TITEL Er komt een vrouw bij de dokter SCHRIJVER Kluun / Raymond van de Klundert JAAR VAN VERSCHIJNEN Eerste druk, 2003 UITGEVER Podium SAMENVATTING De hoofdpersonen zijn Stijn en Carmen. Carmen is een jonge vrouw waarbij kanker geconstateerd wordt. Stijn, Carmen en hun dochtertje Luna van twee, wonen in Amsterdam. Stijn en Carmen hebben allebei een eigen reclamebedrijf. Ze zijn jong, en leven geweldig. Geld, vrienden, vakanties, alles. Twee jaar geleden is Carmen voor een onderzoek bij de dokter geweest, naar aanleiding van pijn haar borst. Daar werd ze toen doorverwezen naar het ziekenhuis, waar uiteindelijk werd verklaard dat het vals alarm was en er niks aan de hand was. Nu blijkt dus, na een paar jaar dat Carmen doordat er niks is gezien bij het eerste ziekenhuisbezoek, wel kanker heeft, en nu zelfs al een groot tumor. Dit nieuws komt als een grote schok, een regelrechte hel. Voor Carmen en Stijn begint een leven vol ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en chemokuren. Omdat Stijn van vrouwen houdt, en Carmen steeds zieker wordt, stort hij zich in het nachtleven en gaat volop vreemd. Carmen wordt langzamerhand steeds zieker, en Stijn gaat steeds meer uit. Met Carnaval ontmoet hij Roos. Hij kende haar al van vorig jaar, en wilde haar beter leren kennen. Roos wilde dat niet omdat Stijn getrouwd is. Ze wisselen mail-adressen uit, en op een dag ontvangt Stijn een mailtje van Roos dat ze iets wil afspreken. Stijn wil dat ook. Uiteindelijk spreken ze steeds vaker af, en loopt het uit op een verhouding. Met Carmen gaat het steeds slechter. Ze besluit te willen beschikken over de mogelijkheid op euthanasie. Het lijkt een opluchting voor iedereen. Het is een zware tijd geweest. Carmen wil, omdat het zo slecht met haar gaat, en ze Stijn heel weinig ziet nog een keer met z’n drieën op vakantie. Inmiddels is Carmen kaal, en is haar ene borst geamputeerd. Stijn besluit op vakantie om haar te vertellen van de vele keren dat hij is vreemd gegaan, maar over Roos zegt hij niks. Na haar vakantie, lijkt het steeds beter te gaan met Carmen. Alles doen Stijn en zij nu voor het laatst. Stedentripjes, vakanties, alles. Carmen wil ook verhuizen. Dan weet ze waar haar man, en haar dochtertje later wonen. Als zij er niet meer is. Stijn heeft de verhouding met Roos nu stilgezet, omdat hij nu al zijn tijd aan Carmen wil besteden. Ze zien elkaar niet meer, maar smsen nog regelmatig. Luna snapt niet wat er met haar moeder aan de hand is, en Carmen en Stijn beginnen haar erop voor te bereiden dat haar mamma er over een tijdje niet meer is. Carmen schrijft een dagboek, en zij en Stijn maken samen een home-video. De toestand van Carmen verslechterd weer, en ze ligt nu hele dagen in bed. Ze geven een afscheidsfeest. Alle hun vrienden en familie komen langs en nemen afscheid van de zieke Carmen. Door alle liefde die ze van iedereen krijgt, lijkt Carmen weer op te bloeien. Maar uiteindelijk is toch het moment daar, het gaat weer slechter met haar en dan pleegt ze het allesbeslissende telefoontje en maakt een afspraak met de dokter die bij haar euthanasie zal gaan plegen. Weer komen haar vrienden afscheid nemen, en de hechte vriendenclub is er nog steeds. Nu het zo ver is, begint Stijn bang te worden. Hij heeft nog nooit iemand zien sterven, laat staan zijn vrouw. Maar ze kunnen er niet omheen. De dokter komt, en Carmen drinkt voor het laatst: het dodelijke drankje. Het duurt erg lang voor Carmen echt de wereld verlaat, daarom ze krijgt nog een extra spuit, die er nu echt een einde aan zal maken. Na haar laatste woorden: “Nee hoor, ik ben er nog!” en enkele stuipen en schokken, ademt Carmen haar laatste adem uit en sterft ze een vredige, maar langzame en pijnloze dood na al het leed wat ze had door de kanker waar ze aan leed. TITELVERKLARING Bij de titel van het boek, verwacht je niet dat het over kanker, of iets anders aangrijpends zou gaan. Tenminste ik niet. Nu ik het boek gelezen heb, past het er erg goed bij. Er komt een vrouw bij de dokter. Die vrouw is Carmen.
GENRE van het boek is ‘Ongeneeselijke ziekte’, anders kun je het niet zeggen. Heel het boek draait om de kanker van Carmen. Ook is een belangrijk thema: ‘Liefde’, omdat Stijn van Carmen blijft houden, ondanks alles. RECENSIE Het is een boek, wat mij, en vele anderen denk ik ook, lang bijblijft. Je leest het makkelijk. Het onderwerp is zwaar, maar omdat het heel erg makkelijk en begrijpelijk is geschreven, wil je in een keer doorlezen, en het wordt niet langdradig. Het is mooi om te lezen hoe de man, die partner is van een vrouw met kanker, alles meemaakt. De schrijver, Kluun, verteld in het verhaal zijn eigen levensverhaal. Soms is het echt belachelijk hoe Stijn zich gedraagt, nu zijn vrouw kanker heeft. Hij gaat vreemd en begint zelfs een verhouding. Maar het is zo eerlijk geschreven, zo mooi, en met veel humor en ik kon het me toch ook wel een beetje voorstellen waarom hij dat allemaal deed. Want het is natuurlijk ook vreselijk moeilijk als je partner kanker heeft, diegene kan niets meer, je moet voor diegene zorgen, en om het allemaal vol te kunnen houden heb je toch ook afleiding nodig. En dat was ook wat ik goed vond aan het boek, het is origineel, want je leest hier hoe het is als partner van een kankerpatiënt, hoe ontzettend zwaar dat is, en hoe je dat kan handelen. Stijn doet dat dus door er een affaire op na te houden en af en toe flink te schelden. De gevoelens van Carmen, daar kom je niet echt achter omdat alles uit het standpunt van Stijn is geschreven. Samen maken Stijn vanaf het midden van het boek niet echt heel veel meer mee, maar de dingen die ze samen meemaken worden heel erg goed en mooi beschreven, zodat je toch nog een heel goed beeld krijgt hoe Carmen alles beleeft. De schrijfstijl van Kluun is erg makkelijk, eerlijk en leuk. Het is makkelijk te volgen, en het is modern. Dat komt ook omdat er heel veel humor in het verhaal zit, zodat het altijd leuk blijft. Op een gegeven moment, als Carmen haar drankje gedronken heeft en eigenlijk moet overlijden, maar dat niet gebeurt, beschrijft hij hoe de dokter haar een spuit moet geven: ‘Bakker zoekt in zijn tas. Hij haalt er een injectiespuit uit, vult die weer met eenzelfde kleurloze vloeistof en legt hem op het kastje naast het bed. Dan gaat hij op zoek naar een geschikte ader. Die hij niet vindt. Ineens schieten de problemen met de chemokuur met het aanprikken me te binnen. Carmens aderen liggen blijkbaar te ver onder haar huid. Bakker bindt Carmens arm af en zoekt en zoekt. Nada. “Wil jij even aan de kant gaan?” vraagt hij en kruipt aan de andere kant van Carmen op het waterbed, de spuit in zijn ene hand en met zijn volle lichaamsgewicht steunend op het andere. Ik vind het een levensgevaarlijke stunt en weet niet of ik angstig moet kijken of de slappe lach moet krijgen. Als hij zo meteen zijn evenwicht verliest valt hij in de euthanasiespuit. Soort van: wie een spuit maakt voor de ander valt er zelf in. Zit ik hier zo meteen met een dooie doktor en een bijna-dood lichaam van Carmen. Leg dat maar eens uit aan de politie.’ Zo zitten er nog veel meer kleine, maar toch leuke grapjes in het boek die het verhaal niet saai maken. Wat ik ook leuk vond aan het boek waren de kadertjes met tekst die hier en daar op de bladzijden stonden. In het verhaal werd namelijk soms verwezen naar zo’n kadertje. Daar stond dan extra informatie, over discotheken, restaurants, vrienden, bedrijven etc. die je uitleg gaven. Die uitleg was absoluut niet belangrijk, maar toch begreep je het verhaal beter. Ook vond ik het leuk gedaan, hoe er bij elk begin van een nieuw hoofdstuk weer een nieuw stukje stond, met bronvermelding, uit de meest verschillende liedjes. Allemaal liedjes die verbonden waren aan dat bepaalde hoofdstuk. Heel leuk, origineel en mooi.