A. Zakelijke gegevens
Jef Geeraerts – De Ambassadeur
B. Thema en Motieven
1. Het thema van het boek is moeilijk te bepalen, misschien is het zo dat de ontaarde persoonlijkheid en de hebzucht van Louis Kessler dat het thema is. Hij is gretig en probeert alleen zijn eigen portemonnee te spekken via het smokkelen van Oosterse kunstvoorwerpen uit Laos. Het komt steeds terug, hij blaft alles en iedereen af. Is bezeten van macht, en kickt op leedvermaak.
2. Motieven
- De onderdanigheid van zijn bedienden is een motief. Ondanks dat hij een beestachtige smeerlap is, blijven zij hem aanspreken met Most Godly One en doen ze alles wat hij hen opdraagt, omdat ze bang zijn voor hem.
- Gerechtigheid is ook een motief. Uiteindelijk zal Louis Kessler bestraft worden voor zijn daden, mede doordat zijn vriend, een kruidenmenger, een agent is van de Russische geheime dienst. Komt dit extra hard aan. Eigenlijk leeft het hele boek naar dit moment toe, je ziet steeds het beeld van een ouwe bok met hoogmoedswaanzin, en dit eigenlijk alleen maar verder uitbreid. Je hoopt en hebt er geen medelijden mee dat deze man bestraft wordt.
- De vreemde cultuur van Laos is waarschijnlijk ook een motief. Het verhaal speelt zich af in Luang Prabang, er worden steeds moeilijke (Boeddhistische) worden gebruikt, en ook de dagelijkse gebruiken van Laos komen steeds terug. Zo is bijvoorbeeld een butler bezeten van de zwarte kunst en voert het zelf ook uit.
C. Personages
1.- Louis Kessler is oud-ambassadeur van België in Laos en is na zijn pensioen is Laos gebleven. Hij smokkelt Oosterse kunstvoorwerpen en verdovende middelen naar België om zijn eigen zakken te vullen. Hij heeft een kok en een butler in dienst die hij behandelt als beesten. Hij leeft een teruggetrokken bestaan en besteed zijn tijd aan het kijken van pornofilms en oorlogsfilms, deze bewaart hij achter slot en grendel in kast. Ook kijkt hij regelmatig snuff-movies, een film waarin iemand echt verkracht en vermoord wordt. Hier kickt hij op. Dit getuigt van een beestachtige persoonlijkheid.
- Butler van Louis, Ba Pe hij bedient Louis en voert al zijn bevelen op. Hij spreekt Louis aan met “Most Godly One”. Hij is bang voor zijn eigen baas. Maar wat de ambassadeur niet weet, is dat zijn Butler in zijn vrije tijd bedreven de zwarte kunst beoefent.
- Kok van Louis, San San ze is een normale vrouw die de zorg draagt voor het eten van de ambassadeur. Ook zij is bang voor Louis.
- De Vietnamese kruidenmenger waarmee de Ambassadeur bevriend is. Hij een agent van de Russische geheime dienst
Verwerkingsopdracht
Krantenartikel in relatie met boek
De CID in Amsterdam heeft als dekmantel voor kunstsmokkel gefungeerd. Daarbij werd dezelfde methode toegepast als bij het doorlaten van drugs, die tot de IRT-affaire heeft geleid. Onder toezicht en dekking van CID-rechercheurs kon een informant kunstwerken helen smokkelen en verkopen. Twee maanden geleden zegde de CID de samenwerking op met Michel van Rijn, de informant. Dat gebeurde nadat de CID-officier van justitie in Amsterdam - mr. Teeven was vervangen door een nieuwe officier, mr. A. Maan. Van Rijn die tegenwoordig ook als auteur van detectives over kunstsmokkel naar buiten treedt, was verbaasd en verbolgen over het stopzetten van de samenwerking. 'Ik heb zes jaar voor die jongens gewerkt en heel veel voor ze gedaan. En plotseling zonder uitleg mogen ze niets meer met mij te maken hebben., verklaarde hij. Volgens ingewijden, die anoniem willen blijven had van Rijn zijn CID-contactpersonen om de vinger gewonden. 'Ze waren idolaat van hem', aldus een zegsman. Steevast ging het initiatief voor een operatie uit van Van Rijn. Hij hield de CID voor dat hij gestolen kunstwerken zou terugbezorgen of een crimineel netwerk zou helpen oprollen. Intussen ging hij - zeggen ingewijden- onder toezicht en dekking van de politie met een deel of een groot deel van de buit vandoor. Van Rijn ontkent verdiend te hebben aan zijn samenwerking met de CID. 'Ik doe het om aan de goeie kant te staan', zegt hij. De laatste transactie die van Rijn aanbood aan de CID betrof verdwenen werken uit de collectie Chardzjiëv, warvan het leeuwendeel is opgeslagen in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Van Rijn werd naar zijn zeggen door de Amsterdamse J. Fruytier benaderd met de vraag of hij belangstelling had voor twaalf kunstwerken, van onder anderen de Russische futurist El Lissitzky. De stukken konden ergens in Zuid-Frankrijk worden bekeken. Van Rijn toonde interesse maar stapte met zijn informatie naar zijn contactpersonen bij de CID. De CID-ers waren enthousiast en wilden graag via van Rijn bewijsmateriaal in handen krijgen. Ook waren zij geinteresseerd in het verzamelen van bewijsmateriaal tegen de Amsterdamse ex-notaris C. Prive, die samen met Fruytier in de affaire Chardzjiëv was betrokken. De uitvoering van de transactie onder politietoezicht liet echter op zich wachten, omdat de CID-top geen toestemming gaf om in actie te komen. Op 1 oktober was Teeven, de Amsterdamse officier van Justitie verantwoordelijk voor de zware criminaliteit, vervangen door mr. A. Maan. De opvolger van Teeven liet uitzoeken wie Michel van Rijn was en besloot om alle contact met hem te verbreken, aldus ingewijden. Dit werd Van Rijn in december medegedeeld. Niet meer gebonden aan afspraken met de Nederlandse overheid kocht van Rijn in januari van dit jaar naar eigen zeggen van Fruytier een aantal kunstwerken uit de collectie Chardzjiëv. 'Op verzoek van de CID heb ik de band met Fruytier weer aangehaald' meldde hij in januari. 'Nu de CID mij heeft laten vallen voor een onduidelijk hoger belang, zal ik daar zeker geen schade van willen ondervinden'. Nu ontkent hij weer dat hij de aankoop heeft gedaan. Behalve met de CID heeft van Rijn zaken gedaan met politiediensten uit andere landen. Ook Scotland Yard liet van Rijn onlangs vallen, nadat hij jarenlang undercover voor de Britse dienst had gewerkt. Van Rijn kondigde vervolgens op zijn eigen website aan onthullingen te zullen doen over zijn activiteiten voor de Yard. (UIT: 'IRT-aanpak ook gebruikt bij smokkel Kunst'; februari 2000 in de Volkskrant, artikel van Hella Rottenberg) Bron: http://home.wanadoo.nl/vierboom/page107.html Achtergrondliteratuur De Belgische ex-ambassadeur in Laos is na zijn pensionering in Laos gebleven. Hij heerst over zijn bedienden, van wie er een zich met zwarte magie bezighoudt. Hij is bezeten van gewelddadige en pornofilms en heeft een snuffmovie. Daarnaast smokkelt hij kunstvoorwerpen en verdovende middelen. Hij weet niet dat de Vietnamese kruidenmenger met wie hij bevriend is, een geheim agent is die van zijn daden op de hoogte blijft. Zijn handelen komt ook de diplomatieke dienst in Brussel ter ore. Geeraerts geeft een prachtig beeld van deze Louis Kessler, een man met een uit de lucht gegrepen hoogmoedswaanzin. In werkelijkheid is hij een echte smeerlap. De couleur locale met boeddhistische achtergronden weet hij raak te treffen in een gebied dat een mengelmoes van volkeren, culturen en talen is. Toch is dit een andere Geeraerts: minder een maatschappijkritische roman dan een psychologische ontleding van een man die niet deugt en die dankzij zijn karakterfouten een belangrijke positie verworven heeft. Kleine druk. Bron: http://www.boekrecensie.nl/cgi-bin/boek.cgi?boek=602524
De CID in Amsterdam heeft als dekmantel voor kunstsmokkel gefungeerd. Daarbij werd dezelfde methode toegepast als bij het doorlaten van drugs, die tot de IRT-affaire heeft geleid. Onder toezicht en dekking van CID-rechercheurs kon een informant kunstwerken helen smokkelen en verkopen. Twee maanden geleden zegde de CID de samenwerking op met Michel van Rijn, de informant. Dat gebeurde nadat de CID-officier van justitie in Amsterdam - mr. Teeven was vervangen door een nieuwe officier, mr. A. Maan. Van Rijn die tegenwoordig ook als auteur van detectives over kunstsmokkel naar buiten treedt, was verbaasd en verbolgen over het stopzetten van de samenwerking. 'Ik heb zes jaar voor die jongens gewerkt en heel veel voor ze gedaan. En plotseling zonder uitleg mogen ze niets meer met mij te maken hebben., verklaarde hij. Volgens ingewijden, die anoniem willen blijven had van Rijn zijn CID-contactpersonen om de vinger gewonden. 'Ze waren idolaat van hem', aldus een zegsman. Steevast ging het initiatief voor een operatie uit van Van Rijn. Hij hield de CID voor dat hij gestolen kunstwerken zou terugbezorgen of een crimineel netwerk zou helpen oprollen. Intussen ging hij - zeggen ingewijden- onder toezicht en dekking van de politie met een deel of een groot deel van de buit vandoor. Van Rijn ontkent verdiend te hebben aan zijn samenwerking met de CID. 'Ik doe het om aan de goeie kant te staan', zegt hij. De laatste transactie die van Rijn aanbood aan de CID betrof verdwenen werken uit de collectie Chardzjiëv, warvan het leeuwendeel is opgeslagen in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Van Rijn werd naar zijn zeggen door de Amsterdamse J. Fruytier benaderd met de vraag of hij belangstelling had voor twaalf kunstwerken, van onder anderen de Russische futurist El Lissitzky. De stukken konden ergens in Zuid-Frankrijk worden bekeken. Van Rijn toonde interesse maar stapte met zijn informatie naar zijn contactpersonen bij de CID. De CID-ers waren enthousiast en wilden graag via van Rijn bewijsmateriaal in handen krijgen. Ook waren zij geinteresseerd in het verzamelen van bewijsmateriaal tegen de Amsterdamse ex-notaris C. Prive, die samen met Fruytier in de affaire Chardzjiëv was betrokken. De uitvoering van de transactie onder politietoezicht liet echter op zich wachten, omdat de CID-top geen toestemming gaf om in actie te komen. Op 1 oktober was Teeven, de Amsterdamse officier van Justitie verantwoordelijk voor de zware criminaliteit, vervangen door mr. A. Maan. De opvolger van Teeven liet uitzoeken wie Michel van Rijn was en besloot om alle contact met hem te verbreken, aldus ingewijden. Dit werd Van Rijn in december medegedeeld. Niet meer gebonden aan afspraken met de Nederlandse overheid kocht van Rijn in januari van dit jaar naar eigen zeggen van Fruytier een aantal kunstwerken uit de collectie Chardzjiëv. 'Op verzoek van de CID heb ik de band met Fruytier weer aangehaald' meldde hij in januari. 'Nu de CID mij heeft laten vallen voor een onduidelijk hoger belang, zal ik daar zeker geen schade van willen ondervinden'. Nu ontkent hij weer dat hij de aankoop heeft gedaan. Behalve met de CID heeft van Rijn zaken gedaan met politiediensten uit andere landen. Ook Scotland Yard liet van Rijn onlangs vallen, nadat hij jarenlang undercover voor de Britse dienst had gewerkt. Van Rijn kondigde vervolgens op zijn eigen website aan onthullingen te zullen doen over zijn activiteiten voor de Yard. (UIT: 'IRT-aanpak ook gebruikt bij smokkel Kunst'; februari 2000 in de Volkskrant, artikel van Hella Rottenberg) Bron: http://home.wanadoo.nl/vierboom/page107.html Achtergrondliteratuur De Belgische ex-ambassadeur in Laos is na zijn pensionering in Laos gebleven. Hij heerst over zijn bedienden, van wie er een zich met zwarte magie bezighoudt. Hij is bezeten van gewelddadige en pornofilms en heeft een snuffmovie. Daarnaast smokkelt hij kunstvoorwerpen en verdovende middelen. Hij weet niet dat de Vietnamese kruidenmenger met wie hij bevriend is, een geheim agent is die van zijn daden op de hoogte blijft. Zijn handelen komt ook de diplomatieke dienst in Brussel ter ore. Geeraerts geeft een prachtig beeld van deze Louis Kessler, een man met een uit de lucht gegrepen hoogmoedswaanzin. In werkelijkheid is hij een echte smeerlap. De couleur locale met boeddhistische achtergronden weet hij raak te treffen in een gebied dat een mengelmoes van volkeren, culturen en talen is. Toch is dit een andere Geeraerts: minder een maatschappijkritische roman dan een psychologische ontleding van een man die niet deugt en die dankzij zijn karakterfouten een belangrijke positie verworven heeft. Kleine druk. Bron: http://www.boekrecensie.nl/cgi-bin/boek.cgi?boek=602524
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden