1. Achtergrond informatie schrijfster.
Sophie van der Stap is geboren op 11 juni 1983
Ze woont in Amsterdam.
Ze kreeg tehoren dat ze kanker had in januari 2005. ze was toen 21 jaar oud. Ze ging haar belevingen en gevoelens opschrijven in een soort dagboek en later heeft ze er een boek van gemaakt. Het boek: ‘meisje met negen pruiken’
Interview met Sophie van der Stap:
Er is net een boek van je verschenen, wat doe je nog meer?
‘Ik ben bezig met twee artikelen voor de NL20 (gratis stadsmagazine, red.), waar ik eerder het Amsterdamse uitgaansleven voor keurde. Ook ben ik bezig met twee artikelen voor de Cosmopolitan; beide journalistiek tussen aanhalingstekens. Eind oktober ga ik naar mijn zus in Hongkong, daar ga ik artikelen proberen te slijten. Verder signeer ik deze dagen regelmatig boeken, draag stukjes uit mijn boek voor en doe ik tamelijk veel interviews, iets te veel, zo langzamerhand. Ik wil graag een echte roman schrijven, maar of dat zal gaan lukken weet ik nog niet.’
Heeft kanker je niet ontzettend moe gemaakt?
‘De ziekte is voorbij, maar de moeheid nog niet. Daarom leef ik ritmisch en schematisch. Sommige mensen denk ik dat weer helemaal de oude ben, maar dat duurt nog wel even. Ik ga weinig uit en val elke avond om een uur of één in slaap.’
Als je pruiken draagt voel je je een andere versie van jezelf, een typetje, zo schrijf je in je boek. Je bent nu ook veel in de media, is die ‘bekendheid’ niet net zo vervreemdend?
‘Ik merk er nog niet veel van. Ik zit misschien wel in de hoofden van mensen, ik word vaak pas herkend als ik me voorstel of als ze mijn stem horen. Dat is tot nu toe vleiend geweest. Natuurlijk word je wel een kant opgetrokken waarvan je niet helemaal zeker weet of je het wel wilt. Toen ik net ziek geworden was kreeg ik ook bergen van aandacht. Op zich sympathiek, maar dat kon ik toen niet helemaal aan. Met het verschijnen van mijn boek is de media-aandacht misschien wel nog sterker. Maar nu heb ik een boek geschreven, en dat vind ik een goede reden om op bezoek te gaan bij programma's en om interviews te doen.’
Ben je anders naar jongens gaan kijken sinds je ziekte?
‘Ik kon niet veel geven, ik leefde veel voor mezelf. Ik zocht tijdens mijn ziekte ook helemaal niet de perfecte jongen, maar ik wilde wel aandacht en warmte. Ik wilde gewoon erbij horen en kunnen flirten. Ik ben er nu meer achter gekomen waar ik voor ga. Geen nepperts, maar jongens die zichzelf zijn. Na het schrijven hierover voelde ik me bevrijd, maar ook kwetsbaar, omdat ik mijn boekje open heb gedaan. En omdat ik niet een heel vroom meisje ben dat één vriendje heeft gehad, hoewel dat vrij normaal is natuurlijk.’
Was er een moment dat je de dood heel dichtbij voelde?
‘Dat was in de eerste maanden, toen nog moest blijken of de chemo aansloeg. Het is wel gek dat je op het moment dat je hoort dat je ziek bent, je je opeens ook ziek gaat voelen. En als je ziet dat je lijf aan het afzwakken is, is dat eng. De angst voor de dood liet me niet los in die periode, ik heb toen ook met veel lotgenoten gepraat. Nu ben ik niet meer bang voor de dood. Ik ben wel bang om niet maximaal te leven. Dat kan zijn omdat je te veel doet wat je omgeving je vertelt te doen, als je teveel vast zit in verwachtingspatronen.’
Dit zegt ze zelf over het boek:
Ik ben Sophie, het meisje met negen pruiken. Als freelance journaliste schrijf ik voor COSMOPOLITAN en NL20 over uitgaan, feestjes en singles. Mijn eerste boek, Meisje met negen pruiken, ligt nu in de winkels.
In januari 2005 kreeg ik te horen een kankerpatiente te zijn, waarvoor ik een traject van 54 weken chemotherapie en bestraling heb ondergaan. In mijn boek schrijf ik over mijn pruiken - die ik elk een eigen naam heb gegeven - botte artsen en mooie artsen, eenzaamheid, chemozakjes, gekke zusters en daten met bagage.
