. Ze heeft ook een zus die met haar man een zoontje in Heemstede wonen. Berry vindt de hele familie nogal voorspelbaar. Thera wil graag naar het buitenland alleen daar is geld voor nodig. Samen bedenken ze dan een plan om aan geld te komen. Ze adverteren in de krant voor de verhuur van een gemeubileerd appartement met tuin in Amsterdam. Dit is de woning van de dame van wie Thera haar zolderkamer huurt. Dit is mogelijk omdat de oude vrouw in een verzorgingstehuis zit. Ze laten 15 sleutels van het appartement maken, en zo verhuren ze meerdere keren hetzelfde appartement voor een prijs die niet te hoog maar ook niet absurd laag ligt. Ze vertrekken de dag daarna met 21.000 gulden op zak naar het Hilton Hotel waar ze een van de duurste bruidssuites huren. Ze geven veel geld uit aan kleren en eten en maken plannen voor een vakantiereis. Ze zullen nog een nachtje in het Hilton blijven, daarna 3 dagen Parijs waarna ze 4 weken naar Bali zullen gaan en uiteindelijk zullen ze in Arizona eindigen. Maar alles loopt anders als gepland wanneer Thera weer last krijgt van epilepsie aanvallen, waar ze vroeger veel last van heeft gehad. Het verblijf in het Hilton eindigt dan ook in het ziekenhuis, waar Thera na een ernstige aanval zes dagen moet blijven. Berry komt haar tweemaal per dag opzoeken.
Thera trekt na deze tijd in het ziekenhuis weer in bij haar moeder. Berry probeert op alle mogelijke manieren in contact met Thera te komen, wat steeds verhindert wordt door Thera’s moeder. Uiteindelijk vertelt Thera ze niets meer met hem wil. Dan komt hij erachter dat Thera weer wat heeft met haar ex Ben, die een keer foto’s voor de Penthouse van haar heeft gemaakt. Ook hier probeert Berry weer contact met haar te zoeken, maar dit wordt verhinderd door Ben. Berry krijgt op een gegeven moment een geweer van zijn vriend Otman te leen, maar hij is niet van plan het te gebruiken. Tijdens een opstootje met Ben valt het geweer uit zijn broek. Ben en Thera schrikken hiervan en Thera vertelt hem nog eens dat het over is. Berry’s vrienden vragen hem dan of hij meegaat naar de opening van een nieuw buurthuis. Ze hangen hier wat rond totdat de burgemeester op het punt staat in zijn auto te stappen om te vertrekken. Berry pakt opeens een steen en gooit die tegen de burgemeester. De burgemeester wordt op zijn hoofd getroffen en raakt in coma. Berry vlucht en neemt de trein naar Frankrijk, waar hij bij het vakantiehuisje van zijn ouders opgepakt wordt, en aan Nederland uitgeleverd wordt, waar hij in de gevangenis op zijn proces wacht.
4. Boekanalyse
A De titel is "De oesters van Nam Kee", omdat Thera gek was op oesters (die je kon eten bij Nam Kee) en ze samen met Berry daar heel veel at. Berry heeft oesters alleen nooit lekker gevonden. De oesters zijn een soort symbool voor de periode dat Berry een relatie had met Thera. Ze zeggen dat oesters zorgen voor zin in seks. Ze aten vaak oesters en ze hadden ook vaak seks. Het is dus heel logisch dat oesters een soort symbool zijn voor hun relatie.
B Geen motto aanwezig
C Het thema is liegen/vreemdgaan.
D Het motief in het boek is net als het thema liegen, maar ook de obsessie voor een vrouw. Angst kan ook een motief zijn, de angst dat iemand je verlaat als hij/zij erachter komt dat je iets mankeert(in dit geval epilepsie).
E De belangrijkste personages zijn Berry en Thera.
Berry is een jongen van 18 jaar. Hij liegt veel en vooral tegen zijn moeder. Hij zegt tegen haar dat hij zijn diploma voor Gymnasium heeft, maar dat is niet zo. Hij gaat allang niet meer naar school en hangt met zijn vrienden Otman, De Laatste Mode en Jamal. Berry wordt hopeloos verliefd op Thera. Het is meer een soort obsessie. Hij kan maar niet begrijpen waarom Thera hem niet meer wil zien. Hij kan het niet accepteren.
Thera is een knap meisje die werkt als stripper in een nachtclub. Ze heeft meer erotisch getinte baantjes gehad, zoals naaktmodel. Thera heeft een hele tijd geen last gehad van epilepsie aanvallen. Ze schaamt zich er dan ook erg voor als het weer terug komt. Haar eerste aanval sinds tijden is bij Berry. Ze is bang en wil alleen zijn. Ze is bang dat Berry haar verlaat voor haar aanvallen. Vroeger had ze een relatie met Ben. Ze is blij dat ze hem niet meer ziet, maar gaat later toch terug naar hem.
Rein is de broer van Berry. Hij wilde een wereldreis maken, maar die kwam al snel tot een einde. Hij schaamde zich er zo voor dat hij zich verborg in zijn kamer. Rein heeft steeds ruzie met Berry over het gedrag van zijn vader. Berry verdedigt zijn vader steeds.
De moeder van Berry is echt een type'tje. Een typische moeder wordt beschreven door Berry. Hij houd erg veel van haar en heeft spijt dat hij zo weinig terugdoet voor haar.
F Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam in het huis van Thera en in het huis van Berry. Berry ging ook even naar Haarlem met Thera, naar haar familie. Het speelt zich ook even af in het vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk, omdat Berry daarheen was gevlucht nadat hij de burgemeester in coma had geholpen. De historische tijd waarin het verhaal zich afspeelt is waarschijnlijk in de 20e eeuw. Dat merk je aan het taalgebruik van de jongeren en het fenomeen "hangjongeren". Ook dure nokias komen voor in het verhaal.
G De vertelde tijd is waarschijnlijk een paar maanden tot een half jaar. De flashbacks zijn van jaren terug of van een paar maanden terug (voordat hij in de gevangenis zat).
H Het verhaal is vertelt in het ik-perspectief, omdat je alle gebeurtenissen ziet vanuit Berry. Ook lees je zijn gedachtes over dingen.
5. Persoonlijke beoordeling
A Wat ik positief vond aan het boek was dat je in het begin van het boek helemaal niet wist waar het over ging, maar hoe verder je kwam met het boek hoe meer je te weten kwam. Je kwam er ook niet direct achter waarom Berry in de gevangenis zat. Dat houd het spannend.
