Titel: Komt een vrouw bij de dokter
Auteur: Raymond van der Klundert
Pseudonoiem voor: Kluun
Uitgeverij: Podium
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 2003
Druk: Eerste druk
Aantal bladzijden: 315 bladzijden
Genre: Komisch drama

Samenvatting
Een jong en hip pasgetrouwd stelletje (Carmen en Stijn van Diepen) hebben samen een dochtertje, Luna (1 jaar). Ze zijn heel gelukkig. Beiden hebben ze een eigen bedrijf, ze leven zonder geldproblemen in het bruisende Amsterdam en hebben leuke vrienden. Dan neemt hun leven een onverwachtse wending. Bij Carmen wordt borstkanker geconstateerd. Twee jaar eerder was ze ook voor een onderzoek bij de dokter geweest, naar aanleiding van pijn in haar borst, net als deze keer. Toen werd ze doorverwezen naar het ziekenhuis, waar uiteindelijk werd verklaard dat het vals alarm was. Nu blijkt dus, na een paar jaar, dat Carmen door die fatale fout wel kanker blijkt te hebben. Dit is een grote schok en niet te bevatten voor Carmen, Stijn en hun vrienden. Voor Carmen en Stijn begint een leven vol ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en kuren.

Voordat Carmen kanker kreeg, leefden ze gelukkig. Maar toch was alles niet even perfect. Stijn zegt namelijk een “monofoob” te zijn. Dat wil zeggen dat hij niet monogaam kan zijn. Hoe gelukkig hij ook is met een vriendinnetje dat hij op een willekeurig moment had, had hij altijd de onbedwingbare drang om vreemd te gaan. Ook nu hij met Carmen is getrouwd. Met collega’s, vriendinnen (ook bevriend met Carmen) en allerlei onbekende dames die hij tijdens het uitgaan ontmoet. Hij houdt veel van uitgaan. Toch gaat hij wel elke keer weer mee met Carmen met de ziekenhuisbezoeken, thuis is hij lief voor haar, hij verzorgt haar. Alleen is het voor hem ondenkbaar om zijn wekelijkse uitgaansavond op vrijdag te schrappen. Die avond (inclusief alle scharrels) heeft hij nodig om het allemaal te kunnen volhouden.


Met Carmen gaat het steeds slechter, ze stopt ook met werken. Ze vindt het heel fijn dat Stijn zo goed voor haar zorgt, maar heeft een dubbel gevoel vanwege het feit dat hij altijd te laat komt en haar dan in onzekerheid laat, alleen thuis. Ze weet wel dat hij vreemdgaat, hij heeft haar dat aan het begin van hun relatie eens verteld. Ze hebben er daarna niet meer over gepraat, met het gevolg dat ze niet weet hoe erg het eigenlijk is. Diep van binnen heeft ze vermoedens, maar ze lijkt het niet te willen weten.

Als Stijn met carnaval in Breda is, met vrienden, en Carmen al ziek is, is hij heel blij als hij Roos ziet. Hij vindt haar fantastisch en heeft haar al eerder ontmoet in Breda met carnaval. Tot zijn grote teleurstelling is ze nooit eerder op zijn versierpogingen ingegaan. Dit keer is het anders. In Breda gebeurt er niets, maar als ze later in Amsterdam een afspraakje maken heeft hij wel ‘beet’. Deze afspraak leidt tot meerdere, en die afspraakjes leiden tot een heuse verhouding. Dat is nieuw voor Stijn, zo ver is het nooit gekomen met zijn scharrels. Hij heeft haar nodig, hij verlangt ieder ogenblik naar haar. Ze krijgen een chaotische affaire en hij maakt elk vrij moment op de dag vrij voor haar en rijdt naar haar toe, ze sms’en en bellen.

Ondertussen heeft Carmen al haar borst moeten laten amputeren en ze is kaal, het blijft bergafwaarts gaan. Soms heeft ze goede momenten, maar ze word erg snel moe en begint eng mager te worden. De kanker heeft zich nu ook uitgezaaid in andere organen. Tussen Stijn en Carmen gaat het niet erg goed. Ze hebben bijvoorbeeld geen seks meer; daar heeft Carmen geen zin in (veel te moe/ziek) en Stijn vind haar niet echt meer aantrekkelijk, nu die gekke lege platte plek er zit in plaats van een mooie volle borst zoals eerst. Door de verhouding met Roos komt Stijn nog veel vaker te laat en het is voor Carmen erg moeilijk. Stijn heeft het opgebiecht, dat hij zo veel vreemdgaat, maar hij kan haar niet over Roos vertellen.

Er gaat ruim een jaar voorbij voor ze het moment bereiken dat het zo slecht gaat met Carmen dat ze het opgeeft. Ze geeft aan dat ze aan euthanasie denkt. Het is een emotioneel besluit, maar het staat vast, ze zegt dat ze, op het moment dat zij het wil, kan beslissen een einde te maken aan haar lijden. Het is ook een opluchting, voor Stijn, haar moeder en hun vrienden, want hoe vreemd dat ook lijkt, het is voor hen allen erg zwaar geweest; om Carmen elk keer maar weer te helpen bij het overgeven, haar te zien lijden, haar te zien ijlen door de vele morfine die ze slikt, haar uitwerpselen op te ruimen en haar te wassen. Carmen heeft er vrede mee, dat de dood er aan komt. Nu dit vast staat, begint Carmen weer op te bloeien. Stijn en zij doen allemaal leuke dingen samen: ze gaan wat drinken en eten, gaan op vakantie naar Barcelona met z’n drieën en doen nog meer dingen “voor het laatst”. Ze zijn gelukkig samen en met Luna. Langzamerhand beginnen ze Luna voor te bereiden dat mama er binnenkort niet meer zal zijn. Carmen begint een dagboek voor haar, voor later en Stijn maakt samen met al hun vrienden een video waar iedereen wat over Carmen verteld. Ook voor Luna. Ze hebben ondertussen een Poolse au pair in huis die de werkzaamheden in huis overneemt.
Dan geven ze een “afscheidsfeest”. Al hun vrienden komen om de beurt langs om afscheid te nemen van Carmen, ieder doet dat op zijn manier. Iedereen heeft het er moeilijk mee maar ondanks dat het een zware tijd is geweest voor iedereen is het nu ook erg mooi hoe veel liefde er is. Stijn maakt de huiskamer mooi, de kamer waar Carmen opgebaard zal worden.

Ondertussen heeft Stijn al een keer de relatie met Roos beeindigd, maar hij kon toch echt niet zonder haar. Stijn is ook bij een vrouw geweest, Nora, om te praten over zijn problemen. Nora is een alternatief genezer. Dit heeft hem enorm geholpen; Nora heeft hem heel wat duidelijkheid gegeven. Nu Carmen bijna doodgaat, heeft hij zijn verhouding even stilgezet. Roos en hij zien elkaar niet, maar sms’en alleen nog. Stijn en Carmen zijn hechter dan ooit, ze zijn zielsgelukkig (naar omstandigheden), ze genieten van het laatste beetje leven dat Carmen nog heeft.

Alle vrienden hebben al afscheid genomen van Carmen maar wonderbaarlijk genoeg lijkt het daardoor beter te gaan met haar, ze bloeit op van al de liefde die ze krijgt. Hun meest hechte vrienden logeren nu ook bij hun. Maar uiteindelijk is toch het moment daar, het gaat weer slechter met haar en dan pleegt ze het allesbeslissende telefoontje en maakt een afspraak met de dokter die bij haar euthanasie zal gaan plegen. Nu het zo ver is, begint Stijn bang te worden. Hij heeft nog nooit iemand zien sterven, laat staan zijn vrouw. Maar ze kunnen er niet omheen. De dokter komt, en Carmen drinkt het slaapmiddel. Het duurt wat langer dan normaal voor Carmen echt overlijdt. Ze krijgt nog een extra spuit, die er definitief een einde aan zal maken. Na haar laatste woorden: “Nee hoor, ik ben er nog!” tijdens het in slaapvallen door het slaapdrankje, is Carmen overleden zonder pijn.

3. Verhaaltechniek
3.1 Dit verhaal heeft vele plaatsen waar het zich afspeelt. Voornamelijk komen er uitgaansgelegenheden voor in Amsterdam en het huis van Stijn en Carmen. Dit zijn toch wel de meest belangrijke plaatsen in het verhaal. Het is helemaal van deze tijd omdat je dit merkt aan de clubs waar het in het boek over gaat. Die bestaan ook echt op dit moment. Ook citaten die Kluun gebruikt zijn erg recent.

3.2 Stijn van Diepen

Een monofoob zoals hij zichzelf noemt. Hij heeft ontzettend veel moeite met trouw zijn. Hij is ontzettend gelukkig met Carmen en houdt ook veel van haar, maar de spanning van het vreemdgaan lijkt verslavend voor hem te werken. Ondanks zijn vele goede vrienden blijft hij dit gedrag voortzetten tot groot verdriet. Gelukkig zijn de laatste dagen van Carmen haar leven een omwenteling voor zijn levensstijl. Hij heeft een dochtertje, samen met Carmen. Luna. Daar is hij helemaal gek op.
Carmen van Diepen
Een jongen vrouw die lijkt te genieten van het leven hoewel ze zich erg ongelukkig voelt door de levensstijl van haar man. Ze probeert vaak genoeg om zijn vreemde gewoontes te verminderen maar het heeft geen effect. Tijdens haar ziekte (borstkanker wat na vele medische hulp uiteindelijk tot uitzaaiingen in al haar organen leidt) doet ze vaak vervelend naar Stijn, haar man, omdat ze gewoon niet weet hoe ze zich moet gedragen. Ook zij is dolgelukkig met haar dochtertje Luna.
Roseanne Verschueren
De geheime vriendin van Stijn. Hoewel hij het niet als een vriendin ziet. Hij houdt ook niet echt van haar, hij verlangt gewoon naar haar. Het is een vrouw waar niet zoveel van bekend is. Stijn gaat steeds vaker wanneer het maar kan naar haar toe ondanks de ziekte van Carmen. Carmen weet er van af. Hoewel ze het er niet openlijk over hebben. Een vreemde relatie. Dat vindt Roos zelf ook. Die ziet zich maar als een agendavulling van Stijn.

3.3 Dit verhaal is een ik-verhaal. Dat wil zeggen dat het verhaal verteld wordt door iemand die ook in het verhaal meespeelt. Dat is Stijn. Hij vertelt het hele verhaal inclusief zijn komische gedachten ertussen door en de emotionele momenten. Het is er fijn om te lezen omdat het door de schrijfstijl toch lijkt of het een personaal verhaal is.

3.4 Enkele motieven voor het verhaal:
- Humor: Stijn heet een vreselijke komische kijk op een aantal dingen in het dagelijkse leven. Dat maakt voor hem het leven met de ziekte van Carmen wat makkelijker en voor de lezer het boek minder verdrietig van tijd tot tijd.
- Vreemdgaan: Stijn zijn verslaving. Dat is duidelijk. Later blijkt ook nog dat Carmen een keer is vreemdgegaan met het idee: “Wat Stijn kan, kan ik ook!” Hier praten ze ook nog een keer over wanneer Carmen al ziek is. Stijn zou eigenlijk moeten veranderen, wat hij uiteindelijk pas doet tijdens de laatste paar dagen van Carmen.
- Liefde: Het hele boek zit vol met liefde. Liefde voor vrienden, liefde voor je vrouw of man, liefde voor je minnares, liefde voor je dochter, liefde voor je moeder en zelfs liefde voor drugs en drank. Deze combinatie van dat alles maakt het boek erg afwisselend wat ook weer allemaal verschillende blikken op het leven laat zien.


3.5 Een goed thema voor dit boek vind ik trouw zijn. Uiteraard slaat dit op Stijn die gedurende het hele boek daar erg veel moeite mee heeft. Maar het slaat ergens ook op Carmen. Zij is door haar ziekte (zo ziet zij het) niet trouw aan Stijn. Ze verwaarloost hem door elke boze bui op hem af te reageren en doordat ze compleet afhankelijk van hem is na een tijd.
Ook de vrienden van Stijn en Carmen zijn erg trouw aan hen. Ondanks dat veel vrienden weten van Stijn zijn buitenechtelijke feestjes blijven de vrienden van Stijn en Carmen trouw aan hen. Tijdens het ziektebed en sterfbed van Carmen wordt dit alleen maar meer.

3.6 De titel heeft niet veel uitleg nodig. Eigenlijk is het geen alomvattende zin (of woord) maar het is een fragment uit het boek wat maar één keer voorkomt. Dat Stijn het zo vreemd vindt als ze samen naar de dokter gaan voor de ziekte van Carmen. Hij zegt dat hij het zo vreemd nep vindt lijken. Het is echt zo een verhaaltje van “Er komt een vrouw bij de dokter en die…”

3.7 Een erg makkelijk boek. Helaas daardoor ook weinig punten waard maar ondanks de makkelijke schrijftaal door de vele grapjes en het oppervlakkige taalgebruik.

4. Beoordeling
4.1 Het is een erg fijn boek om te lezen. Het zou erg dramatisch zijn om te zeggen dat je er tranen van in je ogen krijgt want het is en blijft een verhaal. (Hoewel.. Daar zo meer over.) Het is wel mooi geschreven. De menselijke reacties op de ziekte van Carmen en het omgaan ermee gedurende die ziekte is erg mooi en vooral menselijk beschreven.

4.2 In het boek is het fragment dat Carmen uiteindelijk euthanasie pleegt erg mooi. Het is wel cliché, zo met elkaar in de slaapkamer en grapjes maken en een dokter erbij die grappig denkt te zijn. Maar het blijft wel een mooi stuk. Een beetje normaal, een beetje cliché, dat maakt het mooi.

4.3 Er zitten niet veel negatieve dingen in dit boek. Soms is het wel jammer hoe uitgebreid Stijn zijn seksuele avontuurtjes beschrijft met al zijn minnaressen, maar ergens hoort het er ook weer bij. Het laat zien hoe hij op een zeer vreemde manier, dat wel, zijn verdriet probeert te verwerken. Verder is het ook chronologisch geschreven dus nadenken hoef je ook niet echt.

4.4 Dit boek kan vergeleken worden geloof ik, met het leven van de schrijver zelf, Raymond van der Klundert. Ook hij is op jonge leeftijd (36 jaar) zijn vrouw verloren aan kanker. Het zal me daarom niks verbazen als hij veel dingen uit zijn eigen leven genomen heeft en in het boek heeft verwerkt.

4.5 Het boek is makkelijk te lezen. Het zit vol emoties. Vrolijke en verdrietige. Er zijn veel dingen in het boek die herkenbaar zijn, en erg veel humor. Dat maakt het wat luchtiger. Zo krijg je niet een opgelaten boek over de tranen die ze laten om de ziekte kanker.

Het grappige aan dit boek is dat Kluun lijkt te schrijven zodat alleen hij het snapt door zomaar ineens een nieuwe naam erin te gebruiken of een nieuwe naam van een bar of discotheek. Als lezer zou je het dan langzamerhand niet meer snappen maar hij heeft dan bij zulke nieuwe namen, een kader op de bladzijde waarin uitgelegd staat wat het precies is.

Voorbeeld:
In het verhaal zelf: “Ik zie aan de zwarte Beetle, die een meter of vijftig verderop staat. Dat Carmen al thuis is. Ik haal Luna uit de auto, loop naar de voordeur, haal diep adem en steek de sleutel in het sleutelgat.”
In het kader verderop de bladzijde: “Luna is mijn zonnetje. Ze is op dezelfde dag jarig als ik. Met haar geboorte was ik er in één klap van verzekerd dat mijn vrienden ook op mijn verjaardag komen als ik zestig ben. Ze willen die mooie, strakke vriendinnen van mijn dochter, die er dan zullen rondlopen, vast niet missen.”
Dit geeft weer wat minder saaie stukken in de tekst met uitleg. Dit stukje is trouwens ook een goed voorbeeld van de soort humor die in het boek voorkomt.