Dagboekfragmenten, journalistieke werk en foto's van mijn negen pruiken. Ik hoop dat ik graag gelezen word.. Lfs Sophie
2. Belangrijke gebeurtenissen in het verhaal.
De gevoelens en gedachten van de hoofdpersoon waren het belangrijkste in het boek. Dit komt, omdat zij in het boek vertelt hoe zij zich tijdens en na gebeurtenissen voelt en hoe ze er over denkt.
Er zijn niet veel belangrijke gebeurtenissen in het verhaal, maar ik denk dat het daar ook niet om draait in dit boek. De grootste gebeurtenis is wanneer Sophie te horen krijgt dat ze kanker heeft. De gebeurtenissen in het boek vond ik spannend, omdat het voor Sophie ook spannend is. Dat brengt ze goed over omdat ze haar gevoelens uitgebreid vertelt.
Ik denk dat het boek goed afloopt, omdat Sophie schoon is verklaard. En dat is wat je het hele boek voor haar hoopt.
3. Thema, motieven en motto.
Het thema is: een jong meisje met kanker.
De motieven in het boek zijn natuurlijk de pruiken, waarmee ze telkens iemand anders is. Een ander motief is de liefde van en voor haar vrienden, de witte jassen in het ziekenhuis, Dokter K, de eenzaamheid en munt thee.
Het motto komt van K.P. Kavafis. Aan het begin van het boek staat:
‘Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka,
Wens dat de weg dan lang mag zijn,
Vol wedervaardigheden, vol belevenissen.’
Aan het eind van het boek staat:
‘Ithaka schonk je de mooie reis.
Bestond het niet, dan was je nooit vertrokken.
Maar meer heeft het je niet te bieden.’
Dit komt uit een gedicht van de Griekse dichter K.P. Kavafis die leefde tussen 1863 en 1933. Hij leefde in een strikt isolement. Met dit gedicht (Ithaka) wilt hij iedereen aansporten om naar de werkelijk belangrijke dingen in het leven te zoeken.
Sophie krijgt dit gedicht in het boek van een vriend van haar.
4. Personages, innerlijk en uiterlijk, ontwikkelingen en hun relatie’s.
Sophie is de hoofdpersoon. Ze is 21jaar, heeft grote ogen en dikke, volle lippen. Ze krijgt op haar 21ste te horen dat ze een bijzondere vorm van kanker heeft en dat de kans op genezing erg klein is. Aan het begin, voordat bij haar kanker geconstateerd is, vind Sophie het ziekenhuis absoluut niet erg. Dit komt vooral door de witte jassen met mooie hoofden er boven. Zeker Dokter K vindt ze erg leuk. Later wanneer ze te horen krijgt dat ze kanker heeft vind ze alles kut, zoals ze dit zelf heel vaak zegt. Dokter L, noemt ze dan ook Dokter Lul. Later in het boek, als blijkt dat het allemaal heel goed gaat met Sophie, en ze bijna klaar is, noemt ze Dokter L (die ze het hele boek als een onmenselijke wetenschapper heeft gezien) Dokter Lief. Op deze manier, zie je dat Sophie er mee heeft leren omgaan en respect heeft voor de artsen die ze eerst zo stom vond, behalve de knappe dan. Wat ook kenmerkend aan Sophie is dat ze heel veel alleen wilt doen. Ze wil bijvoorbeeld alleen naar het ziekenhuis voor de chemokuren.
De moeder van Sophie is heel lief voor haar en weet precies hoe ze zich voelt. Dit komt, omdat ze zelf een jaar daarvoor borstkanker heeft gehad. Via het boek weet je, dat ze haar haren graag opgestoken heeft, maar door haar kanker is het nog erg kort.
Saskia is de zus van Sophie. In het boek wordt ze zus genoemd. Ze zorgt voor het huishouden wanneer Sophie in het ziekenhuis ligt en iedereen met haar bezig is. Ze kookt regelmatig Pasta voor Sophie, omdat ze het ziekenhuis eten niet lekker vind. Saskia staat voor iedereen klaar en probeer het voor iedereen zo prettig te laten verlopen.
De vader van Sophie komt niet zoveel in het boek voor. In het begin, wanneer ze het nieuws van Sophie haar kanker te horen krijgen is hij heel erg positief.