B Ik kwam toch wel moeilijk door het boek heen, omdat er niet erg veel gebeurd. Je leest constant gedachtes van Berry en er gebeuren alledaagse dingen. Behalve het einde is apart, dat hij een steen gooit op de burgemeester zijn hoofd.
C Ik kan me geen boek bedenken waarmee ik dit boek kan vergelijken. Wel een film (*zie verwerkingsopdracht)
D Het thema "liegen" spreekt me niet veel aan. Ik kan me niet echt vinden in mensen die constant liegen. Het lijkt me echt irritant om steeds bij te houden wat voor leugen je nu weer hebt verteld, omdat 1 leugen andere leugens ontkettend, waardoor je bezig blijft. Ik vind het andere thema "vreemdgaan" wel interessant. Ik vind het zelf een rotstreek, maar misschien daarom vind ik het interessant om te lezen waarom mensen het doen.
E Het taalgebruik was makkelijk, ik kwam geen moeilijke woorden tegen.
F Ik vond het boek goed in elkaar zitten met de flashbacks. Je kwam steeds meer te weten, wat het toch spannend hield. Ik vond het alleen wel een boek waar je moeilijk doorheen kwam. Door alle, in mijn ogen, nutteloze informatie, werd het soms saai.
G Ik zou dit boek niet aanraden. Ik vind het geen opvallend leuk boek. Het zou eerder het oordeel "normaal" krijgen van mij. Niet heel interessant dus, maar ook niet stom.
6. Verwerkingsopdracht 3
Vergelijking van het boek met de film
Verschillen
Een groot verschil met de film is de vertelwijze. In het boek verteld Berry vanuit de gevangenis. In de film zie je alles van bovenaf en dat geeft het verhaal meteen een ander effect. De vader van Berry is in het boek overleden. Hij vertelt zijn vrienden dat hij is opgepakt voor een grote drugsdeal in Lyon. In de film is het echter anders. In de film gaat zijn vader vreemd. Berry heeft dit zelf gezien, maar wilt het niet geloven. In gesprekken met zijn broer blijft hij ontkennen dat zijn vader vreemdgaat. De gebeurtenis dat Berry zich voordoet als ene Raymond om weer bij Thera te zijn is in de film helemaal weggelaten. Dit is wel jammer, want het gaf wel een ander beeld van de relatie met Thera. In de film leek het net of ze elkaar meteen leuk vonden en meteen dingen gingen doen, zoals uit eten. In het boek heeft Berry het een paar keer over Tilly, een vriendinnetje van vroeger. Zijn moeder was gek op haar, ze was de ideale schoondochter. In de film hoor je helemaal niks over haar en dat is ook wel logisch, omdat zij in het boek alleen voorkwam in de gedachtes van Berry. De reden waarom Berry in de gevangenis zit is in de film ook anders dan in het boek. In het boek gooit Berry een steen naar het hoofd van de burgemeester en hij raakt dan in coma. In de film heeft Berry het pistool nog van Otman en begint hij in het rond te schieten, waarbij hij de jeugdmedewerken raakt. Ook hij raakt in coma.
Overeenkomsten
Een overeenkomst met de film zijn de flashbacks. In de film hebben ze het ongeveer hetzelfde gedaan. Ze konden natuurlijk niet alle flashbacks laten terugkomen, maar ze hadden het wel zo gedaan dat je niet merkte dat er een flashback ontbrak van het boek. Thera wordt in de film net zo weergegeven als in het boek. Ze is mysterieus en geeft geen duidelijke reden waarom ze Berry niet meer wil zien. Ze komt in de film precies zo over als in het boek.
Mijn mening
Ik vind het boek beter dan de film, omdat de film nogal chaotisch is door alle flashbacks. Als je het boek al hebt gelezen, is de film gelukkig wel te volgen. In het boek lees je ook de gedachtes van de personen, waar door je ze beter leert kennen. Daardoor begrijp je beter waarom de personages zo handelen. Als je geen zin hebt om het boek te lezen, dan zou je denken dat de film beter is om te kijken. Toch moet je wel verder kijken dan je neus lang is bij de film. Normaal is alles in films voorgekauwt, maar in deze film dus niet. Dat vind ik wel positief.
7. Recensies
Schrijver Beijnum, Kees van
Titel Oesters van Nam Kee, De
Jaar van uitgave 2000
Bron Haagsche Courant
Publicatiedatum 29-01-2000
Recensent André Matthijsse
Recensietitel Crimineel met een romantisch gevoel
Met zijn vijfde boek, de roman 'De oesters van Nam Kee', is de Amsterdamse schrijver Kees van Beijnum terug in het milieu waar hij als auteur ooit begon; het criminele. Maar ging het toen, in 1991, om de reconstructie van een werkelijke moord, ditmaal is sprake van een denkbeeldige poging tot doodslag. Bij Van Beijnum is er echter nauwelijks verschil tussen fictie en feiten. Van Beijnums debuut, 'Over het IJ', ontstond nadat hij als tijdschriftjournalist bij de Amsterdamse politie had meegelopen op het moment dat die met 'de brievenbusmoord' werd geconfronteerd, waarbij twee jongens uit Amsterdam Noord betrokken waren. De jongens om wie het in 'De oesters van Nam Kee' gaat, zijn weliswaar verzonnen, maar het Amsterdam dat Van Beijnum zijn lezers voortovert is niet van echt te onderscheiden. Nam Kee is een befaamd Chinees restaurant aan de Zeedijk. De Burgemeester Eliasstraat bestaat, op nummer 3, wonen ongetwijfeld mensen. In de mooie zomer van 1999 woont er in de fantasie van Van Beijnum de familie Kooijman. Moeder Ellen, werkzaam bij de reclassering, zoon Rein, die biologie studeert en de twee jaar jongere Berrie die net het Barlaeus achter de rug heeft; een Amsterdams gymnasium dat al even befaamd is als Nam Kee. Rellen De Burg. Eliasstraat ligt in Slotermeer. Vlak tegenover dit villastraatje staan flatgebouwen. Door Berry 'schotelcity' genoemd; er wonen Turken, Marokkanen. In werkelijkheid