Doorgeschoten door Mirjam Mous

Titel: Doorgeschoten Schrijfster: Mirjam Mous Omslag: Ontwerpstudio Johan Bosgra Jaar van uitgave: 2004 Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf Genre: Spanning Titelverklaring: ”Doorgeschoten” de titel van dit boek komt van de schiertpartij van Eloy en Bud. De kogels die ze schoten gingen door alles. Ze gingen door de lichamen maar ook de gedachtes. De kogels schoten door de gedachten. Dit is juist zo belangrijk omdat het boek is gebaseerd op de schietpartij op Comlumbine High School. Samenvatting: Janna is een Nederlands meisje, en gaat een jaar naar Amerika. Ze verblijft bij haar oom Luke en tante Mary. Als ze in Amerika is, hebben de buren voor haar een barbecue georganiseerd. Janne ontmoet daar Eloy en Kenneth. Janna vindt Eloy een aparte jongen. Ze probeert een gesprek met hem te beginnen. Samen gaan ze naar Eloy’s kamer. Eloy wordt verliefd op Janna. De volgende dag gaat Janna met haar tante naar de winkels en ontmoet daar Cassie. Janna en Cassie krijgen daar een gesprek en komen erachter dat ze in dezelfde klas komen. Cassie zou Janna op komen hallen. Op school ontmoet Janna de twee beste vriendinnen van Cassie Tanya en Lynn. Als Eloy die zelfde dag uit school komt hoort hij allemaal sirenes, hij is met zijn moeder in de tuin aan het praten, en dan ziet hij opeens iets in de bosjes. Zijn moeder loopt naar binnen toe, en Eloy gaat kijken wat het was. Het is Bud, die aan het vluchten is voor de politie. Eloy biedt hulp aan en brengt hem naar zijn kamer. Bud vertelt dat hij een engel op de muur aan het spuiten was, en dat een man hem zag en vervolgens de politie belde. De politie kwam bij Eloy in de tuin om te vragen of ze iets hadden gezien. Eloy vertelde dat hij niets had gezien en de politie ging weer weg. Vanaf dat moment zijn Eloy en Bud vrienden. Ze gaan met z´n tweeën naar een terrein toe en gaan zitten op een grote watertank. Op de watertank vertelt Bud dat hij ooit een keer wraak wilt nemen op iedereen die hem pest, of die hij gewoon niet mag. Als Eloy en Bud in Bud’s huis zijn laat Bud zijn pistool zien. Bud zou Eloy wel een keer schietles geven. Eloy had Janna belooft dat hij Janna mee in de bergen zou nemen. Eloy wilt Janna gaan zoenen als ze even aan het rusten zijn, en daar denkt hij ook de hele weg op hoe hij het gaat aanpakken. Als Eloy Janna probeert te zoenen bijt Janna Eloy. Ze wilde het niet. Eloy vindt dit niet leuk en loopt boos weg. Een paar dagen later gaan Eloy en Bud weer naar de watertank, daar geeft Bud Eloy schietles. Ze schieten op blikjes en flesjes. Cassie vindt Kenneth eigenlijk helemaal niet leuk maar ze durft het niet uit te maken. Als Cassie met Jason heeft heeft gezoend moet ze wel. Jason en Cassie krijgen verkering. Als Jason en Cassie samen op school langs Eloy en Bud lopen roept Jason dat ze flikkers zijn. Bud wordt hierdoor boos en drukt Jason op de grond en knijpt hij zijn keel dicht. Cassie die naast Jason liep gilt dat Bud op moet houden Bud trekt er niks van aan en gaat gewoon door. Cassie gaat daarom maar met haar tasje hard op Bud’s hoofd slaan. Eloy pakt Cassie vast en zorgt dat ze stil is. Toen Kenneth en zijn vrienden eraan kwamen hield Bud op. Hij zegt terwijl hij wegloopt dat hij wraak zal nemen. Een paar dagen later op school nemen Bud en Eloy wraak. Ze komen binnen gestormd met wapens en zelfgemaakte bommen. Iedereen die ze tegen kwamen schoten ze neer. Ze gingen het klaslokaal binnen waar Janna zat. En schoten weer rond hun heen. Kelly was geraakt en viel tegen Janna aan. Janna bleef Kelly maar aaien om haar angst te vergeten. Bud en Eloy lopen naar de bibliotheek en blazen de deuren op met een granaat. Ze schieten overal naartoe. Cassie word geraakt in haar schouder. Waar ze ook kijkt overal liggen gewonden en doden. Als Lynn Cassie probeert te helpen wordt Lynn zelf neergeschoten. Eloy schiet zijn eigen broer Kenneth ook dood. En als Eloy een van zijn weinige vrienden doodschiet krijgt hij spijt van wat hij doet. Hij wilde dat het ophield. Vergeef me. Dat is het laatste wat hij dacht. De school wordt omsingelt door het SWAT-team en zei redden de meeste leerlingen en leraren. Janna gaat de volgende dag naar huis, naar Nederland. Bud en Eloy zijn dood.
Het opstel van Janna. Dit is het opstel wat Janna thuis heeft geschreven. Met dit opstel eindigt het boek. Ik kijk naar de foto die voor me ligt. Vier onbekommerde meisjes op een zonnige dag die van alles beloofde. Het meisje linksbuiten ben ik, met mijn toen nog vlammend rode haren. Naast me zit Lynn, ondanks de lage stand van haar kruk toch nog de langste van ons allemaal. Cassie ligt filmsterachtig op haar zij, languit aan onze voeten. Tanya’s hoofd is net een zon die opkomt achter de schouders van Lynn en mij. Haar blik is naar beneden gericht. ze wilde zeker controleren of haar borsten niet ineens als luchtballonnen boven ons uit zouden zweven. Dat leek haar toen nog het ergste wat haar kon overkomen. Zo zal het nooit meer zijn. In een paar uur tijd kan je leven compleet veranderen. Lange lenige Lynn zal nooit meer over het basketbalveld rennen. Ze zal nooit meer met die typische blik van haar half opkijken vanuit haar boek. Willen lezen maar ook willen weten wat er ondertussen om haar heen gebeurde. Alles tegelijk, alsof ze wist dat het leven te kort zou zijn om de dingen een voor een te doen. Lynn die zo verstandig was, maar dat heeft haar niet geholpen. En dan Cassie met haar toekomstdromen. Aan diggelen geschoten. Kogels hebben haar schouder verbrijzeld en haar arm lam gemaakt. Haar vader was meteen overgekomen en samen met haar moeder aan haar bed gezeten. “Nog een geluk bij een ongeluk” zei ze dapper. Maar ze was Lynn en Jason kwijt en dat zag je in haar ogen. Tanya is van een kwetterende spreeuw in een stil muisje veranderd. ze kan uren in een hoekje zitten zwijgen. Soms lijkt het bijna of ze zich schuldig voelt omdat niet zij maar Lynn... En ik? Ik ben alleen maar bang. Toen mijn ouders me kwamen halen, wilde ik niets liever dan meteen terug naar huis. Het was niet in Nederland gebeurd. Ik dacht, ik laat het achter in die andere wereld. Ik stop het in een kistje onder het bed bij tante Mary en ik vlieg ervan weg. Maar als je letterlijk doodsbang bent geweest, vergeet je dat niet zomaar. Ik word panisch als iemand knallend vuurwerk afsteekt. Als ik alleen in een ruimte ben, beginnen mijn handen te trillen en kan ik mijn ogen niet van de deur losrukken. Zodra ik bloed zie, begint het me meteen te duizelen. Stampende geluiden en ik hyperventileer. Nooit meer ga ik bij iemand weg zonder afscheid te nemen, al ben ik maar vijf minuten weg. Je weet nu eenmaal niet of je elkaar weer terug ziet. Ik ben bang om dood te gaan. Ik ben bang om te leven. En waarom? Ik snap het niet. Dat mensen zoiets kunnen doen...Jongens nog. Misschien wil ik het niet hoeven begrijpen. Ik laat mijn vingers langs de gezichten op de foto glijden. Het is onverdraaglijk. Bud en Eloy zijn dood, maar wij hebben levenslang.