Mijn vader woont in Brazilie door Thea Beckman

Boekverslag: Thea Beckman – Mijn vader woont in Brazilie Biografie: Thea Beckman werd op 23 juli 1923 in Rotterdam geboren. Thea wilde als kind graag schrijfster worden of ontdekkingsreizigster. Jammer genoeg vonden haar ouders het vanzelfsprekend dat ze thuis zou meehelpen in de huishouding. Ze werd na de lagere school op de industrieschool opgeleid tot naaister. Dit was niets voor haar en ze werd van school gestuurd. Ze haalde het mulo-diploma en wilde daarna gaan studeren, maar omdat haar vader in de crisisjaren werkloos werd en er daardoor geen geld was (en natuurlijk omdat haar ouders het niet nodig vonden voor een meisje) kon ze niet verder gaan studeren, wat ze wel heel graag wilde. Omdat ze toch graag schrijfster of ontdekkingsreizigster wilde worden, werkte ze eerst enige jaren op een kantoor. Ze trouwde in 1945 met Dirk Hendrik Beckmann en kreeg drie kinderen. Toen de kinderen groot waren, had ze meer tijd en begon ze met het schrijven van boeken. Toen begon ze ook aan de studie sociale psychologie die ze in 1981 voltooide. Sinds 1970 is er bijna elk jaar een boek van haar verschenen. In 1993 overleed haar man en zijzelf stierf op 4 mei 2003 aan gevolg van kanker. Samenvatting: Het gaat over een meisje , Monique, die met haar moeder in een flat in Amsterdam woonde. Maar omdat haar moeder een betere baan kon vinden zijn ze verhuisd. En dus moest Monique natuurlijk naar een andere school. Op die nieuwe school ontmoette ze een jongen, Albert-Jan, die haar wel aardig vond en dus een aantal keren uitnodigde om bij hem thuis te komen om zijn mooie postzegelverzameling te laten zien en samen met haar huiswerk te kunnen maken. Hij kwam er dan ook achter dat haar moeder niet getrouwd was, wat zijn moeder heel erg vond. Ze vond het zelfs zo erg dat hij niet meer met haar om mocht gaan. Nu hij al wist dat haar moeder niet getrouwd was, wilde hij het hele verhaal horen. En dus vertelde Monique hem dat haar ouders nooit getrouwd zijn geweest, omdat haar moeder niet afhankelijk van haar vader wilde zijn, ze wilde ook gewoon een eigen baantje blijven houden. Haar vader kon toen een hele goede baan in Brazilie krijgen en stelde haar moeder voor om samen met hem mee te gaan. Maar omdat Brazilie haar moeder niet aantrok, een nieuwe taal leren ( waardoor ze dus ook niet snel een baan kon vinden), nieuwe cultuur en grote armoede onder de bevoling, besloot ze om niet mee te gaan. Haar vader heeft haar moeder na haar geboorte nog een enkele brief gestuurd met wat geld erin, maar er volgde geen andere brieven. En opeens, vertoonde haar vader na dertien jaar zijn gezicht weer. Het begon allemaal toen ze een middag stiekem met Albert-Jan doorbracht op het pleintje. Ze zaten gezellig te kletsen en hun huiswerk te maken, totdat er een man na hun toekwam en hun de weg vroeg: ‘Weten jullie soms waar de Coornhertstraat is?’ vroeg hij. Dat was de plek waar Monique woonde! Albert-Jan vertelde hem hoe hij moest lopen om daar te komen en de man ging weer verder. ‘Zo, dat is ook weer gedaan.’ zei Albert-Jan. Maar de volgende dag toen Monique thuis zat en ze de deur opendeed, omdat er werd aangebeld stond diezelfde man van gisteren voor haar deur! Van schrik begon ze te schreeuwen en riep haar moeder. Ook haar moeder was verstijfd. Maar dat kwam omdat ze de man al kende. Het was Monique d’r vader. Haar vader legde haar moeder uit dat het hem allemaal erg veel speet, dat hij alles weer goed wilde maken en dat hij met haar moeder wilde trouwen! De reactie hierop van haar moeder was dat ze boos was op haar vader, omdat hij na dertien jaar opeens weer tevoorschijn kwam en zomaar alles ongedaan wilde maken. Monique vond alles echter geweldig. ‘Ik heb altijd al een echte vader willen hebben, en nu krijg ik er misschien ook een!!’ dacht ze. Terwijl haar moeder nog over haar vader’s aanzoek nadacht, kon haar vader het niet meer in zich houden en vertelde hun de waarheid. Het blijkt dat Monique nog twee halfbroertjes in Brazielie heeft! Nu wisten ze ook gelijk waarom hij niet eerder teruggekomen was naar Nederland. Hij is daar getrouwd geweest met een Braziliaanse vrouw en kreeg van haar twee kinderen. Maar een jaar geleden overleed ze. Eerst vond Monique alles prachtig, maar hoe langer ze erover nadacht, hoe meer schuldig ze zich voor haar moeder ging voelen. Omdat Monique d’r vader zijn twee zoons in een tehuis gestopt heeft, kreeg haar moeder medelijden met hun. Ook daarom dacht ze er nog eens hard over na om met haar vader te trouwen. Maar omdat ze zoiets alleen zou doen als Monique er ook achter stond, vroeg ze haar hoe zij er over dacht. En Monique wist dat haar moeder nooit echt gelukkig bij haar vader zou worden, en omdat zij ook helemaal niet naar Brazilie wilde verhuizen, weg van haar school, weg van Albert-Jan, koos ze ervoor om gewoon zoals vroeger, bij haar moeder te blijven en zonder vader verder te leven. Ze wist dat ze haar vader erg zou gaan missen, maar als ze naar Brazilie zou verhuizen, dan zou ze haar leven van vroeger nog meer gaan missen, en dus koos ze hiervoor. Mijn mening: Ik vind het een erg interessant verhaal, omdat Monique die beslissing neemt op het einde. Ze heeft eindelijk wat ze altijd al heeft gewild: een vader, maar toch geeft ze hem weer op. Dat vind ik heel erg dapper van haar. Ik vind het ook een wijze beslissing van haar, want ik zie het zo: ze geeft geld op voor liefde. Want haar vader was een succesvolle ingenieur, en had dus veel geld, maar omdat ze wist dat haar moeder nooit echt gelukkig bij hem kon worden, heeft ze er toch voor gekozen om in Nederland te blijven. Het lijkt mij erg moeilijk om je vader op te geven, ook al heb je hem nooit echt gekend, het blijft je vader. Ook vind ik het erg dapper van Monique’s moeder. Zij was in die tijd dat Thea Beckman dit boek schreef, dat is in 1974, een buitenstaander, want zij wilde niet afhankelijk zijn van iemand voor de rest van haar leven, zij wilde toen zelf haar eigen brood verdienen. Daardoor werd ze door andere moeders, moeders zoals die van Albert-Jan, met een raar gezicht aan gekeken. Maar haar moeder vond dat niet erg, en trok zich daar gewoon niets van aan. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik Monique en haar moeder dappere mensen vind.