Tachtig door Jaap Scholten

TACHTIG. Jaap Scholten. 1996. “I wanna bite the hand that feeds me, I wanna bite that hand so badly.” - Elvis Costello – Dit boek gaat over een leven. Mijn leven, om precies te zijn. Ik heb het verdeeld in stukken, zodat het voor jullie gemakkelijker wordt te begrijpen. Ik zal niet beginnen bij het begin, maar midden in het verhaal erin springen. Af en toe blik ik terug op mijn verleden, de dingen die ik toentertijd meegemaakt heb zal ik jullie dan alsnog vertellen. Het boek is onderverdeeld in zes delen. Alle zes delen hebben de naam gekregen van een dag van de week. Dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag. Deze delen heb ik weer onderverdeeld in kleinere hoofdstukken, van gemiddeld zo’n vijf bladzijden. Ik heb dit gedaan om het voor jullie, als lezers, niet te saai te maken. Ik hoop dat jullie nu vlot door mijn leven heen kunnen lezen en het begrijpen, zoals ik het bedoeld heb. De hoofdpersoon uit het boek ben ik, Frederik. Ik omschrijf mezelf het liefst als iemand van weinig woorden. Ik woon in Amsterdam met een vriend van me, Elvis. Een aardige jongen, alleen vrij gemakkelijk beinvloedbaar. Maar ik kan wel goed met hem opschieten. We denken over veel dingen hetzelfde. Het is alleen jammer dat hij nooit in is voor een serieus en goed gesprek. Mijn familie is al sinds heel lange tijd eigenaar van de textielfabrieken in Twente. Wat niemand weet is dat die fabrieken al jaren financieel op hun kont liggen en er dus totaal geen winst meer uit kan worden gehaald. Zoals ik dus al zei; ik stam af van een eens rijke textielfamilie. Mijn moeder heeft mij en mijn twee broers alleen opgevoed. Dat is waarschijnlijk waarom ik zo’n gruwelijke hekel aan haar heb. Ze is zo bemoeizuchtig en zo moederlijk. En bovendien is ze ongelooflijk schijnheilig. Wat er met mijn vader gebeurd is weet ik niet, daar wil ze nooit over praten. Mijn twee broers zijn zeer succesvol. ‘Rich and famous’ om het maar eventjes mooi te zeggen. Ze hebben beiden een leuke vrouw, een mooi gezin en een geweldige baan. Aangezien ik besloten heb met mijn studie te stoppen, ben ik het zwarte schaap van de familie geworden. Zo begint het boek. Hij blijft steeds vanuit zichzelf praten en vertelt over de dingen die hij meemaakt. Hij heeft een vriendin, Calanda, die hem bestookt met telefoontjes en tirades, maar hij vind haar te mooi om een punt achter de relatie te zetten. Hij heeft ook nog een vriend en tevens huisgenoot, Elvis. Hij komt niet heel veel in het verhaal voor, maar is duidelijk een goede vriend van Frederik, hij is een beetje raar en gek maar heeft wel het beste met hem voor. Het verhaal speelt zich af in Rotterdam, waar Frederik studeert en in Twente waar Frederik op het huis van zijn moeder moet passen. Het boek speelt zich nu af, maar het zou ook net zo goed 10 jaar geleden kunnen zijn. Maar het is niet verder dan 20 jaar terug, want er is ook een stuk dat Frederik even de auto pakt naar Rotterdam. Het boek speelt zich af in 1 week, maar er zijn soms flashbacks, die spelen zich meestal in zijn jeugd af. Het boek was niet zo leuk als ik gedacht had. Het heeft een hele interessante omslag, een tijger-achtig meisje met verleidelijke wimpers op een roze/rode achtergrond, maar dat heeft eigenlijk helemaal niet veel met het boek te maken. Hij zegt in het boek dat hij vroeger helemaal geïntrigeerd was door een plaatje in een boek, dat is de afbeelding die op de omslag staat. In het boek ‘vertelt’ hij eigenlijk wat hij allemaal doet en denkt. Ik hou van boeken die echt naar een einde toelopen, maar dat was helemaal niet zo. Het boek speelt zich af in 6 dagen, de hoofdstukken heten ook Dinsdag, Woensdag enz. Je verwacht echt dat er op het einde iets heftigs en onthullends gebeurd, maar dat valt best wel mee. Ik had zo iets van ‘ Oké, is dit het?’ Ik vond het in het begin eerst moeilijk om me aan de schrijfstijl aan te passen, maar op een gegeven moment zit je er echt in en dan is het wel grappig om te lezen. Soms heeft het niet echt interessante stukken, maar bijv. het stuk in het slachthuis is dan wel weer heel goed en lollig beschreven. Ik vond de stukken dat Jaap Scholten in de verleden tijd schrijft minder pakkend en goed dan de passages waar hij in het ‘nu’ schrijft.