Bronnen: Het boek ‘eerste druk 2003’ uit de mediatheek. Bladzijde 56 tot 56. Ik heb verder geen bronnen gebruikt. Verwachtingen en eerste reactie Ik heb het boek besteld van de lijsters collectie. Ik kon daarom kiezen uit 8 boeken. ‘het duister dat ons scheidt’ leek mij meteen een van de leukste, omdat het verhaaltje dat er naarst stond (lijsters folder red.) me wel aansprak. Toen ik het pakket binnenkreeg ben ik meteen het boek gaan lezen. Ik was in die week eigenlijk al bezig een ander boek te lezen, maar dat maakte me niet uit want dat zou ik later wel weer lezen. Ik heb het boek in twee dagen uitgelezen, dus gelijk als ik uit school kwam ging ik weer lezen. Ik had nog nooit eerder van het boek of de schrijver gehoord. Dus ik wist ook niet echt wat me te wachten stond. Ook had ik mijn eigen idee ontwikkeld over hoe het boek zou verlopen, maar het bleek heel anders te gaan. Dat vond ik erg leuk aan dit boek. Mijn eerste reactie was dat ik het een mooi en apart boek vond. Zakelijke gegevens Auteur en titel: Het duitster dat ons scheidt – Renate Dorrestein

Uitgever en plaats: Contact, Amsterdam – Antwerpen
Jaartal van eerste druk: 2003
Aantal bladzijden: 352 Samenvatting: In de voormalige pastorie op het plein van een rustig dorp woont de 6-jarige Loes met haar moeder en Ludo en Duco (de Luco’s). veel leeftijdsgenootjes van Loes wonen in een nieuwbouwwijk. Op een dag leren de kinderen Thomas Iedema kennen, een nieuwe dorpsbewoner. Tegen het eind van de vakantie zijn ze vrienden en geven een feestje bij Loes thuis. Als Thomas verteld dat hij in Opzand heeft gewoond, schrikt de moeder van Loes en maakt een einde aan het feestje. Na de vakantie gaat Loes naar groep 3. Omdat Loes dyslectisch is, gaat Thomas haar elke middag na school helpen met lezen. Het gaat niet goed met haar op school en haar moeder wil verhuizen zodat ze naar een betere school kan. Loes wil niet verhuizen en verteld haar vriendinnen dat ze gaat onderduiken bij Thomas. Terwijl ze weggaat, hoort ze haar moeder en de Luco’s ruzie maken. s’Morgens zien de kinderen Loes weer in haar kamer zitten. Verontwaardigd gaan ze naar het huis van Thomas en vinden onderweg de vader van Thomas daar, zo dood als een pier. De moord –gepleegd met een potlood, dat in het oog is geboord- zorgt voor veel opschudding in het dorp. De moeder van Loes wordt gearresteerd en de Luco’s zorgen voor Loes. Haar moeder wordt veroordeeld tot 12 jaar in de Bijlmerbajes. De moeders van de andere kinderen vinden het onterecht ze zijn ervan overtuigd dat de vader van Thomas zich aan Loes heeft vergrepen. De moeder van Thomas verteld een ander verhaal: Loes’ moeder had een affaire gehad met haar man en nu wraak genomen, omdat hij haar toen niet meer wilde. De kinderen beginnen zich tegen Loes te keren en haar te pesten. In groep vier gaan de pesterijen gewoon door. Loes ondergaat alles lijdzaam. In de volgende jaren krijgt Loes een aantal tekeningen van haar moeder, maar nooit een briefje. Als antwoord stuurt ze haar kleurige collages toe. Haar moeder wordt voor de 12e verjaardag van Loes weer vrijgelaten. Loes moet erg wennen aan de terugkeer en ontloopt haar zoveel mogelijk. Over de pesterijen op school laat ze niets los. Na een tijdje ziet Loes’ moeder in dat ze beter met Loes en de Ludo’s uit het dorp kan verdwijnen. Ze besluiten naar het schotse eiland Lewis te verhuizen. Ze kopen een bouwvallig huis midden in de veenvlaktes. De buurman, Iain, leert de moeder van Loes turf steken. De kinderen vermijdt ze zo veel mogelijk, maar na een tijdje kan ze er niet onderuit. De kinderen hebben een fort op het strand en hun leider is de bijna 16-jarige Gavin. Loes en Gavin worden verliefd en krijgen een relatie. De moeder van Loes wordt onrustig en wil het eiland verlaten, net nu Loes een beetje haar draai begint te vinden. Ze laat haar vlechten afknippen door haar moeder en als een ander meisje haar staartjes wil afknippen, krijgt Loes het aan de stok met Verity, het vroegere liefje van Gavin en ze laat zich ontvallen dat ze een iemand heeft koud gemaakt, met een potlood. Op haar 18e verjaardag nemen de Luco’s haar mee uit eten. Het is tevens een afscheidsdineetje, want de volgende dag zal ze naar Nederland vertrekken (haar moeder heeft al vijf jaar eerder het eiland verlaten). De volgende ochtend bezoekt ze nog eens de plek waar het fort heeft gestaan. Jaren geleden had ze zich verstopt toen ze Nederlandse stemmen hoorde. Tot haar grote schrik waren Thomas en Vanessa het ford binnengestapt. Vlak voordat ze de boel in de brand wilden steken, kwam Loes tevoorschijn. Thomas en Vanessa waren het wad opgevlucht en zouden verdronken zijn als Loes de buurman niet gewaarschuwd had. s’Middags zwaaien de Luco’s en haar vrienden haar uit bij de boot. In Amsterdam, waar ze gaat studeren, neemt ze haar intrek in een appartement dat de Luco’s hebben geregeld. Ze doet boodschappen in de supermarkt, maar vlucht de winkel uit als ze Thomas in de rij ziet staan. Die avond ziet ze een documentaire over de Bijlmerbajes, waar ze haar moeder ziet. Haar moeder is werkmeester in de Bijlmerbajes. De volgende dag gaat ze haar moeder opzoeken. Ook dit weerzien is koel. Ze gaan wat drinken en tijdens het gesprek, wordt de ware toedracht van de moord duidelijk. De Luco’s hebben het gedaan nadat ze hoorden dat de vader van Thomas de vader van Loes is. De conclusie is dat Loes en haar moeder nog veel te bespreken hebben. Analyse Motto: het verhaal heeft geen motto. Thema: Het boek heeft meerder thema’s. Als eerst: schuld en boete. Maar ook de relatie tussen ouder(s) en kind. Motieven: een belangrijk motief is, het leren lezen en dan in het bijzonder het probleem van woordblindheid en dyslexie. Personages: We leren Loes kennen in 3 fasen van haar leven: als basisschoolkind, als puber en als volwassene die aan haar toekomst wil werken. Ze valt als jong meisje bij veel bij veel andere kinderen uit de toon door haar stoerheid, haar Pippi Langkous vlechten en haar verhalen. De andere kinderen kijken tegen haar op, totdat blijkt dat ze dyslectisch is: dan slaat het respect om in ergernis, later, na de moord, volgt volledige vernedering en verstoting uit de groep, omdat ze niets over het gebeuren wil loslaten. De moeder van Loes is een eigenzinnige, vrijgevochten vrouw met artistieke gaven. Ze tekent, heeft een prentenboek gemaakt en legt regelmatig tarotkaarten. Ze is anders dan de moeders van andere kinderen. Ludo en Duco menen lange tijd dat één van hen de vader van Loes is. Ze wonen in bij de moeder van Loes. De Luco’s houden veel van Loes en Loes ook van hen, maar daar durft ze pas op haar 18e voor uit te komen. Perspectief: In deel 1 ligt het vertelperspectief niet bij één personage, maar bij een collectief ‘wij’: een aantal vrienden van Loes. Loes maakt ook deel uit van het collectief, maar staat er ook buiten. In deel 2 en 3 is Loes de ik-verteller. Ruimte: De ruimte wordt niet erg uitvoerig beschreven, maar het verhaal speelt zich af in een klein rustig dorp dat later, na de moord, erg onrustig is. Het speelt zich ook af op Lewis het Schotse eiland. De weersomstandigheden spelen maar bij twee gebeurtenissen een rol, bij de avond van de moord (toen was het stormachtig) en de dag dat Loes Thomas en Vanessa redt op het strand in Lewis (dan is het ook stormachtig). Het verhaal speelt zich af in het heden. Tijd: Het tijdsverloop is niet chronologisch. Het verhaal begint op een moment dat de kinderen bijna twaalf jaar oud zijn, gaat dan terug naar de tijd van hun geboorte en vervolgens naar de tijd waarin ze ongeveer zes jaar zijn. Aan het eind van deel 1 zijn ze ongeveer 7 jaar. Tussen deel 1 en 2 zit dus een tijdsprong van ongeveer 5 jaar, tussen deel 2 en 3 verspringt de tijd ongeveer 6 jaar. De schrijfster gebruikt veel flashbacks, soms behoorlijk lange, zoals de passage waarin Loes op het strand Thomas en Vanessa terugziet en die over de avond van de moord. Stijl: De roman is geschreven is een vlotte, heldere stijl en is de beeldspraak vaak nogal ‘overdadig’. Titelverklaring: de titel wijst terug op een uitspraak in het boek: ‘Er hing iets duisters en onuitspreekbaars tussen ons in dat ons als een muur scheidde.’ De ons in dit geval zijn Loes en haar moeder. Verwerkingsoprdracht Lief dagboek, Vandaag heb ik ontdekt dat mijn moeder weg is. Ik vond vanmorgen een klein briefje op de schoorsteenmantel. Ze schreef dat ze het helemaal gehad had met ons en hoe we moesten leven en dat ze haar eigen leven wilde lijden zodat ze geen rekening moest houden met ons. De Luco’s zijn er helemaal van ondersteboven en hadden het niet verwacht. Ik had het enigszins wel zien aankomen, omdat ik mama en de Luco’s gisteren ruzie hoorde maken. Ze schreeuwde dat ze van het eiland weg wilde en dat ze zich hier niet op haar gemak voelde. Ik heb haar ervan proberen te overtuigen dat we niet weg moesten gaan, omdat toch niemand ons hier kwam zoeken of kan vinden. Ik wil hier ook helemaal niet weg om weer een ander leven te gaan beginnen. Ik vind het niet eens zo erg dat ze weg is. Nu is alles weer zoals het eerst was. De Luco’s en ik. Ik vind het toch al moeilijk om met mijn moeder te praten, ze is zo veranderd in de gevangenis. Ze doet en zegt nu dingen die ze nooit eerder gedaan zou hebben. Maar mij hoor je dat niet hardop zeggen, want dan schieten de Luco’s in de stress. Mijn moeder heeft me voor de tweede keer verlaten en ik vind het niet eens erg. Ook het feit dat ik haar misschien nooit meer zal zien doet me helemaal niets, wat heeft mijn moeder ook aan een dochter als mij. Voor haar voelt het waarschijnlijk alsof ik haar heb verraden. Ik moet nu gaan om eten uit blik op te warmen voor de Luco’s en mij. Loes. Eindoordeel Ik vond het boek in een woord erg apart, omdat ik bij de meeste boeken het einde kan voorspellen bij dit boek had ik de voorspelling mis. Ik dacht namelijjk dat Loes de vader van Thomas had vermoord, maar dit bleken Ludo en Duco te zijn. Ik had hen nooit verdacht. Ik vind niet alles aan het boek goed, want namelijk in het begin is het perspectief erg verwarrend. Het is natuurlijk ook weer eens anders dan anders maar het collectieve perspectief spreekt mij niet zo aan. Maar de rest van het boek was wel makkelijk te lezen. Ik moest wel even alles op een rijtje zetten als er weer een lange flashback voorkwam, omdat je anders de draad kwijt bent. Ik vind de uitspraak die Loes doet over haar relatie met haar moeder erg mooi uitgedrukt: “Er hing iets duisters en onuitspreekbaars tussen ons in dat ons als een muur scheidde”. Het is gelijk een verklaring van de titel en daarom vind ik de titel ook zo goed gekozen. Het boek kwam realistisch op mij over, omdat ik het gevoel had dat ik de personen uit het boek in de supermarkt had tegen kunnen komen en de gebeurtenissen iemand uit mijn omgeving had kunnen overkomen. Ik kon me wel inleven in de hoofdpersoon, Loes. Ik vond het erg zielig dat zij steeds gepest werd alleen, omdat haar moeder verdacht werd van een moord. Aan de andere kant begrijp ik de reacties van haar klasgenoten wel, omdat ze dachten dat als ze Loes gingen pesten ze weer de oude werd. Dit bleek dus niet te kloppen en ze ging zich alleen maar verder afzonderen. Ik zou, als iemand van dit soort verhalen houd, het boek wel aanraden, omdat het een apart verhaal is met een totaal onverwacht einde. Je mag dus niet van tevoren de laatste bladzijden van het boek lezen, want dan is het niet leuk meer.
Evaluatie Ik vind het werken aan het leesverslag over het algemeen erg vervelend, omdat ik daar niet erg geweldig in ben. Ik heb vorig jaar van de leraar ook een apart stencil gehad over het maken en verbeteren van een leesverslag. De verwerkingsopdracht was niet echt erg vervelend maar ik ben er aan begonnen met een instelling: wat moet, dat moet. Dus als je een slechte instelling hebt kan het niet tegenvallen. Dat viel dus wel mee. Ik ben niet echt tot een ander inzicht gekomen na het werken aan het leesverslag. Ik ben wel het boek meer gaan waarderen, omdat ik het motief over de dyslexie niet zelf had gevonden. Ik vind het heel goed dat dat toch naar voren komt tijdens het maken van het leesverslag.