braken er vorig jaar nog rellen uit; allochtone jongeren versus de politie. Van Beijnum laat zich niet verleiden. Zijn criminele hoofdpersoon is een blonde Hollandse jongen, sportief, intelligent. Op zijn achttiende bijna moordenaar. Hoe zoiets gaat, moet je je bij Van Beijnum niet afvragen. Hij beschrijft Berry met zijn allochtone vrienden. Zoals de Marokkaanse jongen Otman, met wie Berry zijn eerste overval doet. Op een kapperszaak op zaterdagmiddag. De kapper is een nicht, weten ze. Wat ze niet weten, is dat hij een goed getrainde kerel is. Als ze hem overvallen, zegt de kapper: ga maar even zitten, ik ben bezig. Waarna de angsthazen op de vlucht slaan. Dat soort kleine criminelen zijn het. Geluk Vooral is deze roman een liefdesroman. Berry ontmoet Thera, een meisje dat danst in een seksclub op de Wallen. Voor haar vergeet hij zijn vrienden. Met haar zijn, is het ultieme geluk. Helaas niet minder crimineel. Samen met Thera pakt Berry op een zaterdag bijna 22 duizend gulden van haastige aspiranthuurders van een gemeubileerde etage op de gracht. Wat ook meetelt: Berry heeft het Barlaeus niet afgemaakt. Hij leidt zijn moeder om de tuin. Zij denkt nog steeds dat hij eindexamen heeft gedaan en na de zomer gaat studeren. Maar Berry is allang van school, liegt en bedriegt. Dit is zo merkwaardig aan deze roman. Berry is geen rotjongen, zelfs geen antiheld, nee bij Van Beijnum is hij gewoon ongegeneerd een echte romanheld. Lees Berry's herinneringen aan zijn overleden vader en zet die herinneringen tegenover de harde mededelingen van Berry's broer Rein later over hun vader. Schrijnend is dat. Romaniticus Berry is een romanticus. Heeft hij van zijn vader waarschijnlijk. Ze waren dik met elkaar. En als zijn vader al lang dood is en Thera hem verlaat, is er voor Berry niets meer. Hoewel hij bulkt van het geld leeft hij als een zwerver. Dan komt er een moment dat de stoppen doorslaan en dan gooit hij met een steen en dan schiet hij met een pistool. Berry raakt niet de minsten. Hij geraakt in de Bijlmerbajes en wordt bekend van radio en televisie. En vanuit de gevangenis doet hij zijn relaas. Over zijn leven. En als het aan Van Beijnum ligt ga je voor die jongen voelen. Want zo schrijft hij over hem. Dit nu is tegelijkertijd de sterkte en de zwakte van deze roman. De sterkte is dat Van Beijnum beschrijft. Wie wil weten waarom zo'n jongen op dat spreekwoordelijke verkeerde pad komt, is bij Van Beijnum aan het verkeerde adres. Want hij doet niet aan psychologie van de koude grond; laat staan aan die van de onderbuik. Dat is sterk. Zwak is dat de auteur al schrijvend met zijn hoofdpersoon is gaan sympathiseren. Hij is van dat crimineeltje gaan houden. En dat is niet professioneel. Dat had Berry's moeder, immers bij de reclassering, Van Beijnum nog wel kunnen vertellen.
De recensent is positief en negatief over het boek. De schrijver schrijft op zo'n manier over Berry, dat je sympathie voor hem krijgt, terwijl het eigenlijk een crimineeltje is. De recensent vind dit sterk en zwak aan het boek. Het sterke aan het boek is dat de hoofdpersoon beschreven wordt, maar waar je geen antwoord op kan krijgen is WAAROM komt Berry op het verkeerde pad? Ik vind dit ook zo. Ik heb nooit begrepen waarom Berry nou zo is geworden. Foute vrienden? Daar ging hij niet meer vaak mee om toen die met Thera was, maar toch deed hij als een crimineel. Slechte thuissituatie? hij had een lieve moeder. Hij had wel zijn vader verloren, maar ik ben niet zo goed in psygologie om te zeggen of dat de oorzaak zal zijn van zijn gedrag. Misschien een combinatie van het verlies van zijn vader en het omgaan met de foute vrienden?
Schrijver Beijnum, Kees van
Titel Oesters van Nam Kee, De
Jaar van uitgave 2000
Bron De Morgen
Publicatiedatum 01-03-2000
Recensent Joris Gerits
Recensietitel Orestes en Electra in Amsterdam : Kees van beijnum en de onderbuik van Amsterdam
De docuroman Over het IJ waarmee Kees van Beijnum in 1991 debuteerde ging over een bekende moordzaak in Amsterdam aan het eind van de jaren tachtig. Jongens hadden door een brievenbus geschoten en een man achter de deur van zijn woning gedood. In de speurtocht naar wie het fatale schot had afgevuurd maakte Van Beijnum ook een analyse van de samenleving in verloederende buurten, in het sociale jargon 'achterstandswijken' genoemd. Kees van Beijnum komt er voor uit iets te hebben met mensen uit de onderste klasse omdat hij er zelf uit voortgekomen is. Zijn voor de Ako-Literatuurpijs 1995 genomineerde Dichter op de Zeedijk beschrijft de rosse buurt op en rond de Wallen, waar zijn grootmoeder en moeder een café-hotel dreven. In Van Beijnums jongste roman, De oesters van Nam Kee, trekt Berry, de achttienjarige hoofdpersoon, op met de allochtone jongeren Rachid, bijgenaamd De Laatste Mode, Otman en Jamal, jeugdspeler bij Ajax. Hij spijbelt bijna het hele laatste jaar van het gymnasium, hangt rond in winkelcentra of in de snackbar van Fast Eddie, pleegt kleine diefstallen, gaat naar undergroundparty's waar geslikt, gesnoven en mateloos gedronken wordt en ook meiden versierd worden. Eigenlijk komt Berry (of Ber) uit een kleinburgerlijk milieu. Zijn ouders worden als inmiddels uit de mode geraakte alternativo's afgeschilderd. Zijn vader, een cameraman die dweepte met onder anderen Van Morrison en Jimi Hendrix, is zes jaar geleden overleden aan een hartinfarct. Met zijn moeder, een idealistische reclasseringsambtenaar, en zijn oudere broer