De oesters van Nam Kee. Auteur: Kees van Beijnum Ik ben dit boek gaan lezen, omdat ik het op de literatuurlijst zag staan. Ik had er wel ooit van gehoord, waarschijnlijk omdat er ook een film van is (die ik na het lezen van het boek ook gezien heb). Om te kijken of het boek me leuk leek, las ik eerst de flaptekst, en de eerste bladzijde. Het verhaal leek me wel leuk, onderwerpen als probleemjongeren en liefde spreken me wel aan. De stijl waarin het geschreven is vond ik ook wel fijn, niet te moeilijke woorden of ingewikkelde zinnen. Voor ik de oesters van Nam Kee ging lezen verwachte ik dat het humoristisch was, omdat die indruk werd gewekt door de meningen van eerdere lezers, die op de achterkant staan. Ook had ik verwacht dat het een romantisch boek zou zijn, omdat er in de flaptekst ook iets staat over een obsessieve liefdesrelatie. Doordat de eerste bladzijde begint met mijn vorige leven eindigde in Bretteville-sur-Laize dacht ik ook dat het over zoiets als reïncarnatie zou gaan, maar dat was niet zo. Een van de gebeurtenissen die me verbaasde tijdens het lezen was dat Thera, nadat ze een intensieve liefdesrelatie met Berry heeft gehad, weer terug ging naar haar ex Ben. Ze had namelijk eerder in het verhaal veel negatieve dingen over hem verteld. Dit was dus erg onverwacht. Er waren eigenlijk best veel onverwachte gebeurtenissen. Het plan van Thera en Berry om snel geld te verdienen om op vakantie te gaan vond ik wel leuk bedacht, dit was wel een van de leukste stukjes om te lezen, vind ik. Wat ik vervelend vond was dat er heel veel kleine gebeurtenissen tussendoor waren, die er voor de rest van het verhaal niets toe deden. Deze gebeurtenissen werden soms ook nog eens te uitvoerig beschreven waardoor ik het een beetje langdradig vond worden. Ook vond ik soms de tijdsprongen een beetje verwarrend, ik wist niet (en nu eigenlijk nog steeds niet) in welke volgorde alles gebeurd is. Achteraf vind ik het boek redelijk saai en langdradig, ik kwam er maar moeilijk doorheen omdat het zo langdradig was. Spannend vond ik het ook zeker niet en dat vind ik eigenlijk meestal wel belangrijk, omdat je dan vaak meer zin hebt om verder te lezen. Er werden veel te veel details verteld en ook werden er, zoals ik al eerder in dit verslag schreef, teveel kleine, onbelangrijke gebeurtenissen, te uitgebreid verteld. Het leek er ook wel op dat de eerste helft van het boek de inleiding was, omdat ik daarna pas een beetje begon te begrijpen waar het verhaal over ging. Daardoor werd het, vooral in het begin ook erg saai. Het is ook wel jammer dat ik het nu nog niet helemaal snap, het is me bijvoorbeeld nog niet helemaal duidelijk in welke volgorde alles nou is gebeurd en wat nou precies het einde is. Er zaten ook wel leuke stukjes in het boek en af en toe was het ook wel grappig of ontroerend, maar er zijn heel wat stukken die ze naar mijn mening beter weg hadden kunnen laten. Wat ik van dit boek heb geleerd is, dat je je niet te snel moet hechten aan iets of iemand, want voor je het weet, is het weg. Wat Thera ook zei was: wat goed is moet niet te lang duren, voor je het weet ga je er nog in geloven. Ik denk dat dit ook ongeveer is wat ze bedoelde.