Boris door Jaap ter Haar

Het boek gaat over een jongen die Boris heet. Hij leeft in Leningrad, tijdens de oorlog met de Duitsers. Zijn vader is gestorven doordat hij met een colonne auto’s door het ijs is gezakt. Hij heeft dus alleen zijn moeder nog. Zij is ernstig ziek en heeft waarschijnlijk niet lang meer te leven dus moet Boris voor haar zorgen. Hij is enigst kind en doet de klusjes in huis. Ook moet hij iedere morgen bietensoep halen. Hij moet dan bij soms wel 10 graden onder nul een uur in de rij staan. Hij gaat dan samen met Nadja, een goede vriendin van hem. Na zijn moeder is dat de belangrijkste persoon in zijn leven. Boris heeft vaak dromen over het Ladoga- meer. Over dat meer moeten vrachtwagens met voedselpakketten en evacuerende mensen rijden. Hij droomt altijd dat er een heel eng waterdier onder het water zit en dat die ervoor zorgt dat de vrachtwagens door het ijs zakken. Dit droomt hij omdat zijn vader is verdronken. Ook als hij ’s avonds door het donker naar huis moet is hij bang voor het waterdier. Op een dag als ze voedsel gaan halen is Nadja heel verdrietig. Ze zegt dat zijn broer overleden is en dat ze zo’n honger hebben. Maar ook dat haar broer haar iets verteld heeft wat niemand weet, namelijk dat er een plek tussen de linies door is om in het ‘niemandsland’ te komen. Dit is het land tussen de Russische en Duitse linies. Ze besluiten om ’s middags te gaan. Na een lange, vermoeiende tocht waar ze niets anders dan wit zagen en waar geen einde kwam zakte Nadja in elkaar van de honger, ze was bewusteloos. Boris probeert haar te helpen en zoekt een oplossing om haar weer thuis bij haar moeder te krijgen. Plotseling schrikt hij heel erg. Naast hem in de sneeuw ziet hij een laars, met een broek erboven en een mens erin! Hij denkt dat zijn laatste uur heeft geslagen maar dat is niet zo. De Duisters, want het zijn er vier, brengen eerst Nadja weer bij bewustzijn met een sterke drank en overleggen dan wat zij met de kinderen zullen doen. Een stelt voor om ze neer te schieten maar de leider van het troepje beslist anders. Een van de vier gaat terug en de rest brengen de twee kinderen terug naar hun eigen land. Dan is het voor de Russen een vraag wat ze met de Duitsers doen. Iedereen staat in een kring om ze heen met de geladen geweren gericht. Ze willen ze neerschieten. Dat grijpt Boris in, hij zegt dat het zijn vrienden zijn en dat hij zonder hun hulp nooit thuis gekomen zou zijn!!! Ook heeft hij van de Duitsers eten gekregen. Uiteindelijk laten zij de Duitsers gaan en gaan zelf terug naar huis. De volgende dag stort Boris wereld in elkaar. Als hij eten gaat halen is Nadja er niet en de volgende dag ook niet. Dan besluit hij aan te bellen maar er wordt niet open gedaan. Dan valt voor hem het kwartje dat zij er nooit meer zal zijn! Nadja is gestorven aan voedseltekort. Hij durft haar niet te zien maar kan wel haar dagboek te pakken te krijgen. Elke avond leest zijn moeder er hem een stukje voor. Een dag later komt er een brief van zijn oom. Die man zorgt ervoor dat hij met de vrachtwagens uit Leningrad weg kan maar dat wil hij niet. Maar de brief is een uitnodiging voor een theatervoorstelling. Boris wil niet omdat hij dacht dat het een list was om alle kinderen te evacueren. Maar toch gaat hij er naartoe omdat zijn moeder zegt dat ze misschien een lekkere maaltijd zullen krijgen. Boris had ongelijk. Het was alleen maar theater en geen evacuatie. Nadien kreeg hij nog een lekkere maaltijd erbovenop. Hij hield nog wat over voor zijn moeder. Thuisgekomen geeft hij het haar en dan is ze natuurlijk heel erg blij. Twee dagen later was de oorlog voorbij. Boris en zijn moeder hadden het overleeft, maar wel bij het besef dat zij bij al die dode mensen hadden kunnen zijn. Het boek eindigt met een herinnering op een begraafplaats. Dat al die mensen gestorven zijn en dat de mensen nog niet hebben geleerd dat het zo niet kán. Dat niets met oorlog op te lossen is!!!