Beschrijving van het boek:
Titel: De oesters van Nam Kee
Auteur: Kees van Beijnum
Ondertitel: geen
Uitgever: Nijgh & van Ditmar, Amsterdam
Druk: derde druk 2000
Motto: lieg alles bij elkaar
Aantal bladzijden: 320
Omslag: je ziet een jongen met rode horentjes in de schemering staan, verlicht van links
Bijzonderheid: het boek is verfilmd

Korte samenvatting:
Berry Kooijman, de hoofdpersoon van het boek wordt door de gendarmerie opgepakt in het Franse plaatsje Bretteville-sur-Laize, in het voormalig vakantiehuisje van zijn ouders. Daarna vertelt hij in de gevangenis zijn levensverhaal en hoe hij in de gevangenis terecht is gekomen.
Hij ontmoet een meisje “Thera” en heeft een tijdje een relatie met haar. Dan maakt Thera het uit, omdat ze weer bij haar moeder gaat inwonen. Berry kan dit niet accepteren en probeert steeds weer in contact te komen met haar, maar dat lukt niet.

Op een gegeven dag is de opening van het jongerencentrum in de bijlmer.
Nadat de burgemeester zijn speech heeft gehouden en terug naar zijn auto loopt, raapt Berry een steen op en gooit hem tegen de slaap van de burgemeester.
Berry vlucht naar Frankrijk en gaat daar in Bretteville-sur-Laize naar het vakantiehuisje van zijn ouders. Een tijdje later wordt hij opgepakt en moet hij naar de gevangenis in Nederland waar hij zijn verhaal vertelt.

Titelverklaring:
In het boek gaan Berry en Thera vaak oesters eten bij een restaurant Nam Kee genaamd. Passage: ``Daar bij het raam, aan de rechter kant zaten we voor het eerst, dacht Berry. Hij vond ze nog steeds smerig: oesters, zeker die van de Nam Kee.``

Motto:
Lieg alles bij elkaar. In het boek liegt Berry tegen zijn moeder dat hij braaf elke dag naar school gaat en dat hij VWO doet, tegen de school liegt hij dat hij naar het buitenland is verhuisd door een brief te schrijven en de handtekening van zijn moeder te vervalsen.
Tegen zijn vrienden liegt hij want hij zegt dat zijn vader bij een drugsdeal is opgepakt terwijl hij gewoon is doodgegaan. Hij liegt tegen alles en iedereen.

Hoofdpersoon:
Berry: de hoofdpersoon van het boek. Het is een 18 jarige jongen met donker haar. Hij liegt veel om zichzelf stoer voor te doen bij zijn vrienden en om niet naar school te hoeven gaan. Hij doet graag stoer bij zijn vrienden maar als er een meisje in het spel komt is hij zo zacht als boter.Ik kan me zeer goed in de hoofdpersoon verplaatsen omdat het allemaal levensecht verteld wordt. Er gebeuren geen dingen die in het echt niet kunnen. En hij is ongeveer van mijn leeftijd.Zijn gedrag keur ik erg af. Hij gaat niet naar school en loopt veel te lang achter Thera aan terwijl zij allang een nieuwe vriend heeft. Ook doet hij onnodig stoer bij zijn vrienden, loopt veel te liegen en licht hij mensen op om aan geld te komen.
Ik zou het probleem dat hij heeft met Thera anders aanpakken. Ook al ben je smoorverliefd op een meisje en zij geeft aan dat ze een nieuwe vriend heeft moet je het daarbij laten. Een meisje knapt er alleen maar op af als je achter haar aan loopt terwijl ze al iemand anders heeft.

Het hele boek lang is Berry vrij voorspelbaar in zijn gedrag. Alleen op het laatst als hij de steen naar de burgemeester gooit dan schrik je wel. Dat zag ik zelf uiteraard niet aankomen dat hij tot zulke idiote dingen in staat was.
Ik vind Berry aan de ene kant zeer onsympathiek omdat hij mensen oplicht maar hij heeft ook een hele lieve kant omdat hij toch ontzettend veel van Thera houd en elke keer weer bij haar terug wil komen. En dat vind ik toch eigenlijk wel een pluspunt.

Perspectief
Het boek is verteld vanuit het Ik-perspectief. Citaat: ´´De steen lag in mijn hand. Koel en zwaar. Ik smeet hem stuk op de grond en pakte het grootste deel weer op. Met mijn vingers wreef ik langs de grove breukrand die in een punt eindigde. Ik liep in de richting van de auto, mijn arm dicht langs mijn lichaam hangend. Ik moest dichterbij komen, ik moest er heen, eruit, bestaan, adem kunnen halen. Mijn handen waren koud en trilden.``

Plaats en ruimte:
Het verhaal speelt zich af in de straten van Amsterdam, voornamelijk aan de Keizersgracht waar Ben (Thera´s ex-vriendje en nieuwe vriendje) woont; bij Thera thuis; bij Fast Eddie’s snackbar; het Hilton Hotel; Nam Kee en de belangrijkste gebeurtenis speelt zich af op de markt bij de opening van het nieuwe winkelcentrum.
Het weer is niet van belang wanneer er iets emotioneels gebeurd. Het is vrijwel het hele boek lente en zomer. En de sfeer tussen Berry en zijn buitenlandse vriendjes blijft het hele verhaal goed. Alleen de sfeer tussen Berry en Thera verandert maar dat is ook wel duidelijk omdat Thera Berry niet meer ziet zitten en terug gaat naar haar ex-vriendje.

Tijd:
Het verhaal speelt zich ongeveer 5 jaar geleden af. Ze praten nog over guldens en het gaat over drugs, alcohol, en stripclubs. Dat is niet iets uit de middeleeuwen.
Het verhaal is totaal niet chronologisch verteld, het begint eigenlijk met het eind dat hij wordt opgepakt in Brette sur Laize. Dan wil je meteen weten waarom dat zo is en dan wordt dat langzamerhand met allemaal flashbacks verteld. Soms is het even onduidelijk waar je precies zit in het verhaal, maar verder was het goed te volgen
Ik vond het wel leuk dat het zich ongeveer in deze tijd afspeelt. Ook omdat ik vaak in Amsterdam kom kon ik me bij het boek een goede voorstelling maken van de plaatsen waar de dingen zich afspelen.


Structuur
Het verhaal heeft een opening in de handeling. Hiervoor is uiteraard gekozen omdat je dan meteen wilt weten waarom hij opgepakt wordt.
Het boek heeft proloog noch epiloog. Het hoogtepunt van het boek is dat hij de steen naar de burgemeester gooit. Vanaf dan moet hij vluchten en schiet hij zelfs een agent, die hem wil arresteren, in zijn been. Het verhaal heeft een gesloten eind. Je leest naar het moment toe dat hij opgepakt wordt en waarom hij opgepakt wordt. In het begin is het allemaal moeilijk te begrijpen maar langzamerhand wordt alles een stuk duidelijker.
Bij het eind blijf je niet echt met vragen zitten want je bent blij dat je begrijpt waarom hij in het begin is opgepakt.

Thema en motieven:
Thema: obsessie
Motief: de mosselen bij Nam Kee zijn smerig.

Genre:
Het genre van Oesters van Nam Kee is een psychologische roman.

Taalgebruik:
Het taalgebruik is vrij makkelijk geschreven allemaal. Geen lange zinnen omdat vaak de gedachte en gevoelens van de ik-persoon beschreven worden. (zie fotokopie). Het is populair taalgebruik en soms is het een beetje grof en worden er scheldwoorden gebruikt. Ook lees je af en toe typisch Amsterdamse dingen, de streektaal dus.
Er zaten er weinig dialogen in het boek, dit vond ik zelf wel jammer maar het werd er wel makkelijker op!

Ook zat er wel humor in bijv.: “Hij haatte zijn haar. Nog steeds. De kleur, de dikte, de structuur, alles. (…) Het viel niet, het zat niet, het stond niet. Het was gewoon kuthaar. Maar dan op je hoofd. “ (blz. 57)

Recensie:
In: Het Algemeen Dagblad, 21 januari 2000.

De jeugd van de jaren 80 van de vorige eeuw is wel patatgeneratie genoemd. Of Generatie Nix: geen fut, geen lef, geen zin in de toekomst. Hoe zullen we straks de jeugd typeren van het decennium dat net achter ons ligt? De jaren 90 brachten welvaart, maar ook verveling en vervlakking. En we werden ons bewust van het feit dat Nederland staat voor een multiculturele samenleving. Die jeugd van de jaren 90, van Nederlandse en Marokkaanse afkomst, speelt de hoofdrol in De oesters van Nam Kee, de nieuwe, vijfde roman van Amsterdammer Kees van Beijnum. Ergens in het boek staat de verzuchting van de 18-jarige hoofdpersoon Berry Kooijman: 'Ik vroeg me af waarom alles uiteindelijk toch weer een fiasco moest worden.' Om het gevoel dat uit deze zin spreekt, draait De oesters van Nam Kee. Berry, alias Diablo, vertelt vanuit de Bijlmerbajes zijn leven dat op een fiasco is uitgelopen. Hij zit voor vier jaar vast wegens poging tot doodslag: hij heeft een vooraanstaand Amsterdammer met een steen op het hoofd getroffen. Berry komt uit Amsterdam-Slotermeer, 'keurig' gezin, vader cameraman bij de tv, moeder reclasseringsambtenaar, broer student biologie, familiebuitenhuis in Normandië. Hij ging naar het Barlaeus-gymnasium, maar laat de school de school in de zesde klas. Zijn vrienden in de snackbar van Fast Eddie in Amsterdam-West zijn Marokkaans: Otman, Rachid, alias De Laatste Mode, en Jamal, veelbelovend voetballer bij Ajax. Hun leven draait om pillen, joints, zonnebrillen van Gucci, zwarte kalfsleren jacks, blikken Goldlabel Tuborg-bier en criminaliteit. En meiden natuurlijk. Voor Berry is het Thera, 19, 'wiebeldanseres' op de schoot van middelbare mannen in een sekstent op de Zeedijk. Van Beijnum laat Berry zijn verhaal vertellen in een taal vol harde humor van de grote stad. Die humor is vaak racistisch, zowel ten aanzien van Marokkanen als van Nederlanders. Als de jongens praten over Marokkaanse meisjes, staat er: 'Juist omdat het absoluut verboden was om met ze te klooien, uitgesloten zelfs, hing de geur van seks in de lucht. Wie denkt dat het hoofddoekje symbool is van kuisheid, heeft het mis. Het is een teken van verboden lust en daardoor een uithangbord dat je voortdurend herinnert aan de mogelijkheden.' De levenshouding van Berry en zijn vrienden is zwart en cynisch. Ze schelden voortdurend op 'geile tyfuswijven'. Even veronderstel je dat ze een taal spreken die lijkt op die van jonge zwarte Amerikanen die een term als 'bad motherfucker' vaak positief, als compliment, gebruiken. Maar nee, in Amsterdam-West heerst negativisme. Het tegenstrijdige is dat Berry Kooijman, opgevoed met traditionele normen en waarden, in zijn diepste wezen niet kan meegaan in het nihilisme van zijn omgeving op straat. Goed, hij wordt een criminele zielenpoot, maar hij hunkert steeds naar onbaatzuchtige liefde, van Thera, van zijn moeder, van zijn vader die niet was wie hij voorgaf te zijn. Berry kan niet omgaan met een leven waarin leugen en haat een rol spelen. Hij wil de waarheid, vooral van Thera, die epileptisch blijkt te zijn. Hij gaat zover dat hij met haar in het restaurant van Nam Kee op de Zeedijk vaak gestoomde oesters gaat eten, hoewel hij na de eerste keer al beseft dat hij oesters smerig vindt. Thera en Berry willen het echte leven. Zij citeert uit speelfilms, terwijl ze weet dat een film dat echte leven niet is. Samen kijken ze naar de eerste vijf minuten van de Franse klassieker Le Samourai van Jean-Pierre Melville, met Alain Delon als verpersoonlijking van beheerste eenzaamheid. 'Zoals Delon op pad gaat, zo zou je iedere dag van je leven op pad moeten gaan', vindt Thera. Dat ze hem tenslotte laat zitten voor een fotograaf die ook pornofilms maakt, kan hij niet bevatten. Hij gaat volledig door het lint, de jongen die voor zijn lief bereid is alles te offeren. De oesters van Nam Kee is een psychologische roman met thrillerelementen, waarin de hoofdrolspeler, ondanks de ellende die hij over zich heeft afgeroepen, wanhopig blijft geloven in zichzelf. 'Haat me niet. Alsjeblieft, haat me niet', kreunt hij aan het slot. Juist dan, als we weten wat Berry allemaal heeft uitgevreten, gaat de roman een beetje wringen. Kees van Beijnum kiest partij voor Berry Kooijman en sluit een compromis met diens achtergrond, opvoeding en offerbereidheid. Maar hoe moet het in Sloterdijk verder met Otman, De Laatste Mode en Jamal?
Menno Schenke, Kees van Beijnum, De Oesters van Nam Kee.

De schrijver van dit stuk zegt dat het boek thrillerelementen bevat, daar ben ik het niet mee eens. Ja, er wordt wel iemand vermoord maar dat is niet echt eng. Ik vind het niet een heel erg spannend boek eerder ontroerend.

Eigen mening:
Ik vond het een leuk boek om te lezen. Niet te moeilijk, humor en een pakkend verhaal. Ik vond het leuk omdat het over mensen van mijn eigen leeftijd gaat en over criminaliteit. Ook de stad Amsterdam vind ik zelf heel leuk. Ik heb het boek in anderhalve week gelezen, dat is voor mijn doen best vlot. Nu ik het boek heb gelezen hoop ik ook graag de film te zien!