3. Auteur Raymond van de Klundert, oftewel Kluun. Raymond van de Klundert (1964), was voordat hij schrijver werd een marketingman. Hij werkte vijftien jaar bij bedrijven als de Gouden Gids, Neckermann, Time Warner en reclamebureau DDB. Hierna startte hij zijn eigen marketingbureau, Project X. In 2001 verloor hij zijn vrouw op 36-jarige leeftijd aan kanker. Kluun gaf zich een halfjaar over aan het nachtleven van Amsterdam en Ibiza, tot hij twijfels kreeg over het helende vermogen van deze lifestyle. Hij verkocht vervolgens zijn aandelen in Project X en vertrok met dochter Eva (toen 3) naar Australië. Daar ging hij schrijven, 's avonds, zittend voor de camper waarin zijn dochtertje lieflijk lag te slapen. Na anderhalf jaar schrijven bood uitgeverij Podium hem een contract aan voor zijn debuutroman Komt Een Vrouw Bij de Dokter, die oktober 2003 uitkwam. Het boek is het best verkochte Nederlandse romandebuut van de afgelopen jaren, met nu al 50.000 exemplaren. De filmrechten werden binnen vier maanden verkocht en er komt een Duitse vertaling van de roman. Help, Ik Heb Mijn Vrouw Zwanger Gemaakt! is Kluuns tweede boek, waarvan er ook reeds 20.000 zijn verkocht. Tegenwoordig woont Kluun samen met zijn vrouw Nathalie en zijn dochters Eva (7) en Roos (1) in Amsterdam. Hij is full time schrijver. Kluun schrijft columns (Red Magazine, VT Wonen, Viva Baby én zijn dagelijkse Kluunkolumn op deze website) en werkt aan De Weduwnaar, het vervolg op Komt een vrouw bij de dokter, dat begin 2006 uit komt. 4. Titel Titel: Komt een vrouw bij de dokter

Ondertitel: is er niet
Uitgeverij: Podium. Plaats uitgave: Amsterdam, 317 blz. Oktober 2003. 5. Titelverklaring De titel is zo gekozen dat je meteen weer weet het boek over gaat, namelijk: er komt een vrouw bij de dokter… Het is niet zomaar een bezoekje aan de dokter. Na het bezoek aan de dokter veranderd het leven van het gezin behoorlijk. De vrouw (Carmen) krijgt te horen dat zij borstkanker heeft. 6. Genre Fictie, literatuur  romans 7.Keuze Ik heb het boek gelezen naar aanleiding van de boekbesprekingen in de klas. De presentaties spraken me heel erg aan, waardoor ik besloot het te gaan lezen, ik was heel benieuwd hoe mensen met zulke gruwelen om gaan. 8. Samenvatting Komt een vrouw bij de dokter gaat over Stijn en Carmen, een jong stel. Ze zijn er gelukkig samen. Ze hebben een dochtertje, Luna van een jaar, genoeg geld, veel vrienden, een mooi huis en beiden een eigen bedrijf. Het verhaal begint wanner Carmen net te horen heeft gekregen dat ze borstkanker heeft. Een half jaar daarvoor maakte ze zich al zorgen over haar borst, maar toen verzekerde de dokter haar dat er niets aan de hand was. Nu is het dus wel mis. In een klap veranderen de levens van Stijn en Carmen. Carmen heeft geen “gemakkelijke” vorm van kanker. Ze heeft een soort van zweer in haar borst. Juist omdat het zo’n zweer is, kan het erg gemakkelijk uitbreiden door haar hele lichaam heen. Borstamputatie is geen optie, bestraling is geen optie. De enige mogelijke behandeling is met een chemokuur. Stijn en Carmen zijn er helemaal van ondersteboven, en ook hun vrienden schrikken allemaal erg als ze het slechte nieuws horen. Carmen ziet erg op tegen de chemokuur, dus heeft ze geluk dat Stijn met haar mee gaat. Het is een drama. Carmens aderen zitten te diep onder de huid, dus het aanprikken van het chemo-infuus is erg moeilijk. Kortom: Carmen gaat erg opzien tegen de chemo’s. Het aanprikken van het infuus is niet het enige probleem dat Carmen met de chemokuren heeft. Na elke behandeling is ze ongeveer twee dagen zo ziek als een hond. Het is kortom allemaal erg zwaar voor zowel Stijn als Carmen. Daarom gaan ze samen naar een psychotherapeute, Gerda. Stijn heeft het niet zo op Gerda, want ze maakt Carmen erg aan het huilen. Hij vindt het verder niet echt nuttig om naar haar toe te gaan, en Carmen vindt het ook wel een beetje onzin. Toch heeft het voor hun relatie wel nut gehad om naar Gerda toe te gaan. Ze houden elkaar na het bezoek beter op de hoogte van hun gevoelens. Toch proberen ze er samen nog wat van te maken. Ze gaan bijvoorbeeld een weekje op vakantie naar Centerparcs. Dit weekje erop uit bleek echter allemaal geen succes, vooral omdat Carmen die week kon bellen met de dokter om te horen hoe alles ervoor stond. Als ze opbelt, krijgt ze te horen dat de chirurg eerst nog naar haar borst wil kijken voordat hij beslist. Gelukkig mag de borst geamputeerd worden van de chirurg. Als Stijn terugkomt na een weekendje Miami is het zover: de amputatie. Stijn en Carmen halen samen het verband van de wond af. Stijn schrikt erg van het platte vlak dat is ontstaan op de plek waar daarvoor Carmen’s borst zat. Carmen zelf vindt het ook erg lelijk. Het lijkt wel of de amputatie de relatie tussen Stijn en Carmen nog weer iets minder goed heeft gemaakt: Kerst is nou niet bepaald gezellig. Ook de jaarwisseling is een drama. Stijn weet niet of hij eigenlijk nog wel van Carmen houdt. De viering van oud en nieuw is ook verschrikkelijk. Stijn heeft het idee dat niemand door heeft hoe erg het is. Deze irritatie worden deels opgewekt door Carmen, die doet alsof ze kerngezond is. Als hij erover begint in de auto terug naar huis, vertelt Carmen hem dat ze niet wil dat iedereen denkt dat ze een zeikwijf is en dat ze daarom doet of alles heel goed met haar gaat. Het is carnaval en Stijn is terug in zijn geboorteplaats Breda om lekker te feesten. Zoals elk jaar komt hij Roos weer tegen. Stijn vindt Roos een aantrekkelijke dame. Hij probeert haar elk jaar opnieuw te versieren. Dit lukt echter nooit, omdat Roos dit weigert, om de simpele reden dat Stijn getrouwd is. Ook dit jaar wijst ze hem af, maar Stijn heeft nu een slim plan: Roos woont ook in Amsterdam, dus hij nodigt haar uit om gezellig een bakkie te komen doen. Als hij terug is en op zijn werk komt, heeft hij een mail van Roos: ze wil op vrijdag wel met Stijn afspreken. Ze spreken af, en het afspraakje eindigt bijna in een sekspartij. Bijna, omdat Roos vindt dat ze het beter niet kunnen doen. De dagen hierop mailen ze wat met elkaar af en Stijn besluit haar maar een te verrassen door langs te komen. Dit keer eindigen ze wel in bed. Spijtig genoeg volgen er meerde van deze nachten: Stijn en Roos hebben een verhouding. Stijn is dan wel hartstikke blijk dat hij bij Roos krijgt wat hij thuis tekort komt, maar hun verhouding maakt zijn leven er niet makkelijker op. Stijn heeft verzonnen samen met Luna en Carmen een week op vakantie in Club Med, Zuid-Frankrijk, te gaan. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht tot het einde van dag drie. Het is tijd voor een belangrijk gesprek. Carmen denkt namelijk dat Stijn vreemd gaat met de stagiaire op zijn werk. Haar argument is dat Stijn de laatste tijd zo veel weg is. Op de dag dat ze op vakantie gaan kreeg Stijn ook nog is een smsje van Natas met de tekst “Het was geweldig gisteren.” Carmen gelooft natuurlijk niet dat Stijn helemaal niets met Natasja heeft. Na een heftige woordenwisseling komt het hoge woord eruit: scheiden. Stijn piekert er niet over, dus Carmen laat het rusten. Gelukkig bederft het gesprek de rest van de vakantie niet: diezelfde avond hebben ze nog ontzettend veel lol. Wanneer de volgende dag aanbreekt is het weer tijd voor een goed gesprek, dit maal over het vreemdgaan. Carmen wilt graag weten hoe vaak Stijn vreemd is gegaan. Na een aardig rekensommetje (met een korreltje zout genomen) vertelt Stijn aan Carmen hoe vaak dit zich heeft voorgedaan. Carmen vertelt dan ook nog eventjes dat zei ook twee keer is vreemdgegaan, waar Stijn tot die tijd geen enkel benul van had gehad. Na de vakantie thuis te zijn gekomen, gaat Stijn langs bij Roos en doet haar de mededeling dat ze maar beter met hun affaire kunnen stoppen. Het blijkt allemaal geen gemakkelijke week te worden voor Stijn, want hij krijgt te horen dat Carmen een uitzaaiing heeft in haar lever. De optie is er nog een kankerbestrijdingkuur bij Carmen doen, ook al is het alleen maar tijdrekken, ze besluiten nog een kuur te doen: een taxoterekuur. Carmen gaat weer roken (“het maakt toch niet meer uit”), en doet allemaal leuke dingen met Stijn. Ze gaan samen naar Barcelona en Ierland, en nodigen ook allemaal vrienden uit om samen met hen een weekend door te brengen in een kasteel in Spanje. Carmen is inmiddels lid geworden van een praatgroep, die over borstkanker praat. Ook schrijft ze voor Luna allemaal dingen op. Carmen wil al die opgeschreven dingen in een koffer doen, zodat Luna later over haar moeder kan lezen Na een tijdje de tacoterekuur te hebben ondergaan, gaat het Carmen niet allemaal veel beter af. Ze krijgt last van allerlei bijwerkingen, nagels vallen uit, haaruitval en pleuravocht. Haar lever zweet alleen nog maar en doet zijn werk niet meer. Het zweet zit alleen nog maar vol van de kankercellen. Na een tijdje moet het worden weggetapt, omdat haar buik anders zal ontploffen door de zwellingen. Er volgt weer een periode van ruzies. Carmen wilt Stijn zijn stapavond op vrijdag verbieden. Dit gaat Stijn echter te ver, hij wilt weg van huis en loopt weg naar de deur, waar hij van Carmen te horen krijgt dat ze hem ook eigenlijk helemaal niet nodig heeft. Bij de deur aangekomen bedenkt Stijn dat hij helemaal niet weg kan, omdat Carmen hem wel nodig heeft. Carmen biedt Stijn overigens direct haar excuses aan over haar uitspraken. Maar na regen komt zonneschijn: ze kopen een mooi, nieuw en bovenal groot huis
Na een rustperiode tussen Stijn en Roos is het weer zover: Stijn gaat Roos weer bezoeken. Dit gaat zo een tijdje goed tot Stijn voor de zoveelste keer veel te laat komt. Roos flipt en stuurt Stijn weg, die de kroeg opzoekt en zicht het lazers zuipt. Die nacht is het al laat als Stijn nog niet thuis is. De ongeruste Carmen belt hem op en zegt dat hij naar huis moet komen. De stomdronken Stijn pakt de auto en rijdt naar huis. Onderweg veroorzaakt Stijn met zijn dronken kop een ongeluk, waar hij zelf (gelukkig) niks aan over houdt. In tegenstelling tot de auto, die wel naar de schroothoop kan. Als Carmen dit allemaal te horen krijgt, wordt ze helemaal gek en wordt weer hartstikke boos op Stijn en zegt dat hij moet oppassen, want anders heeft Luna straks geen moeder, maar ook geen vader meer! De verjaardagen van Stijn en Luna komen er weer aan. Het wordt allemaal alleen niet zo leuk als vooraf gehoopt. Een lid van het praatgroepje komt te overlijden en Carmen is liever bij de begrafenis dan bij de verjaardag van haar man en dochter. Toch krijgt Stijn het voor elkaar haar over te halen en niet te gaan. Niet zo heel lang na de verjaardag krijgen ze weer slecht nieuws: ze moeten stoppen met de kankerbestrijdingkuur. Hij werkt niet meer. Carmen wordt opgegeven. Na jarenlang lijden heeft Carmen geen zin meer in het leven. Ze wil er mee ophouden. Ze vraagt Stijn de dokter op te bellen om informatie te vragen over de richtlijnen van euthanasie. Kort hierna komt de begrafenisondernemer langs. De begrafenisondernemer kan hen alleen maar helpen met een kist en een lijkwagen, de rest regelen ze allemaal zelf. Naast het regelen van van alles en nog wat komen er veel vrienden en kennissen langs. Stijn moet helemaal een strak tijdschema maken voor wie wanneer afscheid mag komen nemen van Carmen. Na een dag of 10 is het voor Carmen genoeg geweest: ze wil er de volgende dag mee stoppen. Luna krijgt op de dag zelf pas te horen wat er gaat gebeuren. Dit is ook meteen Carmens afscheid van Luna. ’s Avonds om half acht komt de dokter met het “euthanasiedrankje”, dat Carmen moet opdrinken. Na enkele minuten zou het hart van Carmen stoppen met kloppen. Toch duurt het erg lang voordat er iets gebeurt. Het lichaam spartelt erg tegen (dit kenmerkt Carmen, die een doorzetter was). De dokter geeft Carmen daarom nog een spuit, waarna haar lichaam het eindelijk wel opgeeft. Het is voorbij.
9. Personages Stijn: Stijn is de man van Carmen en de vader van Luna. Hij heeft een verhouding met Roos, eigenlijk alleen maar omdat hij niet goed kan omgaan met de ziekte van Carmen. Wat hem bezig houdt is voornamelijk seks, heel veel seks zelfs, lief zijn voor Carmen en uitgaan. De relatie tussen Stijn en Carmen kent veel ups and downs. Het is een beetje afhankelijk van hoe ze zich voelen. Het belangrijkste wat meteen aan Stijn te merken is: hij is monofoob. “Ik ben een hedonist met een zware monofobie. Dat hedonistische vond Carmen prachtig – het schiep meteen een band. Met mijn panische angst om monogaam te zijn, is ze van meet af aan minder gelukkig geweest. In het begin dacht ze nog dat het allemaal wel meeviel. Ze vond de verhalen over mijn relationele verleden, dat van vreemdgaan aan elkaar hing, zeer vermakelijk en zag er eerder een spannend extra koopargument in dan een waarschuwing. Tot ze er een dik jaar later – we woonden net samen – achter kwam dat ik Sharon, de receptioniste van BBDvW&R/Bernilvy, het reclamebureau waar ik toen werkte, had geneukt. Toen wist ze zeker dat ik nooit trouw zou worden of er zelfs maar een poging toe zou wagen.” Slecht nieuws is niet zeldzaam in dit boek, wat het dus extra belangrijk maakt dat Stijn aangeeft slecht tegen slecht nieuws kan: “Ik kan niet tegen slecht nieuws en reageer daar gewoonlijk op door mezelf en de mensen om me heen direct aan te praten dat het allemaal wel los zal lopen.” “Om halfvier slaap ik nog steeds niet. Ik zie er nu al tegenop onze vrienden en familie straks weer slecht nieuws te moeten vertellen.” Het wordt Stijn vaak te veel: ‘’ ‘Godverdomme, wat doen we hier in godsnaam thuis?!’ roep ik plotseling.” Stijn houdt van humor zoals we allemaal doen en kan het vaak niet laten dit ook daadwerkelijk te laten merken: “ ‘Jezus, wat is ze scheel, he?’ fluister ik Carmen in haar oor. Carmen knikt en bijt op haar wang om niet te lachen. ‘Zullen we haar Panorama Mesdag noemen?’ vraag ik onnozel. Carmen verslikt zich in een slok thee en proest het uit. Ik doe net of ik van schrik struikel over de poten van haar kapstok. Quasi-geirriteerd draai ik me om, trek een Mr. Bean-gezicht en dreig het ding door de kamer heen te trappen als Janine even niet kijkt. ‘Nou, Stijn!’ giert Carmen van het lachen.” Ik kan me heel erg inleven in hoe Stijn reageert op alles in het boek. Ik denk dat, dat iets is wat niet normaal wordt geacht maar in de pratijk wel als zodanig naar voren komt. Ik weet zeker dat alle mannen van wiens vrouw kanker heeft de kroeg af en toe zal opzoeken en de seks zal missen. Stijn maakt dingen mee zoals hij ze nog nooit heeft meegemaakt, hij gaat aan dingen twijfelen maar uiteindelijk komt alles weer op zijn (juiste) pootjes terrecht. Carmen: Carmen is getrouwd met Stijn, en ze is de moeder van Luna. In het boek is het Carmen die te horen krijgt dat ze kanker heeft. Het enige wat haar echt bezig houdt is Luna, nog een beetje overleven, genieten en zoveel mogelijk blijven doen. Carmen lijdt het meeste onder de ups and downs in de relatie maar zoals gezegd is dit uiteindelijk weer helemaal goed gekomen. Zoals ik al zei is Carmen een echte kanjer, een doorzetter: “ ‘Kan het niet worden weggehaald?’ vraagt Carmen. ‘Desnoods moet mijn borst er maar af, hoor.’ Ik weet niet wat ik hoor. Zonder met haar ogen te knipperen zegt ze dat haar trots, haar handelsmerk dan maar geamp - . Scheltema schudt nee.” Carmen is ook heel menselijk: soms wordt alles te veel: “Even later vliegt De kracht die in je schuilt door de huiskamer. ‘Zit ik hier godverdomme over kanker te lezen! IK WIL HELEMAAL NIET OVER KANKER LEZEN!’ schreeuwt Carmen. ‘DIT IS TOCH NIET EERLIJK, DIT KAN TOCH NIET WAAR ZIJN, DIT MAG TOCH NIET!’”. Zo ook hier: “De verpleegster die erachter zit, lijkt onze gedachten te kunnen lezen. Ze vraagt snel of we niet liever even in het kamertje hiernaast willen zitten. Net op tijd, want Carmen houdt het weer niet droog, zie ik uit mijn ooghoek.” De sterke en nuchtere Carmen komt in dit stukje mooi naar voren: “Binnen enkele minuten is ze misselijk. Ze doet haar best om over te geven, maar het lukt niet. Ze steekt een vinger in haar keel, maakt kokhalsbewegingen, maar er komt niets uit. ‘Godsamme, waarom komt die zooi er nou niet uit!’ vloekt ze. Ineens komt alles, inclusief de paar happen Fruit ’n Fibre van vanochtend, naar buiten. Als in een Joop Klepzeiker-strip. Onder het overgeven kus ik Carmen op haar hoofd. Ik geef haar tissues aan. Iedereen is stil. Na een laatste straal braaksel klinkt haar stem uit de emmer. ‘Jezus, wat is het hier stil! Is er iemand dood of zo?’ Even blijft het stil. En dan proest iedereen het uit.” Carmen reageert, net als Stijn, in mijn ogen overal als een mens op. Van het boos zijn tot het de hoop niet opgeven. Als ik mezelf in de rol van Carmen zou moeten inleven zou ik hetzelfde gereageerd hebben. Aangezien de ontwikkeling die ze ondergaat niet niks is kunnen bijna alle reacties als normaal gezien worden. 10. Schrijfstijl Het boek is in mijn ogen op een nuchtere manier geschreven, er is goed over nagedacht. Hier en daar zie ik ook pure humor naar voren komen wat het zo gevarieerd maakt. Wat ik erg leuk vond waren de liedjes en motto’s. Bij ieder hoofdstuk was bijvoorbeeld een stukje uit lied of boek te vinden. Zo zie je ook hier en daar een ‘’wrample’’ voorbij komen. Dit bewijst ook maar weer dat het boek met gevoel geschreven is. Verder zijn de woede uitbarstingen goed verwoord. Tenminste zo zou ik mezelf ook in een dergelijke situatie uiten. Kortom deze schrijfstijl zorgt ervoor dat de personages echt lijken. Het zorgt ervoor dat je echt meeleeft. Ik vind het echt klasse zoals Kluun het heeft kunnen verwoorden. 11. Ruimte (plaats en tijd) Het verhaal speelt zich eigenlijk overal en nergens af. Zo gaat Stijn naar carnaval in Brabant en zitten Stijn en Carmen samen in het ziekenhuis te huilen, gaat Carmen in hun eigen huis dood, gaat Stijn bij Roos thuis zijn andere zaakjes op orde stellen en gaat hij uit in het centrum van Amsterdam. “Als we door de gang lopen, hou ik Carmens hand vast en kijk niemand aan. Ik voel de blikken van de mensen die in de gang op hun beurt wachten, in mijn rug priemen. Alsof je met een lekker wijf in een te kort rokje langs een terras loop – je weet dat iedereen kijkt, maar doet alsof het je niks doet. Carmen heeft geen kort rokje aan vandaag, maar rode ogen en een zakdoek in haar hand. Ik heb mijn arm om haar heen, mijn blik strak naar het einde van de gang gericht.” Hier lees je dus dat ze in het ziekenhuis zijn en net slecht nieuws hebben gehad. Er wordt meteen een bepaald gevoel bij op gewekt die duidelijk maakt dat het hier niet leuk is en dat ze hier liever niet zijn, wat klopt, want ze hebben een hekel aan het ziekenhuis gekregen. Aan bepaalde technieken en gewoontes merk je dat je in het moderne leven zit, dus zo’n beetje na het jaar 2000 : “En zo gebeurde het, op de eerste dag van het nieuwe millennium, dat Carmen (35) stopte met werken.” Ook kun je het dus merken aan bepaalde behandelingstechnieken zoals bepaalde kuren die je niet in het jaar 1980 hoeft te verwachten. Ook de komst van de e-mail en het smsen is iets van deze tijd, ook hieruit kun je dus opmaken dat het in het moderne leven is. 12. Vertelwijze Het boek is zo geschreven dat jij Stijn bent. Kluun wilt jou laten begrijpen hoe Stijn zich voelt dus het is vanuit een persoon verteld, namelijk die in de persoon van Stijn.
13. Thematiek De thema’s zijn: Kanker, liefde, genieten, vreemdgaan, woede en dood. Een goed voorbeeld van de liefde is: “De meeste dagen kan ik pas tegen de middag uit bed komen. ’s Ochtends ben ik te misselijk. Papa staat elke ochtend met jou op en doet al het werk. Soms snauw ik papa dan af, omdat ik dat allemaal niet kan doen. Degene die het dichtste bij je staat, krijgt de meeste klappen te verduren, hoe oneerlijk dat ook is. Maar ik heb wel het gevoel dat papa en ik nu nog hechter zijn dan we al waren. Ondanks alles probeert hij nog steeds te genieten van dingen en dat geeft mij ook weer kracht en zo doen we toch nog zoveel mogelijk leuke dingen, als ik me ’n dagje goed voel.” 14. Plaats in de literatuurgeschiedenis Zoals bij de auteursgegevens al duidelijk werrd, heeft Kluun zijn eerste boek geschreven in 2003. Hij is dus schrijver van nu. 15. Beoordeling In vijf woorden: geweldig, super, gaaf, supergoed, mooi. Het is met liefde geschreven, met passie. Die man heeft me toch wat meegemaakt en ik denk dat hij dit geweldig heeft kunnen verwoorden. Soms heel agressief maar toch passend. Ik vond het echt een heel goed boek en zou het iedereen aan willen raden en ik ga zeker de andere boeken van Kluun lezen, want ik ben benieuwd of die boeken ook zo goed verwoord zijn. Soms liepen de emoties wel wat hoog op, dit kwam gewoon omdat die man het zo goed verwoord heeft en ik vind het echt klasse dat Kluun dat ook heeft gekund, want het is afgrijselijk wat hij mee heeft moeten maken. Daarom is het gewoon echt een supermooi boek. Alleen het hulpje van Stijn en Carmen uit Tsjechië voegt niks toe daarom heb ik die ook weggelaten. Eigenlijk is dat niet het vermelden waard, want het was nogmaals een geweldig boek. ‘Straks komt de dokter, en die neemt dan een drankje mee. Mama mag dat drankje opdrinken en dan gaat ze slapen. Maar dat is geen echte slaap, want daarna wordt ze niet meer wakker. Dan heeft ze geen pijn meer, is ze niet meer ziek.’ ‘Moet ze dan niet meer spugen?’ ‘Nee. Dan…’ - ik moet even stoppen, omdat ik zie hoe Carmens tranen over haar wangen biggelen – ‘… dan moet ze niet meer spugen.’ Ondertussen pakt Carmen Luna’s handje en begint het te strelen. ‘En dan gaat ze dood. Heel rustig.’ ‘En moet mama dan in een kist?’ ‘Ja. Dan gaat mama in een kist.’ ‘Net als sneeuwwitje?’ ‘Ja, maar dan nog mooier…’ zeg ik met betraande wangen. Luna kijkt naar me en kust me op mijn wang. Ik ga door. ‘En die kist zetten we dan beneden in de huiskamer, met een glazen deksel erop. Mama krijgt dat haar mooiste jurk aan.’