Titel: De Onzichtbare Jongen
Auteur: J.Bernlef
Jaar van verschijnen: 2005 Toelichting auteur: J. Bernlef is een pseudoniem van Hendrik Jan Marsman. Hij werd geboren op 14 januari 1937 in Sint-Pancras. Zijn jeugd bracht hij door in Amsterdam-West en hij verhuisde in 1949 naar Haarlem. Hij ging in 1954 weer in Amsterdam wonen en na zijn eindexamen in 1955 studeerde hij zes maanden aan de faculteit voor politieke en sociale wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. In het najaar van 1956, vlak voor de Hongaarse opstand, moest hij in dienst. In 1957 verbleef hij drie maanden in het militair hospitaal Austerlitz. Na zijn diensttijd ging hij naar Zweden, dat was in 1958. In 1960 ging hij voorgoed in Nederland wonen en besloot van het schrijven te gaan leven. In datzelfde jaar trouwde hij met Eva Hoornik en met haar kreeg hij 2 kinderen. Eerste persoonlijke reactie: Mijn eerste persoonlijke reactie was, dat ik de sfeer goed beschreven vond en dat het verhaal goed geschreven was.
Tijd:
Het verhaal speelt zich af in de jaren ‘50 en ‘60.
Ik vind het wel belangrijk voor het verhaal, omdat het de sfeer geeft aan het boek en hoe mensen in die tijd over bepaalde dingen dachten , wat bij die tijd past..
De vertelde tijd is ongeveer 11 of 12 jaar. Het boek begint als Wouter 13 jaar is en het eindigt als hij 24 of 25 jaar is.
Plaats:
Het verhaal speelt zich af in Amsterdam, Helsinki, Haarlem, Vogelenzang en Ouderkerk aan de Amstel.
De plaatsen waar het verhaal zich afspeelt geeft niet echt extra betekenis aan het verhaal, behalve in Helsinki, waar de Olympische Spelen worden gehouden en waar je een gevoel krijgt dat Wouter ver van huis is en in Vogelenzang, waar Wouter in een inrichting terechtkomt.
De omgeving en het weer spelen een redelijk grote rol, omdat Max Veldman heel erg bezig is met wind en door het hele boek wordt er op de windkracht gelet.
Vertelsstandpunt:
Je beleeft het verhaal door de ogen van Wouter van Bakel.
Dit boek is geschreven door een auctoriale verteller, omdat Bernlef door middel van de persoon Wouter het verhaal vertelt met onderbrekingen om uitleg en commentaar te geven op bepaalde situaties. En hij weet al wat er gaat gebeuren, maar de personages nog niet.
Spanning:
Ik vond wel dat er spanning inzat, omdat je je steeds afvraagt hoe Max nou in elkaar zit en hoe het afloopt met de ziekte van Wouter en of Wouter de 100 meter sneller zal lopen dan 11 seconden etc.
Thema:
Het thema van het verhaal zijn de dromen van Max en Wouter, die uitkomen als ze ouder worden. Wouter loopt bijvoorbeeld de 100 meter sneller dan 11 seconden en Max wordt uiteindelijk echt onzichtbaar.(Hij overlijdt en wordt begraven)
Motief:
Het motief van het verhaal is wind en snelheid, omdat dat steeds terugkomt in het boek.
Leeservaring:
Het onderwerp van het boek vond ik wel duidelijk, want er zat gewoon een verhaallijn in en alles werd goed beschreven.
De gebeurtenissen in het boek zijn realistisch, ze zouden gewoon in het echte leven ook kunnen gebeuren.
De personages, die in het boek voorkomen, zijn simpele mensen met bijzondere talenten (de hoofdpersonen, Wouter en Max, bedoel ik dan). De rest van de personen die voorkomen, worden nogal oppervlakkig beschreven en daar krijg je niet genoeg over te weten om te bepalen hoe ze zijn.
Een bijzonder talent van Wouter is dat hij heel erg hard kan lopen voor zijn leeftijd en record na record breekt.
Max heeft verschillende bijzondere talenten, hij heeft bijvoorbeeld een absoluut gehoor en een fotografisch geheugen. Hij is heel goed met cijfers en wetenschappelijke experimenten.
De bouw van het verhaal vond ik normaal, omdat de tijd op een normale manier verstreek en er niet veel terugblikken op het verleden in voorkwamen.
Het taalgebruik vond ik prettig, omdat de zinnen niet vervelend of krom waren en er werden ook niet veel moeilijke woorden in gebruikt.
Onderwerp:
Het onderwerp van het boek was mij wel snel duidelijk, omdat de verhaallijn duidelijk is en er nergens ‘open gaten’ blijven
Ik ben dit boek gaan lezen, omdat het verhaal me wel aansprak. Mijn verwachtingen zijn wel uitgekomen, omdat ik het een goed boek vond en het verhaal viel mij niet tegen. Het boek heeft mij laten zien hoe mensen die een fotografisch geheugen hebben, op een gegeven moment gek worden van alle informatie in hun hoofd waar ze niet vanaf kunnen komen, omdat ze niks echt kunnen vergeten. Ik ben door dit boek wel anders gaan kijken naar mensen met een fotografisch geheugen, omdat ik eerst dacht dat ze gewoon dingen snel onthielden en het verder gewoon makkelijk was om een fotografisch geheugen te hebben. De tijdsbestedingen worden goed uitgewerkt, omdat alles precies wordt beschreven. Ik vond alleen dat de gedachten van Max meer aandacht had moeten hebben, omdat hij toch een beetje vaag blijft. Ik heb nooit een film gezien over een soortgelijk onderwerp. Gebeurtenissen: Ik denk dat de belangrijkste gebeurtenis in het boek de dood van Max is, omdat je eerst niet weet wat er nou allemaal precies in zijn hoofd omgaat, maar vlak voor zijn dood schrijft hij een aantal brieven aan Wouter en daaruit kun je een heleboel dingen uit opmaken. De nadruk in het verhaal ligt meer op gebeurtenissen dan gedachten en gevoelens, omdat er een heleboel verschillende dingen in het boek gebeuren en de gedachten die erin voorkomen gaan meestal over normale dingen. Ik vind dat niet erg, omdat de gebeurtenissen niet saai zijn en er zit wel spanning in. Dit verhaal bevat wel veel boeiende gebeurtenissen, bijvoorbeeld als Wouter meet gaat doen aan de Olympische Spelen in Helsinki of als hij een wedstrijdje gaat rennen tegen Fanny Blankers Koen. Ik vind wel dat de gebeurtenissen logisch in elkaar voortvloeien, omdat het verhaal niet van de ene persoon naar de andere overspringen en het loopt gewoon chronologisch. Er waren niet echt gebeurtenissen die heel erg indruk op me hebben gemaakt, behalve hoe Max bezig was met zijn experimenten: dat hij zijn hele kamer vol had gehangen met thermometers en op die manier over een lange periode alle temperaturen bij ging houden. Of hoe hij zomaar een muziekstuk foutloos naspeelde, zonder dat hij piano speelde. Wat mij aan het denken gezet heeft in dit boek, is dat hoe gek sommige mensen eigenlijk kunnen worden van zichzelf; in dit boek is dat Max dus. Het verhaal speelt zich af in een wat ouderwetsere sfeer, in de jaren ‘50 en ‘60 en ik vind dat die sfeer wel goed overkomt. Het verhaal is niet zo verteld dat je van alles zelf moet invullen, omdat alles wel aan het eind uitgelegd wordt, behalve wie de schuingedrukte stukjes aan het begin van veel hoofdstukken schrijft. Ik kwam daar niet achter, ik dacht eerst de vader van Max, maar die weet niet hoe Wouter was toen hij klein was, dus verder zou ik het niet weten. Er was geen gebeurtenis dat ik saai vond worden, dus het verhaal boeide mij wel van begin tot eind. Personages: Ik vond alleen dat Wouter en Max zo waren beschreven dat ze voor me gingen leven. Wouter het meest, omdat je zijn gedachten te weten kwam en die van Max niet. De rest van de personages die in het boek voorkomen, werden oppervlakkig beschreven, zodat je je niet echt in ze kon inleven. Er was niets in het boek wat ik verafschuwde, omdat er geen vieze dingen werden beschreven of iets dergelijks. Wat mij opviel aan het verhaal, was dat de termen wind en snelheid vaak voorkwamen en er ook vaak over gesproken werd. Eigenlijk is het een beetje de clou van het verhaal, vooral wind, omdat Max daar uiteindelijk helemaal gek van wordt. Een grote beslissing die Wouter moest maken, was of hij door zou gaan met hardlopen of niet. Zijn beslissing begreep ik niet, omdat hij heel goed getraind was en hij was al heel ver gekomen voor zijn leeftijd en dan stopt hij ermee door een keer verliezen. De personages reageren vaak wel voorspelbaar, maar soms ook niet. Bijvoorbeeld hoe Max doodgaat, ik had niet verwacht dat hij zelfmoord zou plegen. Ik vind geen enkele personage echt onsympathiek, alleen de psychiater van Max vond ik een beetje vaag, omdat de problemen van zijn patiënten hem niet echt leken te interesseren. Van Wouter kom je het meest te weten, omdat hij de hoofdpersoon is. Naast hem is Max ook een hoofdpersoon, maar van hem kom je minder te weten, omdat je zijn gedachten niet kan lezen. Je komt genoeg van ze te weten om hun gedrag te begrijpen, omdat je veel van hun interesses en keuzes te weten komt. Je hoeft niet veel zelf in te vullen over een persoon, behalve bij Max, daar moet je soms wel wat zelf over invullen, omdat je niet altijd alles over hem te weten komt.. Ik vond dat niet vervelend of moeilijk, omdat je aan het eind grotendeels achter de keuzes en andere gedachten e.d van o.a Max te weten komt. Bouw: De bouw van het verhaal vond ik niet erg ingewikkeld, het enige dat ik vaag vond waren de schuingedrukte stukjes tekst aan het begin van veel hoofdstukken, je weet namelijk niet wie dat schrijft. In het verhaal zit best veel vaart, omdat niks uitgekauwd wordt en er gaan best veel jaren voorbij, zonder dat je dat echt in de gaten hebt. Alles hangt wel goed met elkaar samen, omdat de gebeurtenissen wel in elkaar passen en je springt niet heen en weer naar personen. Er is één verhaallijn, je volgt namelijk steeds Wouter en de dingen die hem overkomen. Er zitten geen echte terugblikken in, soms alleen als Wouter ergens aan terug denkt, of als Max hem iets vertelt over vroeger. Het einde vond ik wel onverwacht, ik had niet verwacht dat Max dood zou gaan en dat Max een halfzusje zou hebben die Wouter dan ontmoet en haar alles vertelt over haar halfbroer, Max. Het boek eindigt dat Wouter met Mara, het halfzusje van Max, een wandeling maakt en zij hem vraagt of hij een foto van Max heeft, waarop hij antwoordt dat hij dat niet heeft en haar omhelst. Dat vind ik een beetje vervelend, omdat het boek ineens eindigt en je verder niet weet wat er nog gaat gebeuren of hoe het met de personages afloopt. Het is dus een open einde.
Taalgebruik:
De tekst vond ik niet moeilijk om te lezen; de zinnen liepen goed en er werden niet veel moeilijke woorden gebruikt.
Wat mij opviel in de stijl is dat alles snel voorbij gaat, zonder dat je dat echt in de gaten hebt. Bijvoorbeeld, Wouter loopt hard en is dan ongeveer 14 of 15 en dan wordt hij ziek en is hij ineens 24.
De manier van vertellen vind ik niet te uitgebreid of te hoogdravend, maar juist goed, omdat het niet langdradig wordt of dat alles te snel gaat, zodat je het niet meer begrijpt.
Ik vind dat het taalgebruik wel past bij de personages en het onderwerp, omdat het zich afspeelt in de jaren ‘50 en ’60.
Auteur: J.Bernlef
Jaar van verschijnen: 2005 Toelichting auteur: J. Bernlef is een pseudoniem van Hendrik Jan Marsman. Hij werd geboren op 14 januari 1937 in Sint-Pancras. Zijn jeugd bracht hij door in Amsterdam-West en hij verhuisde in 1949 naar Haarlem. Hij ging in 1954 weer in Amsterdam wonen en na zijn eindexamen in 1955 studeerde hij zes maanden aan de faculteit voor politieke en sociale wetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam. In het najaar van 1956, vlak voor de Hongaarse opstand, moest hij in dienst. In 1957 verbleef hij drie maanden in het militair hospitaal Austerlitz. Na zijn diensttijd ging hij naar Zweden, dat was in 1958. In 1960 ging hij voorgoed in Nederland wonen en besloot van het schrijven te gaan leven. In datzelfde jaar trouwde hij met Eva Hoornik en met haar kreeg hij 2 kinderen. Eerste persoonlijke reactie: Mijn eerste persoonlijke reactie was, dat ik de sfeer goed beschreven vond en dat het verhaal goed geschreven was.
Ik ben dit boek gaan lezen, omdat het verhaal me wel aansprak. Mijn verwachtingen zijn wel uitgekomen, omdat ik het een goed boek vond en het verhaal viel mij niet tegen. Het boek heeft mij laten zien hoe mensen die een fotografisch geheugen hebben, op een gegeven moment gek worden van alle informatie in hun hoofd waar ze niet vanaf kunnen komen, omdat ze niks echt kunnen vergeten. Ik ben door dit boek wel anders gaan kijken naar mensen met een fotografisch geheugen, omdat ik eerst dacht dat ze gewoon dingen snel onthielden en het verder gewoon makkelijk was om een fotografisch geheugen te hebben. De tijdsbestedingen worden goed uitgewerkt, omdat alles precies wordt beschreven. Ik vond alleen dat de gedachten van Max meer aandacht had moeten hebben, omdat hij toch een beetje vaag blijft. Ik heb nooit een film gezien over een soortgelijk onderwerp. Gebeurtenissen: Ik denk dat de belangrijkste gebeurtenis in het boek de dood van Max is, omdat je eerst niet weet wat er nou allemaal precies in zijn hoofd omgaat, maar vlak voor zijn dood schrijft hij een aantal brieven aan Wouter en daaruit kun je een heleboel dingen uit opmaken. De nadruk in het verhaal ligt meer op gebeurtenissen dan gedachten en gevoelens, omdat er een heleboel verschillende dingen in het boek gebeuren en de gedachten die erin voorkomen gaan meestal over normale dingen. Ik vind dat niet erg, omdat de gebeurtenissen niet saai zijn en er zit wel spanning in. Dit verhaal bevat wel veel boeiende gebeurtenissen, bijvoorbeeld als Wouter meet gaat doen aan de Olympische Spelen in Helsinki of als hij een wedstrijdje gaat rennen tegen Fanny Blankers Koen. Ik vind wel dat de gebeurtenissen logisch in elkaar voortvloeien, omdat het verhaal niet van de ene persoon naar de andere overspringen en het loopt gewoon chronologisch. Er waren niet echt gebeurtenissen die heel erg indruk op me hebben gemaakt, behalve hoe Max bezig was met zijn experimenten: dat hij zijn hele kamer vol had gehangen met thermometers en op die manier over een lange periode alle temperaturen bij ging houden. Of hoe hij zomaar een muziekstuk foutloos naspeelde, zonder dat hij piano speelde. Wat mij aan het denken gezet heeft in dit boek, is dat hoe gek sommige mensen eigenlijk kunnen worden van zichzelf; in dit boek is dat Max dus. Het verhaal speelt zich af in een wat ouderwetsere sfeer, in de jaren ‘50 en ‘60 en ik vind dat die sfeer wel goed overkomt. Het verhaal is niet zo verteld dat je van alles zelf moet invullen, omdat alles wel aan het eind uitgelegd wordt, behalve wie de schuingedrukte stukjes aan het begin van veel hoofdstukken schrijft. Ik kwam daar niet achter, ik dacht eerst de vader van Max, maar die weet niet hoe Wouter was toen hij klein was, dus verder zou ik het niet weten. Er was geen gebeurtenis dat ik saai vond worden, dus het verhaal boeide mij wel van begin tot eind. Personages: Ik vond alleen dat Wouter en Max zo waren beschreven dat ze voor me gingen leven. Wouter het meest, omdat je zijn gedachten te weten kwam en die van Max niet. De rest van de personages die in het boek voorkomen, werden oppervlakkig beschreven, zodat je je niet echt in ze kon inleven. Er was niets in het boek wat ik verafschuwde, omdat er geen vieze dingen werden beschreven of iets dergelijks. Wat mij opviel aan het verhaal, was dat de termen wind en snelheid vaak voorkwamen en er ook vaak over gesproken werd. Eigenlijk is het een beetje de clou van het verhaal, vooral wind, omdat Max daar uiteindelijk helemaal gek van wordt. Een grote beslissing die Wouter moest maken, was of hij door zou gaan met hardlopen of niet. Zijn beslissing begreep ik niet, omdat hij heel goed getraind was en hij was al heel ver gekomen voor zijn leeftijd en dan stopt hij ermee door een keer verliezen. De personages reageren vaak wel voorspelbaar, maar soms ook niet. Bijvoorbeeld hoe Max doodgaat, ik had niet verwacht dat hij zelfmoord zou plegen. Ik vind geen enkele personage echt onsympathiek, alleen de psychiater van Max vond ik een beetje vaag, omdat de problemen van zijn patiënten hem niet echt leken te interesseren. Van Wouter kom je het meest te weten, omdat hij de hoofdpersoon is. Naast hem is Max ook een hoofdpersoon, maar van hem kom je minder te weten, omdat je zijn gedachten niet kan lezen. Je komt genoeg van ze te weten om hun gedrag te begrijpen, omdat je veel van hun interesses en keuzes te weten komt. Je hoeft niet veel zelf in te vullen over een persoon, behalve bij Max, daar moet je soms wel wat zelf over invullen, omdat je niet altijd alles over hem te weten komt.. Ik vond dat niet vervelend of moeilijk, omdat je aan het eind grotendeels achter de keuzes en andere gedachten e.d van o.a Max te weten komt. Bouw: De bouw van het verhaal vond ik niet erg ingewikkeld, het enige dat ik vaag vond waren de schuingedrukte stukjes tekst aan het begin van veel hoofdstukken, je weet namelijk niet wie dat schrijft. In het verhaal zit best veel vaart, omdat niks uitgekauwd wordt en er gaan best veel jaren voorbij, zonder dat je dat echt in de gaten hebt. Alles hangt wel goed met elkaar samen, omdat de gebeurtenissen wel in elkaar passen en je springt niet heen en weer naar personen. Er is één verhaallijn, je volgt namelijk steeds Wouter en de dingen die hem overkomen. Er zitten geen echte terugblikken in, soms alleen als Wouter ergens aan terug denkt, of als Max hem iets vertelt over vroeger. Het einde vond ik wel onverwacht, ik had niet verwacht dat Max dood zou gaan en dat Max een halfzusje zou hebben die Wouter dan ontmoet en haar alles vertelt over haar halfbroer, Max. Het boek eindigt dat Wouter met Mara, het halfzusje van Max, een wandeling maakt en zij hem vraagt of hij een foto van Max heeft, waarop hij antwoordt dat hij dat niet heeft en haar omhelst. Dat vind ik een beetje vervelend, omdat het boek ineens eindigt en je verder niet weet wat er nog gaat gebeuren of hoe het met de personages afloopt. Het is dus een open einde.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden