Motivatie De reden dat ik Harry Potter and the Order of the Phoenix gekozen heb is dat ik dit boek zelf in de kast heb liggen en ik het een heel leuk en spannend boek vind. Bij dit boek kun je het einde namelijk absoluut niet voorspellen zelfs niet als je al verder in het boek gevorderd bent. Wat voor mij ook een reden is om dit boek te lezen dat ik alle Harry Potter boeken heel leuk vind om te lezen en omdat de spanning goed vast gehouden wordt. Ik heb de andere 4 boeken van Harry Potter ook al gelezen. Rowling vertelt het op een leuke manier dat oude en jonge mensen het leuk vinden. Het spreekt me vooral zo aan dat je eventjes je helemaal in diept in het verhaal en helemaal mee leeft met Harry en niet aan je eigen omgeving denkt. Samenvatting Harry brengt zijn zomer dus opnieuw door bij de Duffelingen. Big D, zo wordt Dirk, de zoon van de Duffelingen, door zijn vrienden genoemd gaat zogezegd op visite maar hij gaat gewoon in het park roken en stenen gooien naar auto's, voorbijgangers en kinderen pesten. Harry gaat naar Dirk en terwijl ze praten komen 2 dementors de straat binnen en proberen Dirk de “kus” te geven, Harry roept een Patronus op en loopt weg met Dirk, dan ziet hij Mevr Vaals staan en zij dat hij zijn toverstok in de aanslag moet houden. Mevrouw Vaals legt een en ander uit en ze blijkt een Snul, dit is iemand van tovenaars afkomst maar kan zelf niet toveren, te zijn. Dirk verteld het hele verhaal tegen zijn ouders en oom Herman is zo bang dat hij Harry uit zijn huis wil gooien. Maar dan komt er een brulbrief van Perkamentus aan tante Petunia gericht en dan besluit zij dat Harry mag blijven, tot oom Hermans verbazing. Vervolgens wordt Harry bij de duffelingen weggehaald door Lupos, Tonks en Kingsley, nog 2 vrienden van Lupos. Omdat Harry weer getoverd heeft buiten school moet hij verhoord worden op het ministerie van Toverkunst in Londen maar hij wordt vrijgesproken. Hij verblijft de rest van de vakantie in Sirius zijn huis, dit is ook het hoofdkwartier van de orde van de Feniks, waar ook Ron's familie en Hermelien verblijven. Ron en Hermelien krijgen allebei een brief waarin vermeld staat dat zij klassenoudste zijn, Harry verbaast zich erover dat hij geen klassenoudste is omdat hij toch al veel dingen deed voor school bijvoorbeeld: de steen der wijzen redden, de geheime kamer ontdekken en het Toverschool Toernooi winnen. Dan loopt de zomer ten einde en vertrekken ze naar Zweinstein. Eenmaal aangekomen blijkt dat er een nieuwe lerares verweer tegen de zwarte kunsten is: Dolores Jane Umbridge. Ze is aangesteld door het Ministerie van Toverkunst. Zij heeft wat op Harry tegen omdat zij denkt dat hij liegt over de terugkeer van Voldemort bovendien verbiedt ze het hem om nog langer Zwerkbal te spelen, ook Fred en George worden verbannen van Zwerkbal. Omdat ze bij Umbridge alleen theorie zien en geen praktijk start Harry een eigen groepje die zich de DA noemt, Dumbledore’s Army. In dat groepje leert Harry aan een paar leerlingen hoe ze zichzelf kunnen verdedigen tegen zwarte kunsten. Hij leert hun bijvoorbeeld een Patronus en de spreuk expilliarmus. Nadat de geheime les erop zit blijven Cho Chang en Harry alleen achter en zoenen ze met elkaar. Maar ondertussen huilt ze ook om Carlo Kannewasser. Intussen heeft Harry nare dromen en ziet zich in het standpunt van Voldemort, het blijkt dat hij en Voldemort elkaars gedachten delen. Daardoor moet professor Sneep van Perkamentus Occlumency aan Harry aanleren, dit is een soort gave om je brein te sluiten voor anderen. Maar Harry ziet de Hersenpan staan in Sneep's kantoortje en kijkt erin en ziet hoe zijn vader, James Potter, Sneep voor de hele school belachelijk maakt. Er is maar 1 iemand die voor Sneep opkomt, Lily Evans, de moeder van Harry. Zij vindt James een ongelooflijk arrogante kerel. Maar ze trouwt er later wel mee. Intussen verraad een vriendin van Cho aan Professor Umbridge, die inmiddels een speciale schoolopzichter geworden is dat de DA bestaat en ze worden ontdekt, Perkamentus zorgt dat Harry niet van school wordt gestuurd en zegt dat hij het groepje heeft opgericht. Droebel wil Perkamentus arresteren maar Perkamentus is een extreem machtige tovenaar en is opeens verdwenen. Daarom wordt Umbridge ook nog schoolhoofd gemaakt. Ze heeft professor Zwamdrift ondertussen ontslagen en Perkamentus heeft Firenze aan gesteld om in haar plaats les te geven. Daarmee zijn de andere centaurs niet mee gezind en ze verbannen Firenze van het Donkere Bos. Inmiddels krijgt Harry een droom dat Voldemort een Cruciatiusvloek over Sirius heeft uitgesproken, het speelt zich af in het ministerie van toverkunst op het departement van mysteries. Via Thestrals, vliegende Paarden die alleen mensen die iemand dood hebben zien gaan kunnen zien, gaan Ron, Ginny, Harry, Marcel, Hermelien en Luna Lovegood naar het Ministerie. Hij ontdekt dan de kamer waarover hij droomde en Sirius blijkt daar helemaal niet te zijn, Voldemort heeft Harry in de val gelokt. Hij komt in een kamer vol bollen met voorspellingen, op een ziet hij de naam van Voldemort staan en zijn eigen naam, hij neemt die mee. Opeens hoort hij de stem van Lucius Malfidus.Ze zien vele dooddoeners, waaronder Lucius Malfidus en de dooddoeners die uit Azkaban waren ontsnapt. Harry wil dat ze zeggen waar Sirius is, maar Malfidus wil alleen dat Harry hem de bol geeft. Erin zit een voorspelling die 16 jaar geleden over hem en Voldemort is gedaan. Terwijl Lucius Malfidus aan het uitleggen is, roept Harry een spreuk uit over de Dooddoeners en snel vluchten ze. De Dooddoeners komen achter hen aan en na een lang gevecht waarbij de Cruciatiusvloek over Marcel Lubbermans wordt uitgesproken, komen Sirius, Lupos, Dolleman, Kingsley en Tonks eraan. Ze helpen met het vechten tegen de Dooddoeners. Ineens is Perkamentus er ook. Harry denkt dat ze nu veilig zijn, maar Sirius is in gevecht met Bellatrix Lestrange, en ze doodt hem. Harry is helemaal overstuur omdat Sirius dood is. Hij zet het gevecht met Bellatrix voort en spreekt 'Crucio' over haar uit, maar het werkt niet. Beatrix zegt dat komt omdat hij niet echt pijn wil doen. Het werkt alleen als je er echt plezier in hebt. Ze wil dat Harry haar de voorspelling geeft, maar Harry zegt dat hij het heeft vernietigd. Dan verschijnt Voldemort in het midden van de hal van het Ministerie, en hij zegt dat Harry de waarheid spreekt. Daarom wil hij Harry doden met de spreuk 'Avada Kedavra', maar Perkamentus weet Harry nog net op tijd te redden. Voldemort probeert Perkamentus te doden, maar Perkamentus weert de spreuken af. Dan verdwijnen Voldemort en Bellatrix, en Harry heeft zo'n last van zijn litteken dat hij op de grond valt en wenst dat hij dood gaat. Gelukkig wordt de pijn minder en als Harry opkijkt, ziet hij dat de hal van het Ministerie helemaal vol is met tovenaars. Droebel is er ook, en hij gelooft Perkamentus nu, omdat hij Voldemort zelf had gezien. Perkamentus mag weer schoolhoofd van Zweinstein zijn en hij laat Hagrid weer terugkomen als leraar Verzorging van Fabeldieren. Dan gaat Harry met een ViaVia weer terug naar Zweinstein. Harry komt via de ViaVia terecht in Perkamentus' kantoor. Perkamentus komt er na een tijdje zelf ook aan. Hij wil Harry alles uitleggen. Eerst vertelt hij waarom hij Harry niet zelf Occlumency wilde leren. Dat was omdat Voldemort Harry in zijn macht had. Als Perkamentus Harry les zou geven, zou Voldemort Harry gebruiken om Perkamentus te bespioneren. Ook vertelt Perkamentus dat Kreacher de huiself altijd gelogen heeft. Hij heeft alles wat hij wist over de Orde aan Sirius' nicht doorverteld: Narcissa, de vrouw van Lucius Malfidus en de zus van Bellatrix Lestrange! Kreacher vertelde haar dat de persoon die Harry het meest dierbaar is Sirius Zwarts is. Voldemort sprak de cruciatiusvloek uit over Sirius om Harry naar het Departement van Mysterie te laten komen. Dan vertelt Perkamentus Harry iets wat hij eigenlijk al veel eerder had willen vertellen. Voordat Harry geboren werd deed professor Zwamdrift een voorspelling. Ze zei dat de persoon die Voldemort zou kunnen verslaan aan het eind van de maand juli geboren zou worden. En dat Heer Voldemort die persoon met een teken zal merken, en dat hij krachten heeft waarvan Heer Voldemort niet afweet. Dit slaat op Harry. Ook vertelt Perkamentus dat Lily Potter haar leven gaf om dat van Harry te redden, en dat Voldemort daarom Harry niet kon doden. Dat is ook de reden dat Harry al die jaren bij de Duffelingen heeft gewoond. Petunia is de zus van Lily, en daarom is Harry veilig zolang als hij bij haar woont. In de Ochtendprofeet staat een artikel over de terugkeer van Voldemort. Ook het interview met Harry die hij met Rita Pulpers had gehouden staat erin. Iedereen gelooft Harry nu. Ron, Hermelien, Marcel en Ginny liggen op de ziekenzaal vanwege hun verwondingen die ze hadden opgelopen tijdens het gevecht. Na een paar dagen zijn ze beter en mogen ze uit bed. Zwamdrift, Hagrid en Anderling komen weer terug op school en het schooljaar loopt ten einde. Tijdens het afscheidsfeest vraagt Harry een Haast Onthoofde Henk waarom Sirius geen geest is. Henk zegt dat mensen er zelf voor kunnen kiezen om geest te worden na hun dood, en Sirius heeft er niet voor gekozen. De volgende dag gaan ze met de Zweinstein Express naar King's Cross Station in Londen. Ze worden opgewacht door Lupos, Dolleman, Tonks en de Wemels, die de Duffelingen duidelijk maken dat ze Harry goed moeten behandelen. Dan begint voor Harry weer een nieuwe vakantie bij de Duffelingen...
Eindoordeel Onderwerp Het onderwerp van dit boek is moeilijk te beschrijven, omdat het een fantasie verhaal is. Maar het onderwerp van dit boek is volgens mij het vechten tegen een duistere kracht, Voldemort in dit geval dus. Gebeurtenissen Er zijn veel gebeurtenissen in dit boek, het boek bestaat bijna alleen maar uit gebeurtenissen. Enkele voorbeelden van gebeurtenissen zijn: de twee dementors die Harry en Dirk aanvallen (zoals ook in de samenvatting vermeld staat) citaat: “For a split second… he was drenced in sweat. Blz.20 tot en met 23. Het moment dat Hagrid verjaagt word door professor Umbridge en professor McGonagall word door drie spreuken tegelijk geraakt. Citaat: “but as Professor Marchbanks moved on he heard a roar…landed hard on her back, and moved no more.” Blz.635 t/m 636. Er zitten in het verhaal heel veel gebeurtenissen om het boeiend te houden, als je er eenmaal in bezig bent kan je niet meer stoppen. Ook is het zo dat alle gebeurtenissen elkaar logisch opvolgen, je blijft bijna heel de tijd bij Harry dus dan loopt alles wel gemakkelijk. Ook heb je geen stukken waarin voorafgaande gebeurtenissen beschreven worden want dan loopt het erg moeilijk maar dat is bij dit dus niet het geval. Het is een erg spannende en boeiend verhaal want er gebeuren constant spannende dingen in en daardoor blijft het verhaal ook boeiend. Het was ook herkenbaar want in de andere delen van de serie speelt het grootste gedeelte op Zweinstein af. De gebeurtenissen hebben me niet aan het denken gezet want het kan niet gebeuren. Het is een groot fictie verhaal. De gebeurtenis die de meeste indruk op me heeft gemaakt is dat Sirius door het doek heen viel en niet meer terug kwam, het lijkt me heel erg om je meest dierbare te verliezen. Citaat: “Harry saw Sirius duck…There’s nothing you can do, Harry… nothing… he’s gone.” Blz.710 t/m 711 De personen Harry Potter: Harry heeft een bril, lang zwart haar en een litteken op zijn voorhoofd. Harry is eigenlijk altijd heel erg vriendelijk, maar aan het einde van het verhaal lichtelijk moordzuchtig want hij heeft nu echt zo hard neigingen om Voldemort te vermoorden. Hij is vijftien jaar, heeft zwart haar en een bril. Op zijn voorhoofd heeft hij een litteken in de vorm van een bliksemschicht. Hij heeft erg veel moed, wat nog wel eens voor problemen zorgt. Ronald Weasley: Ron{-ald} Weasly is de beste vriend van Harry en medeleerling, Ron helpt Harry met al zijn problemen zo goed als hij kan. Hij woont bij een echte tovenaars familie met 5 broers { al hoe wel Percy niks meer met de familie te maken wil hebben} 1 zus en 2 ouders die veel geven om Harry. Ron is Ongeveer even oud als Harry. Ron heeft oranjeachtig haar en sproeten op zijn gezicht. Hij is erg bang voor spinnen. Hij houdt totaal niet van leren. Hermione Granger: Hermione Granger is de beste vriendin van Harry en is medeleerling, ze is heel erg slim en haar ouders zijn dreuzels. Hermelien is ook ongeveer even oud als Harry en Ron. Ze heeft lang blond-bruin krullend haar. In tegenstelling tot Ron en Harry leert Hermelien heel veel. Ze is leergierig zou je kunnen zeggen. Sirius Black: Sirius Black is de man die ervan verdacht werd de ouders van Harry te hebben verraden aan Voldemort. Daardoor zou Voldemort Harry’s ouders vermoord hebben. Sirius is uit Azkaban ontsnapt en is de peetvader van Harry. Sirius helpt Harry met het doorstaan van zijn 5e jaar op Hogwarts alleen zit hij vast op nummer 12 Grimmauld place omdat hij nog steeds gezocht word door de dementors. Neville Longbottom: Neville Longbottom is een medeleerling van Harry en is heel erg slecht in het onthouden van dingen. Maar doordat de ‘moordenaar ‘ van zijn ouders op vrije voeten loopt leert hij in de DA heel snel spreuken om een ander te verslaan. Voldemort: Voldemort is een gemene tovenaar en is het gemeenst van allemaal. Hij heeft het gemunt op Harry en word door gewone tovenaars niet bij naam genoemd. Voldemort is in deel 4 herrezen en is in dit deel weer in zijn eigen lichaam te bewonderen. Hagrid: Hagrid is een half reus en hij is de leraar verzorging voor fabeldieren, terreinknecht en de grootste (letterlijk en figuurlijk) vriend van Harry, Ron en Hermelien. Professor Omber: De leeftijd van professor Omber is onbekend. Ze kucht regelmatig tijdens de inspectie van leraren, in de vorm van: ‘Hum, hum’. Dit vinden de leraren natuurlijk erg irritant. Ze heeft een vreselijk karakter. Ze is klein en dik, met kort, krullig, peper en zout kleurig haar. Ze lijkt erg op een pad. De opbouw
De opbouw van het verhaal is chronologisch opgebouwd. Alles loopt goed in elkaar over dus het hangt wel allemaal goed samen, het is ook een spannend boek want er komen gebeurtenissen na gebeurtenissen. Het is een zeer boeiend verhaal doordat er constant spannende gebeuren. Er zitten helemaal geen terugblikken of herinneringen in en dat vind ik erg fijn want dan leest het gemakkelijker want anders moet je gaan nadenken of het heden of verleden is. Het einde is wel goed want er blijven zeer weinig vragen onbeantwoord. En de vragen die onbeantwoord zijn die komen in het volgende boek weer terug. Dat is bij al de andere boeken ook gebeurd. De thematiek/motieven Het thema spreekt me wel aan want het boek is in een totaal andere wereld geschreven, een fantasiewereld. Dit komt vooral heel duidelijk naar voren doordat de boeken van Harry Potter over de tovenaarswereld gaat en in het echte leven kan niemand toveren.
Taalgebruik Het is wel makkelijk om te lezen want het is een kinderboek, hoewel heel veel volwassenen het ook lezen omdat het zo’n interessant boek is. Maar de namen van sommige mensen zijn wel moeilijk uit te spreken. De rest van de moeilijke woorden zijn allemaal spreuken. Ik vind de verhouding tussen de beschrijving, gesprekken en weergave van gedachten of gevoelens wel goed want bij de dingen die Harry zegt word vaak wel beschreven wat hij denk en voelt. Dat wordt ook goed beschreven want zo zou iedereen denken waarschijnlijk. Recensies Recensie 1. 'Harry Potter and the Order of the Phoenix', het vijfde deel in de serie van J.K. Rowling, is anders dan zijn voorgangers. Maar hoe kan het ook níét anders zijn - de wereld waarin Harry Potter leeft was tenslotte ingrijpend veranderd aan het eind van zijn vierde jaar op Zweinstein. Met de herrijzenis van de Duistere tovenaar Voldemort dienden zich donkere onweerswolken aan boven de tovenaarswereld. In het nieuwste deel, Harry’s vijfde schooljaar, trekken die verder en brengen een somber, duister gevoel over het verhaal. Er lijken ook donkere wolken over Harry zelf te zijn gedreven - met zijn vijftien jaar is hij een echte puber, en de bijbehorende stemmingswisselingen (én verliefdheid) blijven niet uit. Harry beleeft in dit boek zijn eerste kus, maar is tegelijkertijd boos op alles en iedereen. Dat is niet zonder reden: wat hij in zijn leven heeft meegemaakt doet geen leeftijdsgenoot hem na. De houding van de tovenaarsgemeenschap maakt het er niet beter op. Het Ministerie van Toverkunst gelooft niet in Voldemorts terugkeer en wil de orde in de wereld bewaren. Na het nieuws over de terugkeer zou er zonder twijfel chaos en paniek ontstaan. Omdat het Harry’s woord is tegen dat van hun - er is geen echt bewijs - proberen de autoriteiten het verhaal angstvallig te verzwijgen. Ze laten de kranten schrijven dat Harry liegt en niet goed bij zijn hoofd is en zo houden ze de tovenaarsgemeenschap onwetend. Een grote tegenstander van het Ministerie is Albus Perkamentus, het schoolhoofd van Zweinstein en ook het hoofd van de 'Order of the Phoenix'. Deze ondergrondse verzetsgroep is na Voldemorts terugkeer weer bijeen gekomen. Wat de Orde precies doet, blijft geheim voor Harry, Ron en Hermelien, maar ze vangen wel op dat het om een wapen gaat - een verschrikkelijk wapen dat Voldemort in zijn bezit wil krijgen. Liefhebbers van de Potter-serie zullen hun vingers weer aflikken bij 'Harry Potter and the Order of the Phoenix'. De perfecte afwisseling van humor en spanning heeft Rowling nog altijd in de vingers. Wel overheerst somberheid in deel vijf, en Zweinstein is niet meer de fijne plek uit de eerdere delen, want het Ministerie oefent steeds meer invloed uit op het bestuur van de school. Alle tegenslagen maken je op momenten somber, maar Rowling laat gelukkig nog altijd ruimte over voor geestige personages en grappige details, die haar boeken zo leesbaar maken. Dat detail, waarmee Rowling Harry’s wereld en omgeving beschrijft, is een sterke kant van het boek. Fans worden weer verwend met weetjes, bijvoorbeeld over de familie van Sirius Zwarts, de manier waarop een bezoeker het Ministerie van Toverkunst binnenkomt of een jeugdherinnering van professor Sneep. Het boek is dikker dan alle andere delen uit de serie, en dat is deels te wijten aan al die achtergrondinformatie. Op het eerste gezicht is veel informatie niet relevant, maar zoals we inmiddels van Rowling weten, hebben de kleinste details later in Harry’s verhaal weer veel te betekenen. En voor de liefhebber is het prachtig: het zijn stuk voor stuk fantastische weetjes over de magische wereld van Rowlings boeken. De dood van een belangrijk personage komt inderdaad, maar onverwacht, want - zo zei Rowling onlangs - als iemand sterft is er in veel gevallen geen tijd om uitgebreid afscheid te nemen. Soms sterft iemand geheel plotseling, en is diens einde schokkend en onverklaarbaar. 'Harry Potter and the Order of the Phoenix' brengt ook meer duidelijkheid over Voldemorts mislukte moordaanslag op Harry als baby - de gebeurtenis waar de hele serie om draait. En het verhaal wordt steeds ingewikkelder en ingenieuzer, en lang niet alles wordt uitgelegd: er blijven nog veel vragen over voor de delen zes en zeven. © De Avondprofeet Recensie2 Nobody Expects the Inquisition
By JOHN LEONARD
Published: July 13, 2003, Sunday
HARRY POTTER
AND THE ORDER
OF THE PHOENIX
By J. K. Rowling. Illustrated by
Mary GrandPré. 870 pp. New York:, Arthur A. Levine Books/ Scholastic Press. $29.99. We first met the Weasley whereabouts grandfather clock in Book Four of Potter's Progress. Its nine golden hands, rather than pointing at numerals, stopped instead to suggest a location where each of Ron Weasley's family members might be found: '' 'Home,' 'school' and 'work' were there, but there was also 'lost,' 'hospital,' 'prison' and, in the position where the number 12 would be on a normal clock, 'mortal peril.' '' Mortal peril! By the time this wonderful clock reappears in Book Five, the witching hour will have arrived for almost everybody we care about. Yes, someone important to Harry dies. No, it's not who you think. Anyway, I wouldn't tell you. Still, ''Harry Potter and the Order of the Phoenix'' is an angry book, a lamentation and a thanatopsis, a ''Song of Roland'' and an ''Epic of Gilgamesh,'' with the usual chorus of doxies, puffskins, bowtruckles, spattergroits and thestrals, not to mention a crumple-horned snorkack. While the Dark Lord and his Death Eaters are out to destroy Our Gang, another part of Harry's problem is hormonal. He is 15 years old, and so naturally he feels sullen, resentful, self-pitying, whispered about and put upon. Imagine being tried by a criminal court for under-age magic. Between dreams of serpents and anxieties about his O.W.L. levels, he's not getting enough shut-eye. The daily wizard paper keeps insinuating that he's a ''lying weirdo.'' Hermione wonders if maybe he loves playing the hero a bit too much. His first kiss can only be described as ''wet.'' He learns things he'd prefer not to know about his dead father. And the High Inquisitor of Hogwarts has banned him from ever again playing Quid ditch. But the boombox terrors of childhood and adolescence are as pips and squeaks compared with the thunderous corruptions of adult power and adult greed. That High Inquisitor? Her name is Dolores Umbridge. She is supposed to teach Defense Against the Dark Arts. She is really a mole from the Ministry of Magic, which is in a state of denial about Voldemort's return and determined to get rid of Headmaster Dumbledore. Before professors and students combine to overthrow this inquisition, we are educated into the snobbery and arrogance of an earlier generation of the gifted young (poor teenage Snape was cruelly bullied), the racist ideology of the Dark Wizards (''mudbloods''! ''half-breeds''!), the hysterical politics of the recent past (witches hunting witches, kangaroo courts, torture, camps) and the disgraceful behaviors of the distant past (giant wars, goblin rebellions, werewolf segregation, elf serfdom and disgusted centaurs). All of a sudden, like puberty, everything is more complicated and ambiguous, besides the usual fraught. ''The world isn't split into good people and Death Eaters,'' Sirius warns Harry. Wizard history isn't a lot prettier than Muggle history, any more than Hogwarts is automatically a nicer place than your local junior high detention center just because the kids play with wands and brooms. The food may be superior, but otherwise there is the same malice, sadism, hierarchy and humiliation, plus, of course, unfair teachers and impossible exams. We probably should imagine these training-wheel wizards as the magical equivalents of students at a special school for the performing arts, the higher maths or the natural sciences. They bleed when pricked. J. K. Rowling is the real magician. If her first very long Potter, ''The Goblet of Fire,'' seemed to lump and lurch about, as if to suck in air before derring yet more do, ''The Order of the Phoenix'' starts slow, gathers speed and then skateboards, with somersaults, to its furious conclusion. (As in ''One Hundred Years of Solitude,'' there is a magic realist prophecy, although our hero is the last to know.) As Harry gets older, Rowling gets better. Even the modifiers she uses so promiscuously, in sudden bursts like cluster bombs, to cue us in on the emotions of her speakers -- the ''he said'' and ''she said'' gently, politely, faintly, earnestly, reverently, tonelessly, angrily, stupidly, gloomily, grimly, pompously, frantically, suspiciously or dismissively, when, like characters in Judith Krantz, he and she haven't already sniffed, flinched, roared, wailed, choked, hissed, gasped, squeaked, muttered, howled, barked, spat, snorted, bellowed, yawned or snarled -- disappear for hundreds of pages at a time. Meanwhile, as always, she has looted the shelves of literature and mythology, fairy tales and folklore, anthropology and comparative religion, firing up a pop-culture crockpot and adding pratfalls, wordplay and dread. Thus a multiethnic multiculture of warlocks, mermaids, mugwumps, trolls, vampires, fairies, dwarfs, ghouls, mummies, pixies, gnomes, banshees, wood nymphs, dementors, boggarts, veelas, animagi and parselmouths. And a colorful bestiary of gargoyles, gorgons, ravens, mandrakes, manticores, stags, porlocks, kneazles, crups, knarls, griffins, bubotubers, flobberworms, grindylows (water demons), hunkypunks (bog sirens), three-headed dogs, bat-winged horses, map-reading cats, ferret-eating hippogriffs and blast-ended skrewts. And a rich diet of eels' eyes, bat spleens, ice mice, butterbeer, armadillo bile, nosebleed nougat, pickled slug, fizzing whizbees, powdered root of asphodel, powdered spine of lionfish, powdered horn of unicorn and shredded skin of boomslang. In addition to which, a charm, a curse, a hex or a spell for everything from summoning to vanishing to freezing to disillusionment. ''Before we begin our banquet,'' Dumbledore told his student body in the very first Potter, ''I would like to say a few words. And here they are: Nitwit! Blubber! Oddment! Tweak! Thank you!'' To which I would only add: ''Obliviate!'' and ''Scourgify!'' And this is to neglect Rowling's specialized, somehow domesticated magic, like the whereabouts clock, or the mail-delivering owls, or subjects who abandon their own painted portraits to visit or hide in other people's picture frames, or wizard wands with unicorn hairs and phoenix feathers and dragon heartstrings, or staircases that decide to go up to somewhere else on different days of the week, or getting around by portkey and Floo Powder, or a ''pensieve'' into which to deposit those thoughts and feelings and memories we'd rather not carry around in our heads right now, or the whole idea of Quidditch. All in all, this retro stuff seems to me more plausible, as well as more interesting, than its postmodern update of alien abduction, anal probes and sperm-sucking. You are probably as weary as I am of the one-note Draco Malfoy, who, when he isn't sneering, invariably sniggers, with or without a gleeful guffaw, which has to be hard when you also drawl. And Voldemort also repeats himself a lot, which is why each new novel needs a subsidiary villain, like Inquisitor Umbridge. But Harry Potter is a Seeker, and what he's after is the Golden Snitch. And that is all we really have to know about the narrative's jumping beans. Say hi to Aesop and Scheherazade, Joseph Campbell and J. R .R. Tolkien, Mother Goose and the Brothers Grimm. To shamans, foundlings, changelings and boogeymen, webbed feet and cloven hooves, Hercules belabored, Jason fleeced, Sinbad the Sailor and the Flying Dutchman. See Luke Skywalker and Jacques Lacan pedal hard on an Oedipal cycle. Welcome to Wonderland, Camelot, Brigadoon and Oz. In one way, the Leviticus-quoting fruitcakes who accuse Harry of Satanism have a point: there is not much Christ in Rowling's pagan pages. On the other hand, there used to be many more miracles and magics in that old-time religion of St. Teresa and St. John of the Cross than there are today. On the third hand, those of us who had to explain ''The Chronicles of Narnia'' to our children will be grateful that Harry isn't Parsifal. And on the last hand, any series that celebrates courage, friendship, owls and brooms does more good than harm. Trust (of Dumbledore) and forgiveness (of Wormtail) are also recommended. And all of us could do worse than to model ourselves on Rowling's centaurs, who refuse for any reason to kill a ''foal.'' Wendy Doniger, who knows everything worth knowing at the University of Chicago, explained a while back to readers of The London Review of Books all about Harry and the mark of Cain (that lightning bolt forehead scar), Harry as the ugly duckling and the Freudian family romantic (keep your eye on Aunt Petunia), Harry as an English public-schoolboy victim/scapegoat (George Orwell and Tom Brown), and Harry as the Cyrus of Herodotus, the Hindu Krishna, a Cinderella and a Superman (there will even be a telephone booth, as in ''Dr. Who'' and ''The Matrix''). From Lewis Carroll, talking chessmen; from Snow White, magic mirrors; from T. H. White, swords in stones; from Peter Pan and Mary Poppins, levitation. Whereas Stephen King argued three years ago in these very pages that one of the secrets to Harry's appeal was his fealty to the form of the whodunit, that Rowling's real mentors were Agatha Christie and Dorothy L. Sayers. And Robert Lipsyte, a few months later in the Times sports pages, added a wicked gloss on ''jock culture'' -- the sort of bully-boy World Cup hooliganism according to which a good sport like Cedric Diggory is doomed to die, which of course is what he did at the end of ''Goblet.'' This analysis may not quite persuade you if, like me, you found the death of Cedric too convenient, considering that he had a head start over Harry in the Cho Chang sweepstakes. But least persuasive of all are the nitpickers who disdain children's literature to begin with, which just means that they are tin-eared, tone deaf and born dumb. (Where do they think we begin to care about stories?) Or the furballs who would prefer that we read instead Tolkien, C. S. Lewis, Richard Adams, Enid Blyton, Roald Dahl or Philip Pullman. (As if we were choosing up for a secret society; as if we couldn't enjoy Hermione in the library while at the same time taking a bloodthirsty interest in Hazel the Warrior Rabbit.) And finally the world-weary and wart-afflicted who complain about the mediocre movies, the media hype, the marketing blitz, the embargo and maybe even the notion of a single mom becoming richer than the queen. (As if the filing of contrarian opinions weren't itself a standard component of media hype; as if Harry himself cares.) Me, I really liked standing in line at the first film with hundreds of talkative short people, all of whom had read the book. ''Harry Potter and the Order of the Phoenix'' is rich and satisfying in almost every respect. It also delivers a genuine apocalyptic shiver, as dated as Daniel in the Old Testament and Revelation in the New, or the Dead Sea Scrolls and the poems of Blake. Mortal peril! Every troubled age embodies its own worst fears in some equivalent of devil worship and demonic possession; of succubi, incubi, Gog, Moloch, Minotaur and Caliban; of dark nights, judgment days, lakes of fire and hellhounds, wet nuggies, mad jigs and erotic contraband. Magic went away awhile after Hiroshima, in favor of radiation mutants like Godzilla and cold-war science fictions about triffids, pods, blobs and body snatchers, about man-eating dandelions, meteoric slimeballs, bloodsucking carrots and collectivized Bolshevik killer ants. Which were followed soon enough by a conspiracy of satanic day-care child molesters. We long, like Harry, for a Dumbledore. We need the comradeship of Hermione and Ron. But we will have to grow up alone. John Leonard reviews books for Harper's Magazine and The Nation, movies for ''CBS News Sunday Morning'' and television for New York magazine. Published: 07 - 13 - 2003 , Late Edition - Final , Section 7 , Column 1 , Page 13 Eigen mening Ik vind dit een echte aanrader voor iedereen die van fantasie boeken houd, geïnteresseerd is in andere werelden en al vaker boeken van J.K. Rowling heeft gelezen. Dit boek vond ik nog spannender dan de andere vier boeken. Bij dit boek is het J.K. Rowling ook weer heel goed gelukt om de spanning vast te houden ondanks dat het zo’n dikke pil is, dat is trouwens wel zo: als je nooit dikke boeken leest, probeer gewoon een keer een Harry Potter boek dan verander je wel van gedachten.