Rein woont hij in een van de villa's in de Burgemeester Eliasstraat, Amsterdam Slotermeer. Ze bezaten ook nog een huisje in Bretteville-sur-Laize, dat hij als het paradijs van zijn ouders bestempelt waaruit ze door de dood van hun vader verdreven zijn. Geregeld opduikende goede herinneringen aan hem maken zijn gemis draaglijk en kwellend tegelijk. Het leven thuis en op school vindt Ber nu zo boring dat hij met plezier afdaalt in de onderwereld van Rachid, Oltman, Jamal en Gerrie Grolsch, de vetste junk van Amsterdam. Zijn moeder spiegelt hij voor dat hij geslaagd is voor zijn eindexamen en hij weeft een web van leugens omtrent zijn echte doen en laten. Na een toevallige ontmoeting met een meisje dat Thera Bouman heet en twee knipperende duivelshorentjes van hem heeft gekocht, beseft Ber dat zij degene is op wie hij altijd heeft gewacht. Het klinkt pathetisch en romantisch en het zinnetje 'Ik wacht nog steeds op haar' dat we in het begin van de roman aantreffen voorspelt nog veel tragiek. Maar eerst is er de turbulente liefde van Ber en Thera, die als scholier Haarlem ontvlucht is en in Amsterdam ondergedoken, waar ze als softpornofotomodel en naaktdanseres werkt. Door een ingenieuze vorm van bedrog - ze slagen erin andermans eigendom aan een tiental personen tegelijk te verhuren - pakken ze veel poen. Daarmee kunnen ze in het Amsterdamse Hilton hun intrek nemen, en John en Yoko imiteren, en plannen maken voor een droomreis. Thera lijdt echter aan epilepsie. Als ze na een aanval weer bij bewustzijn komt citeert Ber zowaar Homerus. Om Thera te behagen vervormt hij het vers 'Liever een dagloner op aarde dan een vorst in de onderwereld' tot 'Liever een vorst in de onderwereld dan een dagloner op aarde'. Later zal Thera zichzelf de naam Electra Epilecta toedichten en Ber vindt dan dat hij Orestes genoemd moet worden. En hij voegt er dit cynische commentaarzinnetje aan toe: "Orestes en Electra, dat duo doet het niet gek op de alltimeranglijst van dood en verderf." Voor Thera is Ber niet de grote liefde en zij probeert hem dat duidelijk te maken door hem van het begin van hun relatie af in algemene bewoordingen te zeggen dat hij zich niet zo mag vastklampen. Dat doet hij natuurlijk wel, vooral als ze naar haar vorige vriend terugkeert en alle contact met Ber mijdt. Urenlang kan hij op de drempel voor de woning van haar vriend op de Keizersgracht zitten wachten in de hoop een glimp van haar op te vangen. Tot hij op een dag met een pistool dat hij van Otman heeft geleend gaat aanbellen en er op straat een hevig oplopende ruzie met Thera's vriend ontstaat. Thera kan nog net een drama voorkomen. Dat drama gebeurt dan toch nog na een allertoevalligste samenloop van omstandigheden. Nadat hij bij Thera is weggegaan met het gevoel haar definitief kwijt te zijn, verzeilt Ber op de opening van een nieuw buurthuis door de burgemeester. Zijn licht criminele vrienden ontpoppen zich bij die gelegenheid als stropers die boswachters geworden zijn: in jasjes met Security erop handhaven zij er de orde. Ber verstoort die grondig door, zo maar, niet vanuit een bewust protest, maar vanuit de innerlijke leegte die steeds maar groter is geworden na de verbroken relatie met Thera, een steen in de richting van de auto van de burgemeester te werpen. En het is nog raak ook. In het eerste hoofdstuk van de roman treft de lezer Ber aan in Bretteville-sur-Laize nadat hij uit Amsterdam is gevlucht. Via flashbacks en flashforwards die de verhaallijn abrupt onderbreken, verweeft Van Beijnum het gevangenisverhaal van Ber in het relaas van diens liefde voor Thera, geprojecteerd tegen de achtergrond van een zeer realistische uitbeelding van het uitzichtloze, amorele, geen enkel perspectief biedende leven van jongeren in de onderwereld van de grootstad. Hun taal is die van de nivellering, de reductie en de uitschakeling van elke nuance. Hun gesprekken kunnen samengevat worden in deze schreeuw van Ber: "kut, kutter, kutst". Van Beijnum kan stilistisch gelukkig nog wat meer dan vlotte dialogen schrijven met veel fuck, lul en voels-hit erin. Zijn typeringen van personages en situaties zijn vaak uiterst plastisch, terwijl ironie de gesprekken van de jongeren uittilt boven het geouwehoer. De zeer springerige chronologie zorgt ervoor dat climaxen en anticlimaxen in het verhaal elkaar opvolgen maar dat de spanning nooit uit het verhaal verdwijnt. De oesters van Nam Kee portretteert een zeer gevoelige jongen die de dood van zijn vader nog altijd niet heeft verwerkt en die een bloedhekel heeft aan al wat de volwassenen rondom hem mooi, belangrijk en goed vinden. Ongewild maar onontkoombaar pleegt hij een daad van zinloos geweld. Zo plaatst Van Beijnum zijn fictieve personage in een actueel maatschappelijk brandpunt.
De resencent is positief over het boek. Hij vindt dat de schrijver het verhaal zo schrijft, met flashbacks en flashforwards, dat de spanning er niet vanaf gaat. Ik ben het daar niet echt mee eens. Soms had ik echt zin om hele stukken over te slaan, omdat het nergens over ging. Ik vind wel dat de recensent gelijk heeft dat de gesprekken niet als geouwehoer overkomen. Ik heb nooit echt het idee gehad dat ze, de jongeren, maar zinloos wat lulde.
Kees van Beijnum
De Oesters van Nam Kee
2000
2. Korte motivatie boekkeuze
Ik had dit boek al gelezen voor mijn presentatie en ik vond het een goed boek voor mijn boekverslag, omdat er ook een film over was waarmee ik het kan vergelijken.
3. Samenvatting
Als het verhaal begint is Berry naar het oude vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk gevlucht. Hij wordt hier opgepakt door de franse gendarmerie. Hierna vertelt Berry vanuit de gevangenis zijn verhaal, vaak door middel van gesprekken met een psychiater. Hij vertelt over het feit dat hij tegen zijn moeder heeft gelogen en dat hij zijn Gymnasium diploma heeft gehaald terwijl hij al lang van school afgegaan is. Hij hangt elke dag maar wat rond met zijn vrienden Otman, Jamal en de laatste mode, vaak bij de snackbar van Fast Eddie. Berry liegt ook tegen hen, want hij vertelt hen dat zijn vader is opgepakt bij een grote drugs deal in Lyon, terwijl hij eigenlijk gewoon overleden is. Vervolgens vertelt hij over zijn eerste ontmoeting met Thera, die hij ontmoet doordat hij haar twee lichtgevende hoorntjes verkoopt op een straathoek in Amsterdam. Thera geeft hem de bijnaam Diablo. De tweede keer dat hij haar ontmoet is in een café waar hij zich voordoet als een filmproducent genaamd Raymond. Hij doet dit omdat Thera een Raymond verwacht. Zij komt erachter dat hij Raymond niet is en raakt hierdoor geïrriteerd, maar toch gaan ze samen winkelen en haar stemming wordt langzamerhand weer beter. Uiteindelijk eten ze oesters bij Nam Kee, dit is de eerste keer dat Berry oesters eet, hij vindt ze niet lekker en zal ze ook nooit lekker gaan vinden. Hierna vertelt Berry meer over zijn echte ik. Zijn vader heet Peter en was cameraman bij de NOB, zijn moeder werkt bij de reclassering en hij heeft ook een broer Rein met wie hij altijd ruzie heeft over het gedrag van zijn vader. Hij vertelt over het eerste wat hij had gestolen; een pakje batterijen, en de eerste keer dat hij opgepakt werd; toen hij loden platen van een kerk aan het afhalen was samen met Otman. De eerste keer dat hij out ging was tijdens een rave in Hoofddorp, omdat hij de verkeerde pillen had gekregen. Ook heeft hij het over Tilly, een meisje dat hij van de tennisclub kent, zij was verliefd op hem, maar Berry kon dat niet geloven, hij belde haar nooit terug net zo lang totdat zij niet meer belde en zo bewees hij zijn gelijk. Hierna vertelt Berry meer over Thera en haar werk als stripper in een achteraf gelegen barretje in Amsterdam. Hij is een keer naar binnen geweest toen hij haar kwam ophalen, maar hij vond het zo’n aanstellerij dat hij voortaan buiten wachtte. Thera woont op een oud zolderkamertje in Amsterdam, haar moeder in Haarlem en haar vader met zijn nieuwe vrouw in Malta. Ze heeft ook een zus die met haar man een zoontje in Heemstede wonen. Berry vindt de hele familie nogal voorspelbaar. Thera wil graag naar het buitenland alleen daar is geld voor nodig. Samen bedenken ze dan een plan om aan geld te komen. Ze adverteren in de krant voor de verhuur van een gemeubileerd appartement met tuin in Amsterdam. Dit is de woning van de dame van wie Thera haar zolderkamer huurt. Dit is mogelijk omdat de oude vrouw in een verzorgingstehuis zit. Ze laten 15 sleutels van het appartement maken, en zo verhuren ze meerdere keren hetzelfde appartement voor een prijs die niet te hoog maar ook niet absurd laag ligt. Ze vertrekken de dag daarna met 21.000 gulden op zak naar het Hilton Hotel waar ze een van de duurste bruidssuites huren. Ze geven veel geld uit aan kleren en eten en maken plannen voor een vakantiereis. Ze zullen nog een nachtje in het Hilton blijven, daarna 3 dagen Parijs waarna ze 4 weken naar Bali zullen gaan en uiteindelijk zullen ze in Arizona eindigen. Maar alles loopt anders als gepland wanneer Thera weer last krijgt van epilepsie aanvallen, waar ze vroeger veel last van heeft gehad. Het verblijf in het Hilton eindigt dan ook in het ziekenhuis, waar Thera na een ernstige aanval zes dagen moet blijven. Berry komt haar tweemaal per dag opzoeken.
Thera trekt na deze tijd in het ziekenhuis weer in bij haar moeder. Berry probeert op alle mogelijke manieren in contact met Thera te komen, wat steeds verhindert wordt door Thera’s moeder. Uiteindelijk vertelt Thera ze niets meer met hem wil. Dan komt hij erachter dat Thera weer wat heeft met haar ex Ben, die een keer foto’s voor de Penthouse van haar heeft gemaakt. Ook hier probeert Berry weer contact met haar te zoeken, maar dit wordt verhinderd door Ben. Berry krijgt op een gegeven moment een geweer van zijn vriend Otman te leen, maar hij is niet van plan het te gebruiken. Tijdens een opstootje met Ben valt het geweer uit zijn broek. Ben en Thera schrikken hiervan en Thera vertelt hem nog eens dat het over is. Berry’s vrienden vragen hem dan of hij meegaat naar de opening van een nieuw buurthuis. Ze hangen hier wat rond totdat de burgemeester op het punt staat in zijn auto te stappen om te vertrekken. Berry pakt opeens een steen en gooit die tegen de burgemeester. De burgemeester wordt op zijn hoofd getroffen en raakt in coma. Berry vlucht en neemt de trein naar Frankrijk, waar hij bij het vakantiehuisje van zijn ouders opgepakt wordt, en aan Nederland uitgeleverd wordt, waar hij in de gevangenis op zijn proces wacht.
A De titel is "De oesters van Nam Kee", omdat Thera gek was op oesters (die je kon eten bij Nam Kee) en ze samen met Berry daar heel veel at. Berry heeft oesters alleen nooit lekker gevonden. De oesters zijn een soort symbool voor de periode dat Berry een relatie had met Thera. Ze zeggen dat oesters zorgen voor zin in seks. Ze aten vaak oesters en ze hadden ook vaak seks. Het is dus heel logisch dat oesters een soort symbool zijn voor hun relatie.
B Geen motto aanwezig
C Het thema is liegen/vreemdgaan.
D Het motief in het boek is net als het thema liegen, maar ook de obsessie voor een vrouw. Angst kan ook een motief zijn, de angst dat iemand je verlaat als hij/zij erachter komt dat je iets mankeert(in dit geval epilepsie).
E De belangrijkste personages zijn Berry en Thera.
Berry is een jongen van 18 jaar. Hij liegt veel en vooral tegen zijn moeder. Hij zegt tegen haar dat hij zijn diploma voor Gymnasium heeft, maar dat is niet zo. Hij gaat allang niet meer naar school en hangt met zijn vrienden Otman, De Laatste Mode en Jamal. Berry wordt hopeloos verliefd op Thera. Het is meer een soort obsessie. Hij kan maar niet begrijpen waarom Thera hem niet meer wil zien. Hij kan het niet accepteren.
Thera is een knap meisje die werkt als stripper in een nachtclub. Ze heeft meer erotisch getinte baantjes gehad, zoals naaktmodel. Thera heeft een hele tijd geen last gehad van epilepsie aanvallen. Ze schaamt zich er dan ook erg voor als het weer terug komt. Haar eerste aanval sinds tijden is bij Berry. Ze is bang en wil alleen zijn. Ze is bang dat Berry haar verlaat voor haar aanvallen. Vroeger had ze een relatie met Ben. Ze is blij dat ze hem niet meer ziet, maar gaat later toch terug naar hem.
Rein is de broer van Berry. Hij wilde een wereldreis maken, maar die kwam al snel tot een einde. Hij schaamde zich er zo voor dat hij zich verborg in zijn kamer. Rein heeft steeds ruzie met Berry over het gedrag van zijn vader. Berry verdedigt zijn vader steeds.
F Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam in het huis van Thera en in het huis van Berry. Berry ging ook even naar Haarlem met Thera, naar haar familie. Het speelt zich ook even af in het vakantiehuisje van zijn ouders in Bretteville-sur-Laize in Frankrijk, omdat Berry daarheen was gevlucht nadat hij de burgemeester in coma had geholpen. De historische tijd waarin het verhaal zich afspeelt is waarschijnlijk in de 20e eeuw. Dat merk je aan het taalgebruik van de jongeren en het fenomeen "hangjongeren". Ook dure nokias komen voor in het verhaal.
G De vertelde tijd is waarschijnlijk een paar maanden tot een half jaar. De flashbacks zijn van jaren terug of van een paar maanden terug (voordat hij in de gevangenis zat).
H Het verhaal is vertelt in het ik-perspectief, omdat je alle gebeurtenissen ziet vanuit Berry. Ook lees je zijn gedachtes over dingen.
5. Persoonlijke beoordeling
A Wat ik positief vond aan het boek was dat je in het begin van het boek helemaal niet wist waar het over ging, maar hoe verder je kwam met het boek hoe meer je te weten kwam. Je kwam er ook niet direct achter waarom Berry in de gevangenis zat. Dat houd het spannend.
B Ik kwam toch wel moeilijk door het boek heen, omdat er niet erg veel gebeurd. Je leest constant gedachtes van Berry en er gebeuren alledaagse dingen. Behalve het einde is apart, dat hij een steen gooit op de burgemeester zijn hoofd.
C Ik kan me geen boek bedenken waarmee ik dit boek kan vergelijken. Wel een film (*zie verwerkingsopdracht)
D Het thema "liegen" spreekt me niet veel aan. Ik kan me niet echt vinden in mensen die constant liegen. Het lijkt me echt irritant om steeds bij te houden wat voor leugen je nu weer hebt verteld, omdat 1 leugen andere leugens ontkettend, waardoor je bezig blijft. Ik vind het andere thema "vreemdgaan" wel interessant. Ik vind het zelf een rotstreek, maar misschien daarom vind ik het interessant om te lezen waarom mensen het doen.
E Het taalgebruik was makkelijk, ik kwam geen moeilijke woorden tegen.
G Ik zou dit boek niet aanraden. Ik vind het geen opvallend leuk boek. Het zou eerder het oordeel "normaal" krijgen van mij. Niet heel interessant dus, maar ook niet stom.
6. Verwerkingsopdracht 3
Vergelijking van het boek met de film
Verschillen
Een groot verschil met de film is de vertelwijze. In het boek verteld Berry vanuit de gevangenis. In de film zie je alles van bovenaf en dat geeft het verhaal meteen een ander effect. De vader van Berry is in het boek overleden. Hij vertelt zijn vrienden dat hij is opgepakt voor een grote drugsdeal in Lyon. In de film is het echter anders. In de film gaat zijn vader vreemd. Berry heeft dit zelf gezien, maar wilt het niet geloven. In gesprekken met zijn broer blijft hij ontkennen dat zijn vader vreemdgaat. De gebeurtenis dat Berry zich voordoet als ene Raymond om weer bij Thera te zijn is in de film helemaal weggelaten. Dit is wel jammer, want het gaf wel een ander beeld van de relatie met Thera. In de film leek het net of ze elkaar meteen leuk vonden en meteen dingen gingen doen, zoals uit eten. In het boek heeft Berry het een paar keer over Tilly, een vriendinnetje van vroeger. Zijn moeder was gek op haar, ze was de ideale schoondochter. In de film hoor je helemaal niks over haar en dat is ook wel logisch, omdat zij in het boek alleen voorkwam in de gedachtes van Berry. De reden waarom Berry in de gevangenis zit is in de film ook anders dan in het boek. In het boek gooit Berry een steen naar het hoofd van de burgemeester en hij raakt dan in coma. In de film heeft Berry het pistool nog van Otman en begint hij in het rond te schieten, waarbij hij de jeugdmedewerken raakt. Ook hij raakt in coma.
Overeenkomsten
Een overeenkomst met de film zijn de flashbacks. In de film hebben ze het ongeveer hetzelfde gedaan. Ze konden natuurlijk niet alle flashbacks laten terugkomen, maar ze hadden het wel zo gedaan dat je niet merkte dat er een flashback ontbrak van het boek. Thera wordt in de film net zo weergegeven als in het boek. Ze is mysterieus en geeft geen duidelijke reden waarom ze Berry niet meer wil zien. Ze komt in de film precies zo over als in het boek.
Mijn mening
Ik vind het boek beter dan de film, omdat de film nogal chaotisch is door alle flashbacks. Als je het boek al hebt gelezen, is de film gelukkig wel te volgen. In het boek lees je ook de gedachtes van de personen, waar door je ze beter leert kennen. Daardoor begrijp je beter waarom de personages zo handelen. Als je geen zin hebt om het boek te lezen, dan zou je denken dat de film beter is om te kijken. Toch moet je wel verder kijken dan je neus lang is bij de film. Normaal is alles in films voorgekauwt, maar in deze film dus niet. Dat vind ik wel positief.
7. Recensies
Schrijver Beijnum, Kees van
Jaar van uitgave 2000
Bron Haagsche Courant
Publicatiedatum 29-01-2000
Recensent André Matthijsse
Recensietitel Crimineel met een romantisch gevoel
Met zijn vijfde boek, de roman 'De oesters van Nam Kee', is de Amsterdamse schrijver Kees van Beijnum terug in het milieu waar hij als auteur ooit begon; het criminele. Maar ging het toen, in 1991, om de reconstructie van een werkelijke moord, ditmaal is sprake van een denkbeeldige poging tot doodslag. Bij Van Beijnum is er echter nauwelijks verschil tussen fictie en feiten. Van Beijnums debuut, 'Over het IJ', ontstond nadat hij als tijdschriftjournalist bij de Amsterdamse politie had meegelopen op het moment dat die met 'de brievenbusmoord' werd geconfronteerd, waarbij twee jongens uit Amsterdam Noord betrokken waren. De jongens om wie het in 'De oesters van Nam Kee' gaat, zijn weliswaar verzonnen, maar het Amsterdam dat Van Beijnum zijn lezers voortovert is niet van echt te onderscheiden. Nam Kee is een befaamd Chinees restaurant aan de Zeedijk. De Burgemeester Eliasstraat bestaat, op nummer 3, wonen ongetwijfeld mensen. In de mooie zomer van 1999 woont er in de fantasie van Van Beijnum de familie Kooijman. Moeder Ellen, werkzaam bij de reclassering, zoon Rein, die biologie studeert en de twee jaar jongere Berrie die net het Barlaeus achter de rug heeft; een Amsterdams gymnasium dat al even befaamd is als Nam Kee. Rellen De Burg. Eliasstraat ligt in Slotermeer. Vlak tegenover dit villastraatje staan flatgebouwen. Door Berry 'schotelcity' genoemd; er wonen Turken, Marokkanen. In werkelijkheid braken er vorig jaar nog rellen uit; allochtone jongeren versus de politie. Van Beijnum laat zich niet verleiden. Zijn criminele hoofdpersoon is een blonde Hollandse jongen, sportief, intelligent. Op zijn achttiende bijna moordenaar. Hoe zoiets gaat, moet je je bij Van Beijnum niet afvragen. Hij beschrijft Berry met zijn allochtone vrienden. Zoals de Marokkaanse jongen Otman, met wie Berry zijn eerste overval doet. Op een kapperszaak op zaterdagmiddag. De kapper is een nicht, weten ze. Wat ze niet weten, is dat hij een goed getrainde kerel is. Als ze hem overvallen, zegt de kapper: ga maar even zitten, ik ben bezig. Waarna de angsthazen op de vlucht slaan. Dat soort kleine criminelen zijn het. Geluk Vooral is deze roman een liefdesroman. Berry ontmoet Thera, een meisje dat danst in een seksclub op de Wallen. Voor haar vergeet hij zijn vrienden. Met haar zijn, is het ultieme geluk. Helaas niet minder crimineel. Samen met Thera pakt Berry op een zaterdag bijna 22 duizend gulden van haastige aspiranthuurders van een gemeubileerde etage op de gracht. Wat ook meetelt: Berry heeft het Barlaeus niet afgemaakt. Hij leidt zijn moeder om de tuin. Zij denkt nog steeds dat hij eindexamen heeft gedaan en na de zomer gaat studeren. Maar Berry is allang van school, liegt en bedriegt. Dit is zo merkwaardig aan deze roman. Berry is geen rotjongen, zelfs geen antiheld, nee bij Van Beijnum is hij gewoon ongegeneerd een echte romanheld. Lees Berry's herinneringen aan zijn overleden vader en zet die herinneringen tegenover de harde mededelingen van Berry's broer Rein later over hun vader. Schrijnend is dat. Romaniticus Berry is een romanticus. Heeft hij van zijn vader waarschijnlijk. Ze waren dik met elkaar. En als zijn vader al lang dood is en Thera hem verlaat, is er voor Berry niets meer. Hoewel hij bulkt van het geld leeft hij als een zwerver. Dan komt er een moment dat de stoppen doorslaan en dan gooit hij met een steen en dan schiet hij met een pistool. Berry raakt niet de minsten. Hij geraakt in de Bijlmerbajes en wordt bekend van radio en televisie. En vanuit de gevangenis doet hij zijn relaas. Over zijn leven. En als het aan Van Beijnum ligt ga je voor die jongen voelen. Want zo schrijft hij over hem. Dit nu is tegelijkertijd de sterkte en de zwakte van deze roman. De sterkte is dat Van Beijnum beschrijft. Wie wil weten waarom zo'n jongen op dat spreekwoordelijke verkeerde pad komt, is bij Van Beijnum aan het verkeerde adres. Want hij doet niet aan psychologie van de koude grond; laat staan aan die van de onderbuik. Dat is sterk. Zwak is dat de auteur al schrijvend met zijn hoofdpersoon is gaan sympathiseren. Hij is van dat crimineeltje gaan houden. En dat is niet professioneel. Dat had Berry's moeder, immers bij de reclassering, Van Beijnum nog wel kunnen vertellen.
De recensent is positief en negatief over het boek. De schrijver schrijft op zo'n manier over Berry, dat je sympathie voor hem krijgt, terwijl het eigenlijk een crimineeltje is. De recensent vind dit sterk en zwak aan het boek. Het sterke aan het boek is dat de hoofdpersoon beschreven wordt, maar waar je geen antwoord op kan krijgen is WAAROM komt Berry op het verkeerde pad? Ik vind dit ook zo. Ik heb nooit begrepen waarom Berry nou zo is geworden. Foute vrienden? Daar ging hij niet meer vaak mee om toen die met Thera was, maar toch deed hij als een crimineel. Slechte thuissituatie? hij had een lieve moeder. Hij had wel zijn vader verloren, maar ik ben niet zo goed in psygologie om te zeggen of dat de oorzaak zal zijn van zijn gedrag. Misschien een combinatie van het verlies van zijn vader en het omgaan met de foute vrienden?
Schrijver Beijnum, Kees van
Jaar van uitgave 2000
Bron De Morgen
Publicatiedatum 01-03-2000
Recensent Joris Gerits
Recensietitel Orestes en Electra in Amsterdam : Kees van beijnum en de onderbuik van Amsterdam
De docuroman Over het IJ waarmee Kees van Beijnum in 1991 debuteerde ging over een bekende moordzaak in Amsterdam aan het eind van de jaren tachtig. Jongens hadden door een brievenbus geschoten en een man achter de deur van zijn woning gedood. In de speurtocht naar wie het fatale schot had afgevuurd maakte Van Beijnum ook een analyse van de samenleving in verloederende buurten, in het sociale jargon 'achterstandswijken' genoemd. Kees van Beijnum komt er voor uit iets te hebben met mensen uit de onderste klasse omdat hij er zelf uit voortgekomen is. Zijn voor de Ako-Literatuurpijs 1995 genomineerde Dichter op de Zeedijk beschrijft de rosse buurt op en rond de Wallen, waar zijn grootmoeder en moeder een café-hotel dreven. In Van Beijnums jongste roman, De oesters van Nam Kee, trekt Berry, de achttienjarige hoofdpersoon, op met de allochtone jongeren Rachid, bijgenaamd De Laatste Mode, Otman en Jamal, jeugdspeler bij Ajax. Hij spijbelt bijna het hele laatste jaar van het gymnasium, hangt rond in winkelcentra of in de snackbar van Fast Eddie, pleegt kleine diefstallen, gaat naar undergroundparty's waar geslikt, gesnoven en mateloos gedronken wordt en ook meiden versierd worden. Eigenlijk komt Berry (of Ber) uit een kleinburgerlijk milieu. Zijn ouders worden als inmiddels uit de mode geraakte alternativo's afgeschilderd. Zijn vader, een cameraman die dweepte met onder anderen Van Morrison en Jimi Hendrix, is zes jaar geleden overleden aan een hartinfarct. Met zijn moeder, een idealistische reclasseringsambtenaar, en zijn oudere broer Rein woont hij in een van de villa's in de Burgemeester Eliasstraat, Amsterdam Slotermeer. Ze bezaten ook nog een huisje in Bretteville-sur-Laize, dat hij als het paradijs van zijn ouders bestempelt waaruit ze door de dood van hun vader verdreven zijn. Geregeld opduikende goede herinneringen aan hem maken zijn gemis draaglijk en kwellend tegelijk. Het leven thuis en op school vindt Ber nu zo boring dat hij met plezier afdaalt in de onderwereld van Rachid, Oltman, Jamal en Gerrie Grolsch, de vetste junk van Amsterdam. Zijn moeder spiegelt hij voor dat hij geslaagd is voor zijn eindexamen en hij weeft een web van leugens omtrent zijn echte doen en laten. Na een toevallige ontmoeting met een meisje dat Thera Bouman heet en twee knipperende duivelshorentjes van hem heeft gekocht, beseft Ber dat zij degene is op wie hij altijd heeft gewacht. Het klinkt pathetisch en romantisch en het zinnetje 'Ik wacht nog steeds op haar' dat we in het begin van de roman aantreffen voorspelt nog veel tragiek. Maar eerst is er de turbulente liefde van Ber en Thera, die als scholier Haarlem ontvlucht is en in Amsterdam ondergedoken, waar ze als softpornofotomodel en naaktdanseres werkt. Door een ingenieuze vorm van bedrog - ze slagen erin andermans eigendom aan een tiental personen tegelijk te verhuren - pakken ze veel poen. Daarmee kunnen ze in het Amsterdamse Hilton hun intrek nemen, en John en Yoko imiteren, en plannen maken voor een droomreis. Thera lijdt echter aan epilepsie. Als ze na een aanval weer bij bewustzijn komt citeert Ber zowaar Homerus. Om Thera te behagen vervormt hij het vers 'Liever een dagloner op aarde dan een vorst in de onderwereld' tot 'Liever een vorst in de onderwereld dan een dagloner op aarde'. Later zal Thera zichzelf de naam Electra Epilecta toedichten en Ber vindt dan dat hij Orestes genoemd moet worden. En hij voegt er dit cynische commentaarzinnetje aan toe: "Orestes en Electra, dat duo doet het niet gek op de alltimeranglijst van dood en verderf." Voor Thera is Ber niet de grote liefde en zij probeert hem dat duidelijk te maken door hem van het begin van hun relatie af in algemene bewoordingen te zeggen dat hij zich niet zo mag vastklampen. Dat doet hij natuurlijk wel, vooral als ze naar haar vorige vriend terugkeert en alle contact met Ber mijdt. Urenlang kan hij op de drempel voor de woning van haar vriend op de Keizersgracht zitten wachten in de hoop een glimp van haar op te vangen. Tot hij op een dag met een pistool dat hij van Otman heeft geleend gaat aanbellen en er op straat een hevig oplopende ruzie met Thera's vriend ontstaat. Thera kan nog net een drama voorkomen. Dat drama gebeurt dan toch nog na een allertoevalligste samenloop van omstandigheden. Nadat hij bij Thera is weggegaan met het gevoel haar definitief kwijt te zijn, verzeilt Ber op de opening van een nieuw buurthuis door de burgemeester. Zijn licht criminele vrienden ontpoppen zich bij die gelegenheid als stropers die boswachters geworden zijn: in jasjes met Security erop handhaven zij er de orde. Ber verstoort die grondig door, zo maar, niet vanuit een bewust protest, maar vanuit de innerlijke leegte die steeds maar groter is geworden na de verbroken relatie met Thera, een steen in de richting van de auto van de burgemeester te werpen. En het is nog raak ook. In het eerste hoofdstuk van de roman treft de lezer Ber aan in Bretteville-sur-Laize nadat hij uit Amsterdam is gevlucht. Via flashbacks en flashforwards die de verhaallijn abrupt onderbreken, verweeft Van Beijnum het gevangenisverhaal van Ber in het relaas van diens liefde voor Thera, geprojecteerd tegen de achtergrond van een zeer realistische uitbeelding van het uitzichtloze, amorele, geen enkel perspectief biedende leven van jongeren in de onderwereld van de grootstad. Hun taal is die van de nivellering, de reductie en de uitschakeling van elke nuance. Hun gesprekken kunnen samengevat worden in deze schreeuw van Ber: "kut, kutter, kutst". Van Beijnum kan stilistisch gelukkig nog wat meer dan vlotte dialogen schrijven met veel fuck, lul en voels-hit erin. Zijn typeringen van personages en situaties zijn vaak uiterst plastisch, terwijl ironie de gesprekken van de jongeren uittilt boven het geouwehoer. De zeer springerige chronologie zorgt ervoor dat climaxen en anticlimaxen in het verhaal elkaar opvolgen maar dat de spanning nooit uit het verhaal verdwijnt. De oesters van Nam Kee portretteert een zeer gevoelige jongen die de dood van zijn vader nog altijd niet heeft verwerkt en die een bloedhekel heeft aan al wat de volwassenen rondom hem mooi, belangrijk en goed vinden. Ongewild maar onontkoombaar pleegt hij een daad van zinloos geweld. Zo plaatst Van Beijnum zijn fictieve personage in een actueel maatschappelijk brandpunt.
De resencent is positief over het boek. Hij vindt dat de schrijver het verhaal zo schrijft, met flashbacks en flashforwards, dat de spanning er niet vanaf gaat. Ik ben het daar niet echt mee eens. Soms had ik echt zin om hele stukken over te slaan, omdat het nergens over ging. Ik vind wel dat de recensent gelijk heeft dat de gesprekken niet als geouwehoer overkomen. Ik heb nooit echt het idee gehad dat ze, de jongeren, maar zinloos wat lulde.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden