Titel: Phileine zegt sorry Auteur: Ronald Giphart Uitgeverij: Podium Plaats van uitgave: Amsterdam Jaar van uitgave: 1996 Aantal bladzijden: 262 Samenvatting. Het begint met de terugblik naar het moment waarop Max het vriendje van Phileine de hoofdpersoon verteld dat hij naar New York vertrekt om zich daar bij een toneelgroep te voegen en een productie uit te voeren van Romeo en Juliet. Dan komt er een tijdsprong waarna Phileine een ticket koopt en achter haar vriendje aan naar New York gaat omdat ze hem mist. In het vliegtuig ontmoet ze een Amerikaans echtpaar: Fabian en Lena, die brengen haar per limousine naar het huis van Max. Ze krijgt dan ook het telefoonnummer van Fabian zodat ze hem kan bellen tijdens haar verblijf zodat hij haar een rondleiding kan geven. Ze komt bij Max’s huis aan en ontmoet dan zijn vrienden: de bebrilde Jules, de zieke Leonard, de Vlaamse Gulpje, de verschrikkelijke Joanna en L.T. Nog diezelfde avond wordt er een welkomstfeestje gehouden, maar vanwege alle nieuwe indrukken drank en vermoeidheid gaat ze maar vroeg slapen. ‘s Ochtends vind ze een briefje van Max dat hij al vroeg weg moest om te repeteren en dat ze voorzichtig moest zijn en dat ze vanavond wel uit eten zouden gaan. Ze leert Gulpje kennen en al gauw besluiten ze vriendinnen te worden en gaan lunchen. Na de lunch belt ze Fabian op voor een rondleiding. Tijdens die rondleiding wordt Fabian een beetje persoonlijk maar Phileine herinnerd hem eraan dat hij een vrouw heeft. Die avond die eigenlijk met Max zou zijn heeft ze met de vrienden van Max doorgebracht omdat zijn generale repetitie uit was gelopen, maar ze heeft zich wel vermaakt met Gulpje samen “dit wel ten koste van anderen”. Dag twee de premiere van Romeo-n-Juliet het stuk waar Max in speelt en er al een ruim jaar mee bezig is. Phileine gaat naar de voorstelling samen met Gulpje, Jules en het homopaar Benny en Marc die een deur verderop wonen. Het toneelstuk laat de seksuele kant van de maatschappij zien het wordt dus naakt gespeeld en laat vrijen en zelfbevrediging scenes zien. Een deel van het publiek is na de pauze zo geshockeerd dat ze dingen gaan roepen en de zaal verlaten. Ook Phileine vindt dit heel moeilijk om naar te kijken en terwijl ze geshockt en verbaast zit te kijken blijft ze wel zitten en maakt geen oproer in de zaal. Op de afterparty probeert ze uitleg te krijgen over wat er allemaal gebeurd is ze vraagt dit bij Max als zowel de regisseur Reginald dit lukt niet geheel en max en zij krijgen ruzie deze eindigt uiteindelijk bijgelegd in de kroeg en dan zitten ze aan het bier. De volgende dag gaat ze na het opstaan met Gulpje lunchen in Gulpjes stamrestaurant waar het verhaal gaat dat er midden in de zaak een vrouw zou hebben gezegd dat een fake orgasme niet zo moeilijk was en dit midden in de zaak heeft voor gedaan. Omdat Phileine en Gulpje aandacht krijgen van twee mannen willen ze een grapje met hun uithalen en nodigen zij ze bij hen aan tafel. Ze zetten hierna de act op en beginnen zachtjes met hijgen en te kreunen. Dit wat ze in het begin wel grappig vonden werd echter genant en ze werden dan ook door de baas van het restaurant vriendelijk verzocht om te vertrekken. Ze komen even later Jules tegen en krijgen een gesprek over sexual harrassement bij mannen. Na een beledigende opmerking van Phileine vertrekt Jules. Pas dan komt ze er achter dat Jules geen zij is maar een hij. Phileine en L.T; de vriend van Joanna de verschrikkelijke, gaan met zijn motorboot het water op en uit de tekst moet je dan maar opmaken dat ze gevreeen hebben. De vierde dag probeert Phileine het huis maar te ontlopen na een wat mindere actie die ze had gemaakt naar Leonard. Gulpje en zij gaan dan naar een kroeg om wat te gaan drinken op de kosten van Gulpjes vader. Na al wat op te hebben komt L.T binnen en na een tijdje hebben ze besloten om op korte termijn de laatste uitvoering van de voorstelling ook bij te wonen en dit doen ze. Dit wordt echter een zeer grote klap als ze van achter uit de zaal zien dat ze haast nog verder gaan dan zij de eerste keer hebben gezien, maar dit wordt abrupt stilgezet door Phileine die het niet meer kan aanzien en het podium op gaat en de boel stopzet dit wordt een hele toestand. Phileine wil niet terug met Max mee naar huis en beland bij Fabian en daar brengt ze de nacht door. De dag na de grote heisa staan alle kranten vol met wat er afgelopen nacht is gebeurd en Phileine wordt gevraagd voor een aantal programma’s en ze gaat naar David Letterman waar ze zijn show overneemt, en het publiek gaat voor haar. Ze krijgt hier echter geld voor zodat ze de volgende nacht kan slapen in een hotel. Vanuit dat hotel belt ze nog even haar moeder en probeert haar Nederlandse vriendinnen te bereiken maar die zijn op jongensjacht. De volgende dag staat Max voor de deur en omdat ze niet vrijwillig mee wil wordt ze op zijn rug meegenomen en niemand die hem tegenhoud. Nadat ze het weer hebben uitgepraat gaan ze naar het aids-gala maar er hangt daar een zeer vijandelijke sfeer tussen haar en de anderen. Totdat ze het beseft en dan komt haar speech waarin ze er achter komt dat ze zich nieter goed gedragen heeft en dus sorry zegt tegen iedereen die ze heeft lastig gevallen en ze eindigt met: ‘sorry dat ik besta.’ Structuur. Het verhaal begint met een proloog, getiteld "Geluk is een geladen revolver", die wordt onderverdeeld in 9 korte hoofdstukjes allemaal getiteld, maar niet genummerd. Het eerste deel heet "Eerste dag" met als ondertitel "Maak me af". Ook dit deel is onderverdeeld in korte hoofdstukjes, 5 getitelde delen. "Tweede dag" heeft als ondertitel "Schaduw in het donker" en bestaat uit 14 hoofdstukken, ook getiteld. "Derde dag” heet "Ich bin ein New Yorker" en heeft 4 hoofdstukken, allemaal getiteld. "Vierde dag", "De richting van mijn zeil", bestaat uit 8 getitelde hoofdstukken. "Vijfde dag" heet "De plezierhemel" en bevat 4 hoofdstukken. Ook hier heeft ieder hoofdstuk zijn eigen titel. Tenslotte "Zesde dag", met als ondertitel "Tot de dikke dame begint te zingen", heeft ook 4 hoofdstukken en ook deze hoofdstukken zijn getiteld. Dit deel eindigt met de mededeling "Aftiteling". Het verloop van het verhaal is in chronologische volgorde, met zo nu en dan een terugblik, een herinnering aan vroeger, waardoor Phileine meer karakter krijgt. Het verhaal bestaat voornamelijk uit het feit dat Phileine in ieder deel, in ieder hoofdstuk voorkomt. Haar karakter is het belangrijkste van het verhaal want zij is de verteller. Omdat het allemaal om Phileine draait, is er dus eigenlijk maar één verhaallijn. Wel zou je kunnen zeggen dat er twee problemen zijn, Max zijn overspel op het toneel en Phileine’s grofheid. Het hoogtepunt van het verhaal was voor mij de gebeurtenis in het theater als Phileine voor het eerst de opvoering van Romeo en Julia ziet.
Personages. Phileine: Uiterlijk: In het boek word geen uiterlijk van Phileine beschreven, alleen dat ze knap is, maar geen kenmerken of details. Er is ook niet bekend wat voor baan ze heeft, hoe oud ze is, of ze gezond is (op een paar lichamelijke irritaties na). Van Phileine is wel bekend dat ze grof taalgebruik heeft. Gedrag: Phileine gedraagt zich soms nogal kinderachtig, omdat ze vindt dat de schuld altijd bij een ander ligt en ze uit principe geen sorry zegt. Ze zegt altijd meteen wat ze denkt, niet nadenken over wat de gevolgen zijn of dat het iemand anders kwetst. Ze gedraagt zich als een kreng en haalt iedereen naar beneden met haar opmerkingen. Karakter: Phileine’s karakter veranderd de hele