Motieven; Cacao, Wind, Personages: Max Veldman Wouter van Bakel, vader Veldman en ouders van Bakel Perspectief; uit de ogen van Wouter van Bakel. Ruimte; in Amsterdam, Haarlem, Vogelzang, Oudkerk aan de Amstel, Helsinki, Europa’s hoofdsteden, en de tourbus. Thema: Vriendschap, je ergens 100% voor inspannen Tijd; Van net na de oorlog tot ongeveer 1960 Titel verklaring; Max, een van de hoofd rol spelers wilde graag onzichtbaar zijn, op zo een manier dat niemand door had dat hij er nog was. Samenvatting Max Veldman is de beste vriend van Wouter van Bakel, van het moment dat Max op de lagere school komt. Max zegt dat zijn vader een uitvinder is en dat hij later zelf ook uitvinder wil worden. Wouter die Max een rare jongen vind maar toch erg is geïnteresseerd in zijn rare manier van denken. Max heeft allemaal rare natuurkundeboeken op zijn kamer staan en heeft zelf een filmprojector, ook heeft hij een fotografisch geheugen. Max is ook erg geïnteresseerd in de wind, en ook in de maker van de windkracht schaalverdeling, Lord Beaufort. Als ze naar de middelbare school zijn verwatert de vriendschap een beetje. Onder andere omdat ze in een andere klas dan elkaar zitten. Wouter begint naar de atletiek te gaan waar hij het erg goed doet. Vooral de honderd meter rennen is hij erg goed in. Als Max een keer komt kijken heeft hij eigenlijk geen belangstellig voor het rennen maar alleen voor de windmeter, hier vertelt hij aan Wouter dat hij zelf ook een windmeter wil maken. Wouter is zo goed in hardlopen, zijn tijd is 10,6 sec op de honderd meter dat is sneller dan de wind) dat hij mee mag doen aan de Olympische spelen in Helsinki, als hij echter voor zijn eerste wedstrijd in de startblokken staat en het startschot gaat af blijft hij gewoon staan. Hij is gelijk uitgeschakeld en moet naar huis. Als hij terug komt wil hij helemaal niks meer met atletiek te maken hebben en de atletiek club laat ook niks van zich horen. Ze halen allebei hun examen, Max doet het wel beter dan Wouter, en in de zomer vakantie gaan ze bij een bank werken. Elke dag moeten ze saldo’s bij elkaar optellen. Ze hadden afgesproken samen op vakantie te gaan maar Max blijft liever bij de bank werken. Wouter gaat in zijn eentje op vakantie naar Frankrijk. Als hij terug komt moet hij voor dienstplicht het leger in. Na het leger besluit Wouter als reisgids bij een reisbureau te gaan werken. Deze stukken in het verhaal zijn niet echt boeiend. Op een dag heeft hij last van zijn enkel, het lijkt niet zo erg te zijn maar binnen een week kan hij zijn hele been niet meer buigen en is alles opgezwollen. De huisarts verwijst hem naar een zorgtehuis, Woudrust dat in het plaatje Vogelenzang ligt. Niemand weet wat hij precies heeft maar hij wordt elke dag in zijn benen geprikt met naalden omdat ze denken dat het iets met zijn zenuwen te maken heeft. Na een paar weken begint hij miraculeus op te knappen Als hij buiten weer loopoefeningen doet. En door het park daar loopt met zijn “trainer” komen ze langs het psychiatrisch centrum Vogelezang waar Wouter door de hekken heen Max ziet staan. Hij probeert Max te roepen maar hij reageert niet op hem, pas als Wouter “Beaufort” roept komt Max naar hem toe "Beaufort, je bent gekomen!" is het enige wat Wouter tegen hem zegt. Wouter weet niet echt wat hij tegen hem moet zeggen en snapt eigenlijk niet veel van het hele voorval. De volgende dag krijgt hij bericht van Dr. Vrasdonk, een psychiater van Max, ze maken een afspraak in een theehuis in het park waar Dr. Vrasdonk aan Wouter vertelt dat Max is opgenomen omdat Max regelmatig zich in het publiek naakt verscheen en hiermee vrouwen lastig viel. Hij heeft al sinds zijn opname niet gesproken tegen het verplegend personeel. Dr. Vrasdonk wil graag dat Wouter een keer langskomt om met Max te praten. Zo gezegd zo gedaan en de volgende dag komt Wouter naar Max. Hij herkent zijn oude vriend wel maar hij ziet er wel heel anders uit, hij draagt geen bril meer, zijn haar is langer en zijn gezicht is ingevallen en ongeschoren. Max’ kamer hangt helemaal vol met thermometers, allemaal op andere hoogtes en op andere plaatsen. Max vertelt dat hij aan de hand van de kleine temperatuur verschillen de lucht circulaties probeert in kaart te brengen en het systeem erin probeert et ontdekken. Als Wouter vraagt waarom hij geen bril meer draagt vertelt Max hem dat hij dat niet meer doet omdat hij té veel zag, en dat hij zoveel moeite had alles wat hij zag te onthouden en te verwerken en dat hij blij was dat hij met zijn bril minder waarnam. Later als Wouter weer thuis is krijgt hij een verwarde brief waarin staat; "Stop deze brief in een fles en breng deze naar de zee. Zo wil ik gewiegd worden door de enige die mij nog wiegen kan." Wouter weet niet wat hij hiermee moet. Op een stormachtige nacht ontsnapt Max uit het psychiatrisch centrum en rent door de duinen zo de zee in en verdrinkt. Max Veldman is niet meer.