Annabel is de beste vriendin van Sophie. Ze staat altijd voor haar klaar en is erg lief voor haar. Ze helpt Sophie ook bij haar kleding keuze.
Juriaan is een jongen die Sophie leert kennen via haar kanker. Hij heeft zelf kanker gekregen en ze vindt het heel erg prettig om hier met hem over te praten. Ze begrijpen elkaars angsten en hij kan haar als enige in haar ogen kijken en zeggen dat alles weer goed komt. Op een gegeven moment, wordt ze verliefd op hem. Maar de liefde komt niet van twee kanten.
Chantal leert Sophie kennen via de televisie. Sophie komt namelijk in de wereld draait door en Chantal mailt haar meteen dezelfde avond. Ze wonen allebei in Amsterdam en hebben de overeenkomst dat ze allebei jong(Chantal is 34 jaar) en kankerpatiënt zijn. Het enige verschil tussen Chantal en Sophie is dat Chantal ongeneselijk ziek is en niet meer dan 2jaar heeft gekregen. Ondanks dit is Chantal heel erg vrolijk. Ze heeft zich erbij neer gelegd en geniet van haar leven zoals ze dat nog heeft. Sophie heeft hier veel respect voor. Ze worden heel snel goede vriendinnen en spreken elkaar vaak. Wanneer het aan het eind in het boek heel slecht met Chantal gaat, staat Sophie ook voor haar klaar.
Jan is een goede vriend van Sophie die ze graag om zich heen heeft, net zoals Jochem, en Martijn. Ook Rob is een goede vriend van Sophie, ze voelt zich heel veilig en goed bij hen. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Maar op een gegeven moment wordt Sophie verliefd op hem. Ze hebben iets wat van korte duur is, hij maakt het uit, omdat het allemaal te onzeker is. Sophie is hier kapot van.
Naast al deze personages zijn er ook nog een hoop zusters waarmee Sophie een steeds betere band krijgt. Deze zusters zijn onder andere Zuster Bas (een mannelijke verpleger, volgens haar een beetje homo, omdat hij anders geen verpleger was geworden) Pauke en Hanneke.
5. Plaats.
De plek waar het zich afspeelt is in en rondom Amsterdam. Onder andere in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, het ziekenhuis waar Sophie haar chemokuur krijgt en Amsterdamse terrasjes en clubs. Ook komt Sophie af en toe in Rotterdam, hier gaat ze naar het ziekenhuis voor bestraling.
6. Tijd, is het chronologisch verteld of zijn er flashbacks en/of vooruitblikken (flash forward)
Tijd: Het verhaal speelt zich af vanaf 17 februari 2005 en duurt tot 23juni 2006. Dit weet ik, omdat het een dagboek is, en elke datum er precies in vermeld staat.
Het verhaal is chronologisch verteld want het is een dagboek en weet ze dus nog niet wat er gaat gebeuren.
7. Taal gebruik/stijl
Het taalgebruik in het boek is heel makkelijk. Af en toe komen er wat moeilijke dokterstaal worden in voor. Ze vertelt dan wat de dokter heeft gezegd, en geeft daarna een uitleg van wat hij ermee bedoeld heeft. De gebeurtenissen waren duidelijk beschreven. Op een gegeven moment vertelt Sophie dat er een zuster komt aanlopen met een prik, hem schoonmaakt en vervolgens met de lange naald richting haar been gaat. Hoe ze dit vertelt is echt heel erg goed. Ik begreep precies wat ze bedoelde. Ook hoe ze vertelt hoe iedereen aankijkt en over hoe ze door het ziekenhuis loopt zijn heel erg goed. Ik kon me alles heel goed inbeelden.
Er kwamen redelijk veel dialogen in het boek voor, maar dit was niet lastig lezen. Ze vertelt dan over hoe gesprekken met de dokter, haar moeder of met een van haar vrienden gingen.
8. Eigen mening
Het boek leest heel vlot. De spannende momenten kwamen op het goede moment. Dat komt, omdat het boek meteen spannend begint. Aan het begin van het boek krijgt Sophie te horen dat ze kanker heeft. Hierdoor zit je er meteen in.
Doordat je de gevoelens en gedachtes van de hoofdpersoon heel precies weet, en ik ze goed kon begrijpen kon ik me goed in de hoofdpersoon inleven.
Eigenschappen van de hoofdpersoon die ik heel goed vond, waren dat ze, ondanks haar kanker, het nog steeds leuk kon hebben en uit ging. Ook vond ik het knap, dat ze op sommige momenten haar hele ziekte even achter zich liet en het even kon vergeten. Wat ik ook heel leuk vond, was dat Sophie zich bij elke pruik anders voelde. De eigenschappen die ik nog het meeste waardeer zijn haar humor, haar positieve instelling en haar kracht om door te gaan.
De afloop vond ik verrassend, dit komt omdat het aan het begin van het boek allemaal nog heel onzeker is of Sophie geholpen kan worden. De afloop, dat Sophie schoon is, is hierdoor heel verrassend. Wel vind ik het jammer dat het boek niet wat langer is. Je wilt toch weten of het na een tijdje nog steeds goed gaat met Sophie.
9. Recensie
Alsof het niet genoeg was dat een verhaal waar was, alsof fictie al te veel greep had op de werkelijkheid, is men begonnen waar gebeurde verhalen te schrijven. Over het algemeen zijn dat zeer onwaarschijnlijke verhalen. Het is ook verwarrend: verhalen die bij wijze van spreken bij de buren of, godbetert, in je eigen huis hadden kunnen plaatsvinden, zijn verzonnen, en dan zijn verhalen over Spoorloos-achtige herenigingen en wonderbaarlijke opstandingen waar?
Meisje met negen pruiken is een waar verhaal. Het is onwaarschijnlijk, maar het is echt gebeurd. Sophie, een meisje van begin twintig blijkt kanker te hebben, een kinderkanker die nog bijna nooit bij volwassenen is aangetroffen. Een rigoureuze behandeling wordt ingezet met chemo’s en bestraling. Het meisje wordt kaal en ziek maar besluit haar oude leventje niet op te geven. Ze koopt pruiken, negen in totaal, en blijft feesten, flirten en op vakantie gaan. En ze overleeft het. Ze blijkt een wijzer en gelukkiger meisje te zijn geworden.
Sophie zet haar leven voort met pruiken uit de theaterwinkel, is Oema, of Pam, Stella, Sue, Daisy, Blondy, Platina, Lydia of Bébé. Alle negen de pruiken èn het korte kopje van Sophie zelf staan op het omslag van het boek, en minstens één, maar waarschijnlijk meer ben je al tegengekomen in je dag- of maandblad of op tv. Met elke pruik is ze iemand anders, maar steeds blijft ze vrouwelijk, niet een kale zieke. Het is haar bescherming. Ook als ze naast een ziekte een liefdesleven blijkt te hebben.
‘Zoenen, knuffelen en vrijen. Passie en seks. Toch nog maar even langs bij mijn pruikenwonder om wat extra plakkertjes te kopen en zo mijn pruiken wat seksbestendiger te maken. Zonder pruik vrij ik niet, mijn haar ligt altijd op de rand van het bed. Ik vind het nog moeilijk me helemaal te laten gaan bij Rob, uit angst dat hij schrikt voor de bagage die ik mee naar bed neem. Ik leef zo in mijn eigen wereld. Misschien dat ik daarom ook wel zo aan mijn pruiken vasthoud, die kale kop is zo confronterend.’
Die eigen wereld bestaat uit een aantal ziekenhuizen, een paar huizen en cafés in Amsterdam, knappe dokters, lieve zusters, lieve familie, goede vrienden. En ze kotst, ze feest (naast de standaard chemicaliën neemt Sophie ook partydrugs), ze vreest het ergste en flirt het leukste. Eigenlijk is Sophie van der Stap een heel gewoon meisje, met een heel gekke ziekte en een unieke, tweevoudige remedie: chemo’s en pruiken. Het boek van haar verhaal is ook heel gewoon. Het is eigenlijk net een dagboek.
Dagboeknotities en weblogs (in dit geval http://www.sophieblog.com/) werken goed als basismateriaal voor waar gebeurde verhalen. Ze geven structuur, en een levendige, realistische smaak aan het verhaal. Maar ze hebben bewerking nodig, en die ontbreekt aan Meisje met negen pruiken. Meer passages als bovenstaande springen van de hak op de tak en hele verhaallijnen verdwijnen of verschijnen plots. Waar zijn Sophies ouders gebleven? En waarom komt er nog een heel verhaal over schrijverschap en media-aandacht bij? Waarom komt het schrijnende verhaal van terminale lotgenote Chantal pas aan het eind? Naast de negen pruiken, Chantal, een hele trits behandelende knappe artsen duiken er regelmatig nieuwe personages op, meestal verplegend, ziek of aantrekkelijk, die na een of twee vermeldingen verdwijnen. Maar de enige die echt uit de verf komt is Sophie, in haar eigen, kleine wereldje. Goed, het zal allemaal wel waar zijn, maar heel overzichtelijk is het niet, en het verhaal wordt er niet sterker van.
Meisje met negen pruiken (waarom eigenlijk zonder lidwoorden?) had zoveel meer kunnen zijn. Het had meer vragen kunnen oproepen over liefde en dood, over ziekte en identiteit, over angst en fantasie. Het had meer kunnen zijn dan een hype en een waar gebeurd verhaal.
Schrijver: Daan Stoffelsen, 16 februari 2007
Bron: www.recensieweb.nl
Sophie van der Stap is geboren op 11 juni 1983
Ze woont in Amsterdam.
Ze kreeg tehoren dat ze kanker had in januari 2005. ze was toen 21 jaar oud. Ze ging haar belevingen en gevoelens opschrijven in een soort dagboek en later heeft ze er een boek van gemaakt. Het boek: ‘meisje met negen pruiken’
Interview met Sophie van der Stap:
Er is net een boek van je verschenen, wat doe je nog meer?
‘Ik ben bezig met twee artikelen voor de NL20 (gratis stadsmagazine, red.), waar ik eerder het Amsterdamse uitgaansleven voor keurde. Ook ben ik bezig met twee artikelen voor de Cosmopolitan; beide journalistiek tussen aanhalingstekens. Eind oktober ga ik naar mijn zus in Hongkong, daar ga ik artikelen proberen te slijten. Verder signeer ik deze dagen regelmatig boeken, draag stukjes uit mijn boek voor en doe ik tamelijk veel interviews, iets te veel, zo langzamerhand. Ik wil graag een echte roman schrijven, maar of dat zal gaan lukken weet ik nog niet.’
‘De ziekte is voorbij, maar de moeheid nog niet. Daarom leef ik ritmisch en schematisch. Sommige mensen denk ik dat weer helemaal de oude ben, maar dat duurt nog wel even. Ik ga weinig uit en val elke avond om een uur of één in slaap.’
Als je pruiken draagt voel je je een andere versie van jezelf, een typetje, zo schrijf je in je boek. Je bent nu ook veel in de media, is die ‘bekendheid’ niet net zo vervreemdend?
‘Ik merk er nog niet veel van. Ik zit misschien wel in de hoofden van mensen, ik word vaak pas herkend als ik me voorstel of als ze mijn stem horen. Dat is tot nu toe vleiend geweest. Natuurlijk word je wel een kant opgetrokken waarvan je niet helemaal zeker weet of je het wel wilt. Toen ik net ziek geworden was kreeg ik ook bergen van aandacht. Op zich sympathiek, maar dat kon ik toen niet helemaal aan. Met het verschijnen van mijn boek is de media-aandacht misschien wel nog sterker. Maar nu heb ik een boek geschreven, en dat vind ik een goede reden om op bezoek te gaan bij programma's en om interviews te doen.’
Ben je anders naar jongens gaan kijken sinds je ziekte?
‘Ik kon niet veel geven, ik leefde veel voor mezelf. Ik zocht tijdens mijn ziekte ook helemaal niet de perfecte jongen, maar ik wilde wel aandacht en warmte. Ik wilde gewoon erbij horen en kunnen flirten. Ik ben er nu meer achter gekomen waar ik voor ga. Geen nepperts, maar jongens die zichzelf zijn. Na het schrijven hierover voelde ik me bevrijd, maar ook kwetsbaar, omdat ik mijn boekje open heb gedaan. En omdat ik niet een heel vroom meisje ben dat één vriendje heeft gehad, hoewel dat vrij normaal is natuurlijk.’
Was er een moment dat je de dood heel dichtbij voelde?
‘Dat was in de eerste maanden, toen nog moest blijken of de chemo aansloeg. Het is wel gek dat je op het moment dat je hoort dat je ziek bent, je je opeens ook ziek gaat voelen. En als je ziet dat je lijf aan het afzwakken is, is dat eng. De angst voor de dood liet me niet los in die periode, ik heb toen ook met veel lotgenoten gepraat. Nu ben ik niet meer bang voor de dood. Ik ben wel bang om niet maximaal te leven. Dat kan zijn omdat je te veel doet wat je omgeving je vertelt te doen, als je teveel vast zit in verwachtingspatronen.’
Dit zegt ze zelf over het boek:
Ik ben Sophie, het meisje met negen pruiken. Als freelance journaliste schrijf ik voor COSMOPOLITAN en NL20 over uitgaan, feestjes en singles. Mijn eerste boek, Meisje met negen pruiken, ligt nu in de winkels.
Dagboekfragmenten, journalistieke werk en foto's van mijn negen pruiken. Ik hoop dat ik graag gelezen word.. Lfs Sophie
2. Belangrijke gebeurtenissen in het verhaal.
De gevoelens en gedachten van de hoofdpersoon waren het belangrijkste in het boek. Dit komt, omdat zij in het boek vertelt hoe zij zich tijdens en na gebeurtenissen voelt en hoe ze er over denkt.
Er zijn niet veel belangrijke gebeurtenissen in het verhaal, maar ik denk dat het daar ook niet om draait in dit boek. De grootste gebeurtenis is wanneer Sophie te horen krijgt dat ze kanker heeft. De gebeurtenissen in het boek vond ik spannend, omdat het voor Sophie ook spannend is. Dat brengt ze goed over omdat ze haar gevoelens uitgebreid vertelt.
Ik denk dat het boek goed afloopt, omdat Sophie schoon is verklaard. En dat is wat je het hele boek voor haar hoopt.
3. Thema, motieven en motto.
Het thema is: een jong meisje met kanker.
De motieven in het boek zijn natuurlijk de pruiken, waarmee ze telkens iemand anders is. Een ander motief is de liefde van en voor haar vrienden, de witte jassen in het ziekenhuis, Dokter K, de eenzaamheid en munt thee.
Het motto komt van K.P. Kavafis. Aan het begin van het boek staat:
‘Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka,
Wens dat de weg dan lang mag zijn,
Vol wedervaardigheden, vol belevenissen.’
‘Ithaka schonk je de mooie reis.
Bestond het niet, dan was je nooit vertrokken.
Maar meer heeft het je niet te bieden.’
Dit komt uit een gedicht van de Griekse dichter K.P. Kavafis die leefde tussen 1863 en 1933. Hij leefde in een strikt isolement. Met dit gedicht (Ithaka) wilt hij iedereen aansporten om naar de werkelijk belangrijke dingen in het leven te zoeken.
Sophie krijgt dit gedicht in het boek van een vriend van haar.
4. Personages, innerlijk en uiterlijk, ontwikkelingen en hun relatie’s.
Sophie is de hoofdpersoon. Ze is 21jaar, heeft grote ogen en dikke, volle lippen. Ze krijgt op haar 21ste te horen dat ze een bijzondere vorm van kanker heeft en dat de kans op genezing erg klein is. Aan het begin, voordat bij haar kanker geconstateerd is, vind Sophie het ziekenhuis absoluut niet erg. Dit komt vooral door de witte jassen met mooie hoofden er boven. Zeker Dokter K vindt ze erg leuk. Later wanneer ze te horen krijgt dat ze kanker heeft vind ze alles kut, zoals ze dit zelf heel vaak zegt. Dokter L, noemt ze dan ook Dokter Lul. Later in het boek, als blijkt dat het allemaal heel goed gaat met Sophie, en ze bijna klaar is, noemt ze Dokter L (die ze het hele boek als een onmenselijke wetenschapper heeft gezien) Dokter Lief. Op deze manier, zie je dat Sophie er mee heeft leren omgaan en respect heeft voor de artsen die ze eerst zo stom vond, behalve de knappe dan. Wat ook kenmerkend aan Sophie is dat ze heel veel alleen wilt doen. Ze wil bijvoorbeeld alleen naar het ziekenhuis voor de chemokuren.
De moeder van Sophie is heel lief voor haar en weet precies hoe ze zich voelt. Dit komt, omdat ze zelf een jaar daarvoor borstkanker heeft gehad. Via het boek weet je, dat ze haar haren graag opgestoken heeft, maar door haar kanker is het nog erg kort.
De vader van Sophie komt niet zoveel in het boek voor. In het begin, wanneer ze het nieuws van Sophie haar kanker te horen krijgen is hij heel erg positief.
Annabel is de beste vriendin van Sophie. Ze staat altijd voor haar klaar en is erg lief voor haar. Ze helpt Sophie ook bij haar kleding keuze.
Juriaan is een jongen die Sophie leert kennen via haar kanker. Hij heeft zelf kanker gekregen en ze vindt het heel erg prettig om hier met hem over te praten. Ze begrijpen elkaars angsten en hij kan haar als enige in haar ogen kijken en zeggen dat alles weer goed komt. Op een gegeven moment, wordt ze verliefd op hem. Maar de liefde komt niet van twee kanten.
Chantal leert Sophie kennen via de televisie. Sophie komt namelijk in de wereld draait door en Chantal mailt haar meteen dezelfde avond. Ze wonen allebei in Amsterdam en hebben de overeenkomst dat ze allebei jong(Chantal is 34 jaar) en kankerpatiënt zijn. Het enige verschil tussen Chantal en Sophie is dat Chantal ongeneselijk ziek is en niet meer dan 2jaar heeft gekregen. Ondanks dit is Chantal heel erg vrolijk. Ze heeft zich erbij neer gelegd en geniet van haar leven zoals ze dat nog heeft. Sophie heeft hier veel respect voor. Ze worden heel snel goede vriendinnen en spreken elkaar vaak. Wanneer het aan het eind in het boek heel slecht met Chantal gaat, staat Sophie ook voor haar klaar.
Jan is een goede vriend van Sophie die ze graag om zich heen heeft, net zoals Jochem, en Martijn. Ook Rob is een goede vriend van Sophie, ze voelt zich heel veilig en goed bij hen. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Maar op een gegeven moment wordt Sophie verliefd op hem. Ze hebben iets wat van korte duur is, hij maakt het uit, omdat het allemaal te onzeker is. Sophie is hier kapot van.
Naast al deze personages zijn er ook nog een hoop zusters waarmee Sophie een steeds betere band krijgt. Deze zusters zijn onder andere Zuster Bas (een mannelijke verpleger, volgens haar een beetje homo, omdat hij anders geen verpleger was geworden) Pauke en Hanneke.
5. Plaats.
De plek waar het zich afspeelt is in en rondom Amsterdam. Onder andere in het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, het ziekenhuis waar Sophie haar chemokuur krijgt en Amsterdamse terrasjes en clubs. Ook komt Sophie af en toe in Rotterdam, hier gaat ze naar het ziekenhuis voor bestraling.
6. Tijd, is het chronologisch verteld of zijn er flashbacks en/of vooruitblikken (flash forward)
Tijd: Het verhaal speelt zich af vanaf 17 februari 2005 en duurt tot 23juni 2006. Dit weet ik, omdat het een dagboek is, en elke datum er precies in vermeld staat.
Het verhaal is chronologisch verteld want het is een dagboek en weet ze dus nog niet wat er gaat gebeuren.
Het taalgebruik in het boek is heel makkelijk. Af en toe komen er wat moeilijke dokterstaal worden in voor. Ze vertelt dan wat de dokter heeft gezegd, en geeft daarna een uitleg van wat hij ermee bedoeld heeft. De gebeurtenissen waren duidelijk beschreven. Op een gegeven moment vertelt Sophie dat er een zuster komt aanlopen met een prik, hem schoonmaakt en vervolgens met de lange naald richting haar been gaat. Hoe ze dit vertelt is echt heel erg goed. Ik begreep precies wat ze bedoelde. Ook hoe ze vertelt hoe iedereen aankijkt en over hoe ze door het ziekenhuis loopt zijn heel erg goed. Ik kon me alles heel goed inbeelden.
Er kwamen redelijk veel dialogen in het boek voor, maar dit was niet lastig lezen. Ze vertelt dan over hoe gesprekken met de dokter, haar moeder of met een van haar vrienden gingen.
8. Eigen mening
Het boek leest heel vlot. De spannende momenten kwamen op het goede moment. Dat komt, omdat het boek meteen spannend begint. Aan het begin van het boek krijgt Sophie te horen dat ze kanker heeft. Hierdoor zit je er meteen in.
Doordat je de gevoelens en gedachtes van de hoofdpersoon heel precies weet, en ik ze goed kon begrijpen kon ik me goed in de hoofdpersoon inleven.
Eigenschappen van de hoofdpersoon die ik heel goed vond, waren dat ze, ondanks haar kanker, het nog steeds leuk kon hebben en uit ging. Ook vond ik het knap, dat ze op sommige momenten haar hele ziekte even achter zich liet en het even kon vergeten. Wat ik ook heel leuk vond, was dat Sophie zich bij elke pruik anders voelde. De eigenschappen die ik nog het meeste waardeer zijn haar humor, haar positieve instelling en haar kracht om door te gaan.