film door. In het begin is ze een vervelend meisje, wel lief ergens diep van binnen, maar ze laat het nauwelijks zien. Phileine heeft een hekel aan de mensen, maar heeft ook een hekel aan mensen die een hekel hebben aan mensen. Dat maakt haar hypocriet. Phileine is tevens sarcastisch en cynisch. Dit wordt minder tegen het einde van het boek/film. Ze heeft nergens spijt van, wat in haar karakter zit. Phileine veranderd, ze word langzamerhand iets kwetsbaarder, niet veel, maar ze word wel geraakt door dingen. Bijvoorbeeld dat Max ‘toneelspeelt’ dat hij seks heeft en hun relatie steeds minder word, dat Lala in de film haar in de steek laat voor haar vriendje, dat Kim in het boek zegt dat ze liever werkt aan haar relatie. Tegen het einde kan ze zeggen dat ze spijt heeft van iets, wat ze eerst niet kon. Innerlijk: Phileine denkt eerder het slechte dan het goede. Ze heeft een hekel aan mensen en bedenkt constant beledigingen, die ze er meestal ook nog uitflapt. Max: Uiterlijk: Er wordt geen uiterlijk beschreven van Max. Het is de vriend van Phileine. Ook bij dit persoon word niet beschreven hoe oud hij is, of hij ziek of gezond is of wat voor taalgebruik hij heeft. Er wordt wel beschreven dat hij een toneelopleiding in New York gaat volgen. Gedrag: Max is een aardig jongen. Dat wordt niet letterlijk gezegd, maar dat kan je opmaken uit het verhaal, omdat hij altijd aardig is en niet snel zijn geduld verliest. Maar op een gegeven moment is de maat vol van wat hij nog pikt van Phileine en barst hij wel even los. Karakter: Max zijn karakter veranderd een beetje gedurende het boek. Niet opvallend, maar in het begin liet hij nog wel eens over zich heen lopen. Tegen het einde dwingt hij Phileine op een indirecte manier om eens sorry te zeggen voor wat ze doet. Innerlijk: Max heeft zo zijn eigen dromen en idealen die Phileine niet altijd begrijpt. Zo vindt hij het toneelspelen heel erg leuk en hij vindt het vreemd dat Phileine niet begrijpt dat de seks op het toneel niet echt is en dat het hem niets doet of dat hij Joanne daardoor veel leuker zou vinden. Het is voor hem zijn werk. Hij voelt echt liefde voor Phileine en vind het blijkbaar toch zonde om dat weg te gooien, dus geeft hij haar nog een kans om sorry te zeggen. Jules: Jules is een vrouw, dat vreselijk kan zeuren. Zij wordt beschreven als: "Helaas: voor ik dit kan doen gaat de achterste deur open en een vrouwelijk type brilmontuur 1977 komt me wild knikkend tegemoet. ‘Hai! So you must be Philaine!’ roept het mollige propje dat achter de bril schuilgaat uitgelaten als ze zeker aan vijf sloten heeft gemorreld.’ Uiteindelijk, tijdens een gesprek over sexual harassment bij mannen, blijkt Jules een man te zijn. Gulpje: Phileine beschrijft Gulpje als volgt: "Op de bank in het midden van de kamer zit een meisje televisie te kijken. Ze stelt zich voor als Gulpje Degompelaere. Ik vraag of ik het goed gehoord heb. Ja, ze heet Gulpje Degompelaere, ze is Vlaams, haar vader laat haar hier aan een of ander ontwikkeld instituut zo´n hoog aangeschreven economische studie volgen dat ze later kan trouwen en nooit meer hoeft te werken. Aldus Gulpje." Ook zij is een bitch, maar Gulpje laat het minder merken. Toch weet ook zij dit van zichzelf: "Ik ben een slecht mens, ik ben het niet waard een levend wezen te worden genoemd!’ Gulpje komt enthousiast naast me zitten en vertelt dat ze zich vanmiddag echt onuitstaanbaar heeft gedragen." L.T.: L.T. is het vriendje van Joanne, Max’ tegenspeelster. Phileine vrijt een keer met hem omdat ze troost nodig heeft en uit wraak.
Joanne: Max’ tegenspeelster. Hij bedrijft de liefde met haar op het podium. "Op het podium zien we hoe Max’ hand toneelspeelt tussen de benen van L.T.’s vriendin. Dan toneelspeelt zij Max’ voorhuid opnieuw heen en weer." Leonard: AIDS-patient en de vriend van Jules. "Hij is bleker dan m’n oma in haar kist, zijn ogen drijven in hun kassen en zijn wangen diep ingevallen. Ik heb zin om dit resusaapje een beetje te knuffelen." Fabian: "Fabian is van het type dat vroeger nog wel eens een sjaal droeg, maar tegenwoordig zijn onderkin om zijn nek kan binden." Met hem heeft Phileine een principeafspraak: als de omstandigheden veranderen gaan ze met elkaar naar bed. Hij is een beetje een vaderfiguur voor haar. Lena: Vrouw van Fabian. "Lena heeft zo’n permanente ‘sla mij’-uitdrukking." Moeder: De moeder van Phileine wordt vaak beschreven in flashbacks. Het is een op sex beluste vrouw. Die toch wel bezorgd is om haar kinderen maar die duidelijk verschil maakt tussen liefdestrouw en sekstrouw. Tijd. Het fragment dat hoort bij “Tijd” is een flashback. Phileine vertelt dat ze niet altijd de vrolijkste is en dat ze dat al van kinds af aan heeft. Ze vertelt twee anekdotes van vroeger, situaties waarin ze hysterisch was van het lachen, wat dus nogal zeldzaam is voor Phileine. De flashbacks zitten wel op chronologische volgorde, het begint bij haar babytijd, daarna haar peutertijd en daarna nog een anekdote van haar 4e jaar. Ze vertelt over zichzelf, dat toen ze een baby was al weigerde te lachen om mensen die gekke bekken naar haar trokken, wat laat zien dat ze al vanaf jonge leeftijd niet makkelijk aan het lachen is te krijgen. Van haar 3e jaar, in de peutertijd, heeft ze een verhaal die haar vader zich herinnert als de eerste keer dat ze ook echt heeft gelachen. Toen een dikke tante plotseling door een tuinstoel zakte. Hysterisch werd Phileine van het lachen. Op haad 4e logeerde ze bij haar oma, die aardig veel drinkt, toen deze een keer heel erg hard haar hoofd stootte. Waarop Phileine zo hard moest lachen dat ze door haar oma onder de douche moest worden gezet. Ruimte. Het fragment dat bij “Ruimte” hoort. Het fragment speelt zich af in het buitenland, in New York, zowel binnen- als buitenshuis. Het speelt in het heden. Maar in dit fragment zitten ook nog een aantal flashbacks. De eerste gaat over Phileine die met haar vriendinnen Lala en Kim op een terrasje zit en mensen zogenaamd ‘wegzappen’, die niet aan hun eisen voldoen. Dit speelde zich af in het verleden, buitenshuis, in Amsterdam. De tweede is een flashback, die Phileine zich herinnert, dat Phileine samen met een vriendin eens op een lelijk persoon afstapten om te horen wat die nou te zeggen had. Dit speelt in een discotheek of bar, de Eclektica, binnenshuis dus, in het verleden.
Stijl. Dit gaat om de persoonlijke stijl van de auteur en wat voor soorten stijl op hem van toepassing zijn. De zinnen zijn zeker niet kort, maar ook niet overdreven lang, ze hangen er tussenin. Maar het taalgebruik en de woordkeuze zijn niet moeilijk. De dialogen tussen de personages en typetjes zijn makkelijk te volgen en het aantal dialogen is gemiddeld. Het zijn er niet weinig, maar je leest ook heel veel gedachtes van Phileine. Er zijn dialogen waar ze nodig zijn, niet te veel overbodige dialogen. De schrijver Ronald Giphart heeft geen ouderwetste woordkeus, er staan wel wat nieuwe woorden in, het brilmontuur (omschrijving van een persoon), geneninplanteergeslachtsorgaandeel (geen idee wat het betekent, maar het lijkt een nieuwerwets woord voor iets dat met een geslachtsdeel heeft te maken) en er zijn wel meer van dit soort woorden
Ik vind de schrijfstijl van Ronald Giphart leuk. De dialogen en gedachten van Phileine zijn heel vlot, het is niet moeizaam te lezen. Dat komt doordat hij niet veel ingewikkelde woorden gebruikt, of heel veel bijvoeglijke naamwoorden. Maar soms zit er toch iets tussen dat ik niet helemaal snap, bijvoorbeeld: ‘Hoewel Max en ik op het mentaal-theoretische vlak van het fysiek-seksuele discours het paradigma van de buitenrelationele cohabitatie in principe niet ontkennen noch a priori veroordelen, moet hij in de praktijk heel simpel met zijn vieze jatten van andere wijven blijven.’ Door wat er achter aan komt, in meer leesbare taal, is het nog vaag te begrijpen wat de moeilijke woorden nou duidelijk maken. Maar de woorden zijn echt heel moeilijk en ik denk dat het meer een grapje tussendoor is, want verder komen er nauwelijks dit soort woorden voor. Soms vind ik de grofheid van Phileine wel grappig, de woorden die erbij gebruikt worden en de zinnen. Ik heb dan meteen zoiets van, hoe kom je erop? Waar haal je deze gedachten vandaan? Volgens mij komt dat wel door de manier waaróp het is geschreven. Thema. Door het fragment dat bij “Thema” hoort te lezen, ben ik na gaan denken wat het thema van Phileine zegt sorry kan zijn. In dit fragment hebben Max en Phileine een discussie over vreemdgaan, of het kan of niet. Dit is niet de enige keer dat overspel of vreemdgaan word genoemd in het boek. Phileine is en heeft welleens bedrogen, haar moeder heeft vele minnaars en bedriegt Phileine’s vader, Max bedriegt Phileine op een bepaalde manier met Joanne op het toneel, Phileine pleegt overspel met L.T, overspel komt steeds weer terug. Zo lijkt het duidelijk dat overspel een thema is, alhoewel spijt ook zou kunnen, aangezien de titel dit doet vermoeden. Liefde als thema is ook een voor de hand liggende keuze, omdat de liefde tussen Phileine en Max ondanks alles toch blijft. Perspectief. Het fragment dat bij “Perspectief” hoort bestaat uit twee delen. Beide delen zijn in het ik-perspectief geschreven. Dit betekent dat we over de schouder van Phileine meekijken en alles meemaken zoals zij dat meemaakt. Spanning. In een goed boek moet er wel op een bepaalde manier spanning zitten. De spanning maakt een lezer nieuwsgierig en heeft als gevolg dat je vragen hebt over het boek. Ik vind dat er spanning in een boek zit, als ik inderdaad vragen heb, en als het eruit ziet dat ik er nog lang geen antwoord op krijg. Bijvoorbeeld dat je halverwege een boek al gek bent van nieuwsgierigheid wie al die moorden nou heeft gepleegd en dat je er tegen het einde van het boek pas antwoord op krijgt. Anders is het niet leuk meer om te lezen, als je de antwoorden op je vragen toch al weet. Bij “Spanning” hoort ook weer een fragment. In dit stukje heeft Phileine ook te maken met een bepaald soort spanning, er komen vragen in haar op waar ze maar al te graag een antwoord op wil hebben. Na het lezen van dit stukje heb ik ook een paar vragen. Heeft Max echt wel aan Phileine gedacht tijdens het lezen van het script, of wat dan ook, in elk geval wanneer hij van deze scene wist? Wat willen ze ermee bereik om Romeo en Julia op de manier op te voeren? Wat voor persoon ben je als je op deze manier mensen wil schokken? Titel. Het fragment wat bij “Titel” zit moet verklaren waarom het boek Phileine zegt sorry heet. Phileine heeft in het begin heel erg veel moeite met sorry zeggen, ze kan het woord niet eens horen, ze heeft er een hekel aan. Langzamerhand, door de dingen die ze meemaakt, denkt ze steeds meer over haar houding na. Op het einde overwint ze haar angst voor het s-woord, door eindelijk sorry te zeggen. Ik denk dat de titel wel heeft te maken met het thema, maar zoals ik bij “Thema” al heb uitgelegd, ben ik niet helemaal zeker van het thema.
Informatie over de auteur. Ronald Giphart werd geboren op 17 december 1965 in Dordrecht. Zijn moeder Wijnie Jabaai was een geruchtmakend kamerlid voor de PvdA. Giphart studeerde Nederlands en was jarenlang nachtportier in een Utrechts ziekenhuis. Tijdens dit werk schreef hij zijn debuutroman Ik ook van jou (1992), bekroond met het Gouden Ezelsoor voor het best verkochte debuut en in 2001 verfilmd. In zijn tweede roman Giph (1993) vervolgt hij zijn ‘grote queeste naar literatuur en seks’. In met vaart en bijtende humor geschreven brieven vertelt hij hierin een verhaal dat zich afspeelt in het studentenmilieu en waarin met een literaire vaderfiguur wordt afgerekend. Giphart noemde dit boek laatst ergens zijn ‘Avonden’. Behalve de verhalenbundel Het feest der liefde (1995), waarvan net zo veel exemplaren verkocht werden als zijn romans (gem. 150.000 exemplaren), publiceerde Giphart het literaire ‘winterboek’ Planeet literatuur, het even vrolijke als leerzame non-fictieboek Ten liefde! en de romans Phileine zegt sorry (1996), De Voorzitter (1999) en Ik omhels je met duizend armen (2000). De laatste roman zal ook vanwege het euthanasie-thema in de komende Boekenweek een voorname rol spelen. De film naar Phileine zegt sorry door Robert Jan Westdijk, met Kim van Kooten in de hoofdrol, beleeft in oktober 2003 zijn premiere. Rond die tijd verschijnt ook een tekst/fotoboek van Ronald Giphart. In 2004 of 2005 verschijnt Gipharts nieuwe roman. Betoog. Niks sorry, echt geweldig! Het boek heet “Phileine zegt sorry” en is geschreven door Ronald Giphart. Het is een chronologisch verhaal met heel af en toe een flashback. Phileine´s karakter is nogal eigenaardig. Phileine´s levens motto is: ik erger me dus ik besta. Ze heeft nooit een mening, ze is sociaal correct, zegt ze zelf. Phileine heeft een hekel aan mensen. Vindt zichzelf zo fantastisch dat iedereen voor stront en stinkende vis kan worden uitgescholden, echt schijt aan alles en iedereen. Ze maakt van alles een ziek walgelijk geintje en iedereen moet ze zogezegd “briljant te kakken zetten”, waar je maar kunt. Zo'n typ is Phileine en haar geklets en stoere getreiter gaat het hele boek door. Maar toch heeft ook Phileine een gevoelige kant. Mijn standpunt is: Phileine zegt sorry is echt geweldig! Zoals ik al vermelde in de inleiding is Phileine echt een bitch. De dingen die ze zegt, de gebeurtenissen, de woorden, echt grandioos! De schrijfstijl van Ronald Giphart is echt leuk. Hij kan geweldig schrijven. De bijnamen die hij verzint, het ernstige karakter van Phileine, en trouwens ook de andere personen, de spottende reacties en de overdreven gebeurtenissen en beschrijvingen. Een voorbeeld: ‘Dan zien we Phileine misplaatst op een mevrouw inhakken wier onderkin haar niet zo bevalt: “God wat een verschrikkelijke bal doelloos vlees, die onderkin van u.' En: 'Weet u waar mijn broer vrouwen op selecteert? Op de drilmassa van hun bovennek. Daar wil hij namelijk zijn lul indrukken. Vies hé? Porno hé?”’ De stijl van Ronald Giphart vond ik echt heel apart, maar zeker leuk om te lezen omdat hij je al laat boeien vanaf de eerste bladzijde. Ook zitten in het verhaal veel beschrijvingen zoals “ze is de dochter van een moeder die ze vaak in dronken overspelige buien heeft horen lispelen 'dat een pik wat haar betreft niet dik genoeg kan zijn, een dikke pik een dikke dikpikkerdepikdik'” Wel vind ik dat Ronald Giphart veel gebruik maakt van moeilijke woorden. Enkele voorbeelden hiervan zijn: Ongeëvenaard, Algehele consternatie, Sexual Harassment. Het verhaal is geloofwaardigheid, een hoog realiteitsgehalte. Dat komt omdat het verhaal ook in het echt gebeuren kan. En het kan zeker ook in deze tijd gebeuren. In het begin begrijp ik de gevoelens van Phileine goed. Ze is verdrietig, boos en teleurgesteld omdat Max voor 1,5 jaar weg gaat. Die gevoelens zou een “echt” iemand in “deze tijd” waarschijnlijk ook hebben. In het midden van het verhaal kan ik Phileine niet helemaal begrijpen, dat kattige gedrag is wel heel erg. Maar het zou kunnen gebeuren. Aan het eind van het verhaal als ze spijt krijgt van al de gemene dingen die ze gedaan heeft herken ik ook haar schuldgevoelens. Bijvoorbeeld: “sorry mensen… Sorry dat ik besta”. De stilistische kant van het boek vind ik ook goed. Het is een duidelijk boek. Hoofdstukken worden aangegeven en het was voor mij vrij snel duidelijk wanneer er een flashback was. Er was een grappige voorkant en de binnenkant zag er ook prima uit. Phileine zegt sorry is echt geweldig! Ik vind het boek echt super omdat De schrijfstijl van Ronald Giphart is echt leuk, Het verhaal is geloofwaardigheid, een hoog realiteitsgehalte en Het is een duidelijk boek. Dat lijken me genoeg goede redenen. Het boek is geschikt voor jongeren tot volwassenen. Een echte aanrader! Verwerkingsopdracht ‘Phileine zegt sorry.’ In deze uitwerkingsopdracht ga ik uitzoeken wat de overeenkomsten en verschillen zijn tussen het boek en de film ‘Phileine zegt sorry’. Ik vertel wat mij opviel tijdens het kijken van de film en daarna bespreek ik een aantal fragmenten uit het boek. De film en het boek beginnen allebei met een scène in het park. In de film zeggen ze het zelfde als in het boek, de tekst komt dan ook letterlijk uit het boek. De beginscène in de film wordt een aantal keer herhaald, 3 keer in totaal. In de eerste keer zie je Max en Phileine op het kleed zitten, en op het moment dat Max zegt: ‘Phileine, ik moet je wat vertellen’, krijg je in het boek een stukje uit de gedachten van Phileine. In de film wordt het uitgebeeld doordat Phileine zich plotseling tot de camera richt en hetzelfde zegt als wat Phileine in het boek denkt. Dat is één manier om het ik-perspectief te laten zien, een andere manier is door middel van voice-over. Dat is ook in het begin van de film zo, als Phileine vertelt dat ze met haar vriend in het park zit. Maar in het boek is het zo dat je alle gedachten van Phileine leest, het verhaal is dan ook geschreven vanuit het ik-perspectief. De film is ook vanuit het ik-perspectief, maar je kan niet voor alle gedachten van Phileine een voice-over doen of dat Phileine haar gedachten uit tegen de camera. Dat kost veel te veel tijd en het heeft ook niet zoveel zin, dus in de film hoor/zie je alleen de belangrijkste gedachten. In de tweede keer dat de beginscène wordt afgespeeld is na een flashback waarin word getoond hoe het uitging met het toenmalige vriendje van Phileine en hoe ze Max ontmoet. Na een hele reeks van beelden waarin Phileine en Max een fijne tijd hebben samen komen ze weer uit in het park. Wat dus de tweede keer van de beginscène is. Nu kijkt Phileine niet in de camera om iets te zeggen wat ze denkt, maar barst ze in huilen uit om het gene wat Max haar vertelt. De derde keer dat de beginscène wordt afgespeeld is als Phileine in het park zit, en ze zichzelf aan de overkant van een beekje huilend bij Max ziet zitten. Een ander moment waarin de manieren van het ik-perspectief worden weergegeven is als Phileine afscheid neemt van Max op het vliegveld, via de voice-over kom je te weten hoe Phileine erover denkt dat Max weggaat. Als Phileine al in New York is, en ze aan Jules vraagt waarom ze zegt dat ze een man is en Jules verontwaardigd reageert omdat ze ook een man ís, zegt ze ook in de camera dat iemand haar dat wel eens had mogen vertellen. De verschillende personages worden ook op verschillende manieren geïntroduceerd. Soms word er gebruik gemaakt van voice-over, andere keren staat het in beeld en vaak stelt een ander personage een persoon voor. Max - Vriend van Phileine, word voorgesteld door middel van voice-over. Lala - Vriendin van Phileine, word voorgesteld door middel van haar naam in beeld. Fleur - Vriendin van Phileine, word ook voorgesteld door middel van haar naam in beeld. Dylan - Ex-vriendje van Phileine, leren we kennen doordat Max het over hem heeft. Moeder van Phileine - Phileine komt thuis en treft haar moeder daar, en spreekt haar aan met 'mamma'. Christiaan - Zien we al eerder op het verjaardagsfeestje van Max, maar word voorgesteld doordat Lala het over hem heeft. Gulpje - Huisgenoot van Max, word voorgesteld door middel van voice-over. Jules - Huisgenoot van Max, stelt zichzelf voor. Reginald - De regisseur van het toneelstuk waar Max in speelt, iedereen heeft het over hem, wanneer Phileine Max ernaar vraagt, vertelt hij wie hij is, maar ze ontmoet hem pas later. Al wordt hij dan niet echt voorgesteld. Leonard - Huisgenoot van Max, Gulpje vertelt Phileine wie hij is. L.T. - Vriend van Joanne, Phileine ziet hem lopen en vraagt aan Gulpje wie hij is, Gulpje vertelt. Joanne - Vriendin van L.T., medehoofdrolspeelster in het toneelstuk, Max stelt haar aan Phileine voor. Buk en Bef - Gulpje heeft twee mannen die ze vaak ziet in een restaurant en die vaak met haar flirten, Buk en Bef genoemd. Gulpje vertelt aan Phileine wie het zijn. In de film zijn ook een aantal flashbacks, deze worden aangegeven via twee manieren. De eerste manier is door middel van tekst in beeld, die zegt hoe lang geleden een scène is. Dit wordt gebruikt in een scène waar Phileine ziek in bed ligt en haar vriendje Dylan vertrekt net naar een verjaardagsfeestje, dan staat er in beeld '2 maanden eerder'. De tweede manier is door middel van een foto reeks. Dit gebeurt bijvoorbeeld als Max vraagt hoe Phileine aan geld is gekomen voor een ticket naar New York, er wordt via een fotoreeks getoond dat Phileine de creditcard van haar moeder vond en het zo heeft betaald. Phileine gaat wel naar New York, maar je weet het van te voren niet. Je ziet het doordat je een beeld ziet van New York van boven, andere beelden van New York en als ze aanbelt bij Max zijn appartement schreeuwt ze in de intercom dat ze helemaal naar New York is gekomen om haar vriend te zien. Max is eerst niet zo blij om Phileine te zien, hij reageert nogal koel. Maar die houding duurt niet lang, want al snel is hij blij om haar te zien. Phileine's karakter ontwikkelt zich ook in de film. Haar houding en karakter is in het begin nogal kinderachtig en egoïstisch. Ze geeft meer om zich zelf dan om de mensen om haar heen, je kunt zeggen dat ze in het algemeen een hekel heeft aan mensen. Ze zegt in geen geval sorry, omdat ze vindt dat ze nooit fout zit en altijd gelijk heeft. Dit verandert wel tijdens de film. Als ze bij Lala op bezoek komt, die daar niet zo blij mee is en haar vertelt dat ze liever voor de liefde kiest, word Phileine er wel verdrietig van. Dat is haast voor het eerst dat ze geraakt word door iets, op de rol van Max in het toneelstuk na. Gedurende de film wordt Phileine steeds gevoeliger. Bijvoorbeeld als ze Leonard, een huisgenoot van Max, weer eens heel ziek ziet zitten, knuffelt ze hem uit het niets. Ze wordt blijkbaar geraakt door zijn toestand. Ze is tegen het einde van de film ook veel minder harteloos dan dat ze in het begin van de film was, ze scheldt zelfs Gulpje uit. In de allerlaatste scène zegt Phileine eindelijk sorry, en ze is dolblij dat het haar eindelijk is gelukt om sorry te zeggen. De titel Phileine zegt sorry, slaat vooral op het einde, als het haar eindelijk is gelukt om sorry te zeggen. Zoals ze dat in het begin niet kon en zelfs woedend werd als andere mensen sorry zeiden, zo zegt ze het in het einde zelfs een paar keer achter elkaar. Het thema van de film Phileine zegt sorry heeft te maken met liefde en spijt. De liefde tussen Max en Phileine blijft ondanks alles overeind staan en alles komt weer goed op het einde als Phileine eindelijk haar spijt betuigd van alles wat ze heeft gedaan, gezegd en zelfs dat ze bestaat. Het thema is een mix tussen liefde en spijt omdat dit in de film met elkaar verbonden is.