Hamide spielt Hamide door Annelies Schwarz

Samenvatting: Hamide is vanuit Turkije naar Duitsland verhuisd. Ze gaat dus ook in Duitsland naar school, maar daar wordt ze erg buitengesloten en uitgescholden. Ze is niet de enige Turkse die niet wordt gerespecteerd op de school. De Engelse lerares, mevrouw Weißenbach, (ook de ikpersoon van het verhaal) ziet een Turkse jongen met een Duitse jongen vechten. Ze besluit een toneelstuk te maken over de tegenstrijd tussen Turken en Duitsers. Ze wil graag dat Hamide en andere Turken ook meedoen, omdat het dan echter lijkt. Hamide doet mee en krijgt al snel veel meer zelfvertrouwen. Hamide vertelt haar vader niet dat ze toneelspeelt, omdat dat, volgens hem, haar reputatie schaadt. Hij denkt dat ze later dan geen goede man zal krijgen. Dan wordt Hamide een week ziek. Ze heeft heel erge hoofdpijn en ligt in het ziekenhuis. Niemand heeft een idee wanneer ze terugkomt. Haar vader weet nu ook dat ze toneel speelt en verbiedt haar ermee verder te gaan. Ook Melek en Cemal (2 Turkse hoofdpersonen) mogen niet meer meedoen. Mevrouw Weißenbach besluit met het toneelstuk te stoppen, omdat ze niet zonder hen verder kan gaan. Na een tijdje krijgt mevrouw Weißenbach te horen dat de overige kinderen van het toneelgroepje toch willen doorgaan, of er nu genoeg Turkse kinderen zijn of niet. Na een tijdje mag Hamide toch weer mee doen van haar vader, omdat de dokter heeft gezegd dat het goed is voor haar hoofdpijn. Na veel geoefend te hebben, volgt dan de première. Hamide is die dag weer niet op school. Mevrouw Weißenbach gaat naar haar huis om met Hamide’s vader te praten, om toestemming te vragen of Hamide naar de toneelvoorstelling mag komen. Als de première avond is, komt Hamide bijna te laat, waardoor het toneelstuk nog maar net kan doorgaan. Het gaat heel goed en iedereen is heel enthousiast. Na de zomer is Hamide niet meer op school. Als ze op zoek gaan, merken ze dat Hamide met haar familie naar Turkije is teruggegaan. Eigen mening: Ik vond het opzicht wel een leuk boek. Het pesten van buitenlandse kinderen speelt in deze tijd wel. Daardoor wordt het verhaal erg realistisch. Verder vond ik het leuk dat het verhaal in de ikpersoon was geschreven. Zo lijkt het net een soort dagboek.