De afloop vond ik verrassend, dit komt omdat het aan het begin van het boek allemaal nog heel onzeker is of Sophie geholpen kan worden. De afloop, dat Sophie schoon is, is hierdoor heel verrassend. Wel vind ik het jammer dat het boek niet wat langer is. Je wilt toch weten of het na een tijdje nog steeds goed gaat met Sophie.
9. Recensie
Alsof het niet genoeg was dat een verhaal waar was, alsof fictie al te veel greep had op de werkelijkheid, is men begonnen waar gebeurde verhalen te schrijven. Over het algemeen zijn dat zeer onwaarschijnlijke verhalen. Het is ook verwarrend: verhalen die bij wijze van spreken bij de buren of, godbetert, in je eigen huis hadden kunnen plaatsvinden, zijn verzonnen, en dan zijn verhalen over Spoorloos-achtige herenigingen en wonderbaarlijke opstandingen waar?
Meisje met negen pruiken is een waar verhaal. Het is onwaarschijnlijk, maar het is echt gebeurd. Sophie, een meisje van begin twintig blijkt kanker te hebben, een kinderkanker die nog bijna nooit bij volwassenen is aangetroffen. Een rigoureuze behandeling wordt ingezet met chemo’s en bestraling. Het meisje wordt kaal en ziek maar besluit haar oude leventje niet op te geven. Ze koopt pruiken, negen in totaal, en blijft feesten, flirten en op vakantie gaan. En ze overleeft het. Ze blijkt een wijzer en gelukkiger meisje te zijn geworden.
‘Zoenen, knuffelen en vrijen. Passie en seks. Toch nog maar even langs bij mijn pruikenwonder om wat extra plakkertjes te kopen en zo mijn pruiken wat seksbestendiger te maken. Zonder pruik vrij ik niet, mijn haar ligt altijd op de rand van het bed. Ik vind het nog moeilijk me helemaal te laten gaan bij Rob, uit angst dat hij schrikt voor de bagage die ik mee naar bed neem. Ik leef zo in mijn eigen wereld. Misschien dat ik daarom ook wel zo aan mijn pruiken vasthoud, die kale kop is zo confronterend.’
Die eigen wereld bestaat uit een aantal ziekenhuizen, een paar huizen en cafés in Amsterdam, knappe dokters, lieve zusters, lieve familie, goede vrienden. En ze kotst, ze feest (naast de standaard chemicaliën neemt Sophie ook partydrugs), ze vreest het ergste en flirt het leukste. Eigenlijk is Sophie van der Stap een heel gewoon meisje, met een heel gekke ziekte en een unieke, tweevoudige remedie: chemo’s en pruiken. Het boek van haar verhaal is ook heel gewoon. Het is eigenlijk net een dagboek.
Dagboeknotities en weblogs (in dit geval http://www.sophieblog.com/) werken goed als basismateriaal voor waar gebeurde verhalen. Ze geven structuur, en een levendige, realistische smaak aan het verhaal. Maar ze hebben bewerking nodig, en die ontbreekt aan Meisje met negen pruiken. Meer passages als bovenstaande springen van de hak op de tak en hele verhaallijnen verdwijnen of verschijnen plots. Waar zijn Sophies ouders gebleven? En waarom komt er nog een heel verhaal over schrijverschap en media-aandacht bij? Waarom komt het schrijnende verhaal van terminale lotgenote Chantal pas aan het eind? Naast de negen pruiken, Chantal, een hele trits behandelende knappe artsen duiken er regelmatig nieuwe personages op, meestal verplegend, ziek of aantrekkelijk, die na een of twee vermeldingen verdwijnen. Maar de enige die echt uit de verf komt is Sophie, in haar eigen, kleine wereldje. Goed, het zal allemaal wel waar zijn, maar heel overzichtelijk is het niet, en het verhaal wordt er niet sterker van.
Meisje met negen pruiken (waarom eigenlijk zonder lidwoorden?) had zoveel meer kunnen zijn. Het had meer vragen kunnen oproepen over liefde en dood, over ziekte en identiteit, over angst en fantasie. Het had meer kunnen zijn dan een hype en een waar gebeurd verhaal.
Schrijver: Daan Stoffelsen, 16 februari 2007
Bron: www.recensieweb.nl
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden