Samenvatting
Dit verhaal heeft niet echt een samenvatting, het bestaat uit allemaal korte herinneringen. Daarom zal ik van elk hoofdstuk, elke herinnering, een kleine samenvatting maken.
In Billy Holiday schrijft Françoise over de eerste keer dat ze Billy Holiday hoort zingen, en dat ze dat helemaal fantastisch vindt. Later gaat ze terug naar New York, maar schijnt dat ze daar niet meer zong, maar in Connecticut. Vanaf dat Billy Holiday te horen krijt dat de “little French” helemaal naar Connecticut waren gevaren vanwege haar, vond ze dat helemaal geweldig. Vanaf dan zijn ze vrienden. In Parijs komen ze elkaar tegen, en nog een paar keer, maar uiteindelijk overlijdt ze.
Het hoofdstuk gokken. Ze vertelt dat ze het eerst moest leren, maar zodra ze dat kon, en ze zat aan de “chemin de fer” tafel, waar ze een behoorlijke reputatie kreeg. In de eerste spellen (soms zelfs de eerste dagen) verloor ze een flink bedrag, soms wel oplopend tot 80 000 franc. Tot op de laatste dag, daar wint ze bijna alles weer terug, en gaat fluitend naar huis met een schuld van 500 franc.
Het derde hoofdstuk, Tenessee Williams, spreekt Françoise over één van de eerste mannen die ervoor uit durfden te komen dat ze homo waren. Ze schrijft over de manier dat ze (Tenessee en zijn vriend) hun “dochter” Carson verzorgen, een dame in een rolstoel. Uiteindelijk mag François een toneelstuk over Tenessee schrijven, vertalen uit een andere taal. Hij vindt het helemaal geweldig. Na veel andere ontmoetingen overlijden Carson, Franco en Tenessee alledrie, verschil ligt dat de één veel later doodgaat dan de ander.
En dan een hoofdstuk over Snelheid. Over de auto die eigenlijk een levend wezen is, over de vergelijkingen tussen de mens en de auto. Dit stuk is bijna poëzie, alles is vergeleken met een gevoel, een orgaan, een emotie.
Daarna over Orson Welles. Een filmproducent, en Françoise schrijft vol lof over hem. Hij maakt films, speelt in reclamespotjes, en smijt daarna al het geld weer over de bank. Het hele hoofdstuk gaat over zijn gedrag, zijn eigenaardigheden, zijn koppigheid. En hoe uniek hij was.
François is zelf een auteur van boeken. Totdat ze in het hoofdstuk “Toneel” gaat schrijven over de toneelstukken die ze gaat schrijven. Ene André Barsacq leest een stukje van haar in een tijdschrift, en zo begint haar carrière als toneelschrijfster. De ene keer is het toneelstuk een succes, een ander stuk flopt gigantisch. En toch was het Françoises bedoeling niet eens toneelstukken te gaan schrijven.
Rudolf Noerejev is was een balletdanser. Ook in dit hoofdstuk schrijft ze over haar vriendschappelijke relatie met hem, over hoe goed hij kan dansen. Hoe hij naar zichzelf kijkt, niet met een “wat-ben-ik-goed”-blik, maar met objectiviteit, hoe hij zichzelf beoordeelt.
Het hoofdstuk Saint-Tropez gaat over het stadje zelf. Over hoe rustig en lekker weinig toeristisch het stadje in de jaren vijftig was, toen ze daar een huis kocht, en over hoe druk en heel exclusief de hele buurt werd in de jaren negentig. Daar was ze niet al te blij mee.
De tijd en ruimte waar het zich afspeelt
Dit boek is verre van chronologisch. In het hoofdstuk over Tenessee Williams schrijft ze over dat ze een toneelstuk voor hem gaat vertalen, gaat schrijven, terwijl je alleen wist dat François een gewone auteur was, die bekend geworden was op haar negentiende. Daarop het antwoord krijg je te weten in het hoofdstuk “toneel”, waar duidelijk wordt hoe haar leven daar begon.
Een ander voorbeeld is dat ze wel verteld, tussen neus en lippen door, dat ze zich “momenteel in Saint-Tropez” bevond. Pas in een later hoofdstuk krijg je daar ook pas het fijne over te weten.
Daarentegen zijn de losse hoofdstukjes wel redelijk chronologisch, al heb je veel flashbacks, (maar daar kom ik later op terug), en kan ze zeg maar een gebeurtenis van dag twee beschrijven, dan van dag vijf, en dan weer van dag drie omdat dat met dag vijf te maken heeft. Zo raak je de chronologie een beetje kwijt. Maar bij andere hoofdstukken was de chronologie weer wel correct.
Een fabel en sujet komen niet in het verhaal voor. Af en toe blikt François vooruit, dan weer achteruit. De flashforwards komen ook veel voor. Nou ja, flashes, François schrijft het hele boek in de verleden tijd. Heel chronologisch, dat hele hoofdstuk, alleen af en toe krijg je een stukje waarin ze laat merken dat je toch “nu” leeft, dan schrijft ze weer in hoe ze nu tegenover de belevenissen van toen stonden:
“Zo kwam het dat wij veertien brandend hete, chaotische dagen doorbrachten in Key West, dat in die tijd van het jaar uitgestorven was. Vijfentwintig jaar is het geleden. Meer dan vijfentwintig jaar. ’s Ochtends ontmoetten wij elkaar op het strand…”
En dan schrijft ze weer verder over wat ze toen deden. Dit stuk is pas geschreven nadat François schreef dat Tenessee was overleden. Ze vertelt over de mogelijke reden van zijn dood. En dan “flashed” ze weer “back”, over hoe het toen was, wat ze toen deden, met welk gevoel.
In ditzelfde stuk staat een tijdverdichting, in de flashback wordt alles samengevat wat ze toen met z’n vieren deden:
“’s Ochtends ontmoetten wij elkaar op het strand; Carson en Tenessee dronken grote glazen water, althans dat nam ik lange tijd aan, totdat ik er een grote slok van nam en constateerde dat het pure gin was. We zwommen, we huurden bootjes, we trachtten tevergeefs grote vissen aan de haak te slaan, de mannen dronken, de vrouwen ook, een beetje minder. We picknickten met smerige hapjes. Vermoeid keerden we terug naar huis, vrolijk of triest, maar wel met ons alen vrolijk of triest, van deze klassieke tochtjes.”
Terwijl in de rest van het hoofdstuk de dingen die ze deden en meemaakten wat uitgebreider beschreef. Met veel meer haar mening erin, bekeken uit verschillende hoeken. Dit stuk is overigens een stuk objectiever.
Een tweede voorbeeld staat in het hoofdstuk “gokken”, daar schrijft ze over de vijf jaar dat ze zichzelf verboden had te gokken. Verboden in Frankrijk, althans:
“Na een reeks lelijke tegenslagen besloot ik op een goede avond, …, mij voor vijf jaar op de zwarte lijst te laten zetten. Ik zal er meteen bij zeggen dat het vijf jaar lang een nachtmerrie was.”
Tijdsprongen gebruikt ze ook:
“Het was eveneens in een donkere nacht dat ik haar terugzag in Parijs, een jaar of twee later.”
Want de personen die zij spreekt ontmoet ze, dan neemt ze weer afscheid. Twee jaar, of twaalf jaar, of een andere tijdseenheid, komt ze hen weer tegen.
Tijdvertragingen kan ik me niet herinneren. Soms bij een gebeurtenis verteld ze erbij wat ze voelde, wat ze ervan vond, en dat erbij denken duurt natuurlijk langer dan dat de gebeurtenis in het echt was.
De vertelde tijd was soms in minuten, dan weer avonden, dan weer jaren. Uiteindelijk heeft haar boek vanaf haar negentiende jaar tot aan de leeftijd dat ze het boek schreef (ik weet niet hoe oud ze was toen ze het boek schreef) geduurd. Dat zijn zo’n zestig jaar.
De verteltijd is 150 pagina’s. Mijn leestijd was zo’n twee à drie uur.
De ruimte
Dit verhaal speelt zich af in Amerika (Connecticut, New York, etc.), Londen, Parijs of Saint-Tropez. Soms binnenshuis, soms buitenshuis, dan weer in een schouwburg, dan in een trein. Ze had behoorlijk wat afgereisd.
De klimatologische omstandigheden hebben geen invloed op het verhaal, je kunt alleen aan de woordjes “winter” of “herfst” merken welk seizoen het is, en aan de zon, of die scheen of niet.
Eindoordeel
Dit boek was lastig te lezen, met veel moeilijke woorden en lange zinnen. Ik merkte dat ik toch na een tijdje aan die stijl gewend begon te raken en toen ging het lezen soepel. Toen ik het boek weglegde en een paar dagen later weer begon mee te lezen, snapte ik er weer helemaal niks van. Even doorbijten, zo’n tien minuten, en dan gaat het lezen soepel. Maar je moet niet langer dan een uur pauze nemen, dan lig je er weer helemaal uit.
Verder is alles op een heel droge manier geschreven:
“En het was ook niemands schuld dat ik vervolgens met mijn cabriolet wat buitelingen ging maken in een veld, dat ik als de gesmeerde bliksem het Heilig Oliesel (?) kreeg toegediend, en dat ik een half jaar lang zowel in het openbaar als privé zeer exclusief gekleed ging in verband en zwachtels.
Het zijn serieuze stukken, maar zo oppervlakkig en droog geschreven dat het komisch wordt.
Het boek ligt voor mij ook dicht bij poëzie, een auto vergelijken met een mens…. juist. Maar ze heeft het wel leuk gedaan.
Dit verhaal heeft niet echt een samenvatting, het bestaat uit allemaal korte herinneringen. Daarom zal ik van elk hoofdstuk, elke herinnering, een kleine samenvatting maken.
In Billy Holiday schrijft Françoise over de eerste keer dat ze Billy Holiday hoort zingen, en dat ze dat helemaal fantastisch vindt. Later gaat ze terug naar New York, maar schijnt dat ze daar niet meer zong, maar in Connecticut. Vanaf dat Billy Holiday te horen krijt dat de “little French” helemaal naar Connecticut waren gevaren vanwege haar, vond ze dat helemaal geweldig. Vanaf dan zijn ze vrienden. In Parijs komen ze elkaar tegen, en nog een paar keer, maar uiteindelijk overlijdt ze.
Het hoofdstuk gokken. Ze vertelt dat ze het eerst moest leren, maar zodra ze dat kon, en ze zat aan de “chemin de fer” tafel, waar ze een behoorlijke reputatie kreeg. In de eerste spellen (soms zelfs de eerste dagen) verloor ze een flink bedrag, soms wel oplopend tot 80 000 franc. Tot op de laatste dag, daar wint ze bijna alles weer terug, en gaat fluitend naar huis met een schuld van 500 franc.
En dan een hoofdstuk over Snelheid. Over de auto die eigenlijk een levend wezen is, over de vergelijkingen tussen de mens en de auto. Dit stuk is bijna poëzie, alles is vergeleken met een gevoel, een orgaan, een emotie.
Daarna over Orson Welles. Een filmproducent, en Françoise schrijft vol lof over hem. Hij maakt films, speelt in reclamespotjes, en smijt daarna al het geld weer over de bank. Het hele hoofdstuk gaat over zijn gedrag, zijn eigenaardigheden, zijn koppigheid. En hoe uniek hij was.
François is zelf een auteur van boeken. Totdat ze in het hoofdstuk “Toneel” gaat schrijven over de toneelstukken die ze gaat schrijven. Ene André Barsacq leest een stukje van haar in een tijdschrift, en zo begint haar carrière als toneelschrijfster. De ene keer is het toneelstuk een succes, een ander stuk flopt gigantisch. En toch was het Françoises bedoeling niet eens toneelstukken te gaan schrijven.
Rudolf Noerejev is was een balletdanser. Ook in dit hoofdstuk schrijft ze over haar vriendschappelijke relatie met hem, over hoe goed hij kan dansen. Hoe hij naar zichzelf kijkt, niet met een “wat-ben-ik-goed”-blik, maar met objectiviteit, hoe hij zichzelf beoordeelt.
Het hoofdstuk Saint-Tropez gaat over het stadje zelf. Over hoe rustig en lekker weinig toeristisch het stadje in de jaren vijftig was, toen ze daar een huis kocht, en over hoe druk en heel exclusief de hele buurt werd in de jaren negentig. Daar was ze niet al te blij mee.
De tijd en ruimte waar het zich afspeelt
Dit boek is verre van chronologisch. In het hoofdstuk over Tenessee Williams schrijft ze over dat ze een toneelstuk voor hem gaat vertalen, gaat schrijven, terwijl je alleen wist dat François een gewone auteur was, die bekend geworden was op haar negentiende. Daarop het antwoord krijg je te weten in het hoofdstuk “toneel”, waar duidelijk wordt hoe haar leven daar begon.
Een ander voorbeeld is dat ze wel verteld, tussen neus en lippen door, dat ze zich “momenteel in Saint-Tropez” bevond. Pas in een later hoofdstuk krijg je daar ook pas het fijne over te weten.
Daarentegen zijn de losse hoofdstukjes wel redelijk chronologisch, al heb je veel flashbacks, (maar daar kom ik later op terug), en kan ze zeg maar een gebeurtenis van dag twee beschrijven, dan van dag vijf, en dan weer van dag drie omdat dat met dag vijf te maken heeft. Zo raak je de chronologie een beetje kwijt. Maar bij andere hoofdstukken was de chronologie weer wel correct.
“Zo kwam het dat wij veertien brandend hete, chaotische dagen doorbrachten in Key West, dat in die tijd van het jaar uitgestorven was. Vijfentwintig jaar is het geleden. Meer dan vijfentwintig jaar. ’s Ochtends ontmoetten wij elkaar op het strand…”
En dan schrijft ze weer verder over wat ze toen deden. Dit stuk is pas geschreven nadat François schreef dat Tenessee was overleden. Ze vertelt over de mogelijke reden van zijn dood. En dan “flashed” ze weer “back”, over hoe het toen was, wat ze toen deden, met welk gevoel.
In ditzelfde stuk staat een tijdverdichting, in de flashback wordt alles samengevat wat ze toen met z’n vieren deden:
“’s Ochtends ontmoetten wij elkaar op het strand; Carson en Tenessee dronken grote glazen water, althans dat nam ik lange tijd aan, totdat ik er een grote slok van nam en constateerde dat het pure gin was. We zwommen, we huurden bootjes, we trachtten tevergeefs grote vissen aan de haak te slaan, de mannen dronken, de vrouwen ook, een beetje minder. We picknickten met smerige hapjes. Vermoeid keerden we terug naar huis, vrolijk of triest, maar wel met ons alen vrolijk of triest, van deze klassieke tochtjes.”
Terwijl in de rest van het hoofdstuk de dingen die ze deden en meemaakten wat uitgebreider beschreef. Met veel meer haar mening erin, bekeken uit verschillende hoeken. Dit stuk is overigens een stuk objectiever.
Een tweede voorbeeld staat in het hoofdstuk “gokken”, daar schrijft ze over de vijf jaar dat ze zichzelf verboden had te gokken. Verboden in Frankrijk, althans:
“Na een reeks lelijke tegenslagen besloot ik op een goede avond, …, mij voor vijf jaar op de zwarte lijst te laten zetten. Ik zal er meteen bij zeggen dat het vijf jaar lang een nachtmerrie was.”
Tijdsprongen gebruikt ze ook:
“Het was eveneens in een donkere nacht dat ik haar terugzag in Parijs, een jaar of twee later.”
Want de personen die zij spreekt ontmoet ze, dan neemt ze weer afscheid. Twee jaar, of twaalf jaar, of een andere tijdseenheid, komt ze hen weer tegen.
Tijdvertragingen kan ik me niet herinneren. Soms bij een gebeurtenis verteld ze erbij wat ze voelde, wat ze ervan vond, en dat erbij denken duurt natuurlijk langer dan dat de gebeurtenis in het echt was.
De verteltijd is 150 pagina’s. Mijn leestijd was zo’n twee à drie uur.
De ruimte
Dit verhaal speelt zich af in Amerika (Connecticut, New York, etc.), Londen, Parijs of Saint-Tropez. Soms binnenshuis, soms buitenshuis, dan weer in een schouwburg, dan in een trein. Ze had behoorlijk wat afgereisd.
De klimatologische omstandigheden hebben geen invloed op het verhaal, je kunt alleen aan de woordjes “winter” of “herfst” merken welk seizoen het is, en aan de zon, of die scheen of niet.
Eindoordeel
Dit boek was lastig te lezen, met veel moeilijke woorden en lange zinnen. Ik merkte dat ik toch na een tijdje aan die stijl gewend begon te raken en toen ging het lezen soepel. Toen ik het boek weglegde en een paar dagen later weer begon mee te lezen, snapte ik er weer helemaal niks van. Even doorbijten, zo’n tien minuten, en dan gaat het lezen soepel. Maar je moet niet langer dan een uur pauze nemen, dan lig je er weer helemaal uit.
Verder is alles op een heel droge manier geschreven:
“En het was ook niemands schuld dat ik vervolgens met mijn cabriolet wat buitelingen ging maken in een veld, dat ik als de gesmeerde bliksem het Heilig Oliesel (?) kreeg toegediend, en dat ik een half jaar lang zowel in het openbaar als privé zeer exclusief gekleed ging in verband en zwachtels.
Het zijn serieuze stukken, maar zo oppervlakkig en droog geschreven dat het komisch wordt.
Het boek ligt voor mij ook dicht bij poëzie, een auto vergelijken met een mens…. juist. Maar ze heeft het wel leuk gedaan.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden