Godin van de jacht door Heleen van Royen

1. Zakelijke gegevens Autheur: Heleen van Royen
Titel: Godin van de jacht
Uitgever: Vassallucci, Amsterdam
Jaar van uitgave en druk: 2003
Genre: Roman 2. Eerste reactie Ik heb om twee redenen dit boek gekozen: ten eerste omdat mijn tante het gelezen had en er zeer positief over was, en ten tweede omdat ik de titel sensueel vond klinken en meer wilde weten van de ‘godin’. Op de achterkant van deze roman wordt Diana, de hoofdpersoon, door Kees ’t Hart, De Groene Amsterdammer, beschreven als “zowel gek, vrolijk, belachelijk als onweerstaanbaar” en daardoor werd ik nieuwsgierig naar haar leven. Het leek mij een modern boek, zeer humoristisch en makkelijk leesbaar. 3. Verdieping • Samenvatting Het eerste deel van het boek, genaamd “De test”, begint wanneer Diana de Wit, 34 jaar, getrouwd met Oscar en moeder van een tweeling, erachter komt dat ze ongewenst zwanger is. Van wie weet ze niet precies, maar het moet één van haar drie mannen zijn: haar minnaar Tim van begin vijftig, haar jonge chatlover Joshua of haar man Oscar “hij was de basis, de bodem van mijn bestaan”. Ze zwijgt over haar zwangerschap en zoekt wanhopig naar een oplossing. Als ze dan ook nog eens haar trouwring verliest op 2 juni 2001 op de A1 “Ik draaide het raampje open, wrikte de ring van mijn vinger en pakte hem tussen duim en wijsvinger. Ik stak mijn linkerhand uit het raam. (…) gedurende een fractie van een seconde verslapte de greep van mijn vingers.”, lijkt alles in haar leven fout te gaan. Ze besluit dat ze absoluut niet nog een kind aan kan “het eerste jaar van de tweeling was dermate traumatiserend dat ik het grotendeels heb verdrongen” en maakt een afspraak bij een abortus kliniek in Amsterdam. Ze moet tien dagen wachten voordat ze terecht kan. “Tien dagen” is het tweede deel dat begint met Diana achter de computer; het is 30 maart 2001 en ze gaat voor het eerst chatten. Ze leert Joshua kennen, een 24-jarige dakdekker, waarmee zo tot diep in de nacht mee chat. Ze wisselen foto’s uit en Diana wordt verliefd op “zijn ruige kop en mooie lijf”. Na een paar hevige chats spreken ze af op een parkeerterrein langs de A1 in het bestelbusje van Joshua. Ze neuken er op los “wat een tempo, ik kon hem amper bijhouden” en na die ontmoeting kunnen ze niet genoeg van elkaar krijgen; het is hun puur om de seks te doen en daarom is Diana ook zo gek op hem. Dan gaat Diana terug in de tijd, naar de zomer van 1997, waar ze Tim ontmoette. Zij was een deelneemster van een Time Out-cursus aangeboden door De Vries Consultancy (het bedrijf waar ze werkt) en Tim Kloosterziel was de cursusleider. Hij werd haar missie “ik wist al na tien minuten dat ik hem wilde. Na twintig minuten wist ik dat ik hem zou krijgen.” Ze hebben een wilde nacht en zetten hun relatie voort op de voorwaarde dat ze niet verliefd op elkaar worden; maar na 4 jaar zeggen ze openlijk van elkaar te houden. Ze ontmoeten elkaar eens per twee weken op een bovenwoning in Amsterdam. De woning is van Kofi Noewekoe, een Ghanese vriend van Tim. Op 12 juni wordt Diana vijfendertig en verrast Oscar haar met haar trouwring (wonder bij wonder is die gevonden) en een weekend Disneyland Parijs, een kinderdroom die nu eindelijk in vervulling zal gaan. Maar tijdens dat weekend had Diana de afspraak voor haar overtijdsbehandeling; dat moet ze verzetten en omdat ze meer dan zestien dagen overtijd is wanneer ze terug komt wordt het een abortus. Ze blijft er zeer luchtig onder “als het dan toch moest, ging ik voor de zuigcurettage. De stofzuiger erin, slurpen en klaar.” Toch is ze boos op Darwin, dat is naam die ze aan de embryo geeft, “Je verpest alles, Darwin, alles.” Maar Darwin praat ook terug in haar gedachten: “Je geluk is bijna compleet, Diana, sneerde Darwin. Je hebt je man, je kinderen, je trouwring en je bent in Disneyland geweest. Het enige wat je nog hoeft te doen, is mij verwerken.” In het derde deel, “Het afscheid”, gaat Diana op 21 juni, vergezeld bij Kofi, naar de abortuskliniek in Amsterdam. Het is een zeer pijnlijke ingreep, maar Kofi verzacht de pijn een beetje door een Ghanees liedje te zingen terwijl de behandeling plaats vind. Kofi brengt haar naar zijn huis als het gebeurd is en daar kan Diana een beetje bijkomen. Maar zodra ze alleen is belt ze Joshua op, hij komt langs en zij dwingt hem te masturberen voor haar. Haar excuus: “Hoe gestoord je ook bent, met zes miljard mensen op de planeet, ben je nooit de enige.”
• Verhaaltechniek De verteltijd van het boek bedraagd ongeveer twintig dagen; van de dag dat Diana erachter komt dat ze overtijd is (begin juni 2001) tot de dag dat ze abortus pleegt (eind juni 2001). Het grootste deel van het verhaal speelt zich af in Almere bij Diana thuis, in Zwolle waar Joshua woont en in Amsterdam in de woning van Kofi en de abortuskliniek. Verder bevat het verhaal verschillende flashbacks die in Diana’s jeugd plaats gevonden hebben en in Frankrijk waar ze Tim ontmoette. Ook zijn er verschillende alinea’s met als titel “wist u dat...” die interessante feitjes vertellen, zoals dat overspel tot 1971 een misdrijf in Nederland was en dat het Nederlandse VEKOMA uit Vlodorp één van de drie grootste achtbaanhouders ter wereld is. Het boek is vlot en modern geschreven, wat zeer goed past bij de grappige Diana. Je kijkt door haar ogen mee in haar leven; zij is dus de ik-persoon van de roman. Het perspectief blijft het gehele boek bij haar liggen, behalve bij de “wist u dat...” alinea’s, die worden verteld door een alwetende schrijver. Diana de Wit is de Godin van de jacht. Ze is een sterke en zekere vrouw die weet wat ze wil: zij bepaald de regels en wie er niet mee akkoord gaat heeft helaas pech. Diana is van het open huwelijk en heeft met haar man “het monogamiepunt uitonderhandeld”: “Al word ik in naam de jouwe, Oscar, mijn lichaam blijft van mij.” Ze houdt van haar tweeling, maar af en toe word het haar allemaal even te veel. Ze kan dan altijd terugvallen op haar mannen; na een heftige vrijpartij is ze helemaal weer tot rust gekomen. “Ik hou van sex,” zegt ze tegen haar vriendin Evelien, “het spijt me vreselijk, maar ik wil gewoon vaak neuken.” Oscar de Wit is een technisch ingenieur die getrouwd is met Diana. Hij accepteert dat ze minnaars heeft (zolang hij maar niks merkt van haar avontuurtjes), maar zelf heeft hij daar geen behoefte aan. Voor Diana blijft Oscar nummer één in de hierarchie; zo heeft ze dat met zichzelf afgesproken. “Hij was de basis, de bodem van mijn bestaan.” Tim Kloosterziel is de eerste en oudste minnaar van Diana. Hij is getrouwd met Magda en heeft twee kinderen, maar dat huwelijk loopt al een hele tijd niet goed. Door Diana ‘leeft’ Tim weer een beetje, maar toch scheidt hij uiteindelijk van zijn vrouw. Hij is rustig en probeerd mensen altijd te analyseren, iets wat Diana niet altijd leuk vind. Joshua is een 24-jarige dakdekker, getrouwd en heeft zijn eerste kind op komst. Hij ontmoet Diana via een chatbox en ze hebben veel opwindende gesprekken. Diana vind hem leuk omdat ze met hem altijd ongecompliceerde sex kan hebben; Joshua is “just Joshua”, hij wil geen relatie met Diana en verwacht niet meer van haar dan sex. Kofi Noewekoe is een Ghanese vriend van Tim die vroeger verlaten is door zijn vriendin omdat ze geen kinderen konder krijgen. Hij is een hele lieve man die zijn vrienden, Tim en Diana, nooit in de steek zal laten. Als Diana aan hem vraagt om mee te gaan naar de abortuskliniek en Tim niks te vertellen, twijfelt Kofi dan ook geen moment. Evelien is de beste vriendin van Diana, ze is getrouwd met Joost en heeft haar handen vol aan haar drie drukke kinderen. Vroeger was Evelien net als Diana; onbezorgd en gek op sex. Nu is ze een ‘prototype van de drukke jonge moeder die tegen de totale ineenstorting aan zit’ zoals Menno Schenke dat zegt van het Algemeen Dagblad en kan ze Diana’s sexverhalen af en toe niet uitstaan. Ze weet niet dat Joost vreemdgaat en vind het heel normaal dat haar dochtertje van vijf al jaren tussen hen in in bed slaapt zodat Joost en zij geen sex kunnen hebben. Jesse en Daniel zijn de drie jaar oude zoontjes van Diana. Ookal houdt ze van haar kinderen, ze kan het niet laten om te bedenken hoeveel makkelijker het zou zijn als het er maar één was geweest. De kinderen zijn zich in ieder geval van geen kwaad bewust. Darwin is de naam die Diana geeft aan de embryo. Ze praat tegen hem en soms hoort ze hem ook praten in haar hoofd. In het orginele boek heeft Diana een brief naar Darwin gestuurd waarin ze hem uitlegde waarom ze hem heeft weggehaald en wat er in haar omging. Ze schreef “Ik geloof dat je recht had op een gewenstheid. Dat er een vader en een moeder voor je zouden zijn die erg blij waren met je komst. Die moeder kon ik niet zijn.” Die ‘deleted scene’ is te lezen op Heleen van Royen’s website www.heleenvanroyen.nl. • Thematiek In de oudheid stond de Griekse god Artemis (Diana) voor godin van de jacht. De hoofdpersoon, Diana, is in “Godin van de liefde” ook op jacht. Ze is op jacht naar mannen die haar kunnen geven wat ze wil: sex. Het thema van het boek is macht. Diana denkt controle over haar leven te hebben; ze vrijt met wie ze wil (zij is de baas over haar lichaam en niemand anders), zij bepaald de regels in haar relatie met Oscar, Tim en Joshua, en zij bepaald of Darwin geboren mag worden. Zij is de baas van haar lichaam en baarmoeder, zij bepaald of die “vacuüm getrokken” mag worden. • Plaats in de literatuurgeschiedenis Heleen van Royen wordt op 9 maart 1965 als Helena Margaretha Kroon geboren in Slotervaart, Amsterdam-West. In 1983 doet Van Royen eindexamen VWO. In 1984 wordt ze ingeloot voor de School voor de Journalistiek in Utrecht, waar ze in 1987 afstudeert. Heleen van Royen schrijft tevens wekelijks een spraakmakende column in Het Parool en op Planet Internet. Haar tweede roman Godin van de jacht verscheen in 2003. Ook Godin van de jacht is een ware kaskraker. Met inmiddels meer dan 200.000 exemplaren verkochte exemplaren, is Godin van de jacht de best verkochte roman van 2003. De film- en vertaalrechten zijn ook al verkocht. Heleen van Royen is sinds 1992 getrouwd met Ton van Royen. Het echtpaar heeft een dochter en een zoon. Source: www.heleenvanroyen.nl
Heleen van Royen vindt dat we anno 2003 in een ‘lustcultuur’ leven. “Aan al onze eerste levensbehoeften is ruimschoots voldaan, dus wat blijft er over?” zegt ze in een interview. “Een niet te stelpen behoefte aan aandacht en instant lustbevrediging, misschien?” Van Royen beschouwd zichzelf als “observator van de lustcultuur, maar dan wel eentje die af en toe meedoet om te kijken hoe het voelt. En die er daarna graag over schrijft, want dat is mijn vak.” En van al die ervaringen schreef zij “Godin van de jacht” met Diana als de moderne, maar realistische hoofdpersoon.
4. Beoordeling Ik vond het zeer interessant om te zien hoe Diana haar leven leidt; zo druk met al die minnaars zou ik hetzelf nooit willen. Ik heb af en toe erg moeten lachen om de manier waarop zij denkt. Vooral haar levensmotto “het leven draait om het rammen der pikken in natte kutjes” vond ik brutaal, maar wel grappig. Ook die keer dat ze met haar kinderen en Evelien en haar kinderen gezellig naar een pannekoekenhuis gaan en het uiteindelijk een regelrechte nachtmerrie wordt vond ik erg komisch. Ik heb altijd gedacht dat het hebben van kinderen een droom is die uitkomt voor veel mensen, maar toen ik las hoe vervelend kinderen kunnen zijn en hoe druk je het er eigenlijk wel niet mee hebt, moest ik dat toch wel terug nemen. Het is zoals Heleen van Royen zegt “Iedereen maakt je wijs dat het zo fantastisch is om kinderen te hebben, maar soms is het een drama.” Ik denk dat ze dat ook met dit boek duidelijk wilde maken. Verder moest ik toch wel even slikken bij de keuze die Diana maakte om de embryo weg te laten halen. Ik ben nooit tegen abortus geweest, maar toch vond ik dat Diana niet echte goede redenen had om het te doen. Ik vond het dan ook zeer schokkend dat ze, na zo’n pijnlijke ingreep, meteen Joshua belde en gewoon doorging met haar leven alsof er niks gebeurd was. Je zou toch denken dat ze iets geleerd zou hebben nadat ze een mensenleven uit haar baarmoeder gezogen heeft?! Ik zou het boek zeker aanraden bij vrouwelijke medestudenten, want ik vind het een zeer feministisch boek en meiden houden daar meestal wel van. Ik vond het prettig dat het boek in 2003 geschreven was, daardoor waren veel dingen bekend (bijvoorbeeld Kentucky Fried Chicken waar Kofi werkt en het tijdschrift Beau Monde die Diana leest) en leek het verhaal nog realistischer. Het is een boek met duidelijke taal dat lekker leest en het is zeker amuserend. Het is niet een kloteboek zoals Menno Schenke van het Algemeen Dagblad zegt op zijn Rotterdams, maar een boek